Ε -Literature Λογοτεχνία -χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

 .

.

Ε

Literature Λογοτεχνία

-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

jetzt ist

Schach,kamerad Bertold

-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

εκεί στο παραλιακό Portbou στα σύνορα Γαλλίας-Ισπανιας

στις 26 Σεπτεμβρίου 1940 ο Walter Benjamin με το τελευταίο χάπι στο χέρι μετακινεί το μαύρο άλογο

και κάνει ματ στον Bertold Brecht στο Svendborg τής Δανιας το 1936

now is

mate,Bertold

jetzt ist

Schach,kamerad Bertold

.

.

.

Το τέλος τής Έμμα Μποβαρύ

-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

(απο το μυθιστόρημα τού Gustave Flaubert Madame Bovary,κεφάλαιο 8)

Η Έμμα έγραψε ένα γράμμα,το έκλεισε κι έγραψε ημερομηνία και ώρα,και είπε με ήρεμη φωνή,

-να το διαβάσεις αύριο,έως τότε,σε παρακαλώ,να μην με ρωτήσεις,τίποτα,

άκουγε το χτύπο τού ρολογιού

-τι ασήμαντο είναι ο θάνατος,σκέφτηκε,θα κοιμηθώ κι όλα θα τελειωσουν

-διψαω,πόσο διψαω,

αναστεναξε

-τι συμβαίνει;είπε ο Σαρλ γερνώντας έναν ποτήρι νερό

-δεν είναι τίποτα,άνοιξε το παράθυρο,πνιγομαι

ένιωσε αδυναμια

της μίλησε,δεν απάντησε,

η παραμικρή κίνηση θα της προκαλούσε εμετο

ένιωσε μια κρύα ανατριχιλα από τα πόδια μεχρι τη καρδιά

-αρχιζει,μουρμουρισε

-τι λες;

στις 9 η ώρα έκανε εμετό

άρχισε να πονάει

η αναπνοή της έγινε

ανεπαισθητη 

ίδρωσε το πρόσωπο της,

τα δόντια της ετριζαν,τα μάτια διογκωμένα κοιτούσαν στο κενό,σ'ολες τις ερωτήσεις απαντούσε μ'ενα κούνημα του κεφαλιου,μια φορά χαμογελασε

με το πέρασμα της ώρας βογγουσε περισσότερο,

έτρεμε

 -τι φοβερό ειναι

-πες μου,για το Θεό,τι ήπιες;

-εκει,εκεί,είπε με ασθενική φωνή

αυτός πήρε το γράμμα,το διάβασε

-συγχωρεσε με, τού είπε

 

εκείνος το ξαναδιάβασε

-γιατι,γιατι,

δηλητιριαστηκες,δηλητιριαστηκες

-σε λίγο θα απαλλαγείτε από μένα,είπε η Έμμα

-ποιος σου το'κανε αυτό;

-ετσι έπρεπε να γίνει,ειπε

αυτή δεν μισούσε κανέναν τώρα,ένιωθε μια γαλήνη

-φερτε μου το παιδι

ένιωσε τη πίκρα τού δηλητηριου στο στομα

-ποσο μεγαλα μάτια έχεις μαμά,πόσο χλωμή είσαι,πόσο ζεστη

σε λίγο έκανε εμετό με αιμα

πεθανε

.

.

.

My own Empire of Hyperrealist Paintings 

La Belle Endormie

-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

(Παραμύθια/Fairy Tales)

Η ωραία κοιμωμένη 

-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

μια φορά κι ένα καιρό η βασίλισσα ένα κορίτσι γεννησε,

και τη νύχτα τα μέσανυχτα 

ήρθαν  οι τρεις μοίρες στη κούνια του να το μοιρανουν,

κι η πρώτη είπε η πιο όμορφη του κόσμου να γίνει,

κι η δευτερη η πιο 

καλόψυχη του κόσμου 

κι η τριτη στα δέκα πέντε χρόνια της να κοιμηθεί για πάντα,

οι άλλες δυο σαν τ'ακουσαν τρομαξαν,

άλλαξε αδελφή το λόγο σου,

κι εκείνη τον αλλάζει,

να κοιμηθεί στα δέκα πέντε της τα χρόνια και  να ξυπνήσει μονάχα όταν περάσουν χρόνοι δέκα και τύχει εκείνη ακριβώς τη μέρα τη στιγμή να την δει άντρας και που θα την αγαπήσει,αλλιώς να κοιμηθεί για πάλι δέκα χρόνους,κι όσες φορές θα χρειαστεί αυτό να γινεται

και περνούσαν τα χρόνια 

και μεγάλωνε η κόρη τού βασιλιά και τής βασίλισσας κι άλλη στο κόσμο ομορφότερη και πιο καλόψυχη δεν είχε 

κι όταν έφτασαν τα δεκαπέντε χρόνια κοιμήθηκε και δεν ξαναξυπνησε,

λυπήθηκε ο πατέρας τρελάθηκε η μανα κι ολος κόσμος χλωμιασε,

κι ο βασιλιάς εκτισε ψηλο πυργο γυάλινο και σε γυάλινο κρεβάτι τη ξαπλώνει κι ήταν η  κόρη όμορφη ως κι ήταν ζωντανη 

και πέρασαν δέκα χρόνια τα χρόνια 

κι ήρθε βασιλόπουλο γύρω εκεί να κυνηγήσει 

κι όταν ειδε ψηλό πύργο γυάλινο θαύμασε 

και μέσα μπήκε,και τότε είδε την όμορφη σε γυάλινο κρεβάτι κι έρωτας τον χτύπησε, εσκυψε στα χείλη την εφιλισε, ακριβως την ώρα τη στιγμή που  τελεψαν οι δέκα χρονοι,εκείνη ανεστεναξε και τα ματάκια της άνοιξαν,

την πήρε και στ'άλογο την ανεβάζει την πάει στη μανούλα του,αυτή'ναι μάνα η νύφη σου κι εμένα η γυναίκα κι η μάνα καλοχαρηθηκε μαζί κι ο βασιλιάς πατερας με τις ευχές κι οι γάμοι σας 

κι ύστερα όλοι αντάμα πήγανε στον βασιλιά πατέρα της και στη βασιλισα τη μάνα αυτός μάνα ο άντρας μου κι εκεινοι καλοχαρηκανμε τις ευχές να παντρεύτηκε κι έγιναν ταχια οι γάμοι κι οι χαρές κι όλοι ήτανε προσκαλεσμένοι κι ανάμεσα σ'αυτους κι εγω  όπου σας τ'ανιστοραω

.

.

.

Δηιανειρα-

χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

η ετοιμασία τής Διηανειρας

-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

Τραχινα.απογευμα.3 Οκτωβριου 2024.απο το παραθυρο ο καμπος με 

τις ελιες.τρικυμισμενες απ'τον δυνατο αερα.περα η θαλασσα.ενα βαθυ

γαλαζιο κομματι της.δυο κυπαρισσια σαν ορθια σπαθια σχιζουν τον αερα.

ενα πουλι περασε.ακουσε τη κραυγη του.ο ηλιος δινει σκληρες σκιες στα 

πραγματα.εδω στο δωματιο.η Δηιανειρα μπροστα στον καθρεφτη.βαφει 

με κραγιον κοκκινο τα χειλη.κατακοκκινα.σαν να σταζουν αιμα η' δηλητηριο.

''καποτε τα ματια μου ηταν ομορφα'' σκεφτεται.κοιταζει τα ματια της.''τωρα 

θελω να τα κλεισω''.με ενα μαυρο μολυβι τα περιγραφει εντονα.''μασκα 

εκδικισης η'  ταπεινωσης''.ησυχια στο σπιτι.ο Υλος ελειπε.''τα παιδια μεγα-

λωνουν γρηγορα και θελουν να φυγουν.δεν τα χωραει το σπιτι.ο τοπος

τους φαινεται μικρος.μιζερος.ουτε ενδιαφερονται για τους μεγαλυτερους.

για τη μανα.η ζωη εχει τους δικους της κανονες.ειναι αδυνατο να τους

αλλαξεις''.πλησιαζει το προσωπο της στον καθρεφτη.''δυο καινουργιες 

ρυτιδες.''τις αγγιζει.''χθες σχεδον δεν υπηρχαν.πως μαζευεται  το δερμα  

και  διπλωνει''.πηρε την ενυδατικη κρεμα .με τα δακτυλα την απλωσε στον 

λαιμο.''λαιμος κυκνου''.λαιμος κυκνου'' επανελαβε.τραγουδιστα.και γελασε 

πολυ δυνατα.σαν να ραγισε ο καθρεφτης απο τη δονηση.θολωσε.''οταν ει-

μαστε νεοι ακουμε ομορφα λογια.που τα πιστευουμε.σαν διχτυ.παγιδα.μας 

πιανουν.ελαφρες ανεμελες πεταλουδες.στις προσδοκιες τους.για ευτυχια''.

χαμογελασε.''γιατι τοση ερημια.γυρω μου.τοση μοναξια.σαν ολα,ανθρωποι 

και πραγματα ,να αναχωρησαν.για παντα.κι ουτε που το καταλαβαινεις πως 

μενεις μονος.ανεπαισθητα.σκιες μνημης.περιεργο ειναι πως εμειναν εδω 

ετουτα τα λιγοστα.κι ο καθρεφτης;τι δειχνει ο καθρεφτης;μια γερασμενη γυναικα.ανισχυρη.ανημπορη.αδυνατη''.σταματησε .της φανηκε πως ακουσε 

το γελιο της υπηρετριας στο διπλανο δωματιο.''εσυ εισαι Ιολη;''.φωναξε.δεν 

πηρε απαντηση.συνηλθε.δεν μπορει να ηταν η Ιολη.λειπει σε αδεια.της εδωσε

τρεις μερες.κι αυτη ειναι η δευτερη μερα.αφουγκραστηκε.ακουσε θορυβο.σαν 

καποιος να ηταν στο διπλανο δωματιο της κρεβατοκαμαρας.''να γυρισε ο αντρας 

μου;και να ετοιμαζεται να κοιμηθει''.επαγγελματιας περιπετειων.φωναξε το ονομα 

του.δεν πηρε απαντηση.ακουσε το ραδιοφωνο ν'ανοιγει για λιγο.λευτερολεπτα.της 

φανηκε αιωνιοτητα.''ποια αιωνιοτητα μας περιεχει και μας αποβαλλει''.κι επειτα εκλεισε.κοιταξε  προς το παραθυρο.''το φως ειναι  πολυ δυνατο αυτη την εποχη.εκτυφλωτικο.σε διαπερναει.σε διαλυει.σε αφηνει διαφανο.εκτεθειμενο.

ευαλωτο.παιγνιο''.ξαναγυρισε στον καθρεφτη.πηρε το πινελο κι εβαψε ολα τα 

δαχτυλα.μαυρο χρωμα.εκτος απο τον δειχτη του δεξιου χεριου.κοκκινο.''μια στα-

γονα αιμα στο αιωνιο σκοταδι''.θυμηθηκε.αυτο το δαχτυλο σαν σφηνα  το εχωσε 

με δυναμη στο ματι εκεινου του αντρα που με βια την αρπαξε καποτε.τον τρομο.

και το εστριψε.να τον τυφλωσει.''καλυτερα να ειχα τυφλωθει εγω.τιποτα να μην 

εβλεπα .τιποτα να μην καταλαβαινα''.τωρα.τωρα ο πονος.βουβος.σαν φιδι σερνεται.υπουλος.ανεβαινει.στραγγαλιζει το λαιμο.πνιγεσαι.''σαν ποτε να μην 

ημουνα κατι.ουτε για μενα ουτε για κανεναν αλλο.να μην υπηρξα''.βλεπει ολο-

κληρη τη μορφη της στον καθρεφτη.σκοτεινη.καθαρα.''να μην υπηρξα.να μην 

υπηρξα ποτε καπου''.σηκωθηκε απ'τον καθρεφτη.σταθηκε ορθια.κοιταξε το 

μεγαλο στρογγυλο ρολοι του τοιχου.5 και 25.σε λιγο θα ερθει η κοπελλα να 

παρει το ρουχο.το εχει σιδερωμενο και διπλωμενο.στη ραχη της καρεκλας.''σαν 

να ειναι φορεμενο στον ωμο αντρα''.το εχει ποτισει με αρωμα.ολα ειναι ετοιμα-

σμενα.κοιταζει προς το ανοιχτο παραθυρο.ακουει εξω τα βηματα της κοπελλας.

σε λιγο ολα θα τελειωσουν.οπως σχεδιαστηκαν.σαν να μην εγιναν ποτε.''σαν 

τιποτα να μην εγινε ποτε.μια απατη.καπνος που διαλυθηκε''

.

.

.

Ο Μέγας Αλέξανδρος,μπάντα στο σπίτι μου,

Το φαρμακωμα τού Αλεξανδρου

(Πλουταρχος Βιοι,Αλέξανδρος,77.1-5)

-μεταφραση χ.ν.κουβελης

c.n.couvelis

[77.1] απ'αυτα τα πιο πολλά κατά λέξη στις εφημερίδες έτσι έχουν γραφτεί 

[77.2]για φαρμακωμα υποψία αμέσως τότε κανένας δεν είχε,όμως στον έκτο χρόνο λένε από 

καταγγελία που έγινε η Ολυμπιάδα πολλούς αφάνισε,και πέταξε το νεκρό σώμα τού πεθαμένου Ιολα,

πως αυτός ηταν που το φάρμακο να του'ρριξε

[77.3] άλλοι ο Αριστοτέλης λένε τον Αντίπατρο παρακίνησε για να γίνει αυτό και με μια λέξη δια μέσου εκείνου 

μεταφέρθηκε το φάρμακο,

έπειτα για κάποιον Αγνοθεμη λένε πως απ'τον Αντιγονο τον βασιλιά τ'άκουσε,

[77.4] το φάρμακο λοιπόν νερό είναι ψυχρό και παγωμένο,από κάποια πέτρα που'ναι  στη Νωνακρη και σαν δροσιά λεπτή το'παιρναν και σε γαϊδάρου οπλή το'βαζαν,

γιατί κανένα απ'τ'αλλα δοχεία δεν το αντέχει,αλλά τα διαλύει απ'την ψυχρότητα και την δραστικοτητα

[77.5]όμως οι πιο πολλοί πως αυτα που λένε μ'ενα λόγο νομίζουν τα περί φαρμακωματος  έχουν κατασκευασθει,

κι απόδειξη σ'αυτους καθόλου μικρή δεν είναι,ότι αφού οι στρατηγοί διαφωνιζαν πολλές μερες

κι ενώ αφροντιστο το σώμα έμενε σε τόπο ζεστό και υγρό καμια φθορα δεν έδειξε να'χει,

αλλά παρέμεινε καθαρό και μόλις τώρα να'ταν νεκρο

[77.1] Τούτων τὰ πλεῖστα κατὰ λέξιν ἐν ταῖς ἐφημερίσιν οὕτως γέγραπται.

[77.2] Φαρμακείας δ᾽ ὑποψίαν παραυτίκα μὲν οὐδεὶς ἔσχεν, ἕκτῳ δ᾽ ἔτει φασὶ μηνύσεως γενομένης τὴν Ὀλυμπιάδα πολλοὺς μὲν ἀνελεῖν, ἐκρῖψαι δὲ τὰ λείψανα τοῦ Ἰόλα τεθνηκότος, ὡς τούτου τὸ φάρμακον ἐγχέαντος. [77.3] οἱ δ᾽ Ἀριστοτέλην φάσκοντες Ἀντιπάτρῳ σύμβουλον γεγενῆσθαι τῆς πράξεως καὶ ὅλως δι᾽ ἐκείνου κομισθῆναι τὸ φάρμακον Ἁγνόθεμίν τινα διηγεῖσθαι λέγουσιν ὡς Ἀντιγόνου τοῦ βασιλέως ἀκούσαντα· [77.4] τὸ δὲ φάρμακον ὕδωρ εἶναι ψυχρὸν καὶ παγετῶδες, ἀπὸ πέτρας τινὸς ἐν Νωνάκριδι † οὔσης ἣν ὥσπερ δρόσον λεπτὴν ἀναλαμβάνοντες εἰς ὄνου χηλὴν ἀποτίθενται· τῶν γὰρ ἄλλων οὐδὲν ἀγγείων στέγειν, ἀλλὰ διακόπτειν ὑπὸ ψυχρότητος καὶ δριμύτητος. [77.5] οἱ δὲ πλεῖστοι τὸν λόγον ὅλως οἴονται πεπλάσθαι τὸν περὶ τῆς φαρμακείας, καὶ τεκμήριον αὐτοῖς ἐστιν οὐ μικρόν, ὅτι τῶν ἡγεμόνων στασιασάντων ἐφ᾽ ἡμέρας πολλὰς ἀθεράπευτον τὸ σῶμα κείμενον ἐν τόποις θερμοῖς καὶ πνιγώδεσιν οὐδὲν ἔσχε τοιαύτης φθορᾶς σημεῖον, ἀλλ᾽ ἔμεινε καθαρὸν καὶ πρόσφατον

.

.

.

Ρωξάνη

-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

Η ζήλεια τής Ρωξάνης

(Πλουταρχος Βιοι Αλέξανδρος,77.6)

-μεταφραση χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

[77.6]Η Ρωξάνη τότε συνέβαινε να'ναι εγκυμονούσα και γι'αυτό 

ήταν σεβαστή απ'τους Μακεδόνες,

όμως φοβερή ζήλεια  είχε για την Στατειρα και την εξαπάτησε με κάποια ψεύτικη επιστολή να την επισκεφθει,κι αφού την έφερε μαζί με την αδελφή  της τις σκότωσε και τα νεκρά τους σώματα στο πηγάδι τα'ρριξε και τα'χωσε,εν γνώσει αυτα τού Περδίκκα και με την συνεργεια του

[77.6] Ἡ δὲ Ῥωξάνη κύουσα μὲν ἐτύγχανε καὶ διὰ τοῦτο τιμωμένη παρὰ τοῖς Μακεδόσι· δυσζήλως δ᾽ ἔχουσα πρὸς τὴν Στάτειραν, ἐξηπάτησεν αὐτὴν ἐπιστολῇ τινι πεπλασμένῃ παραγενέσθαι, καὶ προσαγαγοῦσα μετὰ τῆς ἀδελφῆς ἀπέκτεινε καὶ τοὺς νεκροὺς εἰς τὸ φρέαρ κατέβαλε καὶ συνέχωσεν, εἰδότος ταῦτα Περδίκκου καὶ συμπράττοντος.

.

.

(Θέατρο Σκιών ο Καραγκιόζης)

Ο Καραγκιόζης Λατινοφωνιζων

Karagiozis Latinophone

-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

Σήμερον Αξιότιμον Κοινόν

Hodie, carissimi auditorium

Κυρίες Κύριοι και Παιδιά,

Dominae, Nobiles et Filii

οι τζαμπατζηδες να κατέβουν απ'τα δέντρα και να πάνε πληρώσουν

εξάπαντως,

πληρώνουμε και εφορία,

λοιπόν σημερον η Παραστασις είναι;

Το Μάθημα τών Λατινικών,

Λατινικός εγώ ο Καραγκιόζης

μαθητές οι τρεις αυτοι (κι απ'τ'αυτι):

Κολλητήρης

Κολλητήρης:

παρών

Καραγκιόζης:

Μυρικογκος

Μυρικογκος:

δεν ειμ'εδω

Καραγκιόζης:

Κοπριτης

Κοπριτης:

παλιών 

Καραγκιόζης:

με επισκέπτη τον Χατζηαβάτη

λοιπόν,ας αρχίσουμε με τον Κολλητήρη

Κολλητήρη,τι σημαίνει:

vice versa;

Κολλητήρης:

(στριφογυρίζει)

αυτο

Καραγκιόζης:

μπράβο,και δεν στου'χα,

κι από που το ξέρεις;

Κολλητήρης:

απ'το μυαλό μου

Καραγκιόζης:

καλά,και τώρα το δεύτερο:

alter ego

Κολλητήρης:

εγκο ο άλλος

είμαι ευεργέτης σου μεγάλος

Καραγκιόζης:

τι; πως;

Κολλητήρης:

απ'το μυαλό μου

Καραγκιόζης:

λες; η Αγλαια να πήγε με Λατίνο εραστη;

τώρα:

de facto

Κολλητήρης:

α αυτό θα σε γελάσω,δεν ξέρω,

εκ των πραγμάτων τερμάτισε το μυαλό μου ως εδώ

Καραγκιόζης:

αφού το είπες;

Κολλητήρης:

ναι de facto τέλος το μυαλό

Καραγκιόζης:

ας πάμε τότε σ'άλλο μυαλό,

στον Μυρικογκο

Μυρικογκος:

γιατί έχω μυαλό;

Καραγκιόζης:

τι είναι το tabula rasa;

Μυρικογκος:

ακριβώς αυτό που είμαι εγώ,tabula rasa,ξυρισμένο κεφάλι,

δηλαδή άδειο,κουκούτσι μυαλό που λένε

Καραγκιόζης:

α θα την σφάξω την 

Αγλαια κι άλλο μουλικο με τον λατινο

Μυρικογκος:

νά σου πω εγώ μια εκφραση,

τι σημαινει

mea culpa;

Καραγκιόζης:

τώρα;είναι αργά,φταίω εγώ που σας γέννησα,

μέα κουλπα,μεγα λάθος μου

Μυρικογκος:

αλάνι είσαι,κι αυτό:

persona non grata

Καραγκιόζης:

εγώ αυτοπροσώπως,

ανεπιθύμητο πρόσωπο για τον φούρναρη για τον μαναβη για τον κοτα 

τον και τα λοιπα,

αφού στο curriculum vitae,

το βιογραφικο μου αναφέρομαι

ως κλεφτοκοτας,

ως γιατρος,

ως προφήτης,

ως γραμματικός,

αστρονόμος,

ως ήρωας,

ως αθυροστομος,

ως παρών κι αξυριστος

οκ.

ας επενερθουμαι στη τάξη,όχι vice versa,

εγώ είμαι ο Λατινοφωνιζων κι εσείς οι μαθητές

και τώρα ο τρίτος μαθητής,

Κοπριτης

Κοπριτης:

present

Καραγκιόζης:

τριτωσε το μουλικο

mulus tritted που λένε κι οι Λατίνοι,

τι να κάνω;είμαι τριτεκνος μουλων,

ας σοβρακοποιηθουμε,

Μυρικογκο τι λέμε με το

carpe diem;

Μυρικογκος:

carpe Horatio

Καραγκιόζης:

τι carpe;

Μυρικογκος:

άδραξε τον Οράτιο,που είπε σ'ένα ποίημα του 

carpe diem,άδραξε τη μέρα

Καραγκιόζης:

μωρέ θ'αρπαξω κάνα παλούκι και θα δεις την Αγλαια,

να δεις που ήταν μορφωμένος ο λατινος κι όχι μαφία

Κοπριτης:

έχει άλλο;,έχω ρέντα

Καραγκιοζης:

εγώ θα σε κάνω τέντα,

λοιπον τι είναι veni, vidi, vici;

Κοπριτης:

(φεύγει)

οκ

Καραγκιόζης:

που πας ρε μουργο;

Κοπριτης:

αφού ηρθα να μην φυγω;

κατά λέξιν:

ηλθον είδον και ενικησα,

Ιούλιος Καίσαρας σωστός ο παικτης,

κάτι σαν τον Ναπολιτάνο Μαραντονα

Καραγκιόζης:

δεν παει στον κόρακα,αν είναι να μαραντονιζει,

Κολλητήρης:

συνεχίζεις; η' συνεχίζω;

Καραγκιόζης:

αφού όπως de facto vice versa τα res 

veni, vidi et perdidi

τι έχω να χάσω;

alea jacta est

συνεχισε

Κολλητής:

εγώ sui generis

Καραγκιόζης:

(τον διακόπτει)

πρόσεξε τι θα πεις,μην μου κακολογησεις το σόι

Κολλητής:

εγώ sui generis κατάγομαι από σόι επιφανων

κλεφτοκοταδων

Καραγκιόζης:

εντάξει στις χαρίζω,

μ'ερριξες μ'εκεινο τών επιφανών,de celebre

(Απευθύνεται στον Χατζηαβάτη)

και τώρα  Χατζηαβάτη 

τι λες γι'αυτα;

θέλουν ξύλο ;η' όχι;

Χατζηαβατης:

θα ομιλήσω ως νομικός,

τα τρία παιδιά de jure είναι δικα σου,

αλλά de facto είναι τού Λατίνου

Καραγκιόζης:

πάντως δια τού νόμου de jure δικά μου ενώ de facto 

εκ των πραγμάτων όχι,

σωστά 

postquam eruditionis mulier (άσε ας μην το μεταφράσω)

και η mulier Αγλαια έκανε τα τρία Ro-mulus

Χατζηαβάτης:

και τι προτίθεται να κάνεις;

Καραγκιόζης:

τι άλλο;

αυτό είναι casus belli,

όπως για την ωραια Ελένη έγινε ο Τρωικός Πόλεμος,

τώρα για την La Bella Αγλαια θα γίνει ο Ρωμαικος Πόλεμος,

φαντάσου η Αγλαια αφορμή πολέμου,casus belli,

να διαταραχτεί κοτζαμ pax Romana

Χατζηαβάτης:

βέβαια,altera pars

τι λέει η άλλη πλευρά;

Καραγκιόζης:

τι έχει να πει η altera pars;

εδω mulus manent,aves volant,

τα πουλιά πετούν,κι ο νοων νοειτω,

Χατζηαβάτης:

ex officio λεν λεω έχεις δίκιο,

αλλά απ'τη δικής της θέση κουνησε την ουρά της κι η Αγλαια

Καραγκιόζης:

να σου πω ρε Χατζατζαρη 

ex cathedra δεν έγινε και τίποτα,αφού βγήκανε και μορφωμενα,

απο μένα θα βγαίνανε κλέφτες και θα τους κυνηγαγανε οι αστυνόμοι,

αφού ξέρεις dura lex,sed lex,

ο νόμος νόμος,σκληρός αλλά νόμος,

ας έβαζε το 

durex o λατινος,κάτι θα κρατούσε,δυο τουλάχιστον από τα τρία

Χατζηαβάτης:

έλα τώρα,μπορεί να μην είναι έτσι,

να είναι δικά σου ολα τα παιδιά,και τα τρια

Καραγκιόζης:

τώρα θα σου'λεγα για τα τρία,

εμ βέβαια,γιατί οχι;

παιδιά δικά μου,

μωρέ καραγκιοζακια είναι,

απ'τον κωλο μου,που λέει ο λόγος,τα'βγαλα,

δικά μου και de facto και de jure,

απ'το δικό μου DNA ,

απ'το suis generis μου,

το καραγκιοζεικο σόι τών Ελλήνων,

de facto ex cathedra

αυθεντικά δικά μου αυτοκολλητα

(χτυπάει το κουδούνι)

τέλος τού μαθήματος τών λατινικών,

όλα οκ,

παραλίγο casus belli

για μια Αγλαια

ορε,για να σιγουρευτώ,

(φώναζει)

Αγλαια αγάπη μου,

Αγλαια:

(μέσα από την παράγκα)

hic ego sum meo amore

Καραγκιοζης:

να το λατινικό,

όλα λοιπόν είναι προς επανεξετασην,

όχι μωρέ αστειευομαι,

είμαστε λατινοφωνιζωντες οικογενειακώς,

sui generis

τώρα σας καληνυχτιζω,

λατινικώς

bonum noctis

κι εγώ ας πάω στο ταμείο να κάνω sum- αρισμα

τι carpe pecunia χρήματα αρπαξαμε diem σημερα

Τέλος Παράστασης

finis

με αφήνεις

.

.

.

οι δυο πορτες

-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

πήγε στο κτίριο,μπήκε μέσα,

προχωρησε σε έναν ευθύ διάδρομο και βρέθηκε μπροστα σε δύο πόρτες,

στην δεξιά  έγραφε:

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

στην αριστερή:.

ΜΗ-ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ,

δεν είχε ενδιαφέρον για κανέναν κόσμο,πραγματικό η' μη-πραγματικο,

συνέχισε στον διάδρομο δεξιά,πάλι έφτασε σε δύο πόρτες,με τις ίδιες επιγραφές,τώρα προχώρησε στον αριστερό διάδρομο,πάλι οι δύο πόρτες,

ένιωσε δυσφορία,πάντα σε δύο πόρτες έφτανε,

ίσως,σκέφτηκε,να είναι οι ίδιες πόρτες,να μην υπάρχουν άλλες πόρτες,και να είναι κλεισμένος σε έναν κύκλο,καταλήγοντας κάθε φορά σ' αυτές,όμως γεωμετρικά αυτό δεν δικαιολογουνταν από τις ευθειες των διαδρομών,

γιατί,κοιτώντας προσεκτικά,δεν αντιλήφθηκε σ'αυτους την παραμικρή καμπυλότητα να έχουν,τώρα ξεχνούσε για ποιο λόγο βρέθηκε σ'αυτο το χώρο,γιατί πήγε τι  εψαχνε,ούτε και κάποιον άλλον συνάντησε,η' κάπου,στο βάθος τού διαδρόμου ειδε,

τότε άρχισε να συνειδητοποιεί πως εκεί μέσα ήταν κλεισμένος,ένιωσε αγωνία,δεν θα βρει,φοβήθηκε,ποτέ διέξοδο από εκεί,

έπρεπε,δεν είχε άλλη επιλογή,να διαλέξει,έστω στη τύχη,μια πόρτα,δεν ήταν κι εύκολο,

είχε περιέργεια τι θα ήταν αυτή η μη-πραγματικοτητα,κάτι διαφορετικό από την πραγματικότητα σίγουρα,αλλά αυτό το διαφορετικό είναι γενικα αοριστο,επομένως οι μη-πραγματικοτητες μπορεί να είναι άπειρες,

δεν ήθελε να μπλεχτει,

έπειτα με τη φαντασία,με τις τέχνες,δημιούργηθηκαν

και θα δημιουργηθούν,πολλές μη-πραγματικοτητες,

από αδιαφορία άνοιξε αυτή τής πραγματικότητας,

η πόρτα,έκλεισε πίσω του,

πάλι ένας ευθυς διαδρομος,πάλι οι δυο πόρτες,συνεχεια διαδρομοι και πόρτες,

και μετά από πολλές διαδρομές αποφάσισε και 

άνοιξε τη πόρτα τής μη πραγματικότητας,

και βρέθηκε σε μια από τις κεντρικές λεωφόρους τής πόλης του,

τότε θυμηθηκε τον λόγο που πήγε σ'εκεινο το κτίριο,

τον είχαν πάρει  τηλέφωνο,μάλιστα τον ξύπνησαν,να παρουσιαστεί για κάποια σοβαρή του υπόθεση,μια γυναικεία φωνή ήταν,

ζήτησε διευκρινίσεις, 

τού είπε πως δεν ξέρει περισσότερα,απλά εκτελει εντολές,και να μην αδιαφορισει για το ραντεβού,

είχε νυχτώσει,

γύρισε σπίτι του,

κοιμήθηκε με τα ρούχα,

τον ξύπνησε το τηλέφωνο,ήταν η φίλη του,

-ανησύχησα,που χάθηκες;μια βδομάδα σε εψαχνα,που ήσουνα;

-ειμαι κουρασμένος,τής είπε,θα τα πούμε αύριο,

την άλλη μέρα συναντήθηκαν σε ένα καφέ,

η κοπέλα τον ρώτησε για την εξαφάνιση του,τόνισε τη λέξη εξαφάνιση,

τής είπε πως ήταν κάτι προσωπικό,μην ανησυχεί,τιποτα δεν έχει αλλάξει μεταξύ τους,είχε κουραστεί από τη δουλειά στο γραφείο,είχε κάνει ξαφνικά ένα ταξίδι,είπε μια διαδρομή,

η ψυχολογία του ήταν άσχημη,δεν ήθελε να την φορτώσει με τα δικά του,

τωρα είναι καλλίτερα,

η κοπέλα το πίστεψε,

δεν τον ξαναπήραν τηλέφωνο,

όμως αυτός,για κάποιο λόγο,ξέρει πως δεν τον ξέχασαν και κάποια μέρα θα τον πάρουν για να τού ορίσουν κάποιο άλλο ραντεβου για την υπόθεση του

.

.

.

My Own Empire of Hyperrealistic Photos-Enigma

Psychanalying Mona Lisa Joconda

-cncouvelis χνκουβελης

Η τελευταία σκηνή

-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

περίμενε στο σκοτάδι μέσα στο δωμάτιο,είχε την πόρτα μισάνοιχτη,μετά από πολύ ώρα άνοιξε το φως στη σκάλα έξω,άκουσε τα βήματα της να ανεβαίνουν,

η γυναίκα πέρασε από τη πορτα,βγήκε έξω,εκείνη άκουσε το θόρυβο,σταμάτησε,

γύρισε και τον είδε,-εσυ; είπε,και γέλασε,κάθισε στο σκαλί,άνοιξε τα ποδια της,

έβγαλε το τακούνι από το αριστερό πόδι και του το πέταξε,-δωρο από μένα,

του φώναξε,η γυναίκα σηκώθηκε,του γύρισε τη πλάτη,και σήκωσε τη φούστα

της πίσω,και τρέχοντας ανέβηκε τη σκάλα,άκουσε τα βήματα της να σταματούν,

-σε περιμένω,του φωναξε,

είχε αφήσει τη πόρτα ανοιχτή,το δωμάτιο φωτίζονταν από το αριστερό

παράθυρο αμυδρα,έξω νύχτωνε,η γυναικα καθονταν στην άκρη του κρεβατιού,

θήλαζε το μωρό,του εδειξε τό στήθος της,-θα κοιμηθει σε λιγο,του είπε,

πήγε το παιδί στο δωμάτιο του,την άκουσε να το νανουριζει,

γύρισε,-ποση ωρα με περίμενες; τον ρώτησε

-πολυ ώρα,απάντησε

-ειχαμε μια δυσκολη σκηνή,ο σκηνοθέτης είναι σχολαστικός,

τον κοίταξε,-ζηλευεις;η σκηνή είναι αυτή:ενας άντρας γυμνός κάθεται σε 

μια καρεκλα μέσα σε μια  ημιφωτισμενη κυβική αίθουσα,ακίνητος,δέκα λεπτά,μπαίνει μια γυναίκα,εγώ,τον πλησιάζει,έχει τη πλάτη προς το κοινό γυρισμένη,και τον πυροβολεί,εκείνος σωριάζεται από τη καρέκλα,και η 

σκηνή τελειώνει εδώ μέσα στο απόλυτο σκοτάδι,

ανοίγει τη τσάντα της,βγάζει το πιστόλι,-να αυτό είναι,τον σημαδεύει,

μην φοβάσαι,είμαι κουρασμένη θέλω να κοιμηθώ,

την είδε να γδυνεται,-κανει πολύ ζέστη,είπε,θα σκάσω,

εκείνος έφυγε,

τον ξύπνησε,-τι ώρα είναι;'-μεσανυχτα,του απάντησε,

το πρωί πριν ξυπνήσει εκείνος εκείνη είχε φύγει,

άκουσε φωνές πάνω από τη σκάλα,

ανησύχησε,βγήκε έξω,ανέβηκε τρέχοντας τη σκάλα,

η πόρτα ήταν ανοιχτή,είδε τη γυναίκα  όρθια κι έναν άγνωστο άντρα 

ξαπλωμένο στο δάπεδο μπροστά στα πόδια της,μέσα στα αίματα,

-τι έκανες;η φωνή του έτρεμε,

-καλεσε την αστυνομία,του είπε,η σκηνή μου τελείωσε

.

.

.

My own Empire of Hyperrealist Paintings 

Roxanne Ρωξάνη

-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

η πρωτη συναντηση τού Αλεξανδρου και τής Ρωξάνης

(Αρριανός Αλεξανδρου Ανάβασις,βιβλίο δ',19.4-5)

μετάφραση χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

κι εκεί λοιπόν (στη Σογδιανη)πολλών γυναίκες και παιδιά αιχμαλωτίστηκαν και η γυναίκα του Οξυαρτη και τα παιδια,

κι είχε μάλιστα ο Οξυαρτης μια κόρη παρθένα σε ώρα γάμου,με το όνομα Ρωξάνη,

η οποία λοιπόν η πιο όμορφη απ'τις γυναίκες των Ασιατών λένε οτι φαίνονταν αυτοί που μαζί 

με τον Αλέξανδρο εκστράτευσαν μετά βέβαια απ'του Δαρείου τη γυναίκα,

κι αυτή όταν την είδε ο Αλέξανδρος την ερωτεύτηκε,όμως αν και ερωτευμένος ηταν δεν θέλησε να την ατιμησει καθώς αιχμάλωτη ηταν,

αλλά για να την παντρευτεί τη θεώρησε αξια

ἔνθα δὴ ἄλλων τε πολλῶν γυναῖκες καὶ παῖδες ἐλήφθησαν καὶ ἡ γυνὴ ἡ Ὀξυάρτου καὶ οἱ παῖδες. καὶ ἦν γὰρ Ὀξυάρτῃ παῖς παρθένος ἐν ὥρᾳ γάμου, Ῥωξάνη ὀνόματι, ἣν δὴ καλλίστην τῶν Ἀσιανῶν γυναικῶν λέγουσιν ὀφθῆναι οἱ ξὺν Ἀλεξάνδρῳ στρατεύσαντες μετά γε τὴν Δαρείου γυναῖκα. καὶ ταύτην ἰδόντα Ἀλέξανδρον ἐς ἔρωτα ἐλθεῖν αὐτῆς· ἐρασθέντα δὲ οὐκ ἐθελῆσαι ὑβρίσαι καθάπερ αἰχμάλωτον, ἀλλὰ γῆμαι γὰρ οὐκ ἀπαξιῶσαι.

.

.

.

My own Empire of Hyperrealist Paintings 

The Case of Frida Kahlo 

-c.n.couvelis χ.ν.κουβελης

Η Μελαγχολια της Frida Kahlo

(Frida Kahlo's Melancholy)

-c.n.couvelis χ.ν.κουβελης

η πτώση τής Dorothy Hale από τον ουρανοξύστη,το σώμα της στο έδαφος ανέπαφο,μπορεί να συνεχίσει τα γκαλα και τις κοσμικές συγκεντρώσεις,κοίταξε,

είδε το τραμ,κατευθείαν πάνω στο λεωφορείο,δεν ακούστηκε ο τρομερός θόρυβος τής συγκρουσης,αυτή είναι η 32η εγχείρηση,οι γιατροί είπαν ότι θα τής κόψουν το πόδι,αυτό το πόδι,το αγγίζει,αναισθητο,γελάει,γι'αυτό έγραψε ο Leo Trosky εκείνο το τολμηρο ερωτικο γράμμα,η Κριστίνα η αδελφή με τον Diego,τον δικό της Diego,τον βάτραχο η' τον ελέφαντα που τον αποκαλεί η μαμά,είναι εραστές,εκείνο το αιχμηρό σίδερο,σαν φαλλος,εισχώρησε στη μήτρα της,τη διέλυσε,γι'αυτό το κρεβάτι της αιωρείται στο Ford Hospital μαζί με ένα έμβρυο,γεννήθηκε,αυτό τής αρέσει,το 10,τη χρονιά που άρχισε η Μεξικάνικη Επανάσταση,

όχι ο Diego Rivera,ο άντρας της,δεν έχει εκχωρήσει στον καπιταλισμό,πληρώνεται ακριβά,αλλά οι τοιχογραφίες του αποτυπώνουν την εκμετάλλευση τών φτωχων,κοιτάζει στον καθρέφτη,τα σμιχτα της φρύδια και οι

πολυχρωμες λουλουδατες φούστες θα γίνουν μόδα,η Μεξικανικοτητα,άνοιξε την εφημερίδα:ο Ραμόν Μερκαντερ,διάβασε,

σκότωσε με ορειβατική αξίνα,πιολε στα μεξικανικα,έξω από το σπίτι του στο Μεξικό,όπου ήταν εξόριστος,τον Ρώσο Επαναστάτη Leo Trosky,

ηθικός αυτουργος ο Ιωσήφ Στάλιν,το κορμί της την ποναει αφόρητα,χθες τελείωσε τις δύο Φριντες,σήμερα άρχισε την Broken Column,την σπασμένη κολωνα τής σπονδυλικής της στήλης,

το έργο της Roots,ριζες,πουλήθηκε σε τεράστια τιμή,το πόδι της κόπηκε,όμως παρόλαυτά νιώθει να πετάει,σκέφτεται τον ελέφαντα της,τον Diego της,μετά απ'αυτην,θα επιζησει,το τραμ έρχεται καταπάνω της,σε λίγο θα κομματιαστει,αύριο είναι προγραμματισμένη η 35η εγχείρηση,ο σιδερένιος φαλλός τής τρύπησε την μήτρα,σε λίγο θα φύγει,

αντίο στον Diego στην Επανάσταση,προς τον θάνατο η Frida Kahlo όπως η Dorothy Hale πέφτει,συνεχώς πέφτει η' ανυψώνεται,ελπίζει αυτή η μετάβαση να είναι ανακουφιστική,και ελπίζει ποτέ να μην επιστρεψει εδω

.

.

.Fairytale Παραμύθι 

The Girl of Saxophone 

το κορίτσι με το σαξοφωνο 

-illustrations and text 

χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

μια φορά ήταν ένα φτωχό κορίτσι ορφανό από μάνα,η μητριά του ήταν κακια γυναίκα,την ζήλευε για την ομορφιά της και την κακοποιούσε,όλο την έβριζε και βαριές δουλειές την έβαζε να κάνει,κι εκείνη έκρυβε την αλήθεια,τι περνά,απ'τον πατέρα της,

και κάθε μέρα η μητριά την έστελνε να κουβαλησει νερό από μια λιμνούλα,

εκεί κάθονταν κι έλεγε τον πόνο της,κι έκλαιγε,

και τής έρχονταν μέσα στο νερό να πέσει και να πνιγει,να λυτρωθεί απ'τα βασανα,

και μια μέρα άκουσε φωνή,

κι ήταν ένας πράσινος βάτραχος που πήδησε από τα καλάμια και στάθηκε δίπλα της,

-μη κλαίς όμορφη μου κοπελα,

να,εδώ αύριο που θα'ρθεις  θα βρεις ένα σαξόφωνο,

θα είναι εύκολο να το μάθεις,θα παίζεις και θα σου απαλύνεται η στεναχώρια,

έτσι είπε και πήδηξε στα νερά,

την άλλη μέρα η κοπέλα πήγε στη λίμνη και βρήκε το σαξοφωνο,

φώναξε τον βάτραχο,

-ε εσύ στη λιμνούλα,

και τότε εμφανίστηκε ο βάτραχος,και κάθισε κοντά της,

-παιξε,σε παρακαλω, 

τής είπε,

-μα αφού δεν ξέρω,

είπε εκείνη

-δεν πειράζει,

είπε ο βάτραχος,

αυτό το σαξοφωνο είναι μαγεμένο,

και θα παίξει ότι η καρδιά σου νιώθει,

κι όταν έρχεσαι στη λίμνη θα το βρίσκεις,

και πραγματικά έτσι έγινε,

έπαιξε σαν να ήξερε,κι η ψυχή της ηρεμησε,

έπειτα όταν πέρασε η ώρα ευχαρίστησε τον βατραχο κι έφυγε,

αυτό έγινε πολλές φορές,

και μια μερα φώναξε,όπως το έκανε μέχρι τώρα,

-ε εσύ στη λιμνούλα,

κι απάντησε δεν πήρε,

ξαναφωναξε και πάλι απάντηση δεν πήρε,

και τρίτη φώναξε,

δεν φάνηκε ο βατραχος,

τότε η κοπέλα πήρε το σαξοφωνο κι έπαιξε,

η καρδιά της ήταν λυπημένη,

ούτε και τις άλλες φορές είδε τον βάτραχο,

και ήταν πάντα λυπημένη,

και μια μέρα είχε τόσο μεγάλο πόνο που μπήκε μέσα στη λίμνη παίζοντας με το σαξοφωνο να πνιγει,

-μη,τι πας να κάνεις;

τότε άκουσε φωνή,

κι ήταν  ένα όμορφο παλικάρι που την άρπαξε και την τράβηξε έξω,

-ασε με να πεθάνω,είπε εκείνη,δεν θέλω τη ζωή,αφού έχασα τον βάτραχο μου που τόσο πολύ τον αγαπησα,

αυτά είπε,

και τότε το παλληκάρι τής είπε,

-εγώ καλή μου είμαι ο βάτραχος σου,

-δεν σε πιστεύω,είπε η κοπέλα,

-μια φορά ήμουνα βασιλόπουλο και μια κακια μάγισσα με μάγεψε,μ'εκανε βάτραχο,και ποτέ να μην ξαναγίνω άνθρωπος,παρά μόνο αν τύχει μια κοπέλα να μ'αγαπησει,

-ναι,είπε η κοπέλα,σ'αγαπω

-και εγώ σ'αγαπω,τής είπε το βασιλοπουλο,από την πρώτη φορά που στη λίμνη σ'ειδα,

και πήγανε στο βασίλειο του,και χαρήκαμε πολύ ο πατέρα και η μαμά του,ο βασιλιάς κι η βασίλισσα που τον ειχαν χαμένο,

κι αυτος τούς έδειξε τη κοπέλα,

-αυτη μάνα πατέρα,είπε,θα'ναι η γυναίκα μου,

κι έγιναν την Κυριακή οι γάμοι,τα γλέντια και χαρές,

και έπαιξε με το σαξοφωνο η νύφη,τής καρδιας της τις χαρές,κι όλοι θαύμασαν το παιξιμο,

κι ήμουνα κι εγώ εκεί με τους καλεσμένους,και την άκουσα με τ'αυτια μου και την είδα με τα μάτια μου να παίζει το σαξοφωνο

.

.

.

Ο κόλακας

(Θεόφραστος Χαρακτηρες,2.1-2.13)

-μεταφραση απόδοση

χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

η κολακεία είναι άθλια συμπεριφορα,κι απ'αυτη μόνο ο κόλακας κερδίζει,

ο κόλακας τέτοιος τύπος είναι,που αν  περπατάτε μαζι σου λέει,

όλοι σε κοιτανε,δεν το πρόσεξες;αυτό μόνο σε σένα γίνεται,και για κανέναν άλλον στη πόλη,

χτες στη στοα εσκισες,

γιατί εκεί παραπανω από τριάντα άνθρωποι κάθονταν και κουβεντιαζαν,για το ποιος ειναι  ο καλλιτερος,

αρχίζοντας απ'αυτον όλοι στο όνομα σου κατεληξαν

και την ίδια ώρα που τέτοια σου λέει σού ξεσκονιζει το ρουχο από το χνούδι,κι αν στα μαλλιά ο αέρας σού κολλήσει κάνα 

άχυρο σού το βγάζει,

και γελωντας σού λέει,

τα δες;πάνε δυο μέρες που δεν σε συνάντησα και τα γένια σου ασπρισαν εντελως,αν κι ειναι μαύρες οι τρίχες σου  ακόμα όσο κανενος άλλου στα χρόνια σου ,

κι όταν κάτι λές ζητάει επιτακτικά απ'τους  άλλους να σωπάσουν και επαινεί αυτόν που  σ'ακουει

και  σ'επιδοκιμαζει,όταν σταματας,

μπράβο πολύ σωστά,

κι όταν λές κάποια κρυαδα σκαει στα γέλια και σκεπάζει με το μανικι το στόμα του

δηθεν πως δεν μπορεί να πάψει να γελαει,

κι όσους συναντατε στο δρόμο τούς ζητάει να κάνουν στην ακρη,μέχρι εσύ να περάσεις,

και στα παιδιά σου φέρνει καραμέλες και σοκολάτες και τις δίνει μπροστά σου να βλέπεις,κι αφού τα φιλάει τους λέει,

απ'τον καλλίτερο μπαμπά 

ειστε πουλάκια μου,

κι όταν σε συνοδεύει ν'αγορασεις τα παπουτσια τής μόδας ιφικρατιδα τότε λέει πως το πόδι σου είναι πιο κομψό απ'το παπούτσι,

κι όταν πάς επισκεψη σε κάποιο φιλο,αυτός τρέχει  πιο μπροστά και λέει,

τώρα έρχεται,

και γυρίζοντας σού λέει,

ανήγγειλα την επίσκεψη σου,

αλλά και στις γυναικείες υποθεσεις σου είναι ικανός να μπερδευτεί ακούραστος,

και πρώτος αυτός απ'τους προσκαλεσμένος στο τραπέζι σου παινεύει το κρασί σου και το συνεχιζει,

τι τέλειο γεύμα μάς προσφέρεις,και σηκώνοντας κάτι τις απ'το τραπεζι λέει,

αυτό τι θαυμάσιο που είναι,

και σε ρωτάει αν κρυώνεις κι αν θέλεις κάτι να σε σκεπάσει,κι ενώ σού μιλαει σε σκεπαζει,

και ταυτόχρονα στ'αυτι αου σκυβωντας σού ψιθυρίζει και σε κοιταζει στα μάτια οταν σ'άλλους μιλάει,

κι απ'τον υπηρετη σου  στο θέατρο χυμαει κι αρπάζει τα μαξιλάρια και σου τα στρωνει αυτος,

και το σπίτι σου  αρχοντοσπιτο σού λέει οτι είναι,

και το χωράφι σου τέλεια 

το φυτεψες και στη ζωγραφιά σου ίδιος είσαι,

το συμπέρασμα είναι πως ο κόλακας στοχευει να  περνιέται σ'ολα και σ'αυτα που λεει και κάνει ευχάριστος

Κολακειας  

[2.1] [Τὴν δὲ κολακείαν ὑπολάβοι ἄν τις ὁμιλίαν αἰσχρὰν εἶναι, συμφέρουσαν δὲ τῷ κολακεύοντι,] [2.2] τὸν δὲ κόλακα τοιοῦτόν τινα, ὥστε ἅμα πορευομένῳ εἰπεῖν «Ἐνθυμῇ ὡς ἀποβλέπουσι πρὸς σὲ οἱ ἄνθρωποι; τοῦτο δὲ οὐθενὶ τῶν ἐν τῇ πόλει γίνεται πλὴν σοί», «Ηὐδοκίμεις χθὲς ἐν τῇ στοᾷ»· πλειόνων γὰρ ἢ τριάκοντα ἀνθρώπων καθημένων καὶ ἐμπεσόντος λόγου, τίς εἴη βέλτιστος, ἀφ᾽ αὑτοῦ ἀρξαμένους πάντας ἐπὶ τὸ ὄνομα αὐτοῦ κατενεχθῆναι. [2.3] καὶ ἅμα τοιαῦτα λέγων ἀπὸ τοῦ ἱματίου ἀφελεῖν κροκύδα, καὶ ἐάν τι πρὸς τὸ τρίχωμα τῆς κεφαλῆς ὑπὸ πνεύματος προσενεχθῇ ἄχυρον, καρφολογῆσαι, καὶ ἐπιγελάσας δὲ εἰπεῖν «Ὁρᾶς; ὅτι δυοῖν σοι ἡμερῶν οὐκ ἐντετύχηκα, πολιῶν ἔσχηκας τὸν πώγωνα μεστόν, καίπερ εἴ τις καὶ ἄλλος πρὸς τὰ ἔτη ἔχεις μέλαιναν τὴν τρίχα».

[2.4] καὶ λέγοντος δὲ αὐτοῦ τι τοὺς ἄλλους σιωπᾶν κελεῦσαι καὶ ἐπαινέσαι δὲ ἀκούοντα, καὶ ἐπισημήνασθαι δέ, ἐπὰν παύσηται, «Ὀρθῶς», καὶ σκώψαντι ψυχρῶς ἐπιγελάσαι τό τε ἱμάτιον ὦσαι εἰς τὸ στόμα ὡς δὴ οὐ δυνάμενος κατασχεῖν τὸν γέλωτα. [2.5] καὶ τοὺς ἀπαντῶντας ἐπιστῆναι κελεῦσαι, ἕως ἂν αὐτὸς παρέλθῃ.

[2.6] καὶ τοῖς παιδίοις μῆλα καὶ ἀπίους πριάμενος εἰσενέγκας δοῦναι ὁρῶντος αὐτοῦ, καὶ φιλήσας δὲ εἰπεῖν «Χρηστοῦ πατρὸς νεόττια».

[2.7] καὶ συνωνούμενος Ἰφικρατίδας τὸν πόδα φῆσαι εἶναι εὐρυθμότερον τοῦ ὑποδήματος. [2.8] καὶ πορευομένου πρός τινα τῶν φίλων προδραμὼν εἰπεῖν ὅτι «Πρὸς σὲ ἔρχεται», καὶ ἀναστρέψας ὅτι «Προήγγελκά σε». [2.9] ἀμέλει δὲ καὶ τὰ ἐκ γυναικείας ἀγορᾶς διακονῆσαι δυνατὸς ἀπνευστί.

[2.10] καὶ τῶν ἑστιωμένων πρῶτος ἐπαινέσαι τὸν οἶνον καὶ παραμένων εἰπεῖν «Ὡς μαλακῶς ἐστιᾷς», καὶ ἄρας τι τῶν ἀπὸ τῆς τραπέζης φῆσαι «Τουτὶ ἄρα ὡς χρηστόν ἐστι»· καὶ ἐρωτῆσαι μὴ ῥιγοῖ, καὶ εἰ ἐπιβαλέσθαι βούλεται, καὶ ἔτι λέγων περιστεῖλαι αὐτόν· καὶ ἅμα πρὸς τὸ οὖς προσκύπτων διαψιθυρίζειν· καὶ εἰς ἐκεῖνον ἀποβλέπων τοῖς ἄλλοις λαλεῖν.

[2.11] καὶ τοῦ παιδὸς ἐν τῷ θεάτρῳ ἀφελόμενος τὰ προσκεφάλαια αὐτὸς ὑποστρῶσαι. [2.12] καὶ τὴν οἰκίαν φῆσαι εὖ ἠρχιτεκτονῆσθαι καὶ τὸν ἀγρὸν εὖ πεφυτεῦσθαι καὶ τὴν εἰκόνα ὁμοίαν εἶναι.

[2.13] [καὶ τὸ κεφάλαιον τὸν κόλακα ἔστι θεάσασθαι πάντα καὶ λέγοντα καὶ πράττοντα ᾧ χαριεῖσθαι ὑπολαμβάνει.]

.

.

.

My own Empire of Hyperrealist Paintings and Photos 

Η γοργονα η αδελφή τού Μεγα Αλέξανδρου 

-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

ο Αλέξανδρος από τον πατέρα του Φίλιππο και διαφορετικές γυναίκες του  είχε 4 αδελφές, 

την Κυννάνη, 

την Κλεοπάτρα, 

την Θεσσαλονίκη 

και την Ευρώπη

μια απ'αυτες,η παράδοση θέλει την Θεσσαλονίκη,έγινε γοργόνα,μισή γυναίκα μισή ψάρι,και γυρνάει στα πέλαγα και σταματάει τα καράβια και ρωτάει τούς ναυτικούς,

-Ζει ο Μεγαλέξανδρος;,

αν τής απαντήσουν ναι τοτε τ'αφηνει να συνεχίζουν το ταξίδι τους,

αν όμως τής πουν όχι τότε αλιμονο,

τα σηκώνει ψηλά και τα πετάει στη θάλασσα να συντριφτουν 

και χτυπωντας δυνατά την ουρά της σηκώνει άγρια κύματα,

κι ούτε καράβι ούτε ναύτες γλυτώνουν τον πνιγμο

μέσα σ' αυτή τη φοβερή τρικυμία

.

.

.

Enigma

-x.ν.κουβελης c.n.couvelis

(Ιδιοτροποι Έρωτες)

η γυναίκα τού μετρο

(Greek, English,Francais,

German, Italian, Spanish, Portuguese)

-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

πρώτη φορά την είδε στο μετρό,

κάθονταν απέναντι του,

είχε γυρισμένο το πρόσωπο της προς το παράθυρο,

ήταν εκείνη,

είχε αλλάξει,

γύρισε προς το μέρος του,

τον κοίταξε,

-με συγχωρείτε,είπε,

χαμογέλασε,

στην επόμενη στάση κατέβηκε,

έξω την περίμενε ένας άντρας,

την αγκάλιασε,

το τρένο ξεκίνησε,

εκείνη ήταν η τελευταια

φορά που την είδε

(Whimsical Loves)

 the woman of metro

 he first saw her on the subway,

was sitting across from him,

had her face turned towards the window,

 she was

 had changed

 turned to him,

 looked at him

 -excuse me, she said,

 smiled

 she got off at the next stop,

 a man was waiting for her outside,

 he hugged her

 the train started

 was the last

 time he saw her

 

(Amours fantaisistes)

  la femme de metro

  il l'a vue pour la première fois dans le métro,

 elle était assise en face de lui,

avait le visage tourné vers la fenêtre,

 elle était

  avait changé

  se tourna vers lui,

  l'a regardé

  -excusez-moi, dit-elle,

  a souri

  elle est descendue au prochain arrêt,

  un homme l'attendait dehors,

  il l'a serrée dans ses bras

  le train a démarré

  était la dernière

  la fois où il l'a vue

  

(Whimsical Loves)

die Frau mit Metro

er sah sie zum ersten Mal in der U-Bahn,

sie saß ihm gegenüber,

hatte ihr Gesicht dem Fenster zugewandt,

sie war

hatte sich umgezogen

drehte sich zu ihm um,

sah ihn an

- entschuldigen Sie, sagte sie,

lächelte

stieg an der nächsten Haltestelle aus,

ein Mann wartete draußen auf sie,

er umarmte sie

der Zug fuhr los

war das letzte

Mal, dass er sie sah

(Amori capricciosi)

la donna di metro

la vide per la prima volta in metropolitana,

era seduta di fronte a lui,

aveva il viso rivolto verso il finestrino,

ella era

cambiata

si voltò verso di lui,

lo guardò

- mi scusi, disse,

sorrise

scese alla fermata successiva,

un uomo la stava aspettando fuori,

la abbracciò

il treno partì

fu l'ultima volta che la vide

(Amores caprichosos)

la mujer de la metro 

la vio por primera vez en el metro,

estaba sentada frente a él,

tenía la cara vuelta hacia la ventana,

ella estaba

había cambiado

se volvió hacia él,

lo miró

-perdón, dijo,

sonrió

se bajó en la siguiente parada,

un hombre la esperaba afuera,

la abrazó

el tren arrancó

era la última

vez que la vio

(Whimsical Loves)

a mulher de metro

ele a viu pela primeira vez no metrô,

ela estava sentada na frente dele,

tinha o rosto virado para a janela,

ela estava

tinha mudado

se virou para ele,

olhou para ele

- com licença, ela disse,

sorriu

desceu na próxima parada,

um homem estava esperando por ela do lado de fora,

ele a abraçou

o trem começou

foi a última

vez que ele a viu

.

.

.

φωτογράφιση

χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

Το Βαλς τής Δηιανειρας 

-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

δήϊος

Grammatical information: adj.

Meaning: `inimical, terrible', of πῦρ, also of πόλεμος, ἀνήρ (Il.), (cf. below); through false connection with δαῆναι `able, experienced' (APl.).

Dialectal forms: Dor. δάϊος, δᾳ̃ος

Derivatives: δηϊοτής, -τῆτος f.

Δηιανειραα~δηιος +ανηρ~αυτη που αφανίζει[ πυρπολεί ]τους ανδρες

Τα τελευταία δύο χρόνια μένω στην Καλυδωνα,δεν λέω συνειθισα,συμβιβαστηκα,,μετά τα γεγονότα,ο άντρας είναι δυνατός,εξουσιαστής,με κοίταξε,ένα άγριο ζώο,η γυναίκα απαλή,πειθήνια,μαλακή,εγώ τέτοια ήμουνα,η Δηιάνειρα γελάει,όχι δεν είμαι τρελή,σηκώνεται,κάθεται μπροστά στον μεγάλο ορθογώνιο καθρέφτη,εδώ στολίστηκα νυφη,χρυσό στεφάνη στα μαλλιά,χρυσα άνθη λεμονιάς,και διάφανο πέπλο,τωρα;όλα αναμνήσεις,θα νομίζεις πικρές;,όχι καθόλου,παίρνει τη χρυσή μάσκα,τη βάζει στο πρόσωπο,τώρα είμαι η Δηιάνειρα,στις Τραχινες,ακούω τη νυχτα τα άλογα να ζευγαρώνουν με τις φοράδες,η Ιόλη χορεύει βαλς με κάποιον,βλέπω τις σκιές τους στη κόκκινη κουρτίνα,μισώ αυτή τη γυναίκα,είμαι ερωτευμένη μ'εκεινον τον άγνωστο άντρα,εγώ με τα ίδια μου τα χέρια τού φόρεσα το πουκάμισο,το γλυστρισα στη σάρκα του,κούμπωσα τα κουμπιά,αργότερα ήρθαν και μου είπαν τι έγινε,δολοφονα,φώναξαν,τον σκότωσες,αρνήθηκα,δεν σας πιστεύω,ούρλιαξα,η Δηιάνειρα βγάζει τη μάσκα,φαντασιώσεις,από την Καλυδωνα,δεν έφυγα ποτέ,μένω κλεισμένη μέσα σ' αυτό το δωμάτιο,γέλασε,ποιος πιστεύει τα παραμύθια;ποταμός άνθρωπος με κεφάλι ταύρου,και φίδι,εσύ τα πιστεύεις;γύρισε και με κοίταξε,και άλογα με κεφάλι ανθρώπου,αρέσουν τα παραμύθια στους ανθρώπους,εξηγουν,ερμηνεύουν τα πράγματα,

η πραγματικότητα,όμως,είναι άλλη,η μητέρα απατούσε τον πατέρα,εκείνος ήταν αλκοολικός,βίαιος,τη χτυπούσε,ο αδελφός μισούσε τη μάνα,εγώ ανάμεσα στους τρεις,άβουλη,αδυναμη,θέλησαν να με παντρέψουν,αρνήθηκα,για τιμωρία μ'εκλεισαν μέσα σ' αυτό το σπίτι,όχι δεν είναι κλειστές οι πόρτες,μπορώ να φύγω,μα που να πάω;γι'αυτό σου ειπα πως συμβιβαστηκα,σηκώθηκε από τον καθρέφτη,θέλεις να χορέψουμε ένα βαλς;,ας κάνουμε πως είμαστε αυτή εγώ κι εσυ εκείνος,ήταν ακόμα όμορφη γυναίκα,δεν αντιστάθηκα,πρόσεξε,είπε,θεωρηται τολμηρός χορός,προκλητικός,έβαλε το δίσκο στο πικ-απ,Johann Strauss Loreley-Rhein klänge, Walzer  Op. 154,Vienna ,την τράβηξα σφιχτά πάνω μου και τής ψιθυρισα  στο αυτι,ειδα το χαμόγελο στα κατακόκκινα χείλη της,Vienna Philharmoniker Orchestra με διεύθυνση τού Zubin Mehta,29 Μαϊου,1999,την άκουσα να λεει,στροβιλίζοντας γύρω μου

.

.

.

(Ιδιοτροποι Έρωτες)

η ομοιότητα

-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

από τη στιγμή που συνεβηκε να διαβάσει για τον άτυχο έρωτα τού Αβελαρδου και τής Ελοιζας άρχισε να φοβάται για τη σχέση τους,πως θα έχει την ίδια καταληξη,

ένα γράμμα που έστειλε η Ελοιζα στον Αβελαρδο τον συγκλονισε,διάβασε μόνο τις πρώτες γραμμές του,δεν τόλμησε να το διαβάσει ολόκληρο,

δεν τής είπε ποτέ τίποτα,

περίμενε το τελος,

και μια μέρα  γυρίζοντας σπίτι δεν τη βρήκε,

την πήρε τηλέφωνο,

το είχε απενεργοποιημενο,

τρελλαθηκε,

πάνω στο κρεβάτι ήταν ένα γράμμα,

το πηρε με αγωνια και  διάβασε,

φεύγω,να με συγχωρείς,

μην με ψάξεις,

αγαπημένε μου Αβελαρδε θα περιμενες να σε κατηγορίσω για αδιαφορια,

στο τελευταίο γράμμα μου δεν απαντησες,και γι'αυτο ευχαριστώ το Θεό,

γιατί στη κατάσταση που είμαι,είναι ευτυχία για μένα να δείχνεις τέτοια αναισθησία για το μοιραίο πάθος που μας ένωσε,τελικά Αβελαρδε έχεις χάσει την Ελοιζα για πάντα ,παρά όλους τούς όρκους που έκανα τίποτα άλλο να μην σκέφτομαι παρά μονο εσένα,και τίποτα άλλο να μην με ευχαριστεί εκτος από σένα,σ'εχω σβήσει από τη σκέψη μου,σ'εχω ξεχάσει,

ο γοητευτικος εραστης  που μια φορά λάτρευα,δεν θα είναι πια η ευτυχια μου,η αγαπημένη εικόνα τού Αβελαρδου,δεν θα με ακολουθει πια παντού,

δεν θα σε θυμάμαι άλλο πια

αυτό ήταν το γράμμα τής 

Ελοιζας στον Αβελαρδο που είχε διαβασει,και είχε προαισθανθει το τέλος τους

.

.

.