GREEK POETRY -Ύμνοι της Μεγάλης Εβδομαδος -3 -Τα Εγκωμια-Μεγαλη Παρασκευή -μεταφραση χ.ν.κουβελης c.n.couvelis POETRY-c.n.couvelis-ΠΟΙΗΜΑΤΑ-χ.ν.κουβελης

 .

.

GREEK POETRY

-Ύμνοι της Μεγάλης Εβδομαδος  -3

-Τα Εγκωμια-Μεγαλη Παρασκευή

-μεταφραση χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

POETRY-c.n.couvelis-ΠΟΙΗΜΑΤΑ-χ.ν.κουβελης

.

.

Ύμνοι της Μεγάλης Εβδομαδος

Τα Εγκωμια-Μεγαλη Παρασκευή

-μεταφραση χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

ΣΤΑΣΙΣ ΠΡΩΤΗ

Ἦχος πλ. α´.

Ἡ ζωὴ ἐν τάφῳ, κατετέθης Χριστέ, 

καὶ Ἀγγέλων στρατιαὶ ἐξεπλήττοντο, 

συγκατάβασιν δοξάζουσαι τὴν σήν

η ζωή στον τάφο,κατετεθεις Χριστέ,

και των Αγγέλων οι δυναμεις ένιωσαν κατάπληξη,

την ταπείνωση σου δοξαζοντας

Ἡ ζωὴ πῶς θνήσκεις; πῶς καὶ τάφῳ οἰκεῖς; 

τοῦ θανάτου τὸ βασίλειον λύεις δέ, 

καὶ τοῦ ᾍδου τοὺς νεκροὺς ἐξανιστᾷς.

η ζωή πως πεθαινεις;και πως σε ταφο κατοικεις;

του θανάτου το βασίλειο καταλυεις,

και του Άδη τους νεκρούς ανασταινεις

Ὁ ὡραῖος κάλλει, παρὰ πάντας βροτούς, 

ὡς ἀνείδεος νεκρὸς καταφαίνεται, 

ὁ τὴν φύσιν ὡραΐσας τοῦ παντός.

αυτός που σε ομορφιά υπερέχει,από όλους τους θνητούς,

όπως άσχημος νεκρός φαίνεται,

αυτός που όλη τη φύση ομορφηνε

Ἰησοῦ γλυκύ μοι, καὶ σωτήριον φῶς, 

τάφῳ πῶς ἐν σκοτεινῷ, κατακέκρυψαι; 

ὢ ἀφάτου, καὶ ἀῤῥήτου ἀνοχῆς

Ιησού γλυκό μου και σωτήριο φως,

πως σε ταφο σκοτεινό κρύφτηκες;

πόσο αφατη και αρρητη η ανοχή σου

Ὁ τὴν γῆν κατέχων, τῇ δρακὶ νεκρωθείς, 

σαρκικῶς ὑπὸ τῆς γῆς νῦν συνέχεται, 

τοὺς νεκροὺς λυτρῶν τῇς ᾍδου συνοχῆς.

αυτός που τη γη έχει μέσα στη παλαμη 

αφού νεκρώθηκε,σαρκικά κάτω από τη γη

τώρα κρατιέται,τους νεκρούς 

λυτρωνοντας από του Άδη τα δεσμα

Ὡς βροτὸς μὲν θνῄσκεις, ἑκουσίως Σωτήρ, 

ὡς Θεὸς δὲ τοὺς θνητοὺς ἐξανέστησας, 

ἐκ μνημάτων καὶ βυθοῦ ἁμαρτιῶν.

ως θνητός πεθαίνεις με τη θέληση σου,Σωτήρα,

ως θεός τους θνητούς αναστησες από τα μνήματα

και τον βυθό των αμαρτιων

Δακρυῤῥόους θρήνους, ἐπὶ σὲ ἡ Ἁγνή, 

μητρικῶς ὦ Ἰησοῦ ἐπιῤῥαίνουσα, ἀνεβόα· 

Πῶς κηδεύσω σε Υἱέ

με θρήνους γεμάτους δάκρυα,η Αγνή 

μητρικά Ιησού σε ραντίζει,φωνάζοντας δυνατά,

πως θα σε κηδευσω γιε μου;

.

.

ΣΤΑΣΙΣ ΔΕΥΤΕΡΑ

Ἦχος πλ. α´.

Ἄξιόν ἐστι, μεγαλύνειν σε τὸν Ζωοδότην, 

τὸν ἐν τῷ Σταυρῷ τὰς χεῖρας ἐκτείναντα, 

καὶ συντρίψαντα τὸ κράτος τοῦ ἐχθροῦ

άξιο είναι,να εγκωμιαζουμε εσένα που η ζωή δίνεις,

που στο Σταυρό τα χέρια απλωσες,

και συντριψες το κρατος του εχθρού

Μόνη γυναικῶν, χωρὶς πόνον ἔτεκόν σε Τέκνον, 

πόνους δὲ νῦν φέρω πάθει τῷ σῷ, ἀφορήτους, 

ἔλεγεν ἡ Σεμνή

μόνη εγώ από τις γυναίκες,χωρίς

πόνους σε γέννησα παιδί μου,

τώρα όμως πόνους υποφέρω για τα πάθη σου αφορητους,

έλεγε η Σεβάσμια Μητερα

Ῥήγνυται ναοῦ, καταπέτασμα τῇ σῇ σταυρώσει, 

κρύπτουσι φωστῆρες Λόγε τὸ φῶς, 

σοῦ κρυβέντος Ἥλιε ὑπὸ γῆν.

σχίζεται του ναού το καταπετασμα με τη σταύρωση σου,

κρύβουν τα άστρα Λογε το φως,

και συ ο Ήλιος κρύφτηκες κάτω από τη γη

Θρῆνον ἱερόν, δεῦτε ᾄσωμεν Χριστῷ θανόντι, 

ὡς αἱ Μυροφόροι γυναῖκες πρίν, 

ἵνα καὶ τὸ Χαῖρε ἀκουσώμεθα σὺν αὐταῖς.

θρήνο ιερο,ελάτε να ψάλλουμε

για τον Χριστό που πεθανε,

όπως οι Μυροφορες γυναίκες πριν,

για να και το Χαίρε ακούσουμε

μαζί με αυτές

Κόκκος διφυής, ὁ φυσίζωος ἐν γῆς λαγόσι,

σπείρεται σὺν δάκρυσι σήμερον,

ἀλλ᾿ ἀναβλαστήσας, Κόσμον χαροποιήσει.

σπόρος δύο φύσεων,αυτός που γεννά ζωή

μέσα στης γης τους κόλπους

σπέρνεται μαζί με δάκρυα σήμερα,

αλλά όταν βλαστήσει τον Κόσμο θα χαροποιησει

Ἥλοις σε Σταυρῷ, πεπαρμένον ἡ σὴ Μήτηρ Λόγε, 

βλέψασα τοῖς ἥλοις λύπης πικρᾶς, 

βέβληται καὶ βέλεσι τὴν ψυχήν.

με τα καρφιά στο Σταυρό καρφωμένο 

η Μητέρα σου Λογε βλεπωντας σε 

με καρφιά πικρήςλύπης τρυπηθηκε 

και με βέλη στην ψυχη

Χλαῖναν ἐμπαιγμοῦ, τὸν Κοσμήτορα πάντων ἐνδύεις, 

ὃς τὸν Οὐρανὸν κατεστέρωσε, 

καὶ τὴν γῆν ἐκόσμησε θαυμαστῶς.

με ρούχο εμπαιγμου,αυτόν που τα πάντα κόσμησε ντύνεις,

αυτόν που τον ουρανό γέμισε αστέρια 

και την γη κοσμισε θαυμάσια

.

.

ΣΤΑΣΙΣ ΤΡΙΤΗ

Ἦχος γ´.

Αἱ γενεαί πᾶσαι, ὕμνον τῇ Ταφῇ σου, 

προσφέρουσι Χριστέ μου.

όλες οι γενιές των ανθρώπων 

ύμνο στη Ταφή σου προσφέρουν

Χριστέ μου

Καθελὼν τοῦ ξύλου, 

ὁ Ἀριμαθαίας, ἐν τάφῳ σε κηδεύει.

κατεβάζοντας από το ξύλο

,αυτός από την Αριμαθαια,

σε τάφο σε κηδευει

Μυροφόροι ἦλθον, μύρα σοι Χριστέ μου, 

κομίζουσαι προφρόνως.

Μυροφορες ήρθαν,και μύρα για σένα Χριστέ μου 

φέρνουν μεαφοσιωση

Ὕπτιον ὁρῶσα, ἡ Πάναγνός σε, Λόγε, 

μητροπρεπῶς ἐθρήνει.

ξαπλωμένο  βλεπωντας σε η Παναγνη Μητέρα,

οπως μητέρα σε θρηνουσε

Ὢ γλυκύ μου ἔαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, 

ποῦ ἔδυ σου τὸ κάλλος;

γλυκειά μου ανοιξη,γλυκύτατο παιδί μου,

που έδυσε το κάλλος σου;

Πρὸς τὸν πυθμένα ᾍδου, κατήχθη ὁ προδότης, 

διαφθορᾶς εἰς φρέαρ.

στον πυθμένα του Άδη,ριχτηκε

ο προδοτης,σε πηγάδι αφανισμού

Τρίβολοι καὶ παγίδες, ὁδοὶ τοῦ τρισαθλίου, 

παράφρονος Ἰούδα

αγκάθια και παγίδες,οι δρόμοι του τρισαθλιου 

και παράφρονα Ιουδα

Υἱὲ Θεοῦ παντάναξ, Θεέ μου πλαστουργέ μου,

 πῶς πάθος κατεδέξω;

Υιέ του Θεού των πάντων βασιλιά,

Θεέ μου που με έπλασες,

πως τα πάθη καταδεχτηκες;

Ἡ δάμαλις τὸν μόσχον, ἐν Ξύλῳ κρεμασθέντα, 

ἠλάλαζεν ὁρῶσα.

η δαμαλα τον μόσχο στο Ξύλο

κρεμασμένο βλεπωντας φώναζε δυνατα

Ἀνέκραζεν ἡ Κόρη, θερμῶς δακρυῤῥοοῦσα, 

τὰ σπλάγχνα κεντουμένη.

εκραζε η Κόρη καυτά χύνοντας 

δάκρυα,με τα σπλάχνα  τρυπημενα

Ὦ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου, γλυκύτατόν μου Τέκνον, 

πῶς τάφῳ νῦν καλύπτῃ;

φως των ματιών μου, γλυκύτατο μου παιδι,

πως σε τάφο τώρα θαφτηκες;

.

.

.