Το Μεγαλυναριο της Αθωοτητος του Λογου [ Μερος γ' ]

.
.
Αποσπασματα των μορφων
.
Θυμαμαι τους συντροφους στα γλεντο-
κοπια,μα πιο πολυ θυμαμαι οταν
με πονηρια περισσια αποφυγαμε τον Κυ-
κλωπα Πολυφημο,εμεις ακολουθως
ζερβοδεξα χορευγοντας,φυσοντας στις πι-
πιζες και στις φλογερες γλυκα,στ'α-
λωνι το μαρμαρενιο αντικρυσαμε στο φως
της σεληνης τον Διγενη η' τον Αδω-
νι,απεναντι στα πλαγια ακουστηκε
ο καλπασμος τ'αλογου σ'ηχο πλαγιο
του τεταρτου μεσα στη διαφανεια,
ισα που προλαβαμε το χρωμα της πα-
παρουνας κοκκινο αλικο,τ'αλλα
τα καταχωσαμε στ'απλοικα παραμυ-
θια,στον χερομυλο,που λες,αλεσαμε
το ψωμι με Χι με Καππα με Μι
και τ'αλλα ελληνικα εικοσιενα γραμ-
ματα,προσφυγες στη παραλια με τεν-
τωμενες τις φτερουγες ακουγαμε
τον φιλοσοφο ν'ανιστορει την Πολι-
τεια του,οσα παιδια κλαιγαν στον
υπνο τα νανουριζαν στα χερια οι μα-
ναδες,πριν ηχησουν τελεσιδικα οι σαλ-
πιγγες της αρμονιας των θορυβων και
τα χτυπησουν,τα κακομοιρα,καταστηθα
τα βληματα του ηλιου,.........εμεις,
.
ελπιζουμε να βρουμε ,τ'αξιζουμε,τις
αγριοχηνες να λουζονται ξημερωματα
στα νερα,σαν αντρειωμενοι που'μαστε
.
ΤΟ ΜΑΤΙ ΒΛΕΠΕΙ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ
.
και που την κεφαλη κλιναι,δεν
εχει.... κι οι τρεις χαριτες αθλητριες αφησαν
τα λαμπρα στηθια πανω στη τραπεζαρια,μια
μια βγηκαν στον παμφωτο κηπο,εκει η αθωοτητα
σκηνοθετουσε τα παθη των αδυνατων,γρηγορα-
γρηγορα εσυρε το πορτοφολι φουσκωμενο
χρημα αδειαζοντας το σαν γαργαρο νερο,
καρε-καρε στη φωτισμενη οθονη υψωθηκαν οι
ηθοποιοι στους κοθορνους. εν αρχη εν τω μεσω
στο ενδιαμεσο,στο τελος κατρακυλησε ενα
σπασμενο αγαλμα στην ορχηστρα
το ονομα. Το ονομα........λικνιζονταν τα βουνα
στη βαρκα,τωρα τα σπιτια λιαζονται το γαλαζιο
το φαντασιωθηκε στην αισχροτατη διαταξη,η
ενατη ουρλιαξε πανευτυχης στο αυτι:''τα σπιτια
πυργωθηκαν στην κορυφη μ'εκκλησια τρικλιτη''
στην αλλη σελιδα το συννεφο δεθηκε με σχοινια
στο καμπαναριο κι αρμενισε ντιν
νταν ντιν νταν........... το βραδυ εφτασε μ'α-
λογα διακλαδιζοντας την ομιχλη,εργατες στα λιμα-
νια λεπιασμενοι στο κορμι στοιβαζαν αγογγυστα
τα νερα,αρμυρα και φωτεινα,σκοτεινα
και βρωμισμενα δωματια πληγωθηκαν με την
εμμηνη αιμοραγια της κοπελλας,αυτηνης με τον
υγροτατο κολπο και το ματι ασικικο προμαντευει
πως η ωρα των αγγελων ηρθε να αναμνησθουμε
τα πευκα,τα χερια σκεπασμενα πευκοβελονες,
τα ματια,με τα ματια παιζει ο ηθοποιος , με το
γαντι η στριπτηζεζ αγγυλωνε το εξαγνισμενο
κορμι του μαρτυρα............. στ'αστεια
στ'αστεια....... στ'αστεια........... θυμη-
.....θηκε τα κοκκινα κεραμμυδια της ροδιας
.....χυμενα στη ρυμοτομια των βραχων
.....ν'απογυμνωνουν το λευκο και το φως
βομπαρδιζει με πιανα το τοπιο,τα κορμια αναπο-
δωγυρισμενα βαφουν χρυσο το κεφαλι,με τρεις
βαρκες απλωνονται τα χερια στο μεταφυσικο
χρωμα . περιτεχνα κτισματα κλεινουν μεσα τους
τα περιστερια οταν απεξω βουιζει πηλινος ο
οικισμος και τ'ονομα δεν αντεχει το καμπυλωμε-
νο φρυδι,ξεφευγει βιαιο και νικηφορο,αντρειω-
νεται με μπρουτζινες,σιδερενιες πανοπλιες,το
αναγλυφο μυικο συστημα τραγουδαει τον
καημο στα στηθια βαρυ κι ασηκωτο,
πορνη και που την κεφαλη κλιναι,οταν τα πε-
τεινα τ'ουρανου δεν σπερνουν κι ουτε θεριζουν
και που συμμετρικα τα σωματα αντικρυσαν
τον αρχαιο κατεστραμενο ναο , στ'αετωματα
δωρικα τα σωματα συνουσιαζονταν
περα η ανατολη σφυριζει το αναρ-
μοστο το απειροστο διαστημα του θλιμενου
ηρωα με πυγολαμπιδες χιλιαδες μετραει
,,,,,τα στιγματα της ακουαρελλας
.....μεγαλοσωμος μυθος ,γραφει
.....ποιηματα κατ'εξοχην λαμπρα
....πολις λαμπροτατη βασιλευουσα γλυ-
..καινει το πρωτοτοκο παιδι στο βυζι το
κενο εξαερωθηκε στο πισω μερος του οραματος.
ποιος ο λογος να γυμνωθεις εσυ η ντροπαλη εσυ
που δεν εχεις που την κεφαλη κλιναι κι ας εχεις
τα μαλλια χτενισμενα στα λουλουδια κι ας εχεις
τα ποδια λευκα . αφησε το κεφαλι να κυλησει
πανεμορφο στο μαρμαρο τωρα
.....που δεν εχεις που την κεφαλη κλιναι
...........στοχασου το αλφα το ωμεγα
..............φερνε συχνα στη σκεψη
................το ενα και το απειρο
...................ακομη το μηδεν
.........................αυτο
....................προπαντων
.
Αυτο που η γλωσσα βλεπει στην εικονα
.
γεμισε ο γυαλος καραβια κι εκεινος ερριξε το σωμα
του κολυμπωντας,καπου-καπου ξακρυνε τα ποδια
μαλακα,τα δε ματια τον κοιτουσαν καταματα,ποιος
εκεινος ανθρωπος εκει; μ'ακρα συμμετρια γευτη-
καν τις ηδονες και τωρα τα νερα γλυφουν τις μορ-
φες, μερες-μερες ερχεται η φωνη απ'τ'αντικρυνα ,
νησια,οση ωρα βασταει ο τρυγος των αμπελιων εκδι-
ωκονται γεγυμνωμενοι,οι ταπεινοι κι απληστοι,την
ωρα που τα μπαλκονια εδρασαν κυκλωνοντας με γα-
λαζιο τα βλεφαρα,καπου ο ερημος ανθρωπος ψαλμω-
δει τον πλουτο που δεν εχει . α ο φουστανελοφορος
μας αφησε καλογνωμο λογο,καστριτης παλιοκαιρινος
εδω στη φθορα,να θυμηθειτε τα εργα των δαχτυλων,
οι εκπεπτωκοτες,οι δεδιωγμενοι επειδη τολμησαν να
δουν τα κρυφα των γυναικων,ετσι γινονται στο ημι-
φως οι πραξεις,μην ειστε αφελεις,εκεινοι οι οραματι-
στες δουλεψαν τον χαλκο,ολημερις τ'αλογα συρανε
φορτια τις αγιογραφιες,ας δουμε το μολυβι να
καμπυλωνει σε κυκλους την επιθυμια των αρρητων,
και στο ρομβο να ελευθερωνεται, χρυσα ψαρια
κατοικουν στα μερη των χορτων,της αγριας μεντας,
της παπαρουνας,ναι,των ανθρωπων,αυτα χρωματι-
ζονται αδολα,ο αμωμος χρωματιστης επαιξε τη μου-
σικη των βουνων στο βιολι,τι χρεια εχουμε εμεις
απο τετοιες δικαιολογιες για τις αλογιστες σπαταλες;
δικαιοσυνη ποθουμε,και δημοκρατια,αυριο κιτρινι-
ζουν στα χωραφια τα σπιτια μας κι οι ψυχες ταξιδευ-
ουν στα τριανταφυλλα,αν μ'εργα πετυχουμε το λαμ-
περοτερο φως στις σκεψεις εκεινου,αλλα και στα
τραγουδια θελησα το δεντρο ανθισμενο,πιο περα
σκουριασμενη η αρχαια αγκυρα,πως αραγε βρεθηκε
εδω και τ'αλλο,το γυμνο κορμι πως συμμορφωνονται
τα δυο τους;''Τα επτα θανασιμα αμαρτηματα'' καποιος
ειπε αιωνια καρφωμενος στα σανιδια της βαρκας,
για το αμαρτημα να χωρεσει χιλια αλογα μεσα στα
κοκκινα δεντρα,κριμα μεγαλο αν αναλογισθεις τι εχει
να περασει ο Αινειας,πολυπλαγτος,στους αντρες αυ-
τος μονος της σηκωσε τα ποδια,σκεπαζοντας την με
την ντροπη των κοριτσιων,κι αυτη η περδικουλα τον
αφησε ν'αγκαλιαστει,αυτες οι ιδεες μας ερχονται με
τ'αηδονια,κολλανε σαν τις θεατρικες μασκες στα προ-
σωπα κι ετσι γυροφερνουμε ποτε σκιαγραφωντας
μ'αυγοτεμπερες τα αρχετυπα ποτε αλλαζοντας τις θε-
σεις μας στους πεσσους,αγγειογραφημενοι,με γλωσ-
σα ελληνικη το ονομα αυτο
.
Οκτω φορες αγωνισθηκα την αρετη
.
α'
η σεληνη εφερε το παραθυρο ορθανοι-
χτο στην πεδιαδα,πανετοιμο τ'αλογο
καλπασε στο εσωτερικο του
.
β'
τρια χρονια,η αρχαια τριηρης στ'α-
κρωτηρι,την ειδαν οι βιγλατορες,
κι εσυ δεν πιστεψες τα λογια,αυ-
ριο πριν ξημερωσει πρεπει να μπαρ-
καρεις,δεν εχει αλλη αναβολη.
περασαν τα τρια χρονια και στ'ακρω-
τηρι η αρχαια τριηρης
.
γ'
την γελασε οικτρα και τωρα σερνε-
ται απο πληρωμενη αγκαλια σ'αλ-
λη,την ωρα που λουσθηκε ανθισε η
αμυγδαλια απεναντι,δευτερη φορα φε-
τος. επειτα ντυθηκε την αθωοτητα
κι ετσι καθαρη πλαγιασε στ'απαλα
σεντονια μ'εκεινον τον αγνωστο αντρα
.
δ'
ηρθε μ'ενα μεγα πληθος αιχμαλωτων,
τους αφησε ενας-ενας να πουν,να εκ-
στομισουν τη γνωμη τους,συντομα η
αληθεια ελαμψε,η μονη αληθεια
π'ολοι γνωριζαν απ'τα γεννοφασκια τους
.
ε'
το βουνο κατεβηκε στο κυπαρισσι,πιο
κατω ορμησε στην ασπιδα του νερου,η θα-
λασσα. ο ανεμος λυγισε το δεντρο εκτι-
ναζοντας στα ουρανια το πουλι, οσοι το
ειδαν μερα μεσημερι θαυμασαν το ανε-
κτιμητο σχεδιο να αιωρειται εκει ψηλα.
ακουω μεσα στον γλυκο υπνο να παι-
ζει ο παιανας,η' ισως ο παληος χρησμος
.
στ'
Εκεινος ο ανθρωπος με πονηρια φανε-
ρωσε το λογο του : σαν ελαφακι την
αρπαξαν απ'τον κορφο της μανας της ε-
νιωσε βαρια ντροπη...................θελω
να μαθω καθαρα τι απογινε μετα τον
διασυρμο εκεινον
.
ζ'
τρια χρονια η αρχαια τριηρης δραπε-
τευσε στα λιβαδια αναμεσα στα πρασινα
χορτα,σιγα-σιγα αφομοιωθηκε στη
βαθυριζη βελανιδια,αυτη που τωρα εσυ
βλεπεις. η αλλη αγοραστηκε για τα ξυλα της
.
η'
η σεληνη εκπληρωσε την εντολη να
τον πουλησει σκλαβο για σαραντα ολοκλη-
ρα χρονια,βαρυθυμα δεχτηκε τη μαχαι-
ρια στο στηθος. αυριο κοιταξε τη δικαια
τιμωρια.Ποια μανα τον εγεννησε και ποιος
πατερας τον εσπειρε τον νικητη και τροπαι-
ουχο; Ρωτω και ξαναρωτω τα ιδια.
.
Τα αντιδωρα των εικονων
.
Σε γνωριζω απο την οψη την χαλκινη την
αρχαικη,εκει η δεκαοχτουρα εγεννησε το μειδιαμα
εκεινο,επειτα μ'εφτα σφραγιδες το σφραγισε κι
αυτος ο εσταυρωμενος σπαρθηκε σε τριβωλο χωρα-
φι νυν και αειν ο ναισκος στον αγρο του κεραμεως
με καμπυλωμενα τα βλεφαρα φορεσε την πανοπλια
ο ακριτης τραβηξε στο πανηγυρι του αγιου φυσηξε
τη φωνη του στα καλαμια και τους ζουρναδες,αυτος
σηκωσε το θαυμασιο κτιριο στη ξενιτεια,ποιος
γνωριζει που πνεει το πνευμα; ολημερα σκαρφαλω-
σε στις διακλαδωσεις με τα ματια ορθανοιχτα
φορες κι αλλες φορες κατακλειστα.........με τι
κυκλους αρμεγω το φως,εγω ο τεχνιτης ο μεγαλος
μαιστορας Ελληνας και την ερχομενη πεντηκοστη
θα ηχησει η μουσικη του νεου εφηβου και του παλη-
ου μεσ'απ'τον γυψο οι τρεις γιοι του φονια ανασηκω-
σαν τη γυναικα γυμνη στη κοιλια και πιο κατω ακομα
τα ειδα αναποδα τα γλυπτικα σωματα ν'αγκαλιαζον-
ται ψυχη και σωμα, χαρα κι ηδονη ντροπιασμενη
δεν σου ξεφυγε ατρομητε ποιητη. στα δε λευκα
σεντονια θεριστηκε η αφθονη σοδεια των αρχαιων
ευρηματων,ειμαστε τα σχηματα κατω απ'τις αψε-
γαδιαστες γεωμετρικες γραμμες κι αυτη η καρεκλα
κοντα στο συντριβανι κυοφορει τον ισκιο που στον
μελλοντα χρονο θα κυλησει χορευοντας η φημισμενη
γοησσα το παραμυθι της μοναχικης,της ομορφης,
της ζηλεμενης και της κακοριζικης....ο Ιωαννης
Σεβαστιανος Μπαχ βρηκε τη μανα του στο πορνειο
κατω απ'τις τρεις χαριτες,το καδρο,μωρο που ζητησε
το θηλαστρο στο στομα,το μαλαμβαφες.Αυτο
παιξ'το ξανα,η καρδια σφυριζει στα περιστερια τα
ονειρα του ξενιτεμενου,να τη. η βαρκα στο βλεμμα
του τυφλου ποιητη με πολυχρωμη εκρηξη σατυριζει
την μηχανη που δεν αναπαραγει το παν, το τιποτα
μας ατενιζει αγερωχο στο ξυλο , πληθος δε ανθρω-
πων αραιωθηκε στην ακουαρελλα:μια γυναικα στο
βαθος κουνησε με σημασια ψηλα τ'αριστερο της
χερι.Ποια μαρμαρινη προτομη απο εδω το ερμη-
νευσε σωστα το αινιγμα του αποκεφαλι-
σμενου........................................Αυτος
κι οι αλλοι αυτοκρατορες περασαν πια,αφου εκεινος
την ξημερωσε στα λουλουδια το μεσημερι κρατουσε
στα χερια της τις λεξεις,παει,το ξερει,περασε ο και-
ρος με ωριμα σταφυλια περα,τα δε πευκα αφηνουν
το πρασινο ν'αλλαξει θεση με τ'ασπρο κι αυτο
π'αξαφνα οραματισθηκε ηταν η ιστορια των αγνων
και παρθενων,και των αειπαρθενων δωρων
.
.