.
.
LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
-Ἰόεσσα καὶ Πυθίας καὶ Λυσίας
Luciani Samosatensis Opera. Lucian. Karl Jacobitz. in aedibus B. G. Teubneri. Leipzig, 1896.
-ελευθεριαζουσα μεταφραση translation χ.ν.κουβελης c.n.couvelis-
Λουκιανός ο Σαμοσατεύς (125 - 180 μ.Χ.) Engraving of the English painter William Faithorne.
Ἰόεσσα καὶ Πυθίας καὶ Λυσίας
Luciani Samosatensis Opera. Lucian. Karl Jacobitz. in aedibus B. G. Teubneri. Leipzig, 1896.
-ελευθεριαζουσα μεταφραση translation χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Ἰόεσσα
[1] Θρύπτῃ, ὦ Λυσία, πρὸς ἐμέ; καὶ καλῶς, ὅτι μήτε ἀργύριον πώποτε ᾔτησά σε μὴτ᾽ ἀπέκλεισα ἐλθόντα, ἔνδον ἕτερος, εἰποῦσα, μήτε παραλογισάμενον [p. 311] τὸν πατέρα ἢ ὑφελόμενον τῆς μητρὸς ἠνάγκασα ἐμοὶ τι κομίσαι ὁποῖα αἱ ἄλλαι ποιοῦσιν, ἀλλ᾽ εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς ἄμισθον, ἀξύμβολον εἰσεδεξάμην. οἶσθα ὅσους ἐραστὰς παρεπεμψάμην, Ἠθοκλέα τὸν πρυτανεύοντα νῦν καὶ Πασίωνα τὸν ναύκληρον καὶ τὸν συνέφηβόν σου Μέλισσον, καίτοι ἔναγχος ἀποθανόντος αὐτῷ τοῦ πατρὸς καὶ κύριον αὐτὸν ὄντα τῆς οὐσίας· ἐγὼ δὲ σὲ τὸν Φάωνα μόνον εἶχον οὔτε τινὰ προσβλέπουσα ἕτερον οὔτε προσιεμένη ὅτι μὴ σέ· ᾤμην γὰρ ἡ ἀνόητος ἀληθῆ εἶναι ἃ ὤμνυες, καὶ διὰ τοῦτό σοι προσέχουσα ὥσπερ ἡ Πηνελόπη ἐσωφρόνουν, ἐπιβοωμένης τῆς μητρὸς καὶ πρὸς τὰς φίλας ἐγκαλούσης. σὺ δὲ ἐπείπερ ἔμαθες ὑποχείριον ἔχων με τετηκυῖαν [p. 261] ἐπὶ σοί, ἄρτι μὲν Λυκαίνῃ προσέπαιζες ἐμοῦ ὁρώσης, ὡς λυποίης ἐμέ, ἄρτι δὲ σὺν ἐμοὶ κατακείμενος ἐπῄνεις Μαγίδιον τὴν ψάλτριαν· ἐγὼ δ᾽ ἐπὶ τούτοις δακρύω καὶ συνίημι ὑβριζομένη. πρῴην δὲ ὁπότε συνεπίνετε Θράσων καὶ σὺ καὶ Δίφιλος, παρῆσαν καὶ ἡ αὐλητρὶς Κυμβάλιον καὶ Πυραλλὶς ἐχθρὰ οὖσα ἐμοί. σὺ δὲ τοῦτ᾽ εἰδὼς τὴν Κυμβάλιον μὲν οὔ μοι πάνυ ἐμέλησεν ὅτι πεντάκις ἐφίλησας· σεαυτὸν γὰρ ὕβριζες τοιαύτην φιλῶν· Πυραλλίδα δὲ ὅσον ἐνένευες, καὶ πιὼν ἄν ἐκείνῃ μὲν ὑπέδειξας τὸ ποτήριον, ἀποδιδοὺς δὲ τῷ παιδὶ πρὸς τὸ οὖς ἐκέλευες, εἰ μὴ Πυραλλὶς αἰτήσειε, μὴ ἂν ἄλλῳ ἐγχέαι· τέλος δὲ τοῦ μήλου ἀποδακών, ὁπότε τὸν Δίφιλον εἶδες ἀσχολούμενον —ἐλάλει γὰρ Θράσωνι— προκύψας πως εὐστόχως προσηκόντισας ἐς τὸν κόλπον αὐτῆς, οὐδὲ λαθεῖν γε πειρώμενος ἐμέ· ἡ δὲ φιλήσασα μεταξὺ [p. 312] τῶν μαστῶν ὑπὸ τῷ ἀποδέσμῳ παρεβύσατο. [2] ταῦτα οὖν τίνος ἕνεκα ποιεῖς; τί σε ἢ μέγα ἢ μικρὸν ἠδίκησα, ἢ ἐλύπησα ἐγώ; τίνα ἕτερον εἶδον; οὐ πρὸς μόνον σὲ ζῶ; οὐ μέγα, ὦ Λυσία, τοῦτο ποιεῖς γύναιον ἄθλιον λυπῶν μεμηνὸς ἐπὶ σοί; ἔστι τις θεὸς ἡ Ἀδράστεια καὶ τὰ τοιαῦτα ὁρᾷ· σὺ δέ ποτε λυπήσῃ τάχα, ἂν ἀκούσῃς τι περὶ ἐμοῦ, κειμένην με ἤτοι βρόχῳ ἐμαυτὴν ἀποπνίξασαν ἤ ἐς τὸ φρέαρ ἐπὶ κεφαλὴν ἐμπεσοῦσαν, ἢ ἕνα γέ τινα τρόπον εὑρήσω θανάτου, ὡς μηκέτ᾽ ἐνοχλοίην βλεπομένη. πομπεύσεις τότε ὡς μέγα καὶ λαμπρὸν ἔργον ἐργασάμενος. τί με ὑποβλέπεις καὶ πρίῃ τοὺς ὀδόντας; εἰ γάρ τι ἐγκαλεῖς, εἰπε, Πυθιὰς ἡμῖν αὕτη δικασάτω. τί τοῦτο; οὐδὲ ἀποκρινάμενος ἀπέρχῃ καταλιπών με; ὁρᾷς, ὦ Πυθιάς, οἷα πάσχω ὑπὸ Λυσίου;
Πυθίας
ὢ τῆς ἀγριότητος, τὸ μηδὲ ἐπικλασθῆναι δακρυούσης· λίθος, οὐκ ἄνθρωπός ἐστι. πλὴν ἀλλ᾽ εἴ γε χρὴ τἀληθὲς εἰπεῖν, σύ, ὦ Ἰόεσσα, διέφθειρας αὐτὸν [p. 262] ὑπεραγαπῶσα καὶ τοῦτο ἐμφαίνουσα. ἐχρῆν δὲ μὴ πάνυ αὐτὸν ζηλοῦν· ὑπερόπται γὰρ αἰσθανόμενοι γίγνονται παὖ, ὦ τάλαινα, δακρύουσα, καὶ ἤν μοι πείθῃ, ἅπαξ [p. 313] ἢ δὶς ἀπόκλεισον ἐλθόντα· ὄψει γὰρ ἀνακαιόμενον αὐτὸν πάνυ καὶ ἀντιμεμηνότα ἀληθῶς.
Ἰόεσσα
ἀλλὰ μηδ᾽ εἴπῃς, ἄπαγε. ἀποκλείσω Λυσίαν; εἴθε μὴ αὐτὸς ἀποσταίη φθάσας.
Πυθίας
ἀλλ᾽ ἐπανέρχεται αὖθις.
Ἰόεσσα
ἀπολώλεκας ἡμᾶς, ὦ Πυθιάς· ἠκρόαταί σου ἴσως ‘ἀπόκλεισον’ λεγούσης.
Λυσίας
[3] οὐχὶ ταύτης ἕνεκεν, ὦ Πυθιάς, ἐπανελήλυθα, ἣν οὐδ᾽ ἂν προσβλέψαιμι ἔτι τοιαύτην οὖσαν, ἀλλὰ διὰ σέ, ὡς μὴ καταγιγνώσκῃς ἐμοῦ καὶ λέγῃς, ἄτεγκτος ὁ Λυσίας ἐστίν.
Πυθίας
ἀμέλει καὶ ἔλεγον, ὦ Λυσία.
Λυσίας
φέρειν οὖν ἐθέλεις, ὦ Πυθιάς, Ἰόεσσαν ταύτην τὴν νῦν δακρύουσαν αὐτὸν ἐπιστάντα αὐτῇ ποτε
μετὰ νεανίου καθευδούσῃ ἐμοῦ ἀποστάσῃ;
Πυθίας
Λυσία, τὸ μὲν ὅλον ἑταίρα ἐστί. πότε δ᾽ οὖν κατέλαβες αὐτοὺς συγκαθεύδοντας;
Λυσίας
ἕκτην σχεδὸν ταύτην ἡμέραν, νὴ Δί᾽, ἕκτην γε, δευτέρᾳ ἱσταμένου· τὸ τήμερον δὲ ἑβδόμη ἐστίν. ὁ πατὴρ εἰδὼς ὡς πάλαι ἐρῴην ταυτησὶ τῆς χρηστῆς, ἐνέκλεισέ με παραγγείλας τῷ θυρωρῷ μὴ ἀνοίγειν· ἐγὼ δέ, οὐ γὰρ ἔφερον μὴ οὐχὶ συνεῖναι αὐτῇ, τὸν Δρόμωνα ἐκέλευσα παρακύψαντα παρὰ τὸν θριγκὸν τῆς αὐλῆς, ᾗ ταπεινότατον ἦν, ἀναδέξασθαί με ἐπὶ τῶν νώτων· ῥᾷον [p. 314] γὰρ οὕτως ἀναβήσεσθαι ἔμελλον. τί ἂν μακρὰ λέγοιμι; ὑπερέβην, ἧκον, τὴν αὔλειον εὗρον ἀποκεκλεισμένην ἐπιμελῶς· μέσαι γὰρ νύκτες ἦσαν. οὐκ ἔκοψα δ᾽ οὖν, ἀλλ᾽ ἐπάρας ἠρέμα τὴν θύραν, ἤδη δὲ καὶ ἄλλοτ᾽ ἐπεποιήκειν αὐτό, παραγαγὼν τὸν στροφέα παρεισῆλθον [p. 263] ἀψοφητί. ἐκάθευδον δὲ πάντες, εἶτα ἐπαφώμενος τοῦ τοίχου ἐφίσταμαι τῇ κλίνῃ.
Ἰόεσσα
[4] τί ἐρεῖς, ὦ Δάματερ; ἀγωνιῶ γάρ.
Λυσίας
ἐπειδὴ δὲ οὐχ ἑώρων τὸ ᾆσθμα ἕν, τὸ μὲν πρῶτον ᾤμην τὴν Λυδὴν αὐτῇ συγκαθεύδειν· τὸ δ᾽ οὐκ ἦν, ὦ Πυθιάς, ἀλλ᾽ ἐφαψάμενος εὗρον ἀγένειόν τινα πάνυ ἁπαλόν, ἐν χρῷ κεκαρμένον, μύρων καὶ αὐτὸν ἀποπνέοντα. τοῦτο ἰδὼν εἰ μὲν καὶ ξίφος ἔχων ἦλθον, οὐκ ἂν ὤκνησα, εὖ ἴστε. τί γελᾶτε, ὦ Πυθιάς; γέλωτος ἄξια δοκῶ σοι διηγεῖσθαι;
Ἰόεσσα
τοῦτό σε, ὦ Λυσία, λελύπηκεν; ἡ Πυθιὰς αὕτη μοι συνεκάθευδε.
Πυθίας
μὴ λέγε, ὦ Ἰόεσσα, πρὸς αὐτόν.
Ἰόεσσα
τί μὴ λέγω; Πυθιὰς ἦν, φίλτατε, μετακληθεῖσα ὑπ᾽ ἐμοῦ, ὡς ἅμα καθεύδοιμεν· ἐλυπούμην γὰρ σὲ μὴ ἔχουσα.
Λυσίας
[5] Πυθιὰς ὁ ἐν χρῷ κεκαρμένος; εἶτα δι᾽ ἕκτης ἡμέρας ἀνεκόμησε τοσαύτην κόμην;
Ἰόεσσα
ἀπὸ τῆς νόσου ἐξυρήσατο, ὦ Λυσία· ὑπέρρεον γὰρ αὐτῇ αἱ τρίχες. νῦν δὲ καὶ τὴν πηνήκην ἐπέθετο. δεῖξον, ὦ Πυθιάς, δεῖξον οὕτως ὄν, πεῖσον αὐτόν. ἰδοὺ τὸ μειράκιον ὁ μοιχὸς ὃν ἐζηλοτύπεις.
Λυσίας
οὐκ ἐχρῆν οὖν, ὦ Ἰόεσσα, καὶ ταῦτα ἐρωντα ἐφαψάμενον αὐτόν;
Ἰόεσσα
οὐκοῦν σὺ μὲν ἤδη πέπεισαι· βούλει δὲ [p. 315] ἀντιλυπήσω σε καὶ αὐτή; ὀργίζομαι γὰρ δικαίως ἐν τῷ μέρει.
Λυσίας
μηδαμῶς, ἀλλὰ πίνωμεν ἤδη, καὶ Πυθιὰς μεθ᾽ ἡμῶν· ἄξιον γὰρ αὐτὴν παρεῖναι ταῖς σπονδαῖς.
Ἰόεσσα
παρέσται. οἷα πέπονθα διὰ σέ, ὦ γενναιότατε νεανίσκων Πυθίας.
Πυθίας
ἀλλὰ καὶ διήλλαξα ὑμᾶς ὁ αὐτός, ὥστε μή [p. 264] μοι χαλέπαινε. πλὴν τὸ δεῖνα, ὅρα, ὦ Λυσία, μή τινι εἴπῃς τὸ περὶ τῆς κόμης.
Ἰόεσσα
[1] στραβωσες με μενα,Λυσία;και πολυ καλα κανεις,γιατι ποτε δεν σου ζητησα χρηματα
μητε σ'εδιωξα οταν ερχοσουνα λεγοντας' αλλος μεσα ειναι',μητε να κοροιδεψεις τον
πατερα η' τη μανα σου κατι κλεμενο να μου φερεις οπως οι αλλες κανουν,αλλα αμεσως
απ'την αρχη τζαμπα, μεσα σ'εμπαζα,ξερεις ποσους αγαπητικους εδιωχνα,τον Ηθοκλεα,
που τωρα κυβερναει και τον Ναυσωνα τον καπετανιο και τον συνομηλικο σου τον
Μελισσο,αν και ποσφατα πεθανε ο πατερας του και τον κληρονομησε,εγω ομως εσενα
σαν τον Φαωνα της Σαπφως μοναχα ειχα,ουτε καποιος να με κοιταξει ουτ'αλλος να
με πλησιασει απο σενα,γιατι πιστευα η ανοητη πως ειναι αληθεια αυτα που μ'ορκιζοσουν,
γι'αυτο σε προσεχα κι οπως η Πηνελοπη καθομουνα ησυχα,παρ'ολο που η μανα μου
με φωναζε και στις φιλεναδες με κατηγοραγε,εσυ ομως οταν καταλαβες πως μ'ειχες
του χεριου σου κι ελιωνα για σενα,ποτε με την Λυκαινα φλερταρες ενω εγω σ'εβλεπα,
για να με στεναχωρησεις,ποτε μαζι μου ξαπλωμενος παινευες την Μαγιδω την
τραγουδιαρα,εγω για ολ'αυτα κλαιω και νιωθω ξεφτυλισμενη,προχτες μαλιστα τοτε
που πινατε μαζυ ο Θρασωνας εσυ κι ο Διφιλος,ητανε και η Κυμβαλω,αυτη που ρουφαει
το φλαουτο,και η Πυραλλιδα που'ναι τσακωμενη μαζυ μου,και δεν μ'ενοιαξε καθολου
αν κι αυτο ξερωντας την Κυμβαλω πεντε φορες φιλησες,γιατι τα μουτρα σου ξεφτυλισες
φιλωντας την,και στην Πυραλλιδα εκανες νοηματα,να την κερασεις σηκωνες το ποτηρι,
και πληρωνοντας το γκαρσονι στ'αυτι του ψιθυρισες,αν η Πυραλλιδα δεν δεχτει σ'αλλον
να μην χυσεις κρασι,στο τελος δαγκωνοντας το μηλο,οταν ειδες πως ο Διφιλος δεν
προσεχε-γιατι με τον Θρασωνα φλυαρουσε-σκυβοντας μπροστα πετυχες να το ριξεις
στα βυζια της,χωρις μαλιστα να κοιταξεις απο μενα να κρυφτεις,κι εκεινη αφου το φιλη-
σε αναμεσα στα βυζια της στο σουτιεν το'χωσε,αυτα για ποιο λογο τα κανεις;
σε τι μεγαλο η' μικρο σε προσβαλα,η' σε στεναχωρησα;ποιον αλλο κοιταξα;δεν ζω
μονο για σε;δεν ειναι αντρικιο,Λυσια,αυτα να κανεις μια δυστυχη γυναικα να βασανιζεις
που'ναι τρελη για σενα; γιατι υπαρχει θεος κι αυτα τα βλεπει,εσυ καποτε αραγε δεν θα
λυπηθεις αν ακουσεις για μενα,πως με τριχια κρεμαστηκα ,η' πως στο πηγαδι επεσα
με το κεφαλι,η' πως μ'ενα αλλο τροπο βρηκα το θανατο,οπως ποτε πια να μην σ'ενοχλω
βλεποντας με,τοτε θα περηφανευεσε πως τελειωσες μεγαλο και τρανο εργο,γιατι
στραβα με κοιταζεις και τριζεις τα δοντια;αν σε κατι με κατηγορας,πες το,η Πυθια
για μας θα δικασει,τι κανεις;χωρις ν'απαντας φευγεις και με παρατας;βλεπεις,Πυθια,
τι υποφερω απ' τον Λυσια;
Πυθιας
τι σκληροτητα,να μην λυγιζει που κλαις,πετρα ειναι οχι ανθρωπος,ομως πρεπει την
αληθεια να σου πω,Ἰόεσσα,εσυ τον καλομαθες αγαπωντας τον τυφλα και δειχνοντας
το,δεν επρεπε τοσο πολυ να τον ζηλευεις,γιατι το παιρνουν πανω τους,σταματα,χαζη,
να κλαις,κι αν εμενα ακουσεις,μια δυο φορες οταν ερθει μην του ανοιγεις,γιατι τοτε
θα τον δεις να γινεται καψουρης και τρελος πραγματικα για σενα
Ἰόεσσα
οχι μην το πεις,φυγε,να διωξω τον Λυσια;μακαρι να μην φυγει αν ερθει
Πυθιας
αλλα να'τος ξαναρχεται
Ἰόεσσα
μ'εκαψες,Πυθια,μπορει να σ'ακουσε να λες 'διωξ'τον'
Λυσιας
οχι,δεν ξαναγυρισα,Πυθια,γι'αυτη,που ποτε δεν θελω να ξαναδω τετοια που'ναι,
αλλα για σενα,για να μη με κατηγορας και λες,'σκληροκαρδος ειναι ο Λυσιας'
Πυθιας
εννοια σου και το ελεγα,Λυσια
Λυσιας
θελεις λοιπον να συγχωρεσω,Πυθια,τη Ἰόεσσα αυτηνα που τωρα ψευτοκλαιει ξεροντας
πολυ καλα πως καποτε που'χα παει ταξιδι κοιμονταν μ'ενα νεαρο;
Πυθιας
Λυσια,τι λες;,αφου στο κατω κατω πουτανα ειναι,ποτε λοιπον τους τσακωσες να κοιμονται
μαζυ;
Λυσιας
περιπου εξη μερες απο σημερα,μα τη ζωη μου,ναι εξη,στις δυο του μηνα που εχουμε,
σημερα εφτα εχει,ο πατερας μου ξεροντας πως καιρο ειμαι καψουρης μ'αυτη τη
βρωμιαρα,μ'εκλεισε μεσα στο σπιτι και προσταξε τον θυρωρο να μην μου ανοιξει,
εγω ομως δεν αντεχα να μην την συναντησω,θερμοπαρακαλεσα τον Δρομωνα σκυβοντας
στο τειχαλακι της αυλης,που πιο χαμηλο ηταν, να με σηκωσει στους ωμους του,ετσι ηταν
ευκολο να μπορεσω ν'ανεβω,ομως γιατι να φλυαρω;πηδηξα,εφτασα,βρηκα την αυλη καλα
κλεισμενη,ηταν μεσανυχτα,δεν χτυπησα,αλλα σηκωνοντας προσεχτικα τη πορτα,οπως κι
αλλοτε το ιδιο εκανα,και σπρωχνατας μπηκα μεσα αθορυβα,οι παντες κοιμοντουσαν,
κι αγκιζωντας τοιχο τοιχο εφτασα στο κρεβατι
Ἰόεσσα
εχω,μα τη Παναγια,περιεργεια τι θα πεις
Λυσίας
επειδη δεν ακουγα μια αναπνοη,στην αρχη νομισα πως η Λυδη κοιμονταν μαζι της,πραγμα
που δεν ηταν,Πυθια,αλλα αγγιζοντας βρηκα καποιον αγενειο παρα πολυ απαλο,
ξυρισμενο,να μυριζει κι αυτος αρωματα,αυτο βλεπωντας αν ειχα παει με μαχαιρι,δεν θα
κρατιομουν,το ξερ'τε καλα ,τι γελατε;Πυθια,αξιος για γελια σου φαινομαι μ' αυτα που
σου διηγουμαι;
Ἰόεσσα
αυτο σ'εχει πικρανει,Λυσια;η Πυθιαδα αυτη κοιμονταν μαζι μου
Πυθιας
μη του το λες,Ἰόεσσα
Ἰόεσσα
γιατι να μην το πω;,η Πυθια ηταν,αγαπη μου,εγω την καλεσα να κοιμηθουμαι,γιατι
ημουνα στεναχωρεμενη που μου'λειπες
Λυσίας
η Πυθια ο ξυρισμενος;και πως μεσα σ'εξη μερες εχει τετοια μαλλουρα;
Ἰόεσσα
απο δερματικη αρρωστεια ξυριστηκε,Λυσια,γιατι μαδουσαν οι τριχες της,να,τωρα φοραει
περουκα,δειξε,Πυθια,δειξε πως ετσι ειναι,να πεισθει,να δες το παιδαρελι ο εραστης για
τον οποιον ζηλεψες
Λυσίας
δεν μπορουσα αλλιως,Ιοεσσα,και να μην ρωτησω να μαθω αφου τον αγγιξα;
Ἰόεσσα
επομενως λοιπον πειστηκες,θελεις ομως να στεναχωρισω και σενα κι αυτη;γιατι δικαια
εξοργιζομαι απ'τη μερια μου
Λυσίας
καθολου,αλλα ας πιουμε,κι η Πυθια μαζι μας,της αξιξει να παρευρισκεται στη γιορτη συμφιλιωσης μας
Ἰόεσσα
να παραβρεθει,αληθεια τι εχω παθει για σενα,πιο γεννεε απ'τους νεαρους Πυθια
Πυθιας
αλλα και σας τα ξαναφτιαξα ο ιδιος,ωστε να μη μου κρατας κακια,πλην ομως για κεινο τ'αλλο, προσεξε,Λυσια,μη σε κανεναν πεις για τα μαλλια
.
.
.
LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
-Ἰόεσσα καὶ Πυθίας καὶ Λυσίας
Luciani Samosatensis Opera. Lucian. Karl Jacobitz. in aedibus B. G. Teubneri. Leipzig, 1896.
-ελευθεριαζουσα μεταφραση translation χ.ν.κουβελης c.n.couvelis-
ΚΕΙΜΕΝΑ-TEXTS-Χ.Ν.Κουβελης[C.N.Couvelis
Λουκιανός ο Σαμοσατεύς (125 - 180 μ.Χ.) Engraving of the English painter William Faithorne.
Ἰόεσσα καὶ Πυθίας καὶ Λυσίας
Luciani Samosatensis Opera. Lucian. Karl Jacobitz. in aedibus B. G. Teubneri. Leipzig, 1896.
-ελευθεριαζουσα μεταφραση translation χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Ἰόεσσα
[1] Θρύπτῃ, ὦ Λυσία, πρὸς ἐμέ; καὶ καλῶς, ὅτι μήτε ἀργύριον πώποτε ᾔτησά σε μὴτ᾽ ἀπέκλεισα ἐλθόντα, ἔνδον ἕτερος, εἰποῦσα, μήτε παραλογισάμενον [p. 311] τὸν πατέρα ἢ ὑφελόμενον τῆς μητρὸς ἠνάγκασα ἐμοὶ τι κομίσαι ὁποῖα αἱ ἄλλαι ποιοῦσιν, ἀλλ᾽ εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς ἄμισθον, ἀξύμβολον εἰσεδεξάμην. οἶσθα ὅσους ἐραστὰς παρεπεμψάμην, Ἠθοκλέα τὸν πρυτανεύοντα νῦν καὶ Πασίωνα τὸν ναύκληρον καὶ τὸν συνέφηβόν σου Μέλισσον, καίτοι ἔναγχος ἀποθανόντος αὐτῷ τοῦ πατρὸς καὶ κύριον αὐτὸν ὄντα τῆς οὐσίας· ἐγὼ δὲ σὲ τὸν Φάωνα μόνον εἶχον οὔτε τινὰ προσβλέπουσα ἕτερον οὔτε προσιεμένη ὅτι μὴ σέ· ᾤμην γὰρ ἡ ἀνόητος ἀληθῆ εἶναι ἃ ὤμνυες, καὶ διὰ τοῦτό σοι προσέχουσα ὥσπερ ἡ Πηνελόπη ἐσωφρόνουν, ἐπιβοωμένης τῆς μητρὸς καὶ πρὸς τὰς φίλας ἐγκαλούσης. σὺ δὲ ἐπείπερ ἔμαθες ὑποχείριον ἔχων με τετηκυῖαν [p. 261] ἐπὶ σοί, ἄρτι μὲν Λυκαίνῃ προσέπαιζες ἐμοῦ ὁρώσης, ὡς λυποίης ἐμέ, ἄρτι δὲ σὺν ἐμοὶ κατακείμενος ἐπῄνεις Μαγίδιον τὴν ψάλτριαν· ἐγὼ δ᾽ ἐπὶ τούτοις δακρύω καὶ συνίημι ὑβριζομένη. πρῴην δὲ ὁπότε συνεπίνετε Θράσων καὶ σὺ καὶ Δίφιλος, παρῆσαν καὶ ἡ αὐλητρὶς Κυμβάλιον καὶ Πυραλλὶς ἐχθρὰ οὖσα ἐμοί. σὺ δὲ τοῦτ᾽ εἰδὼς τὴν Κυμβάλιον μὲν οὔ μοι πάνυ ἐμέλησεν ὅτι πεντάκις ἐφίλησας· σεαυτὸν γὰρ ὕβριζες τοιαύτην φιλῶν· Πυραλλίδα δὲ ὅσον ἐνένευες, καὶ πιὼν ἄν ἐκείνῃ μὲν ὑπέδειξας τὸ ποτήριον, ἀποδιδοὺς δὲ τῷ παιδὶ πρὸς τὸ οὖς ἐκέλευες, εἰ μὴ Πυραλλὶς αἰτήσειε, μὴ ἂν ἄλλῳ ἐγχέαι· τέλος δὲ τοῦ μήλου ἀποδακών, ὁπότε τὸν Δίφιλον εἶδες ἀσχολούμενον —ἐλάλει γὰρ Θράσωνι— προκύψας πως εὐστόχως προσηκόντισας ἐς τὸν κόλπον αὐτῆς, οὐδὲ λαθεῖν γε πειρώμενος ἐμέ· ἡ δὲ φιλήσασα μεταξὺ [p. 312] τῶν μαστῶν ὑπὸ τῷ ἀποδέσμῳ παρεβύσατο. [2] ταῦτα οὖν τίνος ἕνεκα ποιεῖς; τί σε ἢ μέγα ἢ μικρὸν ἠδίκησα, ἢ ἐλύπησα ἐγώ; τίνα ἕτερον εἶδον; οὐ πρὸς μόνον σὲ ζῶ; οὐ μέγα, ὦ Λυσία, τοῦτο ποιεῖς γύναιον ἄθλιον λυπῶν μεμηνὸς ἐπὶ σοί; ἔστι τις θεὸς ἡ Ἀδράστεια καὶ τὰ τοιαῦτα ὁρᾷ· σὺ δέ ποτε λυπήσῃ τάχα, ἂν ἀκούσῃς τι περὶ ἐμοῦ, κειμένην με ἤτοι βρόχῳ ἐμαυτὴν ἀποπνίξασαν ἤ ἐς τὸ φρέαρ ἐπὶ κεφαλὴν ἐμπεσοῦσαν, ἢ ἕνα γέ τινα τρόπον εὑρήσω θανάτου, ὡς μηκέτ᾽ ἐνοχλοίην βλεπομένη. πομπεύσεις τότε ὡς μέγα καὶ λαμπρὸν ἔργον ἐργασάμενος. τί με ὑποβλέπεις καὶ πρίῃ τοὺς ὀδόντας; εἰ γάρ τι ἐγκαλεῖς, εἰπε, Πυθιὰς ἡμῖν αὕτη δικασάτω. τί τοῦτο; οὐδὲ ἀποκρινάμενος ἀπέρχῃ καταλιπών με; ὁρᾷς, ὦ Πυθιάς, οἷα πάσχω ὑπὸ Λυσίου;
Πυθίας
ὢ τῆς ἀγριότητος, τὸ μηδὲ ἐπικλασθῆναι δακρυούσης· λίθος, οὐκ ἄνθρωπός ἐστι. πλὴν ἀλλ᾽ εἴ γε χρὴ τἀληθὲς εἰπεῖν, σύ, ὦ Ἰόεσσα, διέφθειρας αὐτὸν [p. 262] ὑπεραγαπῶσα καὶ τοῦτο ἐμφαίνουσα. ἐχρῆν δὲ μὴ πάνυ αὐτὸν ζηλοῦν· ὑπερόπται γὰρ αἰσθανόμενοι γίγνονται παὖ, ὦ τάλαινα, δακρύουσα, καὶ ἤν μοι πείθῃ, ἅπαξ [p. 313] ἢ δὶς ἀπόκλεισον ἐλθόντα· ὄψει γὰρ ἀνακαιόμενον αὐτὸν πάνυ καὶ ἀντιμεμηνότα ἀληθῶς.
Ἰόεσσα
ἀλλὰ μηδ᾽ εἴπῃς, ἄπαγε. ἀποκλείσω Λυσίαν; εἴθε μὴ αὐτὸς ἀποσταίη φθάσας.
Πυθίας
ἀλλ᾽ ἐπανέρχεται αὖθις.
Ἰόεσσα
ἀπολώλεκας ἡμᾶς, ὦ Πυθιάς· ἠκρόαταί σου ἴσως ‘ἀπόκλεισον’ λεγούσης.
Λυσίας
[3] οὐχὶ ταύτης ἕνεκεν, ὦ Πυθιάς, ἐπανελήλυθα, ἣν οὐδ᾽ ἂν προσβλέψαιμι ἔτι τοιαύτην οὖσαν, ἀλλὰ διὰ σέ, ὡς μὴ καταγιγνώσκῃς ἐμοῦ καὶ λέγῃς, ἄτεγκτος ὁ Λυσίας ἐστίν.
Πυθίας
ἀμέλει καὶ ἔλεγον, ὦ Λυσία.
Λυσίας
φέρειν οὖν ἐθέλεις, ὦ Πυθιάς, Ἰόεσσαν ταύτην τὴν νῦν δακρύουσαν αὐτὸν ἐπιστάντα αὐτῇ ποτε
μετὰ νεανίου καθευδούσῃ ἐμοῦ ἀποστάσῃ;
Πυθίας
Λυσία, τὸ μὲν ὅλον ἑταίρα ἐστί. πότε δ᾽ οὖν κατέλαβες αὐτοὺς συγκαθεύδοντας;
Λυσίας
ἕκτην σχεδὸν ταύτην ἡμέραν, νὴ Δί᾽, ἕκτην γε, δευτέρᾳ ἱσταμένου· τὸ τήμερον δὲ ἑβδόμη ἐστίν. ὁ πατὴρ εἰδὼς ὡς πάλαι ἐρῴην ταυτησὶ τῆς χρηστῆς, ἐνέκλεισέ με παραγγείλας τῷ θυρωρῷ μὴ ἀνοίγειν· ἐγὼ δέ, οὐ γὰρ ἔφερον μὴ οὐχὶ συνεῖναι αὐτῇ, τὸν Δρόμωνα ἐκέλευσα παρακύψαντα παρὰ τὸν θριγκὸν τῆς αὐλῆς, ᾗ ταπεινότατον ἦν, ἀναδέξασθαί με ἐπὶ τῶν νώτων· ῥᾷον [p. 314] γὰρ οὕτως ἀναβήσεσθαι ἔμελλον. τί ἂν μακρὰ λέγοιμι; ὑπερέβην, ἧκον, τὴν αὔλειον εὗρον ἀποκεκλεισμένην ἐπιμελῶς· μέσαι γὰρ νύκτες ἦσαν. οὐκ ἔκοψα δ᾽ οὖν, ἀλλ᾽ ἐπάρας ἠρέμα τὴν θύραν, ἤδη δὲ καὶ ἄλλοτ᾽ ἐπεποιήκειν αὐτό, παραγαγὼν τὸν στροφέα παρεισῆλθον [p. 263] ἀψοφητί. ἐκάθευδον δὲ πάντες, εἶτα ἐπαφώμενος τοῦ τοίχου ἐφίσταμαι τῇ κλίνῃ.
Ἰόεσσα
[4] τί ἐρεῖς, ὦ Δάματερ; ἀγωνιῶ γάρ.
Λυσίας
ἐπειδὴ δὲ οὐχ ἑώρων τὸ ᾆσθμα ἕν, τὸ μὲν πρῶτον ᾤμην τὴν Λυδὴν αὐτῇ συγκαθεύδειν· τὸ δ᾽ οὐκ ἦν, ὦ Πυθιάς, ἀλλ᾽ ἐφαψάμενος εὗρον ἀγένειόν τινα πάνυ ἁπαλόν, ἐν χρῷ κεκαρμένον, μύρων καὶ αὐτὸν ἀποπνέοντα. τοῦτο ἰδὼν εἰ μὲν καὶ ξίφος ἔχων ἦλθον, οὐκ ἂν ὤκνησα, εὖ ἴστε. τί γελᾶτε, ὦ Πυθιάς; γέλωτος ἄξια δοκῶ σοι διηγεῖσθαι;
Ἰόεσσα
τοῦτό σε, ὦ Λυσία, λελύπηκεν; ἡ Πυθιὰς αὕτη μοι συνεκάθευδε.
Πυθίας
μὴ λέγε, ὦ Ἰόεσσα, πρὸς αὐτόν.
Ἰόεσσα
τί μὴ λέγω; Πυθιὰς ἦν, φίλτατε, μετακληθεῖσα ὑπ᾽ ἐμοῦ, ὡς ἅμα καθεύδοιμεν· ἐλυπούμην γὰρ σὲ μὴ ἔχουσα.
Λυσίας
[5] Πυθιὰς ὁ ἐν χρῷ κεκαρμένος; εἶτα δι᾽ ἕκτης ἡμέρας ἀνεκόμησε τοσαύτην κόμην;
Ἰόεσσα
ἀπὸ τῆς νόσου ἐξυρήσατο, ὦ Λυσία· ὑπέρρεον γὰρ αὐτῇ αἱ τρίχες. νῦν δὲ καὶ τὴν πηνήκην ἐπέθετο. δεῖξον, ὦ Πυθιάς, δεῖξον οὕτως ὄν, πεῖσον αὐτόν. ἰδοὺ τὸ μειράκιον ὁ μοιχὸς ὃν ἐζηλοτύπεις.
Λυσίας
οὐκ ἐχρῆν οὖν, ὦ Ἰόεσσα, καὶ ταῦτα ἐρωντα ἐφαψάμενον αὐτόν;
Ἰόεσσα
οὐκοῦν σὺ μὲν ἤδη πέπεισαι· βούλει δὲ [p. 315] ἀντιλυπήσω σε καὶ αὐτή; ὀργίζομαι γὰρ δικαίως ἐν τῷ μέρει.
Λυσίας
μηδαμῶς, ἀλλὰ πίνωμεν ἤδη, καὶ Πυθιὰς μεθ᾽ ἡμῶν· ἄξιον γὰρ αὐτὴν παρεῖναι ταῖς σπονδαῖς.
Ἰόεσσα
παρέσται. οἷα πέπονθα διὰ σέ, ὦ γενναιότατε νεανίσκων Πυθίας.
Πυθίας
ἀλλὰ καὶ διήλλαξα ὑμᾶς ὁ αὐτός, ὥστε μή [p. 264] μοι χαλέπαινε. πλὴν τὸ δεῖνα, ὅρα, ὦ Λυσία, μή τινι εἴπῃς τὸ περὶ τῆς κόμης.
Ἰόεσσα
[1] στραβωσες με μενα,Λυσία;και πολυ καλα κανεις,γιατι ποτε δεν σου ζητησα χρηματα
μητε σ'εδιωξα οταν ερχοσουνα λεγοντας' αλλος μεσα ειναι',μητε να κοροιδεψεις τον
πατερα η' τη μανα σου κατι κλεμενο να μου φερεις οπως οι αλλες κανουν,αλλα αμεσως
απ'την αρχη τζαμπα, μεσα σ'εμπαζα,ξερεις ποσους αγαπητικους εδιωχνα,τον Ηθοκλεα,
που τωρα κυβερναει και τον Ναυσωνα τον καπετανιο και τον συνομηλικο σου τον
Μελισσο,αν και ποσφατα πεθανε ο πατερας του και τον κληρονομησε,εγω ομως εσενα
σαν τον Φαωνα της Σαπφως μοναχα ειχα,ουτε καποιος να με κοιταξει ουτ'αλλος να
με πλησιασει απο σενα,γιατι πιστευα η ανοητη πως ειναι αληθεια αυτα που μ'ορκιζοσουν,
γι'αυτο σε προσεχα κι οπως η Πηνελοπη καθομουνα ησυχα,παρ'ολο που η μανα μου
με φωναζε και στις φιλεναδες με κατηγοραγε,εσυ ομως οταν καταλαβες πως μ'ειχες
του χεριου σου κι ελιωνα για σενα,ποτε με την Λυκαινα φλερταρες ενω εγω σ'εβλεπα,
για να με στεναχωρησεις,ποτε μαζι μου ξαπλωμενος παινευες την Μαγιδω την
τραγουδιαρα,εγω για ολ'αυτα κλαιω και νιωθω ξεφτυλισμενη,προχτες μαλιστα τοτε
που πινατε μαζυ ο Θρασωνας εσυ κι ο Διφιλος,ητανε και η Κυμβαλω,αυτη που ρουφαει
το φλαουτο,και η Πυραλλιδα που'ναι τσακωμενη μαζυ μου,και δεν μ'ενοιαξε καθολου
αν κι αυτο ξερωντας την Κυμβαλω πεντε φορες φιλησες,γιατι τα μουτρα σου ξεφτυλισες
φιλωντας την,και στην Πυραλλιδα εκανες νοηματα,να την κερασεις σηκωνες το ποτηρι,
και πληρωνοντας το γκαρσονι στ'αυτι του ψιθυρισες,αν η Πυραλλιδα δεν δεχτει σ'αλλον
να μην χυσεις κρασι,στο τελος δαγκωνοντας το μηλο,οταν ειδες πως ο Διφιλος δεν
προσεχε-γιατι με τον Θρασωνα φλυαρουσε-σκυβοντας μπροστα πετυχες να το ριξεις
στα βυζια της,χωρις μαλιστα να κοιταξεις απο μενα να κρυφτεις,κι εκεινη αφου το φιλη-
σε αναμεσα στα βυζια της στο σουτιεν το'χωσε,αυτα για ποιο λογο τα κανεις;
σε τι μεγαλο η' μικρο σε προσβαλα,η' σε στεναχωρησα;ποιον αλλο κοιταξα;δεν ζω
μονο για σε;δεν ειναι αντρικιο,Λυσια,αυτα να κανεις μια δυστυχη γυναικα να βασανιζεις
που'ναι τρελη για σενα; γιατι υπαρχει θεος κι αυτα τα βλεπει,εσυ καποτε αραγε δεν θα
λυπηθεις αν ακουσεις για μενα,πως με τριχια κρεμαστηκα ,η' πως στο πηγαδι επεσα
με το κεφαλι,η' πως μ'ενα αλλο τροπο βρηκα το θανατο,οπως ποτε πια να μην σ'ενοχλω
βλεποντας με,τοτε θα περηφανευεσε πως τελειωσες μεγαλο και τρανο εργο,γιατι
στραβα με κοιταζεις και τριζεις τα δοντια;αν σε κατι με κατηγορας,πες το,η Πυθια
για μας θα δικασει,τι κανεις;χωρις ν'απαντας φευγεις και με παρατας;βλεπεις,Πυθια,
τι υποφερω απ' τον Λυσια;
Πυθιας
τι σκληροτητα,να μην λυγιζει που κλαις,πετρα ειναι οχι ανθρωπος,ομως πρεπει την
αληθεια να σου πω,Ἰόεσσα,εσυ τον καλομαθες αγαπωντας τον τυφλα και δειχνοντας
το,δεν επρεπε τοσο πολυ να τον ζηλευεις,γιατι το παιρνουν πανω τους,σταματα,χαζη,
να κλαις,κι αν εμενα ακουσεις,μια δυο φορες οταν ερθει μην του ανοιγεις,γιατι τοτε
θα τον δεις να γινεται καψουρης και τρελος πραγματικα για σενα
Ἰόεσσα
οχι μην το πεις,φυγε,να διωξω τον Λυσια;μακαρι να μην φυγει αν ερθει
Πυθιας
αλλα να'τος ξαναρχεται
Ἰόεσσα
μ'εκαψες,Πυθια,μπορει να σ'ακουσε να λες 'διωξ'τον'
Λυσιας
οχι,δεν ξαναγυρισα,Πυθια,γι'αυτη,που ποτε δεν θελω να ξαναδω τετοια που'ναι,
αλλα για σενα,για να μη με κατηγορας και λες,'σκληροκαρδος ειναι ο Λυσιας'
Πυθιας
εννοια σου και το ελεγα,Λυσια
Λυσιας
θελεις λοιπον να συγχωρεσω,Πυθια,τη Ἰόεσσα αυτηνα που τωρα ψευτοκλαιει ξεροντας
πολυ καλα πως καποτε που'χα παει ταξιδι κοιμονταν μ'ενα νεαρο;
Πυθιας
Λυσια,τι λες;,αφου στο κατω κατω πουτανα ειναι,ποτε λοιπον τους τσακωσες να κοιμονται
μαζυ;
Λυσιας
περιπου εξη μερες απο σημερα,μα τη ζωη μου,ναι εξη,στις δυο του μηνα που εχουμε,
σημερα εφτα εχει,ο πατερας μου ξεροντας πως καιρο ειμαι καψουρης μ'αυτη τη
βρωμιαρα,μ'εκλεισε μεσα στο σπιτι και προσταξε τον θυρωρο να μην μου ανοιξει,
εγω ομως δεν αντεχα να μην την συναντησω,θερμοπαρακαλεσα τον Δρομωνα σκυβοντας
στο τειχαλακι της αυλης,που πιο χαμηλο ηταν, να με σηκωσει στους ωμους του,ετσι ηταν
ευκολο να μπορεσω ν'ανεβω,ομως γιατι να φλυαρω;πηδηξα,εφτασα,βρηκα την αυλη καλα
κλεισμενη,ηταν μεσανυχτα,δεν χτυπησα,αλλα σηκωνοντας προσεχτικα τη πορτα,οπως κι
αλλοτε το ιδιο εκανα,και σπρωχνατας μπηκα μεσα αθορυβα,οι παντες κοιμοντουσαν,
κι αγκιζωντας τοιχο τοιχο εφτασα στο κρεβατι
Ἰόεσσα
εχω,μα τη Παναγια,περιεργεια τι θα πεις
Λυσίας
επειδη δεν ακουγα μια αναπνοη,στην αρχη νομισα πως η Λυδη κοιμονταν μαζι της,πραγμα
που δεν ηταν,Πυθια,αλλα αγγιζοντας βρηκα καποιον αγενειο παρα πολυ απαλο,
ξυρισμενο,να μυριζει κι αυτος αρωματα,αυτο βλεπωντας αν ειχα παει με μαχαιρι,δεν θα
κρατιομουν,το ξερ'τε καλα ,τι γελατε;Πυθια,αξιος για γελια σου φαινομαι μ' αυτα που
σου διηγουμαι;
Ἰόεσσα
αυτο σ'εχει πικρανει,Λυσια;η Πυθιαδα αυτη κοιμονταν μαζι μου
Πυθιας
μη του το λες,Ἰόεσσα
Ἰόεσσα
γιατι να μην το πω;,η Πυθια ηταν,αγαπη μου,εγω την καλεσα να κοιμηθουμαι,γιατι
ημουνα στεναχωρεμενη που μου'λειπες
Λυσίας
η Πυθια ο ξυρισμενος;και πως μεσα σ'εξη μερες εχει τετοια μαλλουρα;
Ἰόεσσα
απο δερματικη αρρωστεια ξυριστηκε,Λυσια,γιατι μαδουσαν οι τριχες της,να,τωρα φοραει
περουκα,δειξε,Πυθια,δειξε πως ετσι ειναι,να πεισθει,να δες το παιδαρελι ο εραστης για
τον οποιον ζηλεψες
Λυσίας
δεν μπορουσα αλλιως,Ιοεσσα,και να μην ρωτησω να μαθω αφου τον αγγιξα;
Ἰόεσσα
επομενως λοιπον πειστηκες,θελεις ομως να στεναχωρισω και σενα κι αυτη;γιατι δικαια
εξοργιζομαι απ'τη μερια μου
Λυσίας
καθολου,αλλα ας πιουμε,κι η Πυθια μαζι μας,της αξιξει να παρευρισκεται στη γιορτη συμφιλιωσης μας
Ἰόεσσα
να παραβρεθει,αληθεια τι εχω παθει για σενα,πιο γεννεε απ'τους νεαρους Πυθια
Πυθιας
αλλα και σας τα ξαναφτιαξα ο ιδιος,ωστε να μη μου κρατας κακια,πλην ομως για κεινο τ'αλλο, προσεξε,Λυσια,μη σε κανεναν πεις για τα μαλλια
.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου