.
.
LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
-Συμπύκνωση ιστοριων-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
piano-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Συμπύκνωση ιστοριων-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
στο δωμάτιο,το πιάνο,μια άγνωστη γυναίκα έπαιζε,ένα πορτοκαλι ψαράκι στη γυαλα,'η χορογραφία του'ειπε η γυναίκα,συνέχιζε να παίζει,'ονειρευομαστε μια πραγματικότητα ανύπαρκτη'του είπε μόλις τελείωσε,'δεν συμφωνείς;',κούνησε καταφατικά το κεφάλι,η γυναίκα σηκώθηκε,πήρε τη γυάλα του ψαριού στα χέρια της,'ποσο εύθραυστη η ζωή του ειναι'χαμογελασε,'αν αφήσω να πέσει η γυαλα',φοβήθηκε μην το κάνει,'καποτε είμαστε παιδια'ειπε η γυναίκα κι έβαλε τη γυάλα στη θέση της,'λες να κατάλαβε;τον ρώτησε,'ποιος ξέρει;ισως'απαντησε,'το πιάνο είναι η προέκταση μου''ακουγε τη γυναίκα,'ν'αγγιζεις τα πλήκτρα,ο ήχος',αυτό,ακριβώς,τον γοήτευε και τον δέσμευε σ'αυτη,'η δύναμη σου'της είπε,η γυναίκα κάθησε στο καθρέφτη,'πως θέλεις να βαφτώ;' τον ρώτησε,δίστασε ν'απαντησει,στο τέλος είπε,'δεν ξερω',πήγε στο παράθυρο,μια σειρά λευκές,στο βάθος η θάλασσα,η γυναίκα έπαιζε στο πιάνο,γύρισε και την κοίταξε,η πλάτη της,ο λαιμός,τα μαλλιά,'πρωτη φορά αυτό το παιζω'του είπε,'ολα μπορεί να γίνουν για πρώτη φορά',ξαναγύρισε στο τοπίο έξω απ' το παράθυρο,'πως φωτίζει αυτή τη στιγμή ο ήλιος 'σκεφτηκε,'αυτη η γυναίκα ποια είναι; και τι με συνδέει μαζί της;',η μνήμη δεν τον βοηθούσε,στο δωμάτιο,τώρα,η γυναίκα κάθονταν μπροστά στον.καθρεφτη,'ειμαστε συνεχως στο παρόν,ούτε παρελθόν ούτε μελλον'μιλησε η γυναίκα,
'παραξενο φαίνεται,αλλα, αλήθεια,δεν είναι καθόλου παράξενο,θα πεις:είναι αδυνατο,τι σημαίνει αδύνατο;'συνεχισε εκείνη,'κατι που δεν το φανταζόμαστε,η' κάτι που δεν το νομίζουμε πραγματικό,όπως αυτή τη συνάντησή μας,τη θεωρείς η' φανταστική η' μη πραγματική,όμως δεν μπορείς ν'αμφισβητησεις,ότι και οι δύο βρισκόμαστε εδώ,σ'αυτη το δωμάτιο,και συζητούμε,λέμε αυτά εδώ,είμαστε εδώ,όπως και να'χει,δες το πρόσωπο μου',το βλέπει,'μπορω να του δώσω ότι μορφή θέλω,όπως και να του καταστρέψω οποιαδήποτε μορφη',την έβλεπε ν'αλλάζει πρόσωπα,'κανενα απ'αυτα τα πρόσωπα δεν θα σου θυμίσει τιποτα',η γυναίκα σηκώθηκε απ'τον καθρέφτη,'ειμαστε σαν το ψάρι στη γυάλα,αεικινητοι,αδιάφοροι ποιος μας παρατηρει',ξανακαθησε στο πιάνο,άρχισε να παίζει,'το ίδιο εργο'του είπε,'μα τώρα είναι όλα διαφορετικά,γνωρίσαμε πολλά αλλά και ξεχάσαμε πολλα'
.
.
.
LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
-Συμπύκνωση ιστοριων-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
ΚΕΙΜΕΝΑ-TEXTS-Χ.Ν.Κουβελης[C.N.Couvelis}
.
.
.
.
piano-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Συμπύκνωση ιστοριων-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
στο δωμάτιο,το πιάνο,μια άγνωστη γυναίκα έπαιζε,ένα πορτοκαλι ψαράκι στη γυαλα,'η χορογραφία του'ειπε η γυναίκα,συνέχιζε να παίζει,'ονειρευομαστε μια πραγματικότητα ανύπαρκτη'του είπε μόλις τελείωσε,'δεν συμφωνείς;',κούνησε καταφατικά το κεφάλι,η γυναίκα σηκώθηκε,πήρε τη γυάλα του ψαριού στα χέρια της,'ποσο εύθραυστη η ζωή του ειναι'χαμογελασε,'αν αφήσω να πέσει η γυαλα',φοβήθηκε μην το κάνει,'καποτε είμαστε παιδια'ειπε η γυναίκα κι έβαλε τη γυάλα στη θέση της,'λες να κατάλαβε;τον ρώτησε,'ποιος ξέρει;ισως'απαντησε,'το πιάνο είναι η προέκταση μου''ακουγε τη γυναίκα,'ν'αγγιζεις τα πλήκτρα,ο ήχος',αυτό,ακριβώς,τον γοήτευε και τον δέσμευε σ'αυτη,'η δύναμη σου'της είπε,η γυναίκα κάθησε στο καθρέφτη,'πως θέλεις να βαφτώ;' τον ρώτησε,δίστασε ν'απαντησει,στο τέλος είπε,'δεν ξερω',πήγε στο παράθυρο,μια σειρά λευκές,στο βάθος η θάλασσα,η γυναίκα έπαιζε στο πιάνο,γύρισε και την κοίταξε,η πλάτη της,ο λαιμός,τα μαλλιά,'πρωτη φορά αυτό το παιζω'του είπε,'ολα μπορεί να γίνουν για πρώτη φορά',ξαναγύρισε στο τοπίο έξω απ' το παράθυρο,'πως φωτίζει αυτή τη στιγμή ο ήλιος 'σκεφτηκε,'αυτη η γυναίκα ποια είναι; και τι με συνδέει μαζί της;',η μνήμη δεν τον βοηθούσε,στο δωμάτιο,τώρα,η γυναίκα κάθονταν μπροστά στον.καθρεφτη,'ειμαστε συνεχως στο παρόν,ούτε παρελθόν ούτε μελλον'μιλησε η γυναίκα,
'παραξενο φαίνεται,αλλα, αλήθεια,δεν είναι καθόλου παράξενο,θα πεις:είναι αδυνατο,τι σημαίνει αδύνατο;'συνεχισε εκείνη,'κατι που δεν το φανταζόμαστε,η' κάτι που δεν το νομίζουμε πραγματικό,όπως αυτή τη συνάντησή μας,τη θεωρείς η' φανταστική η' μη πραγματική,όμως δεν μπορείς ν'αμφισβητησεις,ότι και οι δύο βρισκόμαστε εδώ,σ'αυτη το δωμάτιο,και συζητούμε,λέμε αυτά εδώ,είμαστε εδώ,όπως και να'χει,δες το πρόσωπο μου',το βλέπει,'μπορω να του δώσω ότι μορφή θέλω,όπως και να του καταστρέψω οποιαδήποτε μορφη',την έβλεπε ν'αλλάζει πρόσωπα,'κανενα απ'αυτα τα πρόσωπα δεν θα σου θυμίσει τιποτα',η γυναίκα σηκώθηκε απ'τον καθρέφτη,'ειμαστε σαν το ψάρι στη γυάλα,αεικινητοι,αδιάφοροι ποιος μας παρατηρει',ξανακαθησε στο πιάνο,άρχισε να παίζει,'το ίδιο εργο'του είπε,'μα τώρα είναι όλα διαφορετικά,γνωρίσαμε πολλά αλλά και ξεχάσαμε πολλα'
.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου