.
.
GREEK POETRY
-Ανωνυμου και Φιλοδημου[ΠΑΛΑΤΙΝΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ]
[μεταφραση-αποδοση-χ.ν.κουβελης]-
POETRY-c.n.couvelis-ΠΟΙΗΜΑΤΑ-χ.ν.κουβελης
.
.
Μεγαλο Κοκκινο Great Red -3μ χ 6 μ -χ.ν.κουβελης
.
.
Ανωνυμου και Φιλοδημου[ΠΑΛΑΤΙΝΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ]
[μεταφραση-αποδοση-χ.ν.κουβελης]
[Ανωνυμου]
Τήν καταφλεξίπολιν Σθενελαΐδα, τήν βαρύμισθον,
τήν τοῖς βουλομένοις χρυσόν ἀμεργομένην,
γυμνήν μοι διά νυκτός ὅλης παρέκλινεν ὄνειρος
ἄχρι φίλης ἠοῦς προῖκα χαριζομένην.
Οὐκέτι γουνάσομαι τήν βάρβαρον οὐδ’ ἐπ’ ἐμαυτῷ
κλαύσομαι ὕπνον ἔχων κεῖνα χαριζόμενον.
τη φλογερη Σθενελαιδα,τη πανακριβη
αυτη π'απ'αυτους που την θελουν τα λεφτα αρμεγει
γυμνη σε μενα για ολη τη νυχτα τ'ονειρο τη ξαπλωσε
ως το γλυκο ξημερωμα δωρο χαρισμενη
ποτε πια δεν θα γονατισω στη σκληρη ουτε μοναχος
θα κλαψω αφου στον υπνο την εχω εκεινη χαρισμενη
[τη φλογερη Σθενελαιδα την πανακριβη
αυτη π'αρμεγει οσους την γουσταρουν
γυμνη ολη τη νυχτα σ'ονειρο τη ξαπλωσα
ως το γλυκο ξημερωμα την ειχα δωρο δικο μου
ποτε πια δεν θα συρθω στης ακαρδης τα ποδια ουτε
θα κλαψω αφου στον υπνο μου την εχω τζαμπα]
.
Φιλόδημος(110 π.Χ.-35 π.Χ.)
γεννήθηκε στα Γάδαρα της Παλαιστίνης και ήταν Έλληνας επικούρειος φιλόσοφος
και ποιητής, με πλούσιο συγγραφικό έργο.
Περί Αισθήσεως-Περί Θεών-Περί Ευσεβείας-Περί των Στωικών-Περί Πλούτου-
Περί Οργής-Περί Ποιητικής-Περί Ρητορικής-Περί Φιλαργυρίας-Επικούρειες Δόξες-
Περί Ομιλίας-Περί Αρετών και Κακιών-Περί Υπερηφάνειας-Περί σύνταξις των
Φιλοσόφων-Περί Θανάτου-Περί Σημείων και Σημειώσεων-Περί Ηθικής-Περί
Χάριτος-Περί Οικονομίας-Περί Παρρησίας-Περί Μουσικής-Περί του καθ΄ Όμηρον
αγαθού βασιλέως-Περί Κολακείας-Περί Επιχαιρεκακίας
και 30 επιγραμματα]
V. 120 -Φιλοδημου
Καὶ νυκτὸς μεσάτης τὸν ἐμὸν κλέψασα σύνευνον
ἦλθον καὶ πυκινῇ τεγγομένη ψακάδι.
τοὔνεκ΄ ἐν ἀπρήκτοισι καθήμεθα κοὐχὶ λαλεῦντες
εὕδομεν͵ ὡς εὕδειν τοῖς φιλέουσι θέμις;
και τα μεσανυχτα ξεγελωντας τον αντρα μου
ηρθα και στη δυνατη βροχη μουσκεμενη
για ποιο λογο απρακτοι να καθομαστε κι οχι μιλωντας
να κοιμομαστε,οπως να κοιμουνται στους ερωτευμενους ταιριαζει;
[μεσ'τα μεσανυχτα ξεκλεβωντας απ'τον αντρα μου
εφτασα και απ'τη δυνατη νεροποντη μουσκεμα
γιατι χωρις ν'αγγιζομαστε να καθομαστε,κι οχι γλυκομιλωντας
να κοιμομαστε,οπως στους ερωτευμενους να ξαπλωνουν πρεπει;]
.
V. 308 -Φιλοδημου
Ἡ κομψή͵ μεῖνόν με. τί σοι καλὸν οὔνομα; ποῦ σε
ἔστιν ἰδεῖν; ὃ θέλεις͵ δώσομεν. οὐδὲ λαλεῖς;
ποῦ γίνῃ; πέμψω μετὰ σοῦ τινα. μή τις ἔχει σε;
ὦ σοβαρή͵ ὑγίαιν΄. οὐδ΄ Ὑγίαινε λέγεις;
καὶ πάλι καὶ πάλι σοι προσελεύσομαι·
οἶδα μαλάσσειν καὶ σοῦ σκληροτέρας. νῦν δ΄ ὑγίαινε͵ γύναι
κουκλα,περιμενε με.ποιο 'ναι τ'ωραιο σου ονομα;που
μπορω να σε δω;οτι θελεις,θα στο δωσω.δεν μιλας;
που ζεις;θα στειλω καποιον πισω σου.μηπως καποιος σ'εχει;
ω σοβαρη,γεια σου.ουτε γεια σου δεν λες;
και παλι και παλι σε σενα θα κολλαω.
ξερω να μαλακωνω κι απο σενα πιο σκληροτερες,προς το παρον γεια σου,γυναικα
[κουκλα,στασου.μου χαριζεις τ'ονοματακι σου;που μπορω να σε συναντησω;
οτι ζηταει η ψυχη σου θα στα δωσω.δεν μιλας; που'ναι το σπιτι σου;
θα βαλω καποιον να σε παρακολουθει.μηπως τα'χεις με καποιον;
ψηλομυτα,γεια.ουτ'ενα γεια δεν λες;δεν θα σταματησω να σου κολλαω
ξερω καλα να ριχνω και πιο δυσκολες απο σενα.προς το παρον γεια σου,γκομενα]
.
V. 126-Φιλοδημου
Πέντε δίδωσιν ἑνὸς τῇ δεῖνα ὁ δεῖνα τάλαντα͵
καὶ βινεῖ φρίσσων καί͵ μὰ τόν͵ οὐδὲ καλήν·
πέντε δ΄ ἐγὼ δραχμὰς τῶν δώδεκα Λυσιανάσσῃ͵
καὶ βινῶ πρὸς τῷ κρείσσονα καὶ φανερῶς.
πάντως ἤτοι ἐγὼ φρένας οὐκ ἔχω͵ ἢ τό γε λοιπὸν
τοὺς κείνου πελέκει δεῖ διδύμους ἀφελεῖν.
πεντε δινει για ενα στη δεινα ο δεινας ταλαντα
και πηδαει τρεμωντας και,μα το θεο,δεν ειν'ωραια
πεντε δ'εγω δραχμες για δωδεκα στη Λυσιανασση
και πηδαω καλυτερη και φανερα
παντως η' εγω φρενα δεν εχω η' στα σιγουρα
εκεινου με πελεκι πρεπει τα δυο του ν'αφαιρεσουν
[πεντε δινει για ενα στη δεινα ο δεινας χαρτινα
και μαρκαλαει με το φοβο,και,μα το θεο,ειναι μπακατελα
πεντε δ'εγω ταληρα για δωδεκα στη Λυσιανασση
και μαρκαλαω κουκλα και στο φανερο
παντως η' εγω'μαι ασυγκρατητος η' σιγουρα
τον αλλον πρεπει με μαχαιρι κοφτερο να μουνοχισουν
.
V. 131 -Φιλοδημου
Ψαλμὸς καὶ λαλιὴ καὶ κωτίλον ὄμμα καὶ ᾠδὴ
Ξανθίππης καὶ πῦρ ἄρτι καταρχόμενον͵
ὦ ψυχή͵ φλέξει σε· τὸ δ΄ ἐκ τίνος ἢ πότε καὶ πῶς
οὐκ οἶδα· γνώσῃ͵ δύσμορε͵ τυφομένη.
ο αρπισμος κι η λαλια κι η εκφραστικη ματια και το τραγουδι
της Ξανθιππης κι η πυρκαγια που μολις αναβει
ψυχη μου,θα σε καψει.αυτο απο τι ποτε και πως
δεν ξερω.θα το γνωρισεις,δυσμοιρη,οταν θα καπνιζεις
.
V. 112-Φιλοδημου
Ἠράσθην· τίς δ΄ οὐχί; κεκώμακα· τίς δ΄ ἀμύητος
κώμων; ἀλλ΄ ἐμάνην· ἐκ τίνος; οὐχὶ θεοῦ;
ἐρρίφθω· πολιὴ γὰρ ἐπείγεται ἀντὶ μελαίνης
θρὶξ ἤδη͵ συνετῆς ἄγγελος ἡλικίης.
καὶ παίζειν ὅτε καιρός͵ ἐπαίξαμεν· ἡνίκα
καιρὸς οὐκέτι͵ λωιτέρης φροντίδος ἁψόμεθα.
ερωτευτηκα.ποιος οχι;πειραξα.ποιος αμυητος
πειραγματων;παραφερθηκα.απο ποιον;οχι σπο θεο;
ας τα πεταξω.η ασπρη εκδιωχνει τη μαυρη τριχα ηδη,
της φρονιμης ηλικιας αγγελιοφορος.
και οταν ηταν καιρος να παιξουμε,παιξαμε.τωρα αυτην την ωρα
δεν ειναι καιρος καθολου,με σοβαροτερη ασχολια ας καταπιαστουμε
.
V 13-Φιλοδημου
Ἑξήκοντα τελεῖ Χαριτώ λυκοβαντίδας ὥρας,
ἀλλ’ ἔτι κυανέων σύρμα μένει πλοκάμων,
κἀν στέρνοις ἔτι κεῖνα τά λύγδινα κώνια μαστῶν
ἕστηκεν, μίτρης γυμνά περιδρομάδος,
καί χρώς ἀρρυτίδωτος ἔτ’ ἀμβροσίην, ἔτι πειθώ
πᾶσαν, ἔτι στάζει μυριάδας χαρίτων.
Ἀλλά πόθους ὀργῶντας ὅσοι μή φεύγετ’, ἐρασταί,
δεῦρ’ ἴτε, τῆς ἐτέων ληθόμενοι δεκάδος
[εξηντα συμπληρωσε η Χαριτω κυκλους χρονων
αλλ'ακομα λαμπερα μαυρα ειναι τα σγουρα μαλλια
και στα στηθη ακομα εκεινοι σα μαρμαρο κωνοι των βυζιων
στεκουν,απο καλυμμα γυμνα να τα δενει
και το δερμα αρυτιδωτο ακομα αμμβροσια,κι ολο σαγηνη,
ακομα σταζει μυριαδες χαριτες
αλλα ποθους που λιωνουν μεγαλους μην αποφευγεται,εραστες,
εδω ελατε,τις δεκαδες των χρονων λησμονηστε.]
.
.
GREEK POETRY
-Ανωνυμου και Φιλοδημου[ΠΑΛΑΤΙΝΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ]
[μεταφραση-αποδοση-χ.ν.κουβελης]-
POETRY-c.n.couvelis-ΠΟΙΗΜΑΤΑ-χ.ν.κουβελης
.
.
Μεγαλο Κοκκινο Great Red -3μ χ 6 μ -χ.ν.κουβελης
.
.
Ανωνυμου και Φιλοδημου[ΠΑΛΑΤΙΝΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ]
[μεταφραση-αποδοση-χ.ν.κουβελης]
[Ανωνυμου]
Τήν καταφλεξίπολιν Σθενελαΐδα, τήν βαρύμισθον,
τήν τοῖς βουλομένοις χρυσόν ἀμεργομένην,
γυμνήν μοι διά νυκτός ὅλης παρέκλινεν ὄνειρος
ἄχρι φίλης ἠοῦς προῖκα χαριζομένην.
Οὐκέτι γουνάσομαι τήν βάρβαρον οὐδ’ ἐπ’ ἐμαυτῷ
κλαύσομαι ὕπνον ἔχων κεῖνα χαριζόμενον.
τη φλογερη Σθενελαιδα,τη πανακριβη
αυτη π'απ'αυτους που την θελουν τα λεφτα αρμεγει
γυμνη σε μενα για ολη τη νυχτα τ'ονειρο τη ξαπλωσε
ως το γλυκο ξημερωμα δωρο χαρισμενη
ποτε πια δεν θα γονατισω στη σκληρη ουτε μοναχος
θα κλαψω αφου στον υπνο την εχω εκεινη χαρισμενη
[τη φλογερη Σθενελαιδα την πανακριβη
αυτη π'αρμεγει οσους την γουσταρουν
γυμνη ολη τη νυχτα σ'ονειρο τη ξαπλωσα
ως το γλυκο ξημερωμα την ειχα δωρο δικο μου
ποτε πια δεν θα συρθω στης ακαρδης τα ποδια ουτε
θα κλαψω αφου στον υπνο μου την εχω τζαμπα]
.
Φιλόδημος(110 π.Χ.-35 π.Χ.)
γεννήθηκε στα Γάδαρα της Παλαιστίνης και ήταν Έλληνας επικούρειος φιλόσοφος
και ποιητής, με πλούσιο συγγραφικό έργο.
Περί Αισθήσεως-Περί Θεών-Περί Ευσεβείας-Περί των Στωικών-Περί Πλούτου-
Περί Οργής-Περί Ποιητικής-Περί Ρητορικής-Περί Φιλαργυρίας-Επικούρειες Δόξες-
Περί Ομιλίας-Περί Αρετών και Κακιών-Περί Υπερηφάνειας-Περί σύνταξις των
Φιλοσόφων-Περί Θανάτου-Περί Σημείων και Σημειώσεων-Περί Ηθικής-Περί
Χάριτος-Περί Οικονομίας-Περί Παρρησίας-Περί Μουσικής-Περί του καθ΄ Όμηρον
αγαθού βασιλέως-Περί Κολακείας-Περί Επιχαιρεκακίας
και 30 επιγραμματα]
V. 120 -Φιλοδημου
Καὶ νυκτὸς μεσάτης τὸν ἐμὸν κλέψασα σύνευνον
ἦλθον καὶ πυκινῇ τεγγομένη ψακάδι.
τοὔνεκ΄ ἐν ἀπρήκτοισι καθήμεθα κοὐχὶ λαλεῦντες
εὕδομεν͵ ὡς εὕδειν τοῖς φιλέουσι θέμις;
και τα μεσανυχτα ξεγελωντας τον αντρα μου
ηρθα και στη δυνατη βροχη μουσκεμενη
για ποιο λογο απρακτοι να καθομαστε κι οχι μιλωντας
να κοιμομαστε,οπως να κοιμουνται στους ερωτευμενους ταιριαζει;
[μεσ'τα μεσανυχτα ξεκλεβωντας απ'τον αντρα μου
εφτασα και απ'τη δυνατη νεροποντη μουσκεμα
γιατι χωρις ν'αγγιζομαστε να καθομαστε,κι οχι γλυκομιλωντας
να κοιμομαστε,οπως στους ερωτευμενους να ξαπλωνουν πρεπει;]
.
V. 308 -Φιλοδημου
Ἡ κομψή͵ μεῖνόν με. τί σοι καλὸν οὔνομα; ποῦ σε
ἔστιν ἰδεῖν; ὃ θέλεις͵ δώσομεν. οὐδὲ λαλεῖς;
ποῦ γίνῃ; πέμψω μετὰ σοῦ τινα. μή τις ἔχει σε;
ὦ σοβαρή͵ ὑγίαιν΄. οὐδ΄ Ὑγίαινε λέγεις;
καὶ πάλι καὶ πάλι σοι προσελεύσομαι·
οἶδα μαλάσσειν καὶ σοῦ σκληροτέρας. νῦν δ΄ ὑγίαινε͵ γύναι
κουκλα,περιμενε με.ποιο 'ναι τ'ωραιο σου ονομα;που
μπορω να σε δω;οτι θελεις,θα στο δωσω.δεν μιλας;
που ζεις;θα στειλω καποιον πισω σου.μηπως καποιος σ'εχει;
ω σοβαρη,γεια σου.ουτε γεια σου δεν λες;
και παλι και παλι σε σενα θα κολλαω.
ξερω να μαλακωνω κι απο σενα πιο σκληροτερες,προς το παρον γεια σου,γυναικα
[κουκλα,στασου.μου χαριζεις τ'ονοματακι σου;που μπορω να σε συναντησω;
οτι ζηταει η ψυχη σου θα στα δωσω.δεν μιλας; που'ναι το σπιτι σου;
θα βαλω καποιον να σε παρακολουθει.μηπως τα'χεις με καποιον;
ψηλομυτα,γεια.ουτ'ενα γεια δεν λες;δεν θα σταματησω να σου κολλαω
ξερω καλα να ριχνω και πιο δυσκολες απο σενα.προς το παρον γεια σου,γκομενα]
.
V. 126-Φιλοδημου
Πέντε δίδωσιν ἑνὸς τῇ δεῖνα ὁ δεῖνα τάλαντα͵
καὶ βινεῖ φρίσσων καί͵ μὰ τόν͵ οὐδὲ καλήν·
πέντε δ΄ ἐγὼ δραχμὰς τῶν δώδεκα Λυσιανάσσῃ͵
καὶ βινῶ πρὸς τῷ κρείσσονα καὶ φανερῶς.
πάντως ἤτοι ἐγὼ φρένας οὐκ ἔχω͵ ἢ τό γε λοιπὸν
τοὺς κείνου πελέκει δεῖ διδύμους ἀφελεῖν.
πεντε δινει για ενα στη δεινα ο δεινας ταλαντα
και πηδαει τρεμωντας και,μα το θεο,δεν ειν'ωραια
πεντε δ'εγω δραχμες για δωδεκα στη Λυσιανασση
και πηδαω καλυτερη και φανερα
παντως η' εγω φρενα δεν εχω η' στα σιγουρα
εκεινου με πελεκι πρεπει τα δυο του ν'αφαιρεσουν
[πεντε δινει για ενα στη δεινα ο δεινας χαρτινα
και μαρκαλαει με το φοβο,και,μα το θεο,ειναι μπακατελα
πεντε δ'εγω ταληρα για δωδεκα στη Λυσιανασση
και μαρκαλαω κουκλα και στο φανερο
παντως η' εγω'μαι ασυγκρατητος η' σιγουρα
τον αλλον πρεπει με μαχαιρι κοφτερο να μουνοχισουν
.
V. 131 -Φιλοδημου
Ψαλμὸς καὶ λαλιὴ καὶ κωτίλον ὄμμα καὶ ᾠδὴ
Ξανθίππης καὶ πῦρ ἄρτι καταρχόμενον͵
ὦ ψυχή͵ φλέξει σε· τὸ δ΄ ἐκ τίνος ἢ πότε καὶ πῶς
οὐκ οἶδα· γνώσῃ͵ δύσμορε͵ τυφομένη.
ο αρπισμος κι η λαλια κι η εκφραστικη ματια και το τραγουδι
της Ξανθιππης κι η πυρκαγια που μολις αναβει
ψυχη μου,θα σε καψει.αυτο απο τι ποτε και πως
δεν ξερω.θα το γνωρισεις,δυσμοιρη,οταν θα καπνιζεις
.
V. 112-Φιλοδημου
Ἠράσθην· τίς δ΄ οὐχί; κεκώμακα· τίς δ΄ ἀμύητος
κώμων; ἀλλ΄ ἐμάνην· ἐκ τίνος; οὐχὶ θεοῦ;
ἐρρίφθω· πολιὴ γὰρ ἐπείγεται ἀντὶ μελαίνης
θρὶξ ἤδη͵ συνετῆς ἄγγελος ἡλικίης.
καὶ παίζειν ὅτε καιρός͵ ἐπαίξαμεν· ἡνίκα
καιρὸς οὐκέτι͵ λωιτέρης φροντίδος ἁψόμεθα.
ερωτευτηκα.ποιος οχι;πειραξα.ποιος αμυητος
πειραγματων;παραφερθηκα.απο ποιον;οχι σπο θεο;
ας τα πεταξω.η ασπρη εκδιωχνει τη μαυρη τριχα ηδη,
της φρονιμης ηλικιας αγγελιοφορος.
και οταν ηταν καιρος να παιξουμε,παιξαμε.τωρα αυτην την ωρα
δεν ειναι καιρος καθολου,με σοβαροτερη ασχολια ας καταπιαστουμε
.
V 13-Φιλοδημου
Ἑξήκοντα τελεῖ Χαριτώ λυκοβαντίδας ὥρας,
ἀλλ’ ἔτι κυανέων σύρμα μένει πλοκάμων,
κἀν στέρνοις ἔτι κεῖνα τά λύγδινα κώνια μαστῶν
ἕστηκεν, μίτρης γυμνά περιδρομάδος,
καί χρώς ἀρρυτίδωτος ἔτ’ ἀμβροσίην, ἔτι πειθώ
πᾶσαν, ἔτι στάζει μυριάδας χαρίτων.
Ἀλλά πόθους ὀργῶντας ὅσοι μή φεύγετ’, ἐρασταί,
δεῦρ’ ἴτε, τῆς ἐτέων ληθόμενοι δεκάδος
[εξηντα συμπληρωσε η Χαριτω κυκλους χρονων
αλλ'ακομα λαμπερα μαυρα ειναι τα σγουρα μαλλια
και στα στηθη ακομα εκεινοι σα μαρμαρο κωνοι των βυζιων
στεκουν,απο καλυμμα γυμνα να τα δενει
και το δερμα αρυτιδωτο ακομα αμμβροσια,κι ολο σαγηνη,
ακομα σταζει μυριαδες χαριτες
αλλα ποθους που λιωνουν μεγαλους μην αποφευγεται,εραστες,
εδω ελατε,τις δεκαδες των χρονων λησμονηστε.]
.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου