GREEK POETRY -J.L.BORGES' POEMAS [μεταφραση traducción c.n.couvelis χ.ν.κουβελης]- POETRY-c.n.couvelis-ΠΟΙΗΜΑΤΑ-χ.ν.κουβελης

.
.
GREEK POETRY
-J.L.BORGES' POEMAS
[μεταφραση traducción c.n.couvelis χ.ν.κουβελης]-
POETRY-c.n.couvelis-ΠΟΙΗΜΑΤΑ-χ.ν.κουβελης
.
.

J.L.Borges-c.n.couvelis χ.ν.κουβελης
.
.
J.L.BORGES' POEMAS
[μεταφραση traducción c.n.couvelis χ.ν.κουβελης]

LA  LUNA
[a Maria Kodama]

Hay tanta soledad en ese oro.
La luna de las noches no es la luna
que vio el primer Adán. Los largos siglos
de la vigilia humana la han colmado
de antiguo llanto. Mírala. Es tu espejo

Η ΣΕΛΗΝΗ

υπαρχει τοση μοναξια σ'αυτο το χρυσαφι
η σεληνη τις νυχτες δεν ειναι η σεληνη
που ειδε ο πρωτος ανθρωπος.Οι ατελειωτοι αιωνες
της ανθρωπινης αγρυπνιας την εχουν γεμισει
απο αρχαιο θρηνο.Κοιταξε την.Ειναι ο καθρεφτης σου
.
LA  LLUVIA

Bruscamente la tarde se ha aclarado
Porque ya cae la lluvia minuciosa.
Cae o cayó. La lluvia es una cosa
Que sin duda sucede en el pasado.

Quien la oye caer ha recobrado
El tiempo en que la suerte venturosa
Le reveló una flor llamada rosa
Y el curioso color del colorado.

Esta lluvia que ciega los cristales
Alegrará en perdidos arrabales
Las negras uvas de una parra en cierto

Patio que ya no existe. La mojada
Tarde me trae la voz, la voz deseada,
De mi padre que vuelve y que no ha muerto.

Η ΒΡΟΧΗ

ξαφνικα το απογευμα εχει καθαρισει
επειδη ηδη πεφτει η βροχη επιμονη
πεφτει η' επεφτε.Η βροχη ειναι ενα πραγμα
που χωρις αμφιβολια συμβαινει στο παρελθον

οποιος την ακουει να πεφτει εχει επαναφερει
τον χρονο οπου τυχη ευτυχης
του αποκαλυψε ενα ανθος ονομασμενο ροδο
και το ξεχωριστο χρωμα του λιγο η' πιο κοκκινου

αυτη η βροχη που τυφλωνει τα κρυσταλλα
θα ζωντανεψει σε εξαφανισμενα προαστια
τα μαυρα σταφυλια μιας κληματαριας στερεας

αυλη που πια δεν υπαρχει .Το μουσκεμενο
απογευμα μου φερνει τη φωνη,την επιθυμητη φωνη
απ'τον πατερα μου που γυριζει η' που δεν εχει πεθανει
.
EL ENAMORADO

Lunas, marfiles, instrumentos, rosas,
lámparas y la línea de Durero,
las nueve cifras y el cambiante cero,
debo fingir que existen esas cosas.

Debo fingir que en el pasado fueron
Persépolis y Roma y que una arena
sutil midió la suerte de la almena
que los siglos de hierro deshicieron.

Debo fingir las armas y la pira
de la epopeya y los pesados mares
que roen de la tierra los pilares.

Debo fingir que hay otros. Es mentira.
Sólo tú eres. Tú, mi desventura
y mi ventura, inagotable y pura.

Ο ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ

φεγγαρια,ελεφαντοδοντα,εργαλεια,ροδα,
λαμπες και η γραμμη του Ντυρερ
τα εννεα ψηφια και το μεταβλητο μηδεν
πρεπει να υποκριθω πως υπαρχουν αυτα τα πραγματα

πρεπει να υποκριθω πως στο παρελθον υπηρξαν
η Περσεπολη η Ρωμη και πως μια αμμος
λεπτη μετρησε την τυχη της επαλξης
που οι αιωνες του σιδηρου διελυσαν

πρεπει να υποκριθω τα αρματα και τη φωτια
της εποποιιας και τις βαριες θαλασσες
που ροκανιζουν της γης τις κολωνες

πρεπει να υποκριθω πως υπαρχουν αλλοι.Ειναι ψεμμα.
Μονο εσυ εισαι.Εσυ,η δυστυχια μου
και η ευτυχια μου,ανεξαντλητη και καθαρη
.
.

Los dos Borges-c.n.couvelis χ.ν.κουβελης
.
.

EL BISONTE

Montañoso, abrumado, indescifrable,
rojo como la brasa que se apaga,
anda fornido y lento por la vaga
soledad de su páramo incansable.

El armado testuz levanta. En este
antiguo toro de durmiente ira,
veo a los hombres rojos del Oeste
y a los perdidos hombres de Altamira.

Luego pienso que ignora el tiempo humano,
cuyo espejo espectral es la memoria.
El tiempo no lo toca ni la historia

de su decurso, tan variable y vano.
Intemporal, innumerable, cero,
es el postrer bisonte y el primero.

O ΒΙΣΟΝΑΣ

ορεσιβιο,καταπιεσμενο,ανεξιχνιαστο,
κοκκινο οπως το καρβουνο που  λιγοστευει,
προχωραει ρωμαλαιο κι αργο μεσ΄στην ακαθοριστη
μοναξια της ερημιας του ακουραστο

το αρματωμενο μετωπο ορθωνεται.Σ'αυτον
τον αρχαιο ταυρο της κοιμισμενης βιας ,
βλεπω στους κοκκινους ανθρωπους της Δυσης
και στους χαμενους ανθρωπους της Αλταμιρας

επομενως σκεφτομαι πως αγνοει τον ανθρωπινο χρονο
του οποιου καθρεφτης φασματικος ειναι η μνημη,
ο χρονος δεν το αγγιζει ουτε η ιστορια

της διαδρομης του,τοσο μεταβλητο και ματαιο,
αχρονο,αμετρητο,μηδεν,
ειναι ο τελευταιος βισωνας κι ο πρωτος
.

.

ΟΙ ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΙ ΜΟΥ-MY LABYRINTHS-Dedicated to J.L.Borges
.-c.n.couvelis χ.ν.κουβελης1
.
.
LOS BORGES

Nada o muy poco sé de mis mayores
portugueses, los Borges: vaga gente
que prosigue en mi carne, oscuramente,
sus hábitos, rigores y temores.

Tenues como si nunca hubieran sido
y ajenos a los trámites del arte,
indescifrablemente forman parte
del tiempo, de la tierra y del olvido.

Mejor así. Cumplida la faena,
son Portugal, son la famosa gente
que forzó las murallas del Oriente

y se dio al mar y al otro mar de arena.
Son el rey que en el místico desierto
se perdió y el que jura que no ha muerto

ΟΙ ΜΠΟΡΧΕΣ

τιποτα η' πολυ λιγα γνωριζω απο τους προγονους μου
πορτογαλους,τους Μπορχες.ακαθοριστη γεννια
που συνεχιζει μεσα στη σαρκα μου,σκοτεινα,
τις συνηθειες της,τις αντοχες η' τους φοβους της

διαφανοι οπως σαν καθολου να εχουν υπαρξει
και ξενοι στις διαδικασιες της τεχνης,
ανεξιχνιαστα σχηματιζουν μερος
του χρονου,της γης και της ληθης

καλυτερα ετσι.Πληρης ο κοπος,
ειναι η Πορτογαλια,ειναι η φημισμενη γεννια
που πιεσε με δυναμη τα τειχη της Ανατολης

και διεσχισε τη θαλασσα και την αλλη θαλασσα της αμμου
ειναι ο βασιλιας που στην μυστικη ερημο
χαθηκε κι αυτος που ορκιζεται πως δεν εχει πεθανει
.
.