LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ -Ότε η αμαρτωλός προσέφερε το μύρο -Εξέδυσάν με τα ιματιά μου -Πᾶσα ἡ Κτίσις, ἠλλοιοῦτο φόβῳ -Διεμερίσαντο τὰ ἱμάτιά μου ἑαυτοῖς (Από την Μεγάλη Εβδομάδα) -μεταφραση χ.ν.κουβελης c.n.couvelis ΚΕΙΜΕΝΑ-TEXTS-Χ.Ν.Κουβελης[C.N.Couvelis

 .

.

LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

-Ότε η αμαρτωλός προσέφερε το μύρο

-Εξέδυσάν με τα ιματιά μου -Πᾶσα ἡ Κτίσις, ἠλλοιοῦτο φόβῳ

-Διεμερίσαντο τὰ ἱμάτιά μου ἑαυτοῖς

(Από την Μεγάλη Εβδομάδα)

-μεταφραση χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

ΚΕΙΜΕΝΑ-TEXTS-Χ.Ν.Κουβελης[C.N.Couvelis

.

.

Ότε η αμαρτωλός προσέφερε το μύρο

-Εξέδυσάν με τα ιματιά μου -Πᾶσα ἡ Κτίσις, ἠλλοιοῦτο φόβῳ

-Διεμερίσαντο τὰ ἱμάτιά μου ἑαυτοῖς

(Από την Μεγάλη Εβδομάδα)

-μεταφραση χ.ν.κουβελης c n.couvelis

όταν η αμαρτωλή πρόσφερε το μύρο,

τότε ο μαθητής συμφώνησε με τους παράνομους,

αυτή χαίρονταν που εχυνε το πολύτιμο ,

αυτός ετρεχε να πωλησει τον ατιμητο,

αυτή τον δεσπότη αναγνώριζε,

αυτός από τον δεσπότη χωρίζονταν,

αυτή ελευθερωνονταν

και ο Ιούδας δούλος γίνονταν του εχθρού

Τρομερη η απερισκεψία.

Μεγάλη η μετανοια

Ότε η αμαρτωλός προσέφερε το μύρο, 

τότε ο μαθητής συνεφώνει τοις παρανόμοις, 

η μεν έχαιρε κενούσα το πολύτιμον, 

ο δε έσπευδε πωλήσαι τον ατίμητον, 

αύτη τον δεσπότην επεγίγνωσκεν, 

ούτος του δεσπότου εχωρίζετο, 

αύτη ηλευθερούτο και ο Ιούδας δούλος εγεγόνει του εχθρού. 

Δεινόν η ραθυμία! 

Μεγάλη η μετάνοια!

μου έβγαλαν τα ρούχα μου 

και με έντυσαν με χλαμυδα κοκκινη

πάνω στο κεφάλι μου

εθεσαν στεφανι

από αγκάθια 

και στο δεξί μου χέρι έδωκαν καλάμι,

για να τους συντρίψω

σαν πήλινα αγγεια

Εξέδυσάν με τα ιματιά μου 

και ενέδυσάν με χλαμύδαν κοκκίνην

έθηκαν επί την κεφαλήν μου στέφανον εξ΄ ακανθών 

και επί την δεξιάν μου χείραν έδωκαν κάλαμον, 

ίνα συντρίψω αυτούς ως σκεύη κεραμέως

σήμερα όλη η κτίση

παρελυσε από τον φόβο

που σε βλέπει πάνω στον σταυρό κρεμασμένον,

ο ήλιος σκοτείνιασε

και τα θεμέλια της γης συνταραχτηκαν,

τα πάντα συμπάσχουν,

με αυτόν που τα πάντα έκτισε,

που εκούσια για μας υπομεινε,

Κύριε σε δοξαζω

Πᾶσα ἡ Κτίσις, ἠλλοιοῦτο φόβῳ, θεωροῦσά σε, 

ἐν σταυρῷ κρεμάμενον Χριστέ. 

Ὁ ἥλιος ἐσκοτίζετο, καὶ γῆς τὰ θεμέλια συνεταράττετο, 

τὰ πάντα συνέπασχον, τῷ τὰ πάντα κτίσαντι, 

ὁ ἑκουσίως δι' ἡμᾶς ὑπομείνας, 

Κύριε δόξα σοι.

μοίρασαν τα ρούχα μου μεταξύ τους,

και πάνω στον ρουχισμό μου έβαλαν κλήρο

ένας λαός ασεβής και παράνομος,γιατί μελετά

αφρονα;γιατί την ζωή όλων με θάνατο καταδικασε;

Μεγα θαυμα,

οτι ο Κτίστης του Κόσμου

στα χέρια άνομων παραδίνεται,

και στο ξύλο ανεβαζεται ο  φιλάνθρωπος,

για να ελευθερωσει τους 

δέσμιους στον  Άδη,

που φωνάζουν

 Εσύ που ανεκτικός εισαι

Κυριε σε δοξαζω

Διεμερίσαντο τὰ ἱμάτιά μου ἑαυτοῖς, 

καὶ ἐπὶ τὸν ἱματισμόν μου ἔβαλον κλῆρον.

Λαὸς δυσσεβὴς καὶ παράνομος, 

ἵνα τί μελετᾷ κενὰ; ἵνα τί τὴν ζωὴν τῶν ἁπάντων, 

θανάτῳ κατεδίκασε; 

Μέγα θαῦμα! ὅτι ὁ Κτίστης τοῦ Κόσμου, 

εἰς χεῖρας ἀνόμων παραδίδοται, 

καὶ ἐπὶ ξύλου ἀνυψοῦται ὁ φιλάνθρωπος, 

ἵνα τοὺς ἐν ᾍδῃ δεσμώτας ἐλευθερώσῃ, 

κράζοντας· Μακρόθυμε Κύριε δόξα σοι.

.

.

.