.
.
LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
-μεταφράζοντας το τελευταίο γράμμα τής Virginia Woolf
(28 Μαρτίου 1941)
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
μεταφράζοντας το τελευταίο γράμμα τής Virginia Woolf
(28 Μαρτίου 1941)
σού γράφω για τελευταία φορά,αυτό είναι το τελευταίο μου γραμμα,
για κάθε λέξη που γράφω βάζω και μια πέτρα στις τσέπες μου,τις γεμίζω,
πιστεύω να είναι αρκετά βαριες,να με βυθίσουν μέσα στα παγωμένα νερά τού ποταμού Ouse,ίσως μετά από μέρες με βρουν,φαγωμένη από τα ψάρια,φουσκωμένη από τα νερά,
πάλεψα με την αρρώστια τού μυαλού μου,όμως δεν τα κατάφερα,ημικρανίες,αυπνοια,διπολική διαταραχή,
δυνατές οι εικόνες τής πεθαμένης μαμας,μια πανέμορφη μαμά Pre-Raphaelite beauty
,τού πεθαμένου πατέρα,τής πεθαμένης αδελφής μου Στελλας,
και οι εικόνες τών δυό μικρών κοριτσιών,τής Βανέσσα και της Βιρτζίνια, που βιάζονταν από τα δυό αδέλφια τους,
πόσο φοβάμαι,τρομερά φοβάμαι,
ότι έγραψα μέσα στο δωμάτιο μου κλεισμένη με μια γραφομηχανή είναι αλήθεια,
είμαι μια γυναίκα πλέον τού 20ου αιώνα,
Dearest,
αγαπημένε
Αισθάνομαι είμαι βέβαιη πως πάλι τρελενομαι.
Αισθάνομαι πως δεν θα μπορέσουμε να αντέξουμε άλλη μια από εκείνες τις τρομερές στιγμές
Κι αυτή τη φορά δεν θα συνέλθω.
Αρχίζω ν'ακουω φωνές,και δεν μπορώ να συγκεντρωθω.
Έτσι κανω ότι φαίνεται το πιο σωστό πράγμα να κανω.
Μου'δωσες την πιο μεγάλη δυνατή ευτυχία.
Έχεις υπάρξει με κάθε τρόπο όλα εκείνα που κάποιος μπορούσε να υπάρξει.
Δεν νομίζω πως δυό άνθρωποι μπορούσαν να έχουν υπάρξει ευτυχέστεροι μέχρι αυτή η τρομερή αρρώστια να έρθει.
Δεν μπορώ να παλέψω πια.
Ξέρω ότι καταστρέφω τη ζωή σου,ότι χωρίς εμένα θα μπορεσεις να εργασθεις.
Και θα το κάνεις το ξέρω.
Βλέπεις δεν μπορώ ακόμη να το γράψω σωστά.
Δεν μπορώ να διαβάσω.
Ότι θέλω να πω είναι οτι οφείλω όλη την ευτυχία τής ζωής μου σε σένα.
Έχεις υπάρξει πολύ υπομονετικός μαζί μου κι απίστευτα καλός.
Θέλω να το πω αυτό,ο καθε ένας το ξέρει.
Αν κάποιος θα μπορούσε να μ'εχει σώσει αυτός θα σου'να εσυ.
Κάθε τι έχει φύγει από μένα εκτός από τη βεβαιότητα τής καλοσύνης σου.
Δεν μπορώ να συνεχίζω να καταστρεφω τη ζωή σου πια.
Δεν νομίζω οτι δυό άνθρωποι μπορούσαν να έχουν υπάρξει ευτυχέστεροι από ότι εμείς έχουμε υπαρξει.
Βιρτζίνια
Dearest
I feel certain I am going mad again. I feel we can’t go through another of those terrible times. And I shan’t recover this time. I begin to hear voices, and I can’t concentrate.
So I am doing what seems the best thing to do.
You have given me the greatest possible happiness. You have been in every way all that anyone could be. I don’t think two people could have been happier till this terrible disease came.
I can’t fight any longer.
I know that I am spoiling your life, that without me you could work. And you will I know. You see I can’t even write this properly. I can’t read. What I want to say is I owe all the happiness of my life to you. You have been entirely patient with me and incredibly good. I want to say that — everybody knows it.
If anybody could have saved me it would have been you. Everything has gone from me but the certainty of your goodness. I can’t go on spoiling your life any longer.
I don’t think two people could have been happier than we have been.
Virginia
συμφωνήσαμε,θυμάσαι,αν οι Γερμανοί εισβάλουν στο Λονδίνο να αυτοκτονήσουμε μαζι,
δεν μπορώ να περιμένω,
συγνώμη που το κάνω μόνη μου,
έτσι δεν θα φοβάται πια
η Virginia Woolf
.
.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου