LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ -Σημειωσεις προς παραληπτη [Ανθρωπινα Εσωτερικα]- ΚΕΙΜΕΝΑ-TEXTS-Χ.Ν.Κουβελης[C.N.Couvelis}

.
.
LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

-Σημειωσεις προς παραληπτη [Ανθρωπινα Εσωτερικα]-

ΚΕΙΜΕΝΑ-TEXTS-Χ.Ν.Κουβελης[C.N.Couvelis}

.
.

Ludwig van Beethoven 9. Sinfonie in d-Moll op. 125  1824 Ode an die Freude Friedrich Schiller
1785

Σημειωσεις προς παραληπτη-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
[Ανθρωπινα Εσωτερικα]

-αποψε.το φεγγαρι απ'τους λοφους ανατολικα.πανσεληνο.σαν λαδι απλωνει
φωτεινο πανω στα κλαδια των δεντρων.ενας μεταφυσικος υπερτονισμος
-σημερα.ανθισε η αμυγδαλια.η ορμη προς τα πανω της φυσης.ανοιξη,η επαναμφανιση
της Κορης.προμηνυμα των γαμων της
-στον κηπο,εκει την ειδε,μ'ασπρο φορεμα,'τι κανεις εδω;','κοβω τριανταφυλλα,να ενα,
μυρισε το!','και δεν φοβασαι μην γινω βατραχος;',γελασε'ελα,μυρισε!φοβασαι;',την κοιταξε,
'μην το κανεις'του φωναξε τρομαγμενη και τραβηξε το τριανταφυλλο,
αργοτερα το μεσημερι στο δωματιο,'βοηθησε με να βγαλω τα παπουτσια' του ειπε,'ποτε
δεν μου το εχεις ζητησει αυτο' της ειπε,'τωρα θελω αυτο να γινει',
γονατισε,εκεινη καθισμενη στο κρεβατι σηκωσε το αριστερο ποδι,'ελα,περιμενω',τραβηξε
το παπουτσι,εκεινο ξεγυμνωνοντας το πελμα εμεινε στο χερι του,εκεινη γελασε 'σαν ασπρο
περιστερι ειναι ετοιμο να πεταξει,αστο να φυγει',ανοιξε τα δαχτυλα,το ελευθερωσε,εκεινο
φτερουγισε και πεταξε,εφερε δυο γυρους στο δωματιο,ψηλα στο ταβανι κι υστερα χαμηλω-
νοντας βγηκε εξω μεσα απ'τ'ανοιχτο παραθυρο,
'αυτο,ειδες,δεν αιχμαλωτιζεται'ειπε
το βραδυ,'η Φραντσεσκα και ο Παολο στον Δαντη ερωτευθηκαν διαβαζοντας το ιδιο βιβλιο,
τον ερωτα του Λαντσελοτ για την Γκουινεβιρ'του ειπε και γυριζοντας προς το μερος του
τον ρωτησε 'εμεις ποιο θα διαβασουμε και θα ερωτευθουμε;'
την πλησιασε,την ειδε απεναντι του στον καθρεφτη,'διαβασε μου'της ειπε
εκεινη διαβασε:'ο Λαντσελοτ πλησιασε το προσωπο της Γκουινεβιρ και τυη φιλησε με παθος'
'ακριβως,αυτη ειναι η στιγμη'ψιθυρισε στο αριστερο αυτι της,τα χειλη του αγγιξαν τα δικα της,
'αληθεια,δεν σ'εμποδιζει ο καθρεφτης;'τον ρωτησε
'οχι,αλλωστε τοσες φορες συνεβηκε αυτο,που το συνηθισαμε'απαντησε
'απειρες φορες θα συμβαινει,κι αυτη ειναι η τιμωρια μας,εσυ ο Παολο εξω απ'τον καθρεφτη
κι εγω η Φραντσεσκα μεσα στον καθρεφτη,αιωνια' ακουσε τη φωνη της
κι υστερα να του λεει:
Ma dimmi: al tempo d’i dolci sospiri,
a che e come concedette Amore
che conosceste i dubbiosi disiri?».
E quella a me: «Nessun maggior dolore
che ricordarsi del tempo felice
ne la miseria; e ciò sa ’l tuo dottore.
Ma s’a conoscer la prima radice
del nostro amor tu hai cotanto affetto,
dirò come colui che piange e dice.
Noi leggiavamo un giorno per diletto
di Lancialotto come amor lo strinse;
soli eravamo e sanza alcun sospetto.
Per più fiate li occhi ci sospinse
quella lettura, e scolorocci il viso;
ma solo un punto fu quel che ci vinse.
Quando leggemmo il disiato riso
esser basciato da cotanto amante,
questi, che mai da me non fia diviso,
la bocca mi basciò tutto tremante.
Galeotto fu ’l libro e chi lo scrisse:
quel giorno più non vi leggemmo avante».
Mentre che l’uno spirto questo disse,
l’altro piangea; sì che di pietade
io venni men così com’io morisse.
E caddi come corpo morto cade.
ω πες μου τοτε των γλυκων αναστεναγμων ωρα
με ποια φανερωθηκε η αγαπη σημαδια
και πως  δυνατος σε πλημμυρισε ποθος ;
κι εκεινη τ'απαντησε.τιποτα πιο πολυ δεν πονα
απ'των ευτυχισμενων ημερων τη μνημη,
κι αν θελεις πως πρωτοριζωσε ο ερωτας μας
να μαθεις και τοσο πολυ το λαχταρας
θα στο πω στα λογια χυνοντας δακρυα,
ηταν μια μερα που μ'ευχαριστηση διαβαζαμε μαζι
πως τον Λντσελοτ συνταραξε ο ανικητος ερωτας
κι ειμασταν ξεμοναχιασμενοι τα δυο κι αθωοι,
οντας τις σελιδες αλλαζαμε ανταμωναμε τα ματια
χλωμιαζοντας το προσωπο ωσπ'αλλο δεν αντεξαμε
τα χειλη που τρεμαν μου φιλησε ο Παολο,
και τοτ'αυτος κι εγω ζευγαρι σμιξαμε
κι απο κεινη τη μερα δεν θα διαβαζουμε
ποτε πια μαζι για ολα τα χρονια
αυτα λεγοντας εκλαιγαν η μια κι αλλη ψυχη εκλαιγαν
ποτ τοσ'ηταν η λυπη κι η ταραχη μου
π'αψυχο σωμα σωριαστηκα στο χωμα
Canto V Inferno Divina Commedia Dante Alighieri στιχοι 118-142]
αργα τη νυχτα,εβλεπε τον λαιμο,η μυρωδια του ωμου,τη γραμμη των ματιων,πηγε
στο παραθυρο,'το φεγγαρι ειναι πανω απ'την λεμονια'ειπε,'ελα να δεις',το φεγγαρι
κυλαει στην ησυχια,επειτα στο δωματιο οι δυο τους,
Beethoven 9 - Chicago Symphony Orchestra - Riccardo Muti ,On May 7, 2015
https://youtu.be/rOjHhS5MtvA


'ακουγωντας την 9η Συμφωνια του Μπετοβεν εμεις θα ερωτευθουμε'την ακουσε
υστερα'μετρησε τα δαχτυλα μου','πεντε','λαθος,δεκα',γελασε,'ο αντιχειρας συντροφευει
ολα τα δαχτυλα',του εδειξε,'αγγιξε εδω',αγγιξε,'κι εκει',το εκανε,'τωρα εδω',ακουγε,
η αναπνοη,ζεστη,'δεν θελω να σε ξυπνησω'του ειπε,'μα δεν κοιμαμαι,ξαγρυπνω','το
ξερω','στο κηπο το πρωι μου εδωσες ενα τριανταφυλλο','ευτυχως που δεν το μυρισες,
τωρα θα'σουν βατραχος,κι εγω δεν χρειαζομαι εναν βατραχο','γιατι δεν εισαι πριγκιπισσα',
'ακριβως γι'αυτο','αληθεια,τι εισαι;','anima alma','ξερω ακριβως σε ποιο σημειο θα φιληθου-
με', 'κι εγω το ξερω','κοιταζω τα ποδια σου','τι βλεπεις;','ενα λευκο περιστερι εχει κουρνιασει
στο αριστερο σου και κοιμαται','σσ...σιγα μην το ξυπνησεις',η φωνη γινεται ψιθυρος,
'τι συμβαινει;','τι θελεις;','αυτο','αυτο',
Freude, schöner Götterfunken,
Tochter aus Elysium,
Wir betreten feuertrunken.
Himmlische, dein Heiligtum!
Χαρα,θεικη πανωρια λαμψη,
Ηλυσια Κορη,
σε πυρινο ειμαστε μεσα μεθυσι,
Ουρανιο,το ιερο σου!
ένα πύρινο μεθύσι
Ludwig van Beethoven 9. Sinfonie in d-Moll op. 125  1824 Ode an die Freude Friedrich Schiller
1785
την φιλησε,'με φιλησες','σε φιλησα'
απλωσε το χερι την τραβηξε εξω απ'τον καθρεφτη,'τωρα ειμαι πραγματικη','ναι,εισαι',
περπατησαν κατω απ'το φεγγαρι
.
.