GREEK POETRY -Το Διλημμα -Συνομιλία Ισμήνης Αντιγόνης Σοφοκλή Αντιγόνη (στίχοι 49-77) -μεταφραση χ.ν.κουβελης c.n.couvelis POETRY-c.n.couvelis-ΠΟΙΗΜΑΤΑ-χ.ν.κουβελης

 .

.

GREEK POETRY

-Το Διλημμα -Συνομιλία Ισμήνης Αντιγόνης

Σοφοκλή Αντιγόνη (στίχοι 49-77)

-μεταφραση χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

POETRY-c.n.couvelis-ΠΟΙΗΜΑΤΑ-χ.ν.κουβελης

.

.

Η Αντιγόνη και ο νεκρός Πολυνείκης

-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis 

Το Διλημμα -Συνομιλία Ισμήνης Αντιγόνης

Σοφοκλή Αντιγόνη (στίχοι 49-77)

-μεταφραση χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

Ισμήνη

αλιμονο,αναλογεισου,αδερφή μου,ο πατέρας

πόσο απεχθής κι ατιμασμενος χάθηκε

απ'τα δύο αμαρτήματα που ο ίδιος απεκάλυψε

τα μάτια του ξεριζονοντας  με τα δικά του χέρια,

έπειτα η μάνα και γυναίκα,με τα δύο ονόματα,

με πλεκτό σχοινί κρεμάστηκε και έχασε τη ζωη,

τρίτο τα δυο μας αδέρφια σε μια μέρα μέσα

σκοτώνονται μαζί την ίδια κακια μοίρα έχοντας

ο ένας με τα χέρια τ'αλλονου,και τώρα,να,οι δυο μας

οι μόνες που'χουμε απομεινει σκέψου πόσο κακά 

θα χαθούμε,αν τον νόμο αψηφοντας παρακουσουμε

της εξουσίας την απόφαση,αλλά πρέπει αυτό να μην 

ξεχνάς πως γυναίκες γεννηθηκαμε,τους άντρες

δεν μπορούμε να μαχόμαστε,έπειτα κυβερνιομαστε

από ισχυρότερους και σ'αυτα να υπακούμε και σ'ακομα

οδυνηροτερα απ'αυτα,εγώ λοιπόν θα ζητήσω απ'τους 

κάτω απ'τη γη συγχώρεση να δώσουν,που έτσι 

εξαναγκαζομαι,σ'αυτους που'ρθαν στην εξουσία 

θα υπακούσω,γιατι τα παραπάνω να πραττεις 

δεν έχει κανένα νόημα

Αντιγόνη

ούτε θα σε παρακαλούσα,ούτε ακόμα αργότερα

αν θελησεις να πραξεις,θα μ'ευχαριστουσε μαζί μου

να συνεργαστείς,αλλά μείνε μ'οτι πιστεύεις,εκείνον

εγώ θα θάψω,είναι για μένα καλό αφού το κάνω

να πεθάνω,ξαπλωμένη μαζι του αγαπημενη,

μ'αγαπημενο,άγια αμαρτανωντας,γιατί πιο πολύς

είναι ο χρόνος που  πρέπει στους κάτω ν'αρεσω 

απ'τους εδώ,γιατί εκεί αιώνια θα βρίσκομαι,συ 

δε αν νομίζεις,τα σεβάσμια των θεών συνέχισε 

να μην σεβεσαι

.

.

Ισμήνη

Οἴμοι· φρόνησον, ὦ κασιγνήτη, πατὴρ

(50) ὡς νῷν ἀπεχθὴς δυσκλεής τ’ ἀπώλετο,

πρὸς αὐτοφώρων ἀμπλακημάτων διπλᾶς

ὄψεις ἀράξας αὐτὸς αὐτουργῷ χερί·

ἔπειτα μήτηρ καὶ γυνή, διπλοῦν ἔπος,

πλεκταῖσιν ἀρτάναισι λωβᾶται βίον·

(55) τρίτον δ’ ἀδελφὼ δύο μίαν καθ’ ἡμέραν

αὐτοκτονοῦντε τὼ ταλαιπώρω μόρον

κοινὸν κατειργάσαντ’ ἐπαλλήλοιν χεροῖν.

Νῦν δ’ αὖ μόνα δὴ νὼ λελειμμένα σκόπει

ὅσῳ κάκιστ’ ὀλούμεθ’, εἰ νόμου βίᾳ

(60) ψῆφον τυράννων ἢ κράτη παρέξιμεν.

Ἀλλ’ ἐννοεῖν χρὴ τοῦτο μὲν γυναῖχ’ ὅτι

ἔφυμεν, ὡς πρὸς ἄνδρας οὐ μαχουμένα·

ἔπειτα δ’ οὕνεκ’ ἀρχόμεσθ’ ἐκ κρεισσόνων

καὶ ταῦτ’ ἀκούειν κἄτι τῶνδ’ ἀλγίονα.

(65) Ἐγὼ μὲν οὖν αἰτοῦσα τοὺς ὑπὸ χθονὸς

ξύγγνοιαν ἴσχειν, ὡς βιάζομαι τάδε,

τοῖς ἐν τέλει βεβῶσι πείσομαι· τὸ γὰρ

περισσὰ πράσσειν οὐκ ἔχει νοῦν οὐδένα.

Αντιγόνη 

Οὔτ’ ἂν κελεύσαιμ’ οὔτ’ ἄν, εἰ θέλοις ἔτι

(70) πράσσειν, ἐμοῦ γ’ ἂν ἡδέως δρῴης μέτα.

Ἀλλ’ ἴσθ’ ὁποῖά σοι δοκεῖ, κεῖνον δ’ ἐγὼ

θάψω· καλόν μοι τοῦτο ποιούσῃ θανεῖν.

Φίλη μετ’ αὐτοῦ κείσομαι, φίλου μέτα,

ὅσια πανουργήσασ’· ἐπεὶ πλείων χρόνος

(75) ὃν δεῖ μ’ ἀρέσκειν τοῖς κάτω τῶν ἐνθάδε.

Ἐκεῖ γὰρ αἰεὶ κείσομαι· σοὶ δ’ εἰ δοκεῖ,

τὰ τῶν θεῶν ἔντιμ’ ἀτιμάσασ’ ἔχε.

.

.

.