.
.
GREEK POETRY
POETRY-c.n.couvelis-ΠΟΙΗΜΑΤΑ-χ.ν.κουβελης
.
.
Ενρυθμον Abstract-1.50μ χ 3μ-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
.
.
κατω απο επιφανειες ανθρωπων ζουμε-χ.ν.κουβελης
τι ειπε ο Τειρεσιας στον Οδυσσεα
[Ομηρου Οδυσσεια-ραψωδια λ' στιχοι 84-137]-μεταφραση χ.ν.κουβελης
φυτα σε Antonio Vivaldi for oboe andante πρασινη βλαστηση
απο λεξη σε λεξη η σιωπη κι ας ηχει
μια κυρτωμενη αιωρηση το απογευμα
ο ανθρωπος;τρισυλλαβο ον
κατω απο επιφανειες ανθρωπων ζουμε
τα μωρα του μηδομαι
πολυοματη οιηση
ξεκουμπωνοντας τα χωματα της γης αναδυεται η Περσεφονη
η βλαστηση κουρη Φερεφατα Δαματρης
γυμνα στηθη κρινων ομοια λευκων
στις ανεμωνες αιμοραγει ο Αδωνις
τοτε κρυφοβλεψε ο Τειρεσιας να λουζεται η Αρτεμις
πανσεληνος νυχτα ακτινοβολουσα στους ωμους
και στους μοιρους και στη κοιλια
η' η ωραιοτατη μηδουσα Αθηνη
και φυσικα τον τυφλωσαν
οταν πει τι ειδε να μην τον πιστεψουν στραβο ανθρωπο
κι ετσι τα θεια να μην διασαλευθουν
κι αργοτερα ,λενε,γυναικα τον εκαναν,
ετσι τον γελοιοποιησαν
ανδρογυνο
ειχε γυναικεια στηθη και γενια αντρα
αυτον τον Τειρεσια στη νεκυια της Ομηρου Οδυσσειας
κατεβηκε στον κατω κοσμο να τον συμβουλευτει ο Οδυσσεας
για καλο νοστο
ευνοστον
ραψωδια λ' νεκυια -στιχοι 84-137
[μεταφραση χ.ν.κουβελης]
''κι ηρθε σε μενα τοτε της πεθαμενης μανας η ψυχη 84
η Αντικλεια του μεγαλοψυχου Αυτολυκου η θυγατερα
που στη ζωη την αφησα φευγοντας για το Ιλιο νεος
οταν την ειδα δακρυσα και θλιφτηκε η καρδια μου
αλλ'ομως δεν την αφηνα πρωτη να'ρθει οσο κι αν πολυ θρηνουσα,
στο αιμα κοντα,πριν τον Τειρεσια να ρωτησω
και τοτε κοντα σε μενα ηρθε η ψυχη του Θηβαιου Τειρεσια.
και το χρυσο σκηπτρο κρατουσε.αυτος με γνωρισε και μου'πε
''Θεογεννητε γιε του Λαερτη πολυμηχανε Οδυσσεα
γιατι παρατησες,δυστυχε,το φως του ηλιου κι ηρθες εδω
νεκρους να δεις και τον αχαρο τουτο τοπο;
απομακρυνσου απ'το λακκο,και τραβηξε περα το κοφτερο σπαθι σου
για να πιω αιμα κι επειτα να σου πω τ'αλαθητα λογια''
Αυτος ειπε,κι εγω αναμερισα μακρυα και στη θηκη χωνω
το σπαθι με τ'αργυρα καρφια,κι αιμα οταν ηπιε μαυρο
αυτα τα λογια μιλησε κι ειπε ο αλανθαστος μαντις
''τον γλυκο γυρισμο ζητας λαμπρε Οδυσσεα
ομως σ'εναντιωνεται ο θεος και νομιζω πως δεν θα σ'αφησει
ο σειστης της γης που στη καρδια του για σενα εχει εκδικηση
και βραζει απο οργη που τον αγαπημενο γιο του τυφλωσες
αλλα παλι οσα κακα κι αν παθετε θα φτασετε αν θελησεις
να συγκρατηθεις εσυ κι οι συντροφοι σου,
οταν πλησιασετε με το καλοφκιαγμενο καραβι
στο νησι της Θρηνακιας ξεφευγοντας το βιολετι πελαγος
να βοσκουν εκει θα βρητε βοδια και παχια προβατα
του Ηλιου ,π'ολα απο ψηλα τα βλεπει κι ολα τ'ακουει
αυτα αν δεν πειραξεις και το γυρισμο σκεφτεσε
οσα κακα κι αν παθετε στην Ιθακη θα φτασετε
αν ομως τα πειραξετε τοτε να περιμενετε καταστροφη
στο καραβι και στους συντροφους κι αν εσυ διασωθεις
με καθυστερηση κακα θα φτασεις χανοντας ολους τους συντροφους
με ξενο καραβι και θ'αντιμετωπισεις στο σπιτι συμφορες
αντρες ξιπασμενους που το βιος σου κατατρωγουν
ανταγωνιζονται την ισοθεη γυναικα σου να παρουν και δινοντας δωρα
αλλ'ομως εκεινους με τη βια θα τιμωρησεις οταν φτασεις
κι αφου επειτα τους μνηστηρες στα μεγαρα σου μεσα τιμωρησεις
και σκοτωσεις με δολο η' στα φανερα με κοφτερο χαλκο
θ'αναχωρισεις επειτα παιρνωντας το καλοφκιαγμενο κουπι σου
να φτασεις σ'εκεινους που δεν γνωριζουν τη θαλασσα
ανθρωπους,ουτε μ'αλατι αναμειγμενη τροφη τρωνε
ουτ'ακομα αυτοι γνωριζουν τα κοκκινοπλευρα καραβια
ουτε τα καλοφκιαγμενα κουπια,που'ναι φτερα των καραβιων
και σημαδι σου λεω πολυ καθαρο που δεν θα σου ξεφυγει
οποτε με σενα συναντηθει αλλος οδοιπορος
και πει πως δικριανι κρατας στον λαμπρο σου ωμο
τοτε στη γη μεσα στεριωσε το καλοφκιαγμενο κουπι
και κανε καλες θυσιες στον Ποσειδωνα τον βασιλια
κριαρι ταυρο κι απ'τους χοιρους βαρβατο καπρι
και στο σπιτι να επιστρεψεις να κανεις θυσια εκατομβη
στους αθανατους θεους που τον πλατυ ουρανο κατεχουν
σ'ολους με τη σειρα.κι ο θανατος μακρυα απ'τη θαλασσα
πολυ ανωδυνος θα ερθει και θα σε πετυχει
στα γεραματα ησυχα αποκαμωμενο.γυρω οι λαοι
ευτυχισμενοι θα'ναι,αυτα τ'αλανθαστα σε σενα λογια ειπα'' 137
''ἦλθε δ᾽ ἐπὶ ψυχὴ μητρὸς κατατεθνηυίης,84
Αὐτολύκου θυγάτηρ μεγαλήτορος Ἀντίκλεια,
τὴν ζωὴν κατέλειπον ἰὼν εἰς Ἴλιον ἱρήν.
τὴν μὲν ἐγὼ δάκρυσα ἰδὼν ἐλέησά τε θυμῷ·
ἀλλ᾽ οὐδ᾽ ὣς εἴων προτέρην, πυκινόν περ ἀχεύων,
αἵματος ἆσσον ἴμεν, πρὶν Τειρεσίαο πυθέσθαι.
"ἦλθε δ᾽ ἐπὶ ψυχὴ Θηβαίου Τειρεσίαο
χρύσεον σκῆπτρον ἔχων, ἐμὲ δ᾽ ἔγνω καὶ προσέειπεν·
᾽διογενὲς Λαερτιάδη, πολυμήχαν᾽ Ὀδυσσεῦ,
τίπτ᾽ αὖτ᾽, ὦ δύστηνε, λιπὼν φάος ἠελίοιο
ἤλυθες, ὄφρα ἴδῃ νέκυας καὶ ἀτερπέα χῶρον;
ἀλλ᾽ ἀποχάζεο βόθρου, ἄπισχε δὲ φάσγανον ὀξύ,
αἵματος ὄφρα πίω καί τοι νημερτέα εἴπω.᾽
"ὣς φάτ᾽, ἐγὼ δ᾽ ἀναχασσάμενος ξίφος ἀργυρόηλον
κουλεῷ ἐγκατέπηξ᾽. ὁ δ᾽ ἐπεὶ πίεν αἷμα κελαινόν,
καὶ τότε δή μ᾽ ἐπέεσσι προσηύδα μάντις ἀμύμων·
"᾽νόστον δίζηαι μελιηδέα, φαίδιμ᾽ Ὀδυσσεῦ·
τὸν δέ τοι ἀργαλέον θήσει θεός· οὐ γὰρ ὀίω
λήσειν ἐννοσίγαιον, ὅ τοι κότον ἔνθετο θυμῷ
χωόμενος ὅτι οἱ υἱὸν φίλον ἐξαλάωσας.
ἀλλ᾽ ἔτι μέν κε καὶ ὣς κακά περ πάσχοντες ἵκοισθε,
αἴ κ᾽ ἐθέλῃς σὸν θυμὸν ἐρυκακέειν καὶ ἑταίρων,
ὁππότε κε πρῶτον πελάσῃς ἐυεργέα νῆα
Θρινακίῃ νήσῳ, προφυγὼν ἰοειδέα πόντον,
βοσκομένας δ᾽ εὕρητε βόας καὶ ἴφια μῆλα
Ἠελίου, ὃς πάντ᾽ ἐφορᾷ καὶ πάντ᾽ ἐπακούει.
τὰς εἰ μέν κ᾽ ἀσινέας ἐάᾳς νόστου τε μέδηαι,
καί κεν ἔτ᾽ εἰς Ἰθάκην κακά περ πάσχοντες ἵκοισθε·
εἰ δέ κε σίνηαι, τότε τοι τεκμαίρομ᾽ ὄλεθρον,
νηί τε καὶ ἑτάροις. αὐτὸς δ᾽ εἴ πέρ κεν ἀλύξῃς,
ὀψὲ κακῶς νεῖαι, ὀλέσας ἄπο πάντας ἑταίρους,
νηὸς ἐπ᾽ ἀλλοτρίης· δήεις δ᾽ ἐν πήματα οἴκῳ,
ἄνδρας ὑπερφιάλους, οἵ τοι βίοτον κατέδουσι
μνώμενοι ἀντιθέην ἄλοχον καὶ ἕδνα διδόντες.
ἀλλ᾽ ἦ τοι κείνων γε βίας ἀποτίσεαι ἐλθών·
αὐτὰρ ἐπὴν μνηστῆρας ἐνὶ μεγάροισι τεοῖσι
κτείνῃς ἠὲ δόλῳ ἢ ἀμφαδὸν ὀξέι χαλκῷ,
ἔρχεσθαι δὴ ἔπειτα λαβὼν ἐυῆρες ἐρετμόν,
εἰς ὅ κε τοὺς ἀφίκηαι οἳ οὐκ ἴσασι θάλασσαν
ἀνέρες, οὐδέ θ᾽ ἅλεσσι μεμιγμένον εἶδαρ ἔδουσιν·
οὐδ᾽ ἄρα τοί γ᾽ ἴσασι νέας φοινικοπαρῄους
οὐδ᾽ ἐυήρε᾽ ἐρετμά, τά τε πτερὰ νηυσὶ πέλονται.
σῆμα δέ τοι ἐρέω μάλ᾽ ἀριφραδές, οὐδέ σε λήσει·
ὁππότε κεν δή τοι συμβλήμενος ἄλλος ὁδίτης
φήῃ ἀθηρηλοιγὸν ἔχειν ἀνὰ φαιδίμῳ ὤμῳ,
καὶ τότε δὴ γαίῃ πήξας ἐυῆρες ἐρετμόν,
ῥέξας ἱερὰ καλὰ Ποσειδάωνι ἄνακτι,
ἀρνειὸν ταῦρόν τε συῶν τ᾽ ἐπιβήτορα κάπρον,
οἴκαδ᾽ ἀποστείχειν ἔρδειν θ᾽ ἱερᾶς ἑκατόμβας
ἀθανάτοισι θεοῖσι, τοὶ οὐρανὸν εὐρὺν ἔχουσι,
πᾶσι μάλ᾽ ἑξείης. θάνατος δέ τοι ἐξ ἁλὸς αὐτῷ
ἀβληχρὸς μάλα τοῖος ἐλεύσεται, ὅς κέ σε πέφνῃ
γήραι ὕπο λιπαρῷ ἀρημένον· ἀμφὶ δὲ λαοὶ
ὄλβιοι ἔσσονται. τὰ δέ τοι νημερτέα εἴρω''.137
.
.
.
.
GREEK POETRY
POETRY-c.n.couvelis-ΠΟΙΗΜΑΤΑ-χ.ν.κουβελης
.
.
Ενρυθμον Abstract-1.50μ χ 3μ-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
.
.
κατω απο επιφανειες ανθρωπων ζουμε-χ.ν.κουβελης
τι ειπε ο Τειρεσιας στον Οδυσσεα
[Ομηρου Οδυσσεια-ραψωδια λ' στιχοι 84-137]-μεταφραση χ.ν.κουβελης
φυτα σε Antonio Vivaldi for oboe andante πρασινη βλαστηση
απο λεξη σε λεξη η σιωπη κι ας ηχει
μια κυρτωμενη αιωρηση το απογευμα
ο ανθρωπος;τρισυλλαβο ον
κατω απο επιφανειες ανθρωπων ζουμε
τα μωρα του μηδομαι
πολυοματη οιηση
ξεκουμπωνοντας τα χωματα της γης αναδυεται η Περσεφονη
η βλαστηση κουρη Φερεφατα Δαματρης
γυμνα στηθη κρινων ομοια λευκων
στις ανεμωνες αιμοραγει ο Αδωνις
τοτε κρυφοβλεψε ο Τειρεσιας να λουζεται η Αρτεμις
πανσεληνος νυχτα ακτινοβολουσα στους ωμους
και στους μοιρους και στη κοιλια
η' η ωραιοτατη μηδουσα Αθηνη
και φυσικα τον τυφλωσαν
οταν πει τι ειδε να μην τον πιστεψουν στραβο ανθρωπο
κι ετσι τα θεια να μην διασαλευθουν
κι αργοτερα ,λενε,γυναικα τον εκαναν,
ετσι τον γελοιοποιησαν
ανδρογυνο
ειχε γυναικεια στηθη και γενια αντρα
αυτον τον Τειρεσια στη νεκυια της Ομηρου Οδυσσειας
κατεβηκε στον κατω κοσμο να τον συμβουλευτει ο Οδυσσεας
για καλο νοστο
ευνοστον
ραψωδια λ' νεκυια -στιχοι 84-137
[μεταφραση χ.ν.κουβελης]
''κι ηρθε σε μενα τοτε της πεθαμενης μανας η ψυχη 84
η Αντικλεια του μεγαλοψυχου Αυτολυκου η θυγατερα
που στη ζωη την αφησα φευγοντας για το Ιλιο νεος
οταν την ειδα δακρυσα και θλιφτηκε η καρδια μου
αλλ'ομως δεν την αφηνα πρωτη να'ρθει οσο κι αν πολυ θρηνουσα,
στο αιμα κοντα,πριν τον Τειρεσια να ρωτησω
και τοτε κοντα σε μενα ηρθε η ψυχη του Θηβαιου Τειρεσια.
και το χρυσο σκηπτρο κρατουσε.αυτος με γνωρισε και μου'πε
''Θεογεννητε γιε του Λαερτη πολυμηχανε Οδυσσεα
γιατι παρατησες,δυστυχε,το φως του ηλιου κι ηρθες εδω
νεκρους να δεις και τον αχαρο τουτο τοπο;
απομακρυνσου απ'το λακκο,και τραβηξε περα το κοφτερο σπαθι σου
για να πιω αιμα κι επειτα να σου πω τ'αλαθητα λογια''
Αυτος ειπε,κι εγω αναμερισα μακρυα και στη θηκη χωνω
το σπαθι με τ'αργυρα καρφια,κι αιμα οταν ηπιε μαυρο
αυτα τα λογια μιλησε κι ειπε ο αλανθαστος μαντις
''τον γλυκο γυρισμο ζητας λαμπρε Οδυσσεα
ομως σ'εναντιωνεται ο θεος και νομιζω πως δεν θα σ'αφησει
ο σειστης της γης που στη καρδια του για σενα εχει εκδικηση
και βραζει απο οργη που τον αγαπημενο γιο του τυφλωσες
αλλα παλι οσα κακα κι αν παθετε θα φτασετε αν θελησεις
να συγκρατηθεις εσυ κι οι συντροφοι σου,
οταν πλησιασετε με το καλοφκιαγμενο καραβι
στο νησι της Θρηνακιας ξεφευγοντας το βιολετι πελαγος
να βοσκουν εκει θα βρητε βοδια και παχια προβατα
του Ηλιου ,π'ολα απο ψηλα τα βλεπει κι ολα τ'ακουει
αυτα αν δεν πειραξεις και το γυρισμο σκεφτεσε
οσα κακα κι αν παθετε στην Ιθακη θα φτασετε
αν ομως τα πειραξετε τοτε να περιμενετε καταστροφη
στο καραβι και στους συντροφους κι αν εσυ διασωθεις
με καθυστερηση κακα θα φτασεις χανοντας ολους τους συντροφους
με ξενο καραβι και θ'αντιμετωπισεις στο σπιτι συμφορες
αντρες ξιπασμενους που το βιος σου κατατρωγουν
ανταγωνιζονται την ισοθεη γυναικα σου να παρουν και δινοντας δωρα
αλλ'ομως εκεινους με τη βια θα τιμωρησεις οταν φτασεις
κι αφου επειτα τους μνηστηρες στα μεγαρα σου μεσα τιμωρησεις
και σκοτωσεις με δολο η' στα φανερα με κοφτερο χαλκο
θ'αναχωρισεις επειτα παιρνωντας το καλοφκιαγμενο κουπι σου
να φτασεις σ'εκεινους που δεν γνωριζουν τη θαλασσα
ανθρωπους,ουτε μ'αλατι αναμειγμενη τροφη τρωνε
ουτ'ακομα αυτοι γνωριζουν τα κοκκινοπλευρα καραβια
ουτε τα καλοφκιαγμενα κουπια,που'ναι φτερα των καραβιων
και σημαδι σου λεω πολυ καθαρο που δεν θα σου ξεφυγει
οποτε με σενα συναντηθει αλλος οδοιπορος
και πει πως δικριανι κρατας στον λαμπρο σου ωμο
τοτε στη γη μεσα στεριωσε το καλοφκιαγμενο κουπι
και κανε καλες θυσιες στον Ποσειδωνα τον βασιλια
κριαρι ταυρο κι απ'τους χοιρους βαρβατο καπρι
και στο σπιτι να επιστρεψεις να κανεις θυσια εκατομβη
στους αθανατους θεους που τον πλατυ ουρανο κατεχουν
σ'ολους με τη σειρα.κι ο θανατος μακρυα απ'τη θαλασσα
πολυ ανωδυνος θα ερθει και θα σε πετυχει
στα γεραματα ησυχα αποκαμωμενο.γυρω οι λαοι
ευτυχισμενοι θα'ναι,αυτα τ'αλανθαστα σε σενα λογια ειπα'' 137
''ἦλθε δ᾽ ἐπὶ ψυχὴ μητρὸς κατατεθνηυίης,84
Αὐτολύκου θυγάτηρ μεγαλήτορος Ἀντίκλεια,
τὴν ζωὴν κατέλειπον ἰὼν εἰς Ἴλιον ἱρήν.
τὴν μὲν ἐγὼ δάκρυσα ἰδὼν ἐλέησά τε θυμῷ·
ἀλλ᾽ οὐδ᾽ ὣς εἴων προτέρην, πυκινόν περ ἀχεύων,
αἵματος ἆσσον ἴμεν, πρὶν Τειρεσίαο πυθέσθαι.
"ἦλθε δ᾽ ἐπὶ ψυχὴ Θηβαίου Τειρεσίαο
χρύσεον σκῆπτρον ἔχων, ἐμὲ δ᾽ ἔγνω καὶ προσέειπεν·
᾽διογενὲς Λαερτιάδη, πολυμήχαν᾽ Ὀδυσσεῦ,
τίπτ᾽ αὖτ᾽, ὦ δύστηνε, λιπὼν φάος ἠελίοιο
ἤλυθες, ὄφρα ἴδῃ νέκυας καὶ ἀτερπέα χῶρον;
ἀλλ᾽ ἀποχάζεο βόθρου, ἄπισχε δὲ φάσγανον ὀξύ,
αἵματος ὄφρα πίω καί τοι νημερτέα εἴπω.᾽
"ὣς φάτ᾽, ἐγὼ δ᾽ ἀναχασσάμενος ξίφος ἀργυρόηλον
κουλεῷ ἐγκατέπηξ᾽. ὁ δ᾽ ἐπεὶ πίεν αἷμα κελαινόν,
καὶ τότε δή μ᾽ ἐπέεσσι προσηύδα μάντις ἀμύμων·
"᾽νόστον δίζηαι μελιηδέα, φαίδιμ᾽ Ὀδυσσεῦ·
τὸν δέ τοι ἀργαλέον θήσει θεός· οὐ γὰρ ὀίω
λήσειν ἐννοσίγαιον, ὅ τοι κότον ἔνθετο θυμῷ
χωόμενος ὅτι οἱ υἱὸν φίλον ἐξαλάωσας.
ἀλλ᾽ ἔτι μέν κε καὶ ὣς κακά περ πάσχοντες ἵκοισθε,
αἴ κ᾽ ἐθέλῃς σὸν θυμὸν ἐρυκακέειν καὶ ἑταίρων,
ὁππότε κε πρῶτον πελάσῃς ἐυεργέα νῆα
Θρινακίῃ νήσῳ, προφυγὼν ἰοειδέα πόντον,
βοσκομένας δ᾽ εὕρητε βόας καὶ ἴφια μῆλα
Ἠελίου, ὃς πάντ᾽ ἐφορᾷ καὶ πάντ᾽ ἐπακούει.
τὰς εἰ μέν κ᾽ ἀσινέας ἐάᾳς νόστου τε μέδηαι,
καί κεν ἔτ᾽ εἰς Ἰθάκην κακά περ πάσχοντες ἵκοισθε·
εἰ δέ κε σίνηαι, τότε τοι τεκμαίρομ᾽ ὄλεθρον,
νηί τε καὶ ἑτάροις. αὐτὸς δ᾽ εἴ πέρ κεν ἀλύξῃς,
ὀψὲ κακῶς νεῖαι, ὀλέσας ἄπο πάντας ἑταίρους,
νηὸς ἐπ᾽ ἀλλοτρίης· δήεις δ᾽ ἐν πήματα οἴκῳ,
ἄνδρας ὑπερφιάλους, οἵ τοι βίοτον κατέδουσι
μνώμενοι ἀντιθέην ἄλοχον καὶ ἕδνα διδόντες.
ἀλλ᾽ ἦ τοι κείνων γε βίας ἀποτίσεαι ἐλθών·
αὐτὰρ ἐπὴν μνηστῆρας ἐνὶ μεγάροισι τεοῖσι
κτείνῃς ἠὲ δόλῳ ἢ ἀμφαδὸν ὀξέι χαλκῷ,
ἔρχεσθαι δὴ ἔπειτα λαβὼν ἐυῆρες ἐρετμόν,
εἰς ὅ κε τοὺς ἀφίκηαι οἳ οὐκ ἴσασι θάλασσαν
ἀνέρες, οὐδέ θ᾽ ἅλεσσι μεμιγμένον εἶδαρ ἔδουσιν·
οὐδ᾽ ἄρα τοί γ᾽ ἴσασι νέας φοινικοπαρῄους
οὐδ᾽ ἐυήρε᾽ ἐρετμά, τά τε πτερὰ νηυσὶ πέλονται.
σῆμα δέ τοι ἐρέω μάλ᾽ ἀριφραδές, οὐδέ σε λήσει·
ὁππότε κεν δή τοι συμβλήμενος ἄλλος ὁδίτης
φήῃ ἀθηρηλοιγὸν ἔχειν ἀνὰ φαιδίμῳ ὤμῳ,
καὶ τότε δὴ γαίῃ πήξας ἐυῆρες ἐρετμόν,
ῥέξας ἱερὰ καλὰ Ποσειδάωνι ἄνακτι,
ἀρνειὸν ταῦρόν τε συῶν τ᾽ ἐπιβήτορα κάπρον,
οἴκαδ᾽ ἀποστείχειν ἔρδειν θ᾽ ἱερᾶς ἑκατόμβας
ἀθανάτοισι θεοῖσι, τοὶ οὐρανὸν εὐρὺν ἔχουσι,
πᾶσι μάλ᾽ ἑξείης. θάνατος δέ τοι ἐξ ἁλὸς αὐτῷ
ἀβληχρὸς μάλα τοῖος ἐλεύσεται, ὅς κέ σε πέφνῃ
γήραι ὕπο λιπαρῷ ἀρημένον· ἀμφὶ δὲ λαοὶ
ὄλβιοι ἔσσονται. τὰ δέ τοι νημερτέα εἴρω''.137
.
.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου