Το Μεγαλυναριο της Αθωοτητας του Λογου [ Μερος β' ]

.
.
Η ομογνωμια των ειδωλων
.
η ομογνωμια των ειδωλων και το αωρο της ηλικιας
η' και το ανεπαισθητο χνουδι της ψυχης διασωθηκε
δυο και τρεις φορες ανεξιτηλα το φως περιγραφτηκε
λυρικο στον ακεραιο περιττο η'και το ανθηρο στομα
εξαφνα μετεωρισθηκε γυμνο και διαφανο στο επα-
κρο,αλλα ποιος ξερει τι επιλεγει το εξοχο και ανομα-
τιστο.δεκα αιωνες κιτρινο κι υστερα η' πριν το ατραν-
αχτο ερωτημα πως ερχεται το τυφλο αρχετυπο και
τι προμηνυει το καλο,η' το αντιστροφο χαρτοπαιγνιο ,
ματαια η επιπονη εργασια των ανισων
αμετρητα ιχνη φωτιας στο οξυμωρο νησι και το
αλλοτριο αλφα η' τα λιγοστα υπαρχοντα των συν-
ειρμων πριν το προπατορικο φωνηεν
.
Αγνωστη αντιστοιχια
.
Πανω στα ψαρια χτιστηκε το καραβι,τα κυμα-
τα αντιμαχονταν σφοδρα κι ανηλεα για την
ολοσχερη αποδυναμωση του σε αντρες κωπηλα-
τες αλκιμους,αργοτερα στη στερια θα εφταναν οι
πρωτοι ναυαγοι,αγριεμενοι στην οψη και στα
νευρα κατατσακισμενοι,την αγρυπνια κρεμασμενη
σαπια στα ματια.ολοκληρα μερονυχτα τους κυνη-
γουσαν τα σκυλοψαρα,ομως παραξενο χωρις να
τους καταφτανουν στα δοντια τους,ερμαια πιο περα
στους λοφους στην ιχνογραφια ειχαμε ιστορησει
τα ψαρια και στη προκυμαια τα παιδακια
στολισμενα κρατουσαν στα χερια σημαιες που
ανεμιζαν τα χαμενα καταρτια
.
Επιμονα τα παθη
.
τα καραβια προσορμιστηκαν στο γαλαζιο
των ρουχων,ωμα απελευθερωθει το σιγμα
απ'τη συζητηση ισως τοτε η χιλιοειπωμενη
λεξη πανω στ'αλογα να ξεφυγει στ'αορατα
των βλεμματων,μηπως ελπιζεις τον θανατο στην
ανασταση,ε φανατικε συγκυνηγε των λαθραι-
ων εντυπωσεων της αρμονιας,διατηρησε την εμ-
μονη του στην πορνευμενη αμαρτωλη,με τ'ονο-
μα του λουλουδιου αντιστοιχο του αιδοιου της,ορ-
θανοιγμενο στις ροτες των αινιγματων τα βραδυνα,
αυτα και τ'αλλα κατρακυλησαν στην ηθικη,εγω
αφηγουμαι τα αισχρα που μαρτυρησαν τα ματια
μου,επομενο τα λογια μου ν'αναπλαθουν τα
ψεματα πιστα,καθως αργοσαλευει ο ηλιος τα
πρωινα την αιμοραγια του στην ατμοσφαιρα,περ-
πατησε μεχρι τις ιτιες περα οπου αγρυπνησε α-
ριθμωντας τα πολλαπλα στρατευματα των ανθρωπων
.
Το Μεγαλυναριο της Αθωοτητος του Λογου
.
στα ανεξιτηλα χρονια των υακινθων πρωτοστατησε
στα υπεροχα,στα αξιοθαυμαστα. οι υποτελεις
εσυραν αρον αρον τα κοραλλια λευκα στο μεσα
σκοτεινο δωματιο που ξαπλωναμε τα εργαλεια της
τεχνης μας......το παιδι αρχισε να μετραει με τους
εξορυγμενους βολβους των οφθαλμων στα χερια,
η κορη οπου τον αγαπα σηκωνει μετεωρη στη
κεφαλη της το βαρος της καταγλυφης μετωπης,
φορτωμενης μ'εξαισια επιδεξιοτεχνια την επικη
γιγαντομαχια......τελος εδρασε ματαιωνοντας τα
ολεθρια σχεδια των αμαθων μια για παντα,στα δε
πληθωρικα βυζια της τον βυζαξε,μητε που θυμηθηκε
ο αχρειος τη φτωχη μανα του,στην ευτυχια εσπειρε
τον Αη Δημητρη τον Σπορηα μηνα.......περασε,
του ειπε εμπιστευτικα ,μ'εκδηλη περιφανεια ,ο
Ανδρονικος καβαλλαρης στο αλογο,ξωπισω του μυ-
ριαδες οι ακοντιστες μαζι με τους πελταστες μυριαδες
μυριαδων,απο ωρα σ'ωρα αναμενεται εδω στην
παραλια η ευαγγελια της τελειωτικης νικης...αφτου
που κατεληξες μην εξευτελιστεις περισσοτερο,
μετρησε τα λογια,στις πραξεις εδειξε την πρεπουσα
συνεση,
.
αδυνατο να μην συναχτουν τ'αγριοπεριστερα των
κρινων,τ'αξιζαμε τα ευοιωνα σημαδια...ει-
παμε το ψωμι ψωμακι κι αυτα τα μηλα τα χρω-
ματισαμε με σκιες γαλαζιες,το πρωι οι βαρκες
νοτισμενες την αρμυρα της νυχτας ξεφορτωναν σω-
ρους μαργαριταρια το νερο...το'μαθες ξεσκολισε
το παιδι το κρυφο σχολειο και τα δαχτυλα του σ'
ολο το μηκος τους κρυφα αγκιξανε το μεσα
μαλακο μερος των ποδιων της,για εκεινα μην ντρε-
πεσαι,εγω,αυτοπροσωπως ,την κοιμηθηκα πρω-
τος εφτα φορες τον αριθμο,μαρτυρας μου αψευδης
τα φτερα που εχασα απ'τις πλατες μου,τωρα πισω απ'
τον καβο ψαρευουν τα γρι-γρι τη γαληνη,αν ανα-
κατευεις τις λεξεις τραβοντας τες απ'το χυδαιο
λεξικο της αγορας υπαρχει η πιθανοτητα να ανα-
ληφθεις μια ωρα αρχητερα εν πληρει δοξη στα με-
ταφυσικα οραματα του ερημιτη που ολοι ειμαστα,
που ειμαι η δικαιοτερη εικονα καθ'ομοιωση
της στιγμης..............................μετα
.
αναγνωσθηκε το σκληρο κατηγορητηριο με οξεια
φωνη,εκφραστηκε με τ'αηχα,με τα ενρινα,
με τα μακρα,στο τελος του λογου με εντονα
ρητορικα σχηματα ζητησε τον λιθοβολισμο του,
ευτυχως για κεινον που επαναστατησε ο οχλος,
αυτον τον ηρωα που τωρα παρωδουμε αναισχυν-
τα τον αναστησανε με δοξολογηματα εκλαμπρο-
τατο ρηγα να κυβερναει δικαια τις τυχες τους,
στα παραμυθια.....μια μερα ανακαλυψε το
μπρατσο της βυθισμενο στη πορνεια τη ψυχη ομως
εσωσε αμωμη,το παναγιο σκευος των εκσπερμα-
τωσεων,ετσι κι αλλιως μοιρασε καρτερικα την
αμαρτωλη σδονη που δεν γευτηκε την πληροτητα
της,αυτη η ατυχησασα. ειναι στο σχολειο που
θελει να παει,ακουστηκε ξαφνικα στον αερα να
σαλπιζεται,στο πρωτο πανεπιστημιο που θα ι-
δρυθει να φοιτησει την απογυμνωση των αισχρο-
τητων.......τις ωρες δε των οραματων συ-
νειθιζε να τρωει λιτα,τα υπολειματα της τροφης
τσιμπολογησανε τα πουλια,οσα ακομα κατα-
δεχονται να φτερουγιζουν αναμεσα μας,ξερει ακο-
μα πως στη διπλανη μισοσκοτεινη καμαρα κοιμα-
.
ται μ'ανασηκωμενη τη φουστα ψηλα στα ασπρα
ποδια της,παραδομενη στη μοιρα της λαγνειας
μου ωραιοτατη,δεν συμφωνειτε;.........εγω
αισχρος την ξεντυσα απ'την ντροπαλοσυνη της ως
το κοκκαλο,στα κοχυλια των αυτιων της κολλησα σαν
βδελλες τις λαγνες λεξεις,τα πανεμορφα σκουλα-
ρικια που ποθει ο ανθρωπος του θεου,ισως το
κορμι μου εκεινη τη νυχτα να την ξελογιασε,να
την ξετιναξε σαν τη βελανιδια ο ανεμος στα βου-
να,εκεινη την ηχηρη νυχτα αφουγκραστηκα,εγω
ο τυχεροτερος των ανθρωπων στα ακαθαρτα,να ανε-
μοδερνει παραδομενη ανεντροπιαστα στην ευχαρι-
στηση, μ'ενα παλιωμενο ψαλτηρι ξεκλειδωσα το ευω-
διαστο κηπαριο,π'ολες ανθουνε οι βιολες κι οπ'ουλα
τα πουλακια γλυκοτραγουδιζουνε ζευγαρωτα,αμποτες
εμεις οι αμαρτωλοι της αισθητικης ν'αξιωθουμε καθα-
ροι την αμολυντη οραση του μικρου κι ελαχιστου..
κατα πασα βεβαιοτητα το κιτρινο συνεργαζεται αγα-
στα με το γαλαζιο κι επειτα,στο τελος της γραφης,με
ακοντια εξοβελιζονται πανω στο πρασινο σωμα του
Αγιου Σεβαστιανου....ε,καλως ναρθει το επουρανιο
καλεσμα της καρδερινας η' της αγριοχηνας,τιποτα
εμεις δεν εχουμε να φοβηθουμε η' να αποκρυψουμε:
στα περιττα λογαριασαμε την τιμιοτητα μας, αν
και με ακρα αιδημοσυνη κλινουμε να ακολουθησουμε
πειθηνια την πρωτη αμαρτια που θα μας κλεισει το
ματι,ειθε,ας αγιασουμε στη τρομερη πτωση της
εσαει.................απεριττα αθωοι ειμαστε ,εν-
τουτοις
.
Γεννηθητω η εικονα
.
αγναντευω στη θαλασσα το χερι
που την σπερνει ψαρια,ευλογημενος
ο ερχομενος θερισμος,λιτοδιαιτο
το πληρωμα δεν επαψε στιγμη να
κτυπαει κουπι,μετα τα πρωτα φωτα
της μερας αραδιασα ασπρα τα σπιτια
αναμεσα τρυπωσα τις μηλιες στο πλαι
απ'τις δυο μεριες ,ελιοφυτα φυτρωσα,
υπακουα στη λαχταρα των ραβδιστων,
επανω χτενισμενα τα συννεφα
σ'ολους τους μετεπειτα καιρους
.
Ηγγικεν γαρ ο καιρος
.
Εμενα οι γονεις μου εγκλεισμενοι στα
κοχυλια ιερουργουν τα αγαθα και ταπεινα
καθως πλησιαζουν τα πευκα στα νερα
κωδωνοκροτουν στα βραχια τα κυματα,
με πενταδαχτυλες πατημασιες στην
αμμο συνεγραψες τον μελλοντα βιο
των κοραλλιων,υπερηφανα οι ερημιτες
στις σκητες δωρησαν το κρασι και
το ψωμι,αυριο φορτωμενοι σωρους
τ'αμαρτηματα θ'αναληφθουν στα υψη,
εμεις πλεκοντας τα σκληρα λογια θα
λογαριασουμε με αχαριστια τις φωτιες
π'αναψανε,κι αναφτο θ'αφησουμε
το εικονοστασι των αγιογραφημενων,
κριμα. τετοια δεν μας ταιριαζουν
μητε να σωριαζουμε τα κριματα
.
Αραγε,με ποιο ματι κοιταζουμε τα χρωματα;
εμεις οι βουβοι και τυφλοι ψαλμωδοι
.
Τα ειδη των νοηματων
.
Το δεντρο εριχνε το πραγματικο του χρωμα
πανω στο μαρμαρινο μετωπο, με τι
τεχνη αρχισε ν'αμφισβητει την ψευδαι-
σθηση. απλα γεμισε με περιγραμματα
την πηλινη επιφανεια της κοιλιας,ολο-
στρογγυλης κι αλαβαστρινης,αυτο το
συμπλεγμα ηταν περιπου ετσι:στ'αρι-
στερο πανω μερος λαξευμενο το ελαφι,
στην κεντρικη ζωνη η ιδεα του θολου
και κατω δεξια ο σκελετος απο ξυ-
λα μιας βαρκας,στις λεπτομερειες το
υλικο του υφασματος και το σκουλαρικι,
γενικα οι μορφες των γλυπτων ορθω-
θηκαν στο μεγαλο λιμανι,ακομη με
χειρονακτικη δεξιοτητα υφανθηκε το σχε-
διο της πολιτειας,ιδανικης η' ουτοπι-
κης, η δε χυτευση του μεταλλου εδωσε
τα αλογα ,ενω τελος ρητα αποτυπωθηκε
η εναρθρη υπογραφη:Εγω ειμι ο
ην , ο ων και ο ερχομενος
.
Η μεταφορα των ιδεων
.
Το ονομα ξεφυγε αποδημητικο
πουλι νοτια,με ψαροκοκκαλα
εδω, νηστευω το απαραδεκτο,
στα ποδια αγκιστρωνω τα τριαν-
ταφυλλα, αεροπτεριστης επι ωρα
πανω απ'τα πυκνα δαση των λε-
ξεων του μεσημεριου,υγρο,υγρο-
τατο καλαηδισμα νερου αφουγκρα-
στηκε η περδικα,πλησιαζοντας
τα ψεματα ρυτιδιασε στην οψη
η θαλασσα,περισσοτερο εκανε
μεγαλη εντυπωση το σκοταδι,που
επεσε στις ψυχες,με χωμα και
πηλινα ποδια συνεχως συζηταμε,
χωρις διακοπη,την εφημερη ωραιο-
τητα, αλλοι με κενοδοξια διαδηλωνουν
την υπερβολη,αλλου πληρωθηκε
η δολιοτητα κι αλλου μειναμε
αιχμαλωτοι δολιων ανθρωπων
.
.