.
.
LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
-Ένα τυχαίο συμβάν
- χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Ένα τυχαίο συμβάν
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
σε ένα κεντρικό εμπορικό δρόμο παιρνωντας στάθηκε στη βιτρίνα ενός καταστήματος,το κατάστημα ήταν κλειστό εκείνη την ώρα,τα μενεκεν είχαν μια γοητεία γι'αυτον,ο τρόπος που σκηνοθετουνταν η στάση τους,τότε είδε στο βάθος του καταστήματος μια γυναίκα ξαπλωμένη,φορούσε ένα μαύρο φόρεμα,πρόσεξε και με τρόμο είδε αίμα στο δάπεδο,δεν μπορεί να έκανε λάθος,εκείνο το κόκκινο χρώμα δεν μπορούσε να ήταν κάτι άλλο,σκέφτηκε να σταματήσει έναν περαστικό να του δείξει,όχι καλύτερα να πάρει την αστυνομία,δίστασε,μπορούσε να μπλέξει,απομακρύνθηκε κάπου 200 μέτρα,επέστρεψε,δεν είδε την νεαρή γυναίκα,είχε σηκωθεί,κάποιοι, η' κάποιος την είχε σηκώσει,όμως εκεί ήταν λίγο πριν,μάλλον δολοφονημένη,είναι σίγουρος,δεν ήταν φαντασίωση του,
την άλλη μέρα αγόρασε εφημερίδα,πουθενά δεν γράφονταν το γεγονός,πέρασε από το κατάστημα,μπήκε μέσα κι αγόρασε,δώρο για τη γυναίκα του,μια κίτρινη δερμάτινη τσάντα,η πωλήτρια έμοιαζε καταπληκτικά με τη δολοφονημένη γυναίκα,η νεαρή κοπέλα είδε το βλέμμα του,'θελετε κάτι άλλο κύριε;'τον ρώτησε,'οχι,τιποτα'της απάντησε,'μοιαζεται με κάποια γνωστή μου',η κοπέλα γέλασε,'πιθανον,οι άνθρωποι αλλωστε μοιάζουνε μεταξύ τους','χθες την είδα,μεσα σ'αυτο καταστημα,μεγάλη ομοιότητα με σας' της είπε,'εγω έπιασα δουλειά σημερα'ειπε η κοπέλα,'αλλωστε χθες ήταν αργία και το κατάστημα ήταν κλειστο','ευχαριστω πολυ'της ειπε'και συγνώμη για την ενοχληση','παρακαλω,κυριε'του είπε η κοπέλα χαμογελώντας,
από εκείνο το δρόμο δεν θέλησε να ξαναπεράσει,ούτε ξανασχοληθηκε με το θέμα,
πέρασε καιρός,
σε ένα κεντρικό σημείο της πόλης,γεμάτο καφέ και ρεστωραν,κάθονταν μεσημέρι σ'ενα καφέ και παρατηρούσε τους ανθρώπους,άλλη μια αδυναμία του,η παρατήρηση των ανθρώπων,
εκείνη την ώρα περνούσε πολύς κόσμος,τότε την είδε,ήταν εκεινη,σηκώθηκε ,την πρόφτασε και την σταμάτησε,'με θυμάστε,κύρια μου;',εκείνη έδειξε απορία,'δυστυχως,οχι',
'δεν ειστε η πωλητρια',την ρώτησε,'οχι,ποτέ δεν έχω δουλέψει πωλητρια',
'συγνωμη'της είπε,και γύρισε στο καφέ,
αφαιρέθηκε,
'κυριε,μπορεί να καθησω;'
ήταν εκείνη,
'ευχαριστως,καθιστε' της έδειξε τη καρέκλα απέναντι του,
'τι θα πιείτε;'της πρότεινε
'μια βότκα με λεμονι'ειπε η κοπέλα,
ήταν πολύ όμορφη,
''ξερεται'του είπε,'εκεινη τη μέρα',σταμάτησε,
'ποια μέρα;'την ρώτησε,
'που με είδες ξαπλωμένη,μέσα στο κατάστημα,μέσα στα αιματα'
'ησουνα εσύ,μα πως;'την ρώτησε,
'πως γίνεται;',
'μην με ρωτάτε περισσοτερα'
είπε η γυναίκα,
'ξεχαστε το',
'λιγο δύσκολο'της ειπε'σας το υποσχουμε ομως',
η γυναίκα σηκώθηκε,'δυστυχως,δεν έχω χρόνο' του είπε,
του φάνηκε λυπημένη,
έφυγε,
από τότε δεν την ξαναείδε
.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου