GREEK POETRY -χ.ν.κουβέλης c.n.couvelis μεταφράζοντας Όμηρος,Ιλιάδα,ραψωδία Ζ', στίχοι 146-149 -Μίμνερμος POETRY-c.n.couvelis-ΠΟΙΗΜΑΤΑ-χ.ν.κουβελης

 .

.

GREEK POETRY

-χ.ν.κουβέλης c.n.couvelis 

μεταφράζοντας

Όμηρος,Ιλιάδα,ραψωδία Ζ',

στίχοι 146-149

-Μίμνερμος

POETRY-c.n.couvelis-ΠΟΙΗΜΑΤΑ-χ.ν.κουβελης

.χ.ν.κουβέλης c.n.couvelis 

μεταφράζοντας

Όμηρος,Ιλιάδα,ραψωδία Ζ',

στίχοι 146-149

Μίμνερμος (Κολοφωνα Μικράς Ασίας 670 πΧ)

.

.

Όμηρος,Ιλιάδα,ραψωδία Ζ',

στίχοι 146-149

οποια τών φύλλων η γενιά

τέτοια και τών ανθρωπων

άλλα ο άνεμος κάτω ρίχνει,

άλλα στα φουντωμενα δέντρα φυτρώνουν

όταν τής άνοιξης έρχεται

η ώρα,

έτσι τών ανθρώπων 

η μια γενια 

φυτρωνει

η άλλη τελειωνει

οἵη περ φύλλων γενεὴ τοίη δὲ καὶ ἀνδρῶν.

φύλλα τὰ μέν τ’ ἄνεμος χαμάδις χέει, ἄλλα δέ θ’ ὕλη

τηλεθόωσα φύει, ἔαρος δ’ 

ἐπιγίγνεται ὥρη·

ὣς ἀνδρῶν γενεὴ ἡ μὲν φύει ἡ δ᾽ ἀπολήγει.

.

.

Μίμνερμος (Κολοφωνα Μικράς Ασίας 670 πΧ)

εμείς όμοια με τα φύλλα

που τής άνοιξης η  πολυανθη ώρα 

φυτρωνει,

όταν  γρήγορα με το λαμπρό τού ήλιου

φως αυξάνουν,

σ'αυτα ομοιασμένοι λίγο χρόνο ευχαριστιόμαστε

τής νιότης τ'ανθη,

απ'τους θεούς ιδέα ούτε το καλό ουτε το κακό έχουμε,

κι οι μαύρες μοίρες μάς ακολουθούν

η μια για το τέλος

τού σκληρού γήρατος

η άλλη για τον θανατο,

για λίγο καιρό ο καρπός τής νιότης είναι,

οσον πάνω στη γη 

ο ήλιος απλώνεται, 

όταν όμως στο τέλος

αυτή η ώρα ερθει,

αμέσως καλλίτερα να πεθάνεις παρά να ζεις,

γιατί πολύ η καρδιά βαραίνει,

σ'άλλον το σπίτι παρακμαζει,

κι η φτώχεια

οδυνηρά τον πνιγει,

άλλος πάλι παιδιών στερειται,

κι αυτά ποθώντας πολύ

στον κατω απ'τη γη 

αδη πάει,

άλλος αρρώστια έχει

που τα σωθικά του τρώει,

απ'τους ανθρώπους κανένας 

δεν είναι που ο Διας

πολλά να μην τού δίνει

βασανα

ἡμεῖς δ᾽, οἷά τε φύλλα φύει πολυάνθεμος ὥρη

ἔαρος, ὅτ᾽ αἶψ᾽ αὐγῇς αὔξεται ἠελίου,

τοῖς ἴκελοι πήχυιον ἐπὶ χρόνον ἄνθεσιν ἥβης

τερπόμεθα, πρὸς θεῶν εἰδότες οὔτε κακὸν

5οὔτ᾽ ἀγαθόν· 

Κῆρες δὲ παρεστήκασι μέλαιναι,

ἡ μὲν ἔχουσα τέλος γήραος ἀργαλέου,

ἡ δ᾽ ἑτέρη θανάτοιο·

μίνυνθα δὲ γίνεται ἥβης

καρπός, ὅσον τ᾽ ἐπὶ γῆν κίδναται ἠέλιος.

αὐτὰρ ἐπὴν δὴ τοῦτο τέλος παραμείψεται ὥρης,

10αὐτίκα δὴ τεθνάναι βέλτιον ἢ βίοτος·

πολλὰ γὰρ ἐν θυμῷ κακὰ γίνεται· ἄλλοτε οἶκος

τρυχοῦται, πενίης δ᾽ ἔργ᾽ ὀδυνηρὰ πέλει·

ἄλλος δ᾽ αὖ παίδων ἐπιδεύεται, ὧν τε μάλιστα

ἱμείρων κατὰ γῆς ἔρχεται εἰς Ἀΐδην·

15ἄλλος νοῦσον ἔχει θυμοφθόρον· οὐδέ τίς ἐστιν

ἀνθρώπων ᾧ Ζεὺς μὴ κακὰ πολλὰ διδοῖ.

.

.

.