.
.
LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
-Paolo e Francesca de Dante-
ΚΕΙΜΕΝΑ-TEXTS-Χ.Ν.Κουβελης[C.N.Couvelis}
.
.
Paolo e Francesca de Dante-c.n.couvelis χ.ν.κουβελης
"η ώρα είναι 9:41 έπρεπε να είχε ερθει"ανοιξε το ραδιόφωνο,ενα ρετρό τραγούδι, "μην τον κοιτάς τον ουρανό" με την Μαιρη Λω, "θα έχει μεγάλη κυκλοφορία",έβαλε απαλό κόκκινο ρουζ στα χείλη, "δεν μπορώ να καταλάβω τι κάνουν όλοι αυτοί και γυρίζουν κι ολο γυρίζουν κλεισμένοι μέσα στ'αυτοκίνητα μονάχοι με τα τζάμια κλεισμένα και το αίρ κοντίσιον στο φουλ μ'αυτη την αφόρητη ζέστη'γέλασε"μοντερνα ζωή θα πούνε"σοβαρευτηκε"ηληθια ανιαρή ζωή,απεραντη ερημια" η φωνή της Ελιζα Μαρελλι-"Ας ερχόσουν για λίγο"-άκουσε ένα θόρυβο, γύρισε το κεφάλι, η γάτα έπαιζε με τον ίσκιο της στο πάτωμα, χαμογέλασε, "η σταματημένη αιωνιότητα της γάτας",δώρο στα γενέθλια της περισυ,"ο χρόνος, τι είναι;",κοίταξε στον καθρέφτη μπροστά της το δωμάτιο, "το δωμάτιο μου μ'αγκαλιαζει με τις ανοιχτές σελίδες του",σαν βιβλίο,σκεφτηκε,"Έλα γι'απόψε"τραγουδαει η Δαναη, "απόψε βρέθηκα νωρίς-νωρίς στην καμαρούλα μου μην απορείς και τι περίεργο δεν θα το πεις μου'λειπες τόσο- έξω βοριά χαλαζια κεραυνοί βροχή που λες άνοιξαν οι ουρανοί και στα σκοτάδια ελπίδα φωτεινή να σ'ανταμωσω"το ξερω χάθηκες- αρκεί γι'απόψε μεσ'τη συννεφια να κρατήσεις λίγο συντροφια,ελα γι'απόψε μόνο απόψε λιγην ώρα-έξω φυσάει κι είναι κρύο κι είναι μπόρα,μα εδώ μέσα ένα ζεστά κι είναι τα ξωφυλλα κλειστά κι είναι τα φώτα λιγοστά μισοσβηστα-"πως με ζεστενει αυτή η αναπνοή στο μάγουλο μου"δεν τόλμησε να γυρίσει το πρόσωπο μην χαθει η αίσθηση "η ' η πραγματικότητα" , -έλα γι'απόψε κι αύριο φύγε και μην γυρίσεις-"ακούγοντας το ίδιο τραγούδι πόσο όμοια αισθανόμαστε"κοιταξε βαθιά μέσα στα νερά του καθρέφτη, τα είδε να περιστρέφονται σε αέναες δίνες κι έκλεισε τα μάτια της, άκουσε τη φωνή της ψιθυριστή"θα μείνουμε αγρυπνοι και σιωπηλοί χωρίς αγκάλισμα κι ούτε φιλί",το ζεστό αίμα του έσταξε στο μπράτσο της, φωτιά, την εκαψε,ανατιναχτηκε, ούρλιαξε, έσπασε η καρδιά της,εχασε τις αισθήσεις της-κι ονειρεύτηκε πως ήταν σ'ένα τρένο και ταξίδευε, το τρένο μπήκε σ'ένα τούνελ μ'αμυδρο φως και βγήκε,επειτα σ'ένα άλλο και σ'ένα άλλο, φοβήθηκε πως πότε δεν θα τελειώσουν τα τούνελ και το ταξίδι,την ξύπνησε η γάτα που πήδησε στα πόδια της, τη χάιδεψε, το τριχωμα της ήταν απαλο και λείο ,στ'αυτιά της άκουσε το τραγούδι από το ραδιοφωνο-"Απόψε σωπα οι δυο μας μονάχοι να κλαίει θ'ακούμε απ'οξω τη βροχή κι άκουσε πόσα έχει να μας πει η σιωπη"-της φάνηκε πως η μελωδία δεν ακούγονταν από το δωμάτιο αλλά πως έρχονταν από καπου αλλού, πότε την ακουγε πολύ μακριά και ποτέ πολύ κοντά, σηκώθηκε και πήγε στο παράθυρο,,το άνοιξε και την χτύπησε η εκλωβισμενη ζέστη της πόλης, μια γυναίκα στο μπαλκόνι στην απέναντι πολυκατοικία απλώνε ρούχα να στεγνώσουν,απο εκεί άκουγε το τραγούδι, έκλεισε το παράθυρο και γύρισε στον καθρέφτη,,"έπρεπε να είχε έρθει",κοίταξε το ρολόι, 9:41,
.
.
.
-Paolo e Francesca de Dante-
ΚΕΙΜΕΝΑ-TEXTS-Χ.Ν.Κουβελης[C.N.Couvelis}
.
.
Paolo e Francesca de Dante-c.n.couvelis χ.ν.κουβελης
"η ώρα είναι 9:41 έπρεπε να είχε ερθει"ανοιξε το ραδιόφωνο,ενα ρετρό τραγούδι, "μην τον κοιτάς τον ουρανό" με την Μαιρη Λω, "θα έχει μεγάλη κυκλοφορία",έβαλε απαλό κόκκινο ρουζ στα χείλη, "δεν μπορώ να καταλάβω τι κάνουν όλοι αυτοί και γυρίζουν κι ολο γυρίζουν κλεισμένοι μέσα στ'αυτοκίνητα μονάχοι με τα τζάμια κλεισμένα και το αίρ κοντίσιον στο φουλ μ'αυτη την αφόρητη ζέστη'γέλασε"μοντερνα ζωή θα πούνε"σοβαρευτηκε"ηληθια ανιαρή ζωή,απεραντη ερημια" η φωνή της Ελιζα Μαρελλι-"Ας ερχόσουν για λίγο"-άκουσε ένα θόρυβο, γύρισε το κεφάλι, η γάτα έπαιζε με τον ίσκιο της στο πάτωμα, χαμογέλασε, "η σταματημένη αιωνιότητα της γάτας",δώρο στα γενέθλια της περισυ,"ο χρόνος, τι είναι;",κοίταξε στον καθρέφτη μπροστά της το δωμάτιο, "το δωμάτιο μου μ'αγκαλιαζει με τις ανοιχτές σελίδες του",σαν βιβλίο,σκεφτηκε,"Έλα γι'απόψε"τραγουδαει η Δαναη, "απόψε βρέθηκα νωρίς-νωρίς στην καμαρούλα μου μην απορείς και τι περίεργο δεν θα το πεις μου'λειπες τόσο- έξω βοριά χαλαζια κεραυνοί βροχή που λες άνοιξαν οι ουρανοί και στα σκοτάδια ελπίδα φωτεινή να σ'ανταμωσω"το ξερω χάθηκες- αρκεί γι'απόψε μεσ'τη συννεφια να κρατήσεις λίγο συντροφια,ελα γι'απόψε μόνο απόψε λιγην ώρα-έξω φυσάει κι είναι κρύο κι είναι μπόρα,μα εδώ μέσα ένα ζεστά κι είναι τα ξωφυλλα κλειστά κι είναι τα φώτα λιγοστά μισοσβηστα-"πως με ζεστενει αυτή η αναπνοή στο μάγουλο μου"δεν τόλμησε να γυρίσει το πρόσωπο μην χαθει η αίσθηση "η ' η πραγματικότητα" , -έλα γι'απόψε κι αύριο φύγε και μην γυρίσεις-"ακούγοντας το ίδιο τραγούδι πόσο όμοια αισθανόμαστε"κοιταξε βαθιά μέσα στα νερά του καθρέφτη, τα είδε να περιστρέφονται σε αέναες δίνες κι έκλεισε τα μάτια της, άκουσε τη φωνή της ψιθυριστή"θα μείνουμε αγρυπνοι και σιωπηλοί χωρίς αγκάλισμα κι ούτε φιλί",το ζεστό αίμα του έσταξε στο μπράτσο της, φωτιά, την εκαψε,ανατιναχτηκε, ούρλιαξε, έσπασε η καρδιά της,εχασε τις αισθήσεις της-κι ονειρεύτηκε πως ήταν σ'ένα τρένο και ταξίδευε, το τρένο μπήκε σ'ένα τούνελ μ'αμυδρο φως και βγήκε,επειτα σ'ένα άλλο και σ'ένα άλλο, φοβήθηκε πως πότε δεν θα τελειώσουν τα τούνελ και το ταξίδι,την ξύπνησε η γάτα που πήδησε στα πόδια της, τη χάιδεψε, το τριχωμα της ήταν απαλο και λείο ,στ'αυτιά της άκουσε το τραγούδι από το ραδιοφωνο-"Απόψε σωπα οι δυο μας μονάχοι να κλαίει θ'ακούμε απ'οξω τη βροχή κι άκουσε πόσα έχει να μας πει η σιωπη"-της φάνηκε πως η μελωδία δεν ακούγονταν από το δωμάτιο αλλά πως έρχονταν από καπου αλλού, πότε την ακουγε πολύ μακριά και ποτέ πολύ κοντά, σηκώθηκε και πήγε στο παράθυρο,,το άνοιξε και την χτύπησε η εκλωβισμενη ζέστη της πόλης, μια γυναίκα στο μπαλκόνι στην απέναντι πολυκατοικία απλώνε ρούχα να στεγνώσουν,απο εκεί άκουγε το τραγούδι, έκλεισε το παράθυρο και γύρισε στον καθρέφτη,,"έπρεπε να είχε έρθει",κοίταξε το ρολόι, 9:41,
.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου