.
.
LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
-Εριφιλη , φιλολογος στη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, το 265 π.Χ-
ΚΕΙΜΕΝΑ-TEXTS-Χ.Ν.Κουβελης[C.N.Couvelis}
.
.
Εριφιλη , φιλολογος στη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, το 265 π.Χ-χ.ν.κουβελης c. n. couvelis
η Αλεξάνδρινη φιλολογος Εριφιλη επιμελήθηκε τον φίλολογικό σχολιασμό των
Αργοναυτικων του Απολλωνιου, επικεντρωθηκε στην ομοιοτητα και διαφορά με
τον Ομηρο, ήταν μια εργασία κατά παραγγελία του Καλλιμαχου, '' ίσως ήθελε να
επανορθωσει για την σκληρή κριτική του στον Απολλωνιο που ήταν η αιτια να
αυτοεξορισθει στη Ροδο",οι νεότεροι μαχονταν, εχθρευονταν, την παράδοση,
εικάζεται η Εριφιλη να συνδεονταν με ερωτική σχέση με τον Απολλωνιο η οποία
τερματισθηκε με την αυτοεξορια του, επίσης είχε την επιμέλεια και τον σχολιασμό
της τραγωδίας Τραχινιες του Σοφοκλη, έγραψε κι ένα ψυχογραφικο κείμενο για την
Δηιάνειρα, την Αιτωλη γυναίκα του Ηρακλή, η ευγενική γυναίκα που παλεύει με το
ερωτικό πάθος, ο Ηρακλής ερωτεύτηκε μια νεότερη, την Ιολη, κι αυτό την τρέλανε,
ήξερε πως το φιαλίδιο που γέμισε με το αίμα του Νεσσου ήταν δηλητήριο, οι κενταυροι
είχαν σπουδάσει ιατρική, αν ποτισει το πουκάμισο του το ισχυρό οξύ θα του κάψει το
κορμί θα κολλήσει στη πλάτη στα πλευρά του στη κοιλιά, δεν τον λυπάται, δεν φοβάται
να την κατηγορησουν για φονισα,πόσο καταλαβαίνει τη Μήδεια, την πήρε απ'το σπίτι της
κι εδώ στον ξένο τόπο στη Τραχινια την άτιμαζει προδινοντας την, εκείνη η Μήδεια μια
βαρβαρη κι αυτή η Δηιάνειρα μια ελληνιδα, μια πολιτισμενη, ίδια μοίρα στα χέρια ανδρών,
οι γυναίκες σκλαβες των ανδρών, παρατημενες ατιμασμενες, η γυναίκα είναι πανουργα
απ'τη φύση της, θα κρυφθει δεν θα δείχνει, θα τον αποκοιμησει, θα του μιλήσει γλυκά
να μην καταλάβει, αυτό τ'ασπρο πουκάμισο είναι τ'αγαπημενο του, το σιδερωνει με
προσοχή, το βάζει στη πλάτη της καρεκλας, φανταζεται το γερό σώμα του να τυλιγεται
στο ρούχο, γιατί τα χερια της τρέμουν; όχι, δεν πρέπει να δeiλιασει, γιατί η καρδιά της
πάει να σπάσει; όχι έλεος, αυτή αν πονάει κι αν σπαραζει ποιος την νοιασθηκε; ανοίγει
το φιαλίδιο και ραντιζει το ύφασμα, όταν θα σηκωθεί απ'τον ύπνο θα το φορέσει, θα
κοιταχθει στον καθρέφτη, αυτόν εδώ, και πολύ θα κολακευθει απ'το ωραίο είδωλο του,
έτσι είναι οι άντρες σαν παιδιά, ναρκισσοι, σ'αυτη την Ιολη βλέπει τον εαυτό του, τον
υπεροπτικο εγωισμο του, τώρα σ'αυτη πριν αλίμονο σ'εκεινη, την Δηιάνειρα του που
έλεγε, κι εκείνη ήταν ευτυχισμένη, δεν θέλει να δει τι θα γίνει, το ξέρει καλά μ'ολες τις
λεπτομέρειες, θα καεί θα πονάει αφορητα θα ξεσκιζει το ρούχο μαζί με τις σαρκες του,
θα παρακαλαει να τον σκοτώσουν, θα ουρλιαζει και θα φωνάζει τ'ονομα της να τον σώσει,
μα πια είναι αργά, θα γίνουν όλα όπως πρέπει να γίνουν με αναποτρεπτο τρόπο, κι εκεινη
ακριβώς εκείνη την ώρα της κρίσης θα'βρίσκεται στη θάλασσα αμαχη στ'αγριεμενα κύματα
της, πολύ μακριά και πολύ κοντά του, ολομοναχη
.
.
.
LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
-Εριφιλη , φιλολογος στη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, το 265 π.Χ-
ΚΕΙΜΕΝΑ-TEXTS-Χ.Ν.Κουβελης[C.N.Couvelis}
.
.
Εριφιλη , φιλολογος στη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, το 265 π.Χ-χ.ν.κουβελης c. n. couvelis
η Αλεξάνδρινη φιλολογος Εριφιλη επιμελήθηκε τον φίλολογικό σχολιασμό των
Αργοναυτικων του Απολλωνιου, επικεντρωθηκε στην ομοιοτητα και διαφορά με
τον Ομηρο, ήταν μια εργασία κατά παραγγελία του Καλλιμαχου, '' ίσως ήθελε να
επανορθωσει για την σκληρή κριτική του στον Απολλωνιο που ήταν η αιτια να
αυτοεξορισθει στη Ροδο",οι νεότεροι μαχονταν, εχθρευονταν, την παράδοση,
εικάζεται η Εριφιλη να συνδεονταν με ερωτική σχέση με τον Απολλωνιο η οποία
τερματισθηκε με την αυτοεξορια του, επίσης είχε την επιμέλεια και τον σχολιασμό
της τραγωδίας Τραχινιες του Σοφοκλη, έγραψε κι ένα ψυχογραφικο κείμενο για την
Δηιάνειρα, την Αιτωλη γυναίκα του Ηρακλή, η ευγενική γυναίκα που παλεύει με το
ερωτικό πάθος, ο Ηρακλής ερωτεύτηκε μια νεότερη, την Ιολη, κι αυτό την τρέλανε,
ήξερε πως το φιαλίδιο που γέμισε με το αίμα του Νεσσου ήταν δηλητήριο, οι κενταυροι
είχαν σπουδάσει ιατρική, αν ποτισει το πουκάμισο του το ισχυρό οξύ θα του κάψει το
κορμί θα κολλήσει στη πλάτη στα πλευρά του στη κοιλιά, δεν τον λυπάται, δεν φοβάται
να την κατηγορησουν για φονισα,πόσο καταλαβαίνει τη Μήδεια, την πήρε απ'το σπίτι της
κι εδώ στον ξένο τόπο στη Τραχινια την άτιμαζει προδινοντας την, εκείνη η Μήδεια μια
βαρβαρη κι αυτή η Δηιάνειρα μια ελληνιδα, μια πολιτισμενη, ίδια μοίρα στα χέρια ανδρών,
οι γυναίκες σκλαβες των ανδρών, παρατημενες ατιμασμενες, η γυναίκα είναι πανουργα
απ'τη φύση της, θα κρυφθει δεν θα δείχνει, θα τον αποκοιμησει, θα του μιλήσει γλυκά
να μην καταλάβει, αυτό τ'ασπρο πουκάμισο είναι τ'αγαπημενο του, το σιδερωνει με
προσοχή, το βάζει στη πλάτη της καρεκλας, φανταζεται το γερό σώμα του να τυλιγεται
στο ρούχο, γιατί τα χερια της τρέμουν; όχι, δεν πρέπει να δeiλιασει, γιατί η καρδιά της
πάει να σπάσει; όχι έλεος, αυτή αν πονάει κι αν σπαραζει ποιος την νοιασθηκε; ανοίγει
το φιαλίδιο και ραντιζει το ύφασμα, όταν θα σηκωθεί απ'τον ύπνο θα το φορέσει, θα
κοιταχθει στον καθρέφτη, αυτόν εδώ, και πολύ θα κολακευθει απ'το ωραίο είδωλο του,
έτσι είναι οι άντρες σαν παιδιά, ναρκισσοι, σ'αυτη την Ιολη βλέπει τον εαυτό του, τον
υπεροπτικο εγωισμο του, τώρα σ'αυτη πριν αλίμονο σ'εκεινη, την Δηιάνειρα του που
έλεγε, κι εκείνη ήταν ευτυχισμένη, δεν θέλει να δει τι θα γίνει, το ξέρει καλά μ'ολες τις
λεπτομέρειες, θα καεί θα πονάει αφορητα θα ξεσκιζει το ρούχο μαζί με τις σαρκες του,
θα παρακαλαει να τον σκοτώσουν, θα ουρλιαζει και θα φωνάζει τ'ονομα της να τον σώσει,
μα πια είναι αργά, θα γίνουν όλα όπως πρέπει να γίνουν με αναποτρεπτο τρόπο, κι εκεινη
ακριβώς εκείνη την ώρα της κρίσης θα'βρίσκεται στη θάλασσα αμαχη στ'αγριεμενα κύματα
της, πολύ μακριά και πολύ κοντά του, ολομοναχη
.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου