.
.
LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
-δεν θα τελειώσει ποτέ αυτή η σιωπή
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
My own Empire of Hyperrealistic Paintings-Enigma
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
δεν θα τελειώσει ποτέ αυτή η σιωπή
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
από το παράθυρο στο βάθος μέσα στα δέντρα είδε το τρένο,
μετά από λίγο ηρθε η γυναίκα,είχε μια μεγάλη βαλίτσα,
-ειναι πολύ βαριά,είπε,την άνοιξε,ήταν άδεια,-το κενο,είπε,
έχει τεράστιο βάρος,-το ψαράκι είναι νεκρό,πόσες μέρες έχει
να φάει;πήγε στο ενυδρείο,-ειναι ακίνητο,έβαλε το χέρι να το
πιάσει,εκείνο διαλύθηκε,άφησε ένα κίτρινο ίχνος στα δάκτυλα
της,-κοιταξε,του είπε,πόσο κίτρινο ήταν το ψαράκι μου,
-εμενα,ειπε εκείνος,όλη τη νύχτα με πονούσαν οι πατούσες
μου,δεν κοιμήθηκα,κοίταξε πόσο φουσκωμένα είναι τα πόδια μου,
-καημενε,Οιδίποδα,σε καταλαβαίνω,του είπε εκείνη,θα ετοιμάσω
μια λεκάνη ζεστό νερό να σου κάνω μασαζ,έχει τόσο υγρασία,εδώ
μέσα μυρίζει μούχλα,θα πνιγώ,δεν ανοίγεις τα παράθυρα,
εκείνος γέλασε,-ενας τυφλός τι χρειάζεται τα ανοιχτά παράθυρα;,
το φως;,-με συγχωρείς,του απάντησε εκεινη,,το ξέχασα,
εκείνη τη στιγμή ακούστηκε μια φοβερή έκρηξη,η γυναίκα τρόμαξε,
-τι είναι;,-μην ανησυχείς,απάντησε εκείνος,εδω είναι καθημερινό
συμβάν,είναι τύχη που δεν σκοτώθηκαν ακόμα,κάποια μέρα όμως,
-ο θάνατος δεν είναι το τέλος,απάντησε η γυναίκα,-για κάθε
άνθρωπο,όμως,είναι το τέλος,είπε εκείνος,δεν είχε λύπη στη
φωνήτου,μάλλον χαίρονταν,-ετσι,συνέχισε,θα εκδικηθώ,-τι;,την αιωνιότητα,
ακούστηκε το σφύριγμα του τρένου,
κοίταξε το ρολόι,-ακριβως,όπως πάντα,το ψαράκι στο ενυδρείο
κιτρινιζε,-η αδιαφορία της ζωής,είπε,ριξ'του τροφή,έκλεισε
την βαλίτσα,-αν την ξανανοιξω πάλι άδεια θα είναι,-ειναι μια
πιθανότητα,απάντησε,ίσως όμως να είναι γεμάτη με πράσινες
σαύρες,η' μικρά βατραχακια,γέλασε,-εικασιες μιας πραγματικότητας,
αδύνατης,έσκυψε και του έβαλε τα πόδια μέσα στη λεκάνη με
το χλιαρό νερό,του έκανε μασάζ,-τωρα δεν τα νιώθεις καλλίτερα;
δεν χαλάρωσαν;-πώς κάθεσε μαζί μου;πως με ανεχεσε;έναν κουτσό,
ανάπηρο;-ησυχασε,το ξέρεις,-θα μπορούσες να με σκοτώσεις στον
ύπνο μου,δεν το σκέφτηκες;,-πρεπει να πάρεις το χάπι σου,
-το ψαράκι εγώ το φαρμακωσα,-εισαι τυφλός,δεν μπορείς να
το κάνεις,-για να κάνεις κάτι δεν χρειάζονται μάτια,ακούστηκε
το σφύριγμα του τρένου που περνουσε,-θα φύγω το πρωί,είπε
η γυναίκα,θέλω να περάσω τη νύχτα μαζί σου,- η νύχτα μας
περιμένει,είπε εκείνος,άνοιξε τη βαλίτσα κι έβαλε ένα διάφανο
μεταξωτό μαυρο κομπινεζον,-σου αρέσει;,έδειξε και τις μαύρες
κάλτσες,-τα μαλλιά μου είναι μαύρα,-εχεις όμορφο λαιμό,της είπε,
αν στον σφίξω μηνουρλιαξεις,-δεν θα το κάνεις,χρόνια η ίδια απειλή,
ο ίδιος φόβος,φόρεσε το κομπινεζον ύστερα τις κάλτσες,-δεν θα
το κάνεις,δεναπάντησε,το κίτρινο ψαράκι αεικίνητο μέσα στο
νερό του ενυδρείου,-ουτε την ομορφιά ξέρει ούτε την ασχήμια,
είπε η γυναίκα,-μονο ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος γι'αυτό,
να ξεχωρίζει,είπε εκείνος,όλο το δωμάτιο το φώτιζε η λάμψη
από το κίτρινο του ψαριού,
-δεν θ'αργησει να ξημερώσει,είπε η γυναίκα,θα φύγω,για πάντα,
-δεν θα ξημερώσει ποτέ,αυτό για πάντα,είπε εκείνος,-ομως θα
ξημερώσει και θα φύγω,είπε η γυναίκα,ακούστηκε το σφύριγμα
του τρένου,-ηρθε το τρένο,σε λίγο θα είμαι στο σταθμό,θα φύγω,
-ειναι σκοτάδι ακόμα,είπε εκείνος,και ποτέ δεν θα γίνει φως,
άπλωσε τα χέρια του αποφασιστικά,την άγγιξε,εκείνη δεν αντέδρασε,
-να γίνει αυτό,του είπε,τώρα,πέρασε η ώρα,το κολύμπι του ψαριού
στη γυάλα,το σφύριγμα της αναχώρησης του πλοίου,άκουσε τα
βήματα της,-ξεχασα τη βαλίτσα είπε,-,τι τη θέλεις;,αφού άδεια είναι,
είπε εκείνος,-άδειο τίποτα δεν είναι,απάντησε εκείνη,ποτέ πουθενά,
έπειτα σιωπή,-δεν θα τελειωσει ποτέ αυτή η σιωπή,φώναξε, ποτέ
.
.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου