.
.
GREEK POETRY
-τι απόσταση διανυουν οι λέξεις μου-
POETRY-c.n.couvelis-ΠΟΙΗΜΑΤΑ-χ.ν.κουβελης
.
.
Geometricous Abstract-3μ χ 4.5-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
τι απόσταση διανυουν οι λέξεις μου-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
τι απόσταση διανυουν οι λέξεις μου ανυπακουες οροσειρές ηφαιστειων ελλισονται με μια δυσπροσιτη γραμματική 'τι πραγματικά είναι η ιστορία ενός γεγονότος;' π. χ είδα έναν άνθρωπο να διασχίζει το δρόμο, γιατί, εγώ, του φώναξα και δεν άκουσε, στην Ερμου πιο κάτω τον είδα να ταΐζει περιστέρια, όχι δεν ήταν εκείνος ο ανθρωπος, εκείνος εμοιαζε με μένα, έκανα, σίγουρα, λάθος, δεν μπορεί να μοιάζουμε, εγώ έχω τάδε ηληκια τάδε βάρος τάδε ύψος τάδε χρώμα ματιών και μαλλιών, ορίστε και η απόδειξη, η αστυνομική μου ταυτότητα,η φωτογραφία είναι καθαρή, το όνομα μου αυτό, επάγγελμα, θρησκευτικές πεποιθισεις δεν ενδιαφερουν, άρχισε να βρέχει, άνοιξα μια κίτρινη ομπρέλα, δεν θυμάμαι, ίσως πορτοκαλι,στην Αθηνας πήρα ένα ταξί,κατέβηκα στην Ομονοια, ερημια, εγώ ο μοναδικός άνθρωπος, κοιταχτηκα σε μια βιτρίνα, είδα πίσω μου να περνούν άνθρωποι, ένας με ρωτησε τι ωρα ειναι, κοίταξα το ρολοι μου, δεν καθησε ν'ακουσει, 'στο παρελθόν η' στο μέλλον; 'του φώναξα, κατέβηκα τις σκάλες του μετρό, οι άνθρωποι ακινητοποιημενοι, τους άγγιξα, πήλινοι, κάποιοι έσπασαν στη πίεση μου και συντριφτηκαν, όταν έφτασε και σταμάτησε στην αποβάθρα το τρένο άνοιξαν διάπλατες οι πόρτες, κανένας απ' τους επιβάτες δεν βγήκε, μπήκα στο βαγόνι, κανένας δεν παρατηρησε τη παρουσία μου, μια γυναίκα με μια κόκκινη τσάντα απέναντι μου, αδύνατον να μην μ'εχουν καταδικάσει, και σε τι αποστάσεις, σκέφτηκα, διακινούμε την ανυπαρξια μας
.
.
.
GREEK POETRY
-τι απόσταση διανυουν οι λέξεις μου-
POETRY-c.n.couvelis-ΠΟΙΗΜΑΤΑ-χ.ν.κουβελης
.
.
Geometricous Abstract-3μ χ 4.5-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
τι απόσταση διανυουν οι λέξεις μου-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
τι απόσταση διανυουν οι λέξεις μου ανυπακουες οροσειρές ηφαιστειων ελλισονται με μια δυσπροσιτη γραμματική 'τι πραγματικά είναι η ιστορία ενός γεγονότος;' π. χ είδα έναν άνθρωπο να διασχίζει το δρόμο, γιατί, εγώ, του φώναξα και δεν άκουσε, στην Ερμου πιο κάτω τον είδα να ταΐζει περιστέρια, όχι δεν ήταν εκείνος ο ανθρωπος, εκείνος εμοιαζε με μένα, έκανα, σίγουρα, λάθος, δεν μπορεί να μοιάζουμε, εγώ έχω τάδε ηληκια τάδε βάρος τάδε ύψος τάδε χρώμα ματιών και μαλλιών, ορίστε και η απόδειξη, η αστυνομική μου ταυτότητα,η φωτογραφία είναι καθαρή, το όνομα μου αυτό, επάγγελμα, θρησκευτικές πεποιθισεις δεν ενδιαφερουν, άρχισε να βρέχει, άνοιξα μια κίτρινη ομπρέλα, δεν θυμάμαι, ίσως πορτοκαλι,στην Αθηνας πήρα ένα ταξί,κατέβηκα στην Ομονοια, ερημια, εγώ ο μοναδικός άνθρωπος, κοιταχτηκα σε μια βιτρίνα, είδα πίσω μου να περνούν άνθρωποι, ένας με ρωτησε τι ωρα ειναι, κοίταξα το ρολοι μου, δεν καθησε ν'ακουσει, 'στο παρελθόν η' στο μέλλον; 'του φώναξα, κατέβηκα τις σκάλες του μετρό, οι άνθρωποι ακινητοποιημενοι, τους άγγιξα, πήλινοι, κάποιοι έσπασαν στη πίεση μου και συντριφτηκαν, όταν έφτασε και σταμάτησε στην αποβάθρα το τρένο άνοιξαν διάπλατες οι πόρτες, κανένας απ' τους επιβάτες δεν βγήκε, μπήκα στο βαγόνι, κανένας δεν παρατηρησε τη παρουσία μου, μια γυναίκα με μια κόκκινη τσάντα απέναντι μου, αδύνατον να μην μ'εχουν καταδικάσει, και σε τι αποστάσεις, σκέφτηκα, διακινούμε την ανυπαρξια μας
.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου