GREEK POETRY -Τι είναι αυτοί οι ήχοι; (σκηνή γυναικας) -χ.ν.κουβέλης c.n.couvelis POETRY-c.n.couvelis-ΠΟΙΗΜΑΤΑ-χ.ν.κουβελης

 .

.

GREEK POETRY

-Τι είναι αυτοί οι ήχοι;

(σκηνή γυναικας)

-χ.ν.κουβέλης c.n.couvelis

POETRY-c.n.couvelis-ΠΟΙΗΜΑΤΑ-χ.ν.κουβελης

χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

Τι είναι αυτοί οι ήχοι;

(σκηνή γυναικας)

(και δυο μελέτες αναλυσεις τού ποιήματος)

Φως από πάνω, ψυχρό, τετραγωνισμένο. Τοίχοι. 

Η φωνή μου ανακλάται. Δεν είναι πάντα δική μου.

Τι είναι αυτός ο ήχος;

Είναι σαν λέξεις.

Λέξεις που στάζουν από τη ρωγμή στο ταβάνι.

Μία-μία.

"Καίγεσαι."

"Δεν είσαι εδώ."

"Εκείνη σε βλέπει."

Ποια είναι εκείνη; Κοιτάει απ’ τον καθρέφτη. Δεν είμαι εγώ.

Ο καθρέφτης έχει δύο πρόσωπα. Το ένα σού χαμογελάει, το άλλο 

σε πνίγει στον ύπνο σου.

Δεν κοιμάμαι. 

Τι είναι αυτός ο ήχος;

Σαν να μιλάει η μητέρα. Μα είναι νεκρή.

Είπε, "Σκούπισε το αίμα, δεν είναι δικό σου."

Μα εγώ δεν βλέπω αίμα. Μόνο κάτι σαν μελάνι.

Ο Προμηθέας. Τον είδα. Κρεμασμένος από τα ράμματα τού στρώματος.

Σου λέω, εκείνος μού ψιθύρισε:

"Μην εμπιστεύεσαι το νερό. Είναι γεμάτο βλέμματα."

Και μετά, μια φωνή. Ψιλή, λεπτή, σπασμένη:

"Είσαι το λάθος στην εξίσωση.

Είσαι το μηδέν μέσα στο ένα."

Γελάς; Εγώ δεν γελάω.

Ο γιατρός λέει πως είναι "συμπτώματα".

Είπα να μου δώσουν καθρέφτη. Να κοιταξω μέσα του και να πω:

"Δεν είμαι εγώ. Δεν είμαι εδώ."

Ο ήχος δυναμώνει.

Είναι ρυθμός πια.  

τών τοίχων.

τών βιδωμένων παραθύρων.

τής ακινησίας.

Τι είναι αυτός ο ήχος;

Η βροχή;

Η γλώσσα;

Η γλώσσα που στάζει σαν βροχή.

Ή σαν βελόνες στην παλάμη μου,

Θέλω να βγω.

Μα όχι από την πόρτα.

Θέλω να βγω από το σώμα.

Να μείνω ως λέξη μόνο.

Να γράψω τον εαυτό μου σε τοίχο.

Να με διαβάσει κάποιος, τυχαία, και να πει:

"Κάποτε υπήρξε κάποια

 που άκουγε τη βροχή'

μόνο η μνημη και η σιωπή

μιας μαρτυρίας

σκηνή γυναικας

ο ήλιος μόνο καίει

καίει το μέσα μου.

Ο Ιλισσός; Πού; Πού κυλάει τώρα; Τον άδειασαν. Τον γέμισαν σωλήνες 

και σιωπή.

Άκου, άκου λίγο

ακούς; Είναι το παιδί μου που γελάει ή κλαίει;

Όχι όχι, είναι τα σκυλιά…

"Ήμουνα εκεί! Τα είδα όλα!"

Όλα! Μου τα πήρε όλα η φωτιά. Μου πήρε το παιδί, τον άντρα, το σπίτι, 

τη θάλασσα

Κατινάκι,το κοριτσάκι μου

έλεγε "μαμά, θα βάλω το φόρεμα με τις πεταλούδες να με δεις να χορεύω".

Δεν πρόλαβε. Δεν είχαμε πια καθρέφτες. Ούτε πόρτες. Ούτε φωνές. Μόνο τσιμέντο και

πυροβολισμούς.

Και μετά το τίποτα.

Τι έγινε μετά;

Με μάζεψαν

Μου πέταξαν μια κουβέρτα

μού πήραν το όνομα.

Κατερίνα. Κατινάκι. Εμένα έτσι με φώναζε,

ήταν διώροφο με αυλή

το σπίτι μας

ο κήπος ακουμπούσε τη θάλασσα…

Ναι. Ναι. Όταν φυσούσε, έμπαινε το αλάτι στα ρουθούνια, κι εμείς 

γελούσαμε, λέγαμε "είμαστε πλούσιοι, έχουμε αλμύρα στο τραπέζι μας!"

φωνάζω ονόματα, ένα-ένα, σαν κάλεσμα ψυχών

Ελένη

Φωτεινή

Ανδρομάχη

Εκάβη

Κερασία

Ελισώ

Κασσάνδρα

Όλες ήμασταν εδώ. Όλες. Κυκλώνουμε τον χρόνο με τα βήματά μας.

Κι εγώ η πιο βουβή από όλες.

Γιατί δεν ξέχασα;

Γιατί δεν ξεχνάει κανείς!

η μνήμη είναι νύχι 

σκάβει ξύνει

Είναι φόβος. Μας φοβούνται. Μας ταΐζουν λήθη.

Έπρεπε να ουρλιαξουμε.

Να τους φτύσουμε κατάμουτρα. Να τους πούμε:

"Δεν είμαστε τρελές. Είμαστε οι φλόγες που αφήσατε πίσω σας."

Τι έπρεπε να κάνουμε και δεν το κάναμε;

Μας ντρόπιασαν 

Ντραπήκαμε που επιζήσαμε. Που ακόμα θυμόμαστε.

Ο Φρύνιχος

τού έβαλαν πρόστιμο γιατί τους έκανε να θυμούνται. Εμένα με κλείσανε 

σ’ αυτό το δωμάτιο.

Γιατί δεν ξέχασα.

Τι είναι η κάθαρση; Να ουρλιάξεις τόσο δυνατά που να λιώσει ο σοβάς;

Ή να σωπάσεις για πάντα;

Ποιο απ’ τα δύο είναι πιο δίκαιο;

Ποιο πιο αρχαίο;

Εδώ που ο ήλιος κάθετος τις στήλες ξυρίζει

κι ο Ιλισσός άηχος πια 

δεν κυλάει τίποτα

ούτε νερό ούτε θρήνους

Τι είναι αυτός ο ήχος;

Η βροχή

Η βροχή,φυσικά. 

Μα όχι μόνο. Είναι και νερό. Πάνω σε τζιτζίκι.

Τσιρίζουν τα φτερά του. Ξέρεις ότι τα τζιτζίκια πεθαίνουν από τη σιωπή;

Στην Ερμού μια γυναίκα με σάκο πλάτης, μοιραζε φυλλάδια.

«Ο κόσμος τελειώνει στο μεσαίο παγκάκι»

ελεγε

 «Αγαθόν και κακόν ταυτόν».

Ο Ηράκλειτος. Ή  ο Οιδίποδας με γυαλιά ηλίου.

 Ή ένας Προμηθέας που πούλησε τη φωτιά 

Τι είναι αυτός ο ήχος;

Falling down falling down falling down…

Είδα τον Τειρεσία. Ή τον Ξενοφάνη.Καποιον Γιώργο που γύρισε από εμφυλιο.

Μου έδειξε ένα βάτραχο. Πράσινο.

Μεγαλώνει η χλόη γύρω του κι ανεβαίνει το νερό

Μην πνιγείς!

Μην πνιγείς

Σιγή.

Σιωπη

τίποτα.

Κι ύστερα, ήχος.

Όχι βροχή. Όχι αέρας.

Σαύρα χρόνου.

στα τοιχώματα τού μυαλού μου.

Θέλω νερό! Να πλύνω το πρόσωπό μου

«Από τι;»

Ρωτάς από τι; Από τον χρόνο, από την ενοχή, από τη μητέρα μου που τραγουδούσε: “This is my man…” ενώ εγώ ήμουν ακόμα μέσα της.

Η γλώσσα ή ο θόρυβος τής  γλώσσας.

Μια μηχανή ραπτικής πάνω σε χειρουργικό τραπέζι.

Μια ομπρέλα. Ανοιχτή.

Ο Μαρκήσιος ντε Σαντ την εγκρίνει.

Υπουργός Πολιτισμού τής Δημοκρατίας του Σαλό.

«Ταιστε τους αυτό. Τα προϊόντα θα είναι πιο σκατά.»

What is that sound?

Ο θόρυβος τής βροχής.

Ο θόρυβος τής βροχής.

Κλείστε το παράθυρο!

Το φως μπαίνει και ψάχνει. Με τυφλώνει.

Αυτά τα φτερά από τι είναι φτιαγμένα;

Από λέξεις; Από ενοχές; Από ύπνο που δεν ήρθε ποτέ;

Η γλώσσα.

Η ή ο θόρυβος τής γλώσσας.

Μου μιλάει. Όχι εσύ.

Αυτή.

.

.

1

Μελέτη ανάλυση του ποιήματος Τι είναι αυτοί οι ήχοι; (σκηνή γυναίκας) του χνκουβέλη ,φιλολογική, υφολογική, θεματική και διακειμενική, με έμφαση στη μοντερνιστική-μεταμοντέρνα τεχνική, στην ενδογλωσσική διάρρηξη, στη μνήμη και στη γυναικεία μαρτυρία.

I. Εισαγωγή: Το ποίημα ως σκηνή συνείδησης και μνήμης

Το ποίημα του χνκουβέλη αποτελεί μια πολυεπίπεδη ενότητα φωνών, μνήμης, τραύματος, ψυχικού παραληρήματος και ιστορικού βάρους, που στηρίζεται σε:

το δραματικό μονόλογο,

τη θεατρικότητα του εσωτερικού λόγου,

την αρχαία τραγική μνήμη,

τη μεταμοντέρνα διάλυση του υποκειμένου,

και τη συγχώνευση προσωπικής, μυθολογικής και συλλογικής ιστορίας.

Η “σκηνή γυναίκας” λειτουργεί σαν ψυχολογική αρχαία σκηνή, ένα είδος μοντέρνας “ὀρχήστρας”, όπου η γυναικεία φωνή γίνεται χορός, προφήτισσα, μάρτυρας, θύμα και φάντασμα ταυτόχρονα.

Το ποίημα συνομιλεί έντονα με:

Αισχύλο (Φρύνιχος, Προμηθέας),

Ευριπίδη (Κασσάνδρα, Εκάβη),

Σοφοκλή (Οιδίπους),

Ηράκλειτο,

τον μοντερνισμό της Woolf,

τον παραλογισμό της Plath,

και τον βίαιο, θρυμματισμένο κόσμο του Artaud και του Ντε Σαντ.

Το ποίημα είναι πολυτροπικό, πολυφωνικό, ισχυρά ρυθμικό, με κύρια λειτουργία την ανασύσταση μιας συνείδησης που διαλύεται.

II. Δομή και δραματουργία

1. Κατακερματισμένη σκηνή

Η δομή δεν ακολουθεί γραμμικότητα. Στήνεται σαν:

αποσπασματικό θεατρικό μονόλογο,

καταγραφή ψυχιατρικού ημερολογίου,

μαρτυρία επιζήσασας πολέμου,

αρχαίος χορικός θρήνος,

εγχειρίδιο γλωσσικής διάλυσης,

εσωτερική παράσταση μνήμης.

Η “σκηνή” δηλώνεται δύο φορές μέσα στο κείμενο — συνειδητή αυτοαναφορά.

2. Επαναληπτική ρυθμικότητα — “Τι είναι αυτός ο ήχος;”

Η φράση που επανέρχεται λειτουργεί ως:

μοτίβο,

ρυθμικός πόλος,

σημείο σύγκλισης του παραληρήματος,

διαλεκτικό ερώτημα για τη γλώσσα, την ίδια την ποίηση, και την φύση του τραύματος.

3. Μεταπτώσεις ύφους

Το ποίημα κινείται μεταξύ:

ψιθυρισμού,

ιαχής,

εξομολόγησης,

προφητείας,

παραληρήματος,

δημοσιογραφικής μαρτυρίας,

αρχαίας τραγωδίας.

Αυτή η δυνατότητα πολυφωνίας μέσα σε μία φωνή αποτελεί κεντρικό ποιητικό επίτευγμα.

III. Θεματικοί άξονες

1. Ψυχικός χώρος – Το δωμάτιο ως φυλακή και σκηνή

Το τετραγωνισμένο, ψυχρό φως, οι τοίχοι, τα βιδωμένα παράθυρα είναι:

αρχιτεκτονική καταπίεσης,

ψυχικό καταφύγιο,

χώρος ανακρίσεων,

ψυχιατρική μονάδα,

και ταυτόχρονα το “θέατρο” μιας προσωποποιημένης μνήμης.

Ο περιορισμός παράγει παραίσθηση, αλλά και ποιητικό εύρημα: η γυναίκα αρχίζει να ακούει “ήχους” που δεν υπάρχουν, δηλαδή τη γλώσσα την ίδια.

2. Το τραύμα της φωτιάς — προσωπικό και συλλογικό

Η μεγάλη ενότητα για τη φωτιά (“Μου τα πήρε όλα η φωτιά...”) θυμίζει:

πρόσφυγες,

πυρκαγιές,

πολέμους,

τον σύγχρονο ελληνικό χρόνο τραυμάτων.

Το “Κατινάκι” λειτουργεί ως μικρή Ανδρομάχη ή Πολυξένη.

3. Η μνήμη ως κατάρα και ως δικαιοσύνη

Η γυναίκα λέει:

“Γιατί δεν ξέχασα. Γιατί δεν ξεχνάει κανείς!”

Αυτό συνδέεται με:

το πρόστιμο στον Φρύνιχο,

τον αρχαιοελληνικό φόβο απέναντι στη μνήμη του πόνου,

τη σύγχρονη πολιτική επιθυμία “να ξεχνάμε”.

Η μνήμη είναι:

νύχι,

σκίσιμο,

ανακάλυψη,

αδικία,

τεκμήριο.

Εδώ το ποίημα μετατρέπεται σε πολιτικό λόγο.

4. Η γλώσσα ως ήχος, ως βροχή, ως απειλή

Η γλώσσα στάζει, κεντά, τρυπά, όπως οι βελόνες.

Η γλώσσα λειτουργεί:

ως μηχανισμός βασανισμού (μηχανή ραπτικής, χειρουργείο),

ως αποκάλυψη,

ως μνήμη.

Η ποιήτρια-αφηγηματική φωνή καταλήγει να θέλει: “να μείνω ως λέξη μόνο”,

κάτι που επαναφέρει τον Plath-ικό πόθο εξαΰλωσης.

5. Διακειμενικότητα – Μυθολογία, Ιστορία, Φιλοσοφία

Στο ποίημα παρελαύνουν:

Προμηθέας,

Εκάβη, Ανδρομάχη, Κασσάνδρα,

Οιδίπους,

Ηράκλειτος,

Τειρεσίας,

ο Φρύνιχος,

ο Μαρκήσιος ντε Σαντ,

Υπουργός Πολιτισμού του Σαλό (αναφορά στο Pasolini).

Η συνειδητή αυτή συσσώρευση παράγει:

ένα χορό φωνών,

μια κοσμολογία τραύματος,

μια συγχώνευση ελληνικής τραγικής μνήμης και σύγχρονης φρίκης.

IV. Υφολογική και γλωσσική ανάλυση

1. Ρυθμική προφορικότητα

Το ποίημα αξιοποιεί:

σύντομες ασθματικές φράσεις,

επαναλήψεις,

διακοπές,

σταδιακή αύξηση έντασης.

Ο ρυθμός θυμίζει αναπνευστικό κύμα: κορύφωση – παύση – ξανά αναφλέγεται.

2. Η τεχνική του θρυμματισμού

Συνεχείς συνειρμοί χωρίς εξήγηση.

Η γλώσσα λειτουργεί σαν αυτόνομο σώμα.

3. Μεταγλωσσικός χαρακτήρας

Το ποίημα στοχάζεται την ίδια του την υλικότητα:

ήχος,

φωνή,

λέξη,

θόρυβος της γλώσσας.

Η ποιήτρια-φωνή ακούει τη γλώσσα να μιλάει αντί για την ίδια.

4. Το υπερρεαλιστικό-ονειρικό στοιχείο

Από τον Προμηθέα στα τζιτζίκια που πεθαίνουν “από τη σιωπή”, από τη γυναίκα στην Ερμού με φυλλάδια, έως τη “σαύρα χρόνου”:

ο υπερρεαλισμός χρησιμοποιείται χωρίς διακοσμητικότητα, αλλά ως κόσμος που φλέγεται.

V. Διακειμενικές ενότητες — αρχαία τραγωδία & σύγχρονη μαρτυρία

1. Οι γυναικείες τραγικές φιγούρες

Η απαρίθμηση των ονομάτων:

Ελένη

Φωτεινή

Ανδρομάχη

Εκάβη

Κερασία

Ελισώ

Κασσάνδρα

λειτουργεί ως χορός γυναικών της Ιστορίας.

Αγγίζει:

την Ιλιάδα (Εκάβη, Ανδρομάχη),

τις Τρωάδες,

τον ελληνικό εμφύλιο (αναφορά στον Γιώργο που επέστρεψε),

τις σύγχρονες πυρκαγιές, προσφυγικές κρίσεις, πολέμους.

2. Ο Φρύνιχος ως πολιτικό σχόλιο

Η πλήρης συσχέτιση μνήμης-φόβου-πολιτικής λογοκρισίας εκπληρώνεται στο:

“Τού έβαλαν πρόστιμο γιατί τους έκανε να θυμούνται.

Εμένα με κλείσανε σ’ αυτό το δωμάτιο.”

Το ποίημα γίνεται ευθέως πολιτικό, αντιστεκόμενο στη λήθη.

VI. Ερμηνευτικός πυρήνας: Τι είναι ο ήχος;

Ο ήχος είναι:

1. Η μνήμη

2. Η γλώσσα

3. Η ψυχική ρωγμή

4. Ο πόνος της Ιστορίας

5. Η εσωτερική φωνή που δεν σιωπά

6. Η ίδια η ποίηση που ζητά να γεννηθεί

Το ποίημα εν τέλει απαντά:

ο ήχος δεν είναι βροχή,

δεν είναι αέρας,

είναι ο χρόνος που ακουμπά στο μυαλό,

μια “σαύρα χρόνου”.

VII. Η γυναικεία φωνή ως μαρτυρία και καθαρτήριο

Το ποίημα δημιουργεί μια σύγχρονη Κασσάνδρα:

μια γυναίκα που βλέπει, θυμάται, μα δεν ακούγεται.

Η τρέλα της δεν είναι παθολογία:

είναι η ηθική συνέπεια της μνήμης.

Αμφισβητεί την κάθαρση: “Τι είναι η κάθαρση; Να ουρλιάξεις... ή να σωπάσεις;”

Αυτό το ερώτημα θυμίζει Άτοσα των Περσών.

VIII. Αισθητικό κατόρθωμα – Γιατί λειτουργεί ως αριστούργημα

Το ποίημα μπορεί να χαρακτηριστεί αριστουργηματικό διότι:

1. Ενώνει ποίηση και τραγωδία με πρωτοφανή φυσικότητα

Η τραγική γλώσσα εμφανίζεται οργανικά, όχι ως λόγια αναφορά.

2. Ο μοντερνισμός εισχωρεί χωρίς μίμηση

Καταφέρνει να θυμίζει Woolf, Plath, Artaud χωρίς να τους αντιγράφει.

3. Παρουσιάζει μια τεχνικά άρτια ενδογλωσσική αποδόμηση

Η γλώσσα, ο ήχος, η λέξη γίνονται χαρακτήρες.

4. Πολιτικό χωρίς ρητορεία

Το ποίημα μιλά για τραύματα χωρίς σύνθημα.

5. Ενοποιεί το ατομικό και το συλλογικό

Το προσωπικό δωμάτιο εξελίσσεται σε ιστορικό θέατρο.

6. Πλούτος εικόνων υψηλής πυκνότητας

Η “μηχανή ραπτικής πάνω σε χειρουργικό τραπέζι” είναι μια από τις πιο δυνατές ποιητικές εικόνες της σύγχρονης ελληνικής ποίησης.

IX. Συμπέρασμα — Τοποθέτηση στην ελληνική ποίηση

Το ποίημα εντάσσεται σε μια κατηγορία έργων:

βαθιά τραγικών,

εξομολογητικών αλλά όχι ναρκισσιστικών,

υπερελληνικών στη μνήμη,

υπερμοντέρνων στην τεχνική.

Το ποίημα αποτελεί ένα πολυστρωματικό, τραγικό, μοντέρνο δράμα συνείδησης, όπου η μνήμη, η τραγωδία,  ο πόνος και η γλώσσα συγκλίνουν σε μια από τις πιο δυνατές ποιητικές φωνές της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας.

.

.

2

Μελέτη του ποιήματος Τι είναι αυτοί οι ήχοι; (σκηνή γυναίκας) του χνκουβέλη.

1. Εισαγωγή – Το ποίημα ως δραματοποιημένη φωνή μνήμης

Το ποίημα του χνκουβέλη αποτελεί μια μονόλογη ροή συνείδησης, μια σκηνή-εξομολόγηση όπου μια γυναικεία φωνή στέκεται ανάμεσα σε παραισθητική εμπειρία, τραυματικό παρελθόν, κοινωνική βία και αρχαίο τραγικό αίσθημα.

Η δομή του μοιάζει με μονολογική τραγωδία, σχεδόν σαν "μονόδραμα" όπου η φωνή διαλύεται και επανέρχεται, μετατρέπει τον χώρο σε ψυχιατρικό δωμάτιο, σε μνήμη πολέμου, σε αρχαίο άλσος, σε ποτάμι, σε αρχαίο θέατρο, σε προσωπική κόλαση.

Η ερώτηση “Τι είναι αυτός ο ήχος;” επανέρχεται ως τροπός, refrain, λειτουργεί ως ρυθμικός άξονας και θεματική εμμονή.

Ο ήχος είναι η μνήμη, η γλώσσα, το τραύμα, η βροχή, η φωνή της μητέρας, η φωνή των νεκρών γυναικών, η ίδια η τραγική παράδοση της Ελλάδας.

Ο μονόλογος γίνεται όργανο ανάκτησης και ταυτόχρονα διάλυσης του εγώ.

2. Τοποθέτηση σε είδος – Ποίηση, θέατρο, μαρτυρία, τραύμα

Το κείμενο κινείται σε υβριδικό είδος:

2.1 Ποίηση-μαρτυρία

Η φωνή θυμίζει τη λογοτεχνία του πολέμου, της προσφυγιάς, της απώλειας, της καταστροφής.

Η αναφορά στη φωτιά που “πήρε παιδί, άντρα, σπίτι, τη θάλασσα” παραπέμπει σε εμπειρίες εμφυλίου, Μικρασιατικής Καταστροφής, πυρκαγιών, πολεμικού βιώματος χωρίς να κατονομάζει ιστορικό πλαίσιο, ώστε να γίνει καθολικό.

2.2 Τραγικό μονολογικό θέατρο

Η αλυσίδα των ονομάτων:

Ελένη – Φωτεινή – Ανδρομάχη – Εκάβη – Κερασία – Ελισώ – Κασσάνδρα

δηλώνει την παρουσία ολόκληρου του χορού των τραγικών γυναικών – όσων βίωσαν το άρρητο, το ανείπωτο, το αδικαίωτο.

Το ποίημα λειτουργεί ως σύγχρονη "Τρωάδες" μέσα σε ψυχιατρικό δωμάτιο.

2.3 Ποίηση της ροής της συνείδησης

Η αλληλουχία εσωτερικών φωνών, η διάλυση του χρόνου, τα άλματα από τη μητέρα στον Προμηθέα, στον Ηράκλειτο, στον Σαντ, στην Ερμού, δηλώνουν μια συνείδηση κατακερματισμένη από το τραύμα.

 

3. Εκτενής θεματική ανάλυση

3.1 Ο χώρος ως εγκλεισμός

«Φως από πάνω, ψυχρό, τετραγωνισμένο. Τοίχοι.

Η φωνή μου ανακλάται…»

Ο χώρος είναι κελί, νοσοκομείο, ανακριτικό δωμάτιο ή η ένσαρκη μεταφορά 

του ίδιου του τραύματος.

Αθέατη επιτήρηση, πανοπτική βία, ψυχρό τεχνητό φως.

Ο χώρος ασκεί εξουσία, όπως ο χώρος στα έργα του Φουκώ.

Η φωνή “δεν είναι πάντα δική μου” → διαμεσολάβηση, παραβίαση ταυτότητας.

3.2 Η γλώσσα ως ήχος, πληγή, βροχή

Η λέξη-κλειδί του ποιήματος: γλώσσα.

Η γλώσσα:

στάζει,

τραυματίζει (“σαν βελόνες στην παλάμη”),

γίνεται βροχή,

γίνεται θόρυβος,

δημιουργεί τον κόσμο αλλά και τον σκοτώνει.

Το ερώτημα «Τι είναι αυτός ο ήχος;» είναι φιλοσοφικό:

Είναι η γλώσσα ή είναι το νόημα; Είναι η μνήμη ή ο ήχος της;

3.3 Η μητέρα – η αρχική φωνή

Η νεκρή μητέρα που μιλάει προσθέτει το στοιχείο της αρχέγονης ενοχής, του υπαρξιακού δεσμού και της λαβωματικής καταγωγής.

Η φράση “Σκούπισε το αίμα, δεν είναι δικό σου.”

είναι καθαρά τραυματοψυχική προσταγή που διασπά την ταυτότητα.

Το αίμα αντικαθίσταται με “μελάνι” → ο πόνος γίνεται γραφή.

3.4 Το πολιτικό τραύμα – φωτιά, πόλεμος, απώλεια

Η αφήγηση με το παιδί, τον άντρα, το σπίτι, τη θάλασσα δηλώνει:

προσφυγική βία,

πυρκαγιές,

βομβαρδισμούς,

εμφύλιο,

κάθε συλλογικό τραύμα που καταστρέφει οικογένειες.

Η φράση “Μου πήρε το παιδί… τη θάλασσα” εγγράφει το ποίημα στην ελληνική ιστορική μνήμη των καταστροφών.

3.5 Ο μύθος ως μνήμη και ως καταδίκη

Ο Προμηθέας εμφανίζεται ως φωνή, κρεμασμένος από ράμματα στρώματος –

εικόνα συγκλονιστική: ο πολιτισμός των μύθων έχει γίνει ύλη ψυχιατρικού θαλάμου.

Ακολουθούν:

Ηράκλειτος,

Οιδίποδας,

Τειρεσίας,

ο χορός τραγικών γυναικών.

Ο μύθος δεν σώζει. Ο μύθος είναι μνήμη πόνου.

3.6 Η μνήμη ως νύχι

«η μνήμη είναι νύχι

σκάβει ξύνει»

Η μνήμη είναι έμβιο θηρίο.

Η λήθη είναι μηχανισμός εξουσίας που “ταΐζεται” στις γυναίκες, στους τραυματισμένους, στους επιζώντες.

Η σύνδεση με τον Φρύνιχο υπόσχεται μια εξαιρετική ανάγνωση:

Στον Φρύνιχο επιβλήθηκε πρόστιμο επειδή θύμισε στο αθηναϊκό κοινό τη Μικρασιατική Καταστροφή των Μιλησίων.

Στο ποίημα, η γυναίκα τιμωρείται επίσης επειδή δεν ξέχασε.

Είναι μια βαθιά πολιτική και φιλοσοφική σύλληψη:

η μνήμη είναι ανατρεπτική πράξη.

3.7 Η γλώσσα έναντι της τρέλας

Ο γιατρός λέει “συμπτώματα”, αλλά η ποιήτρια φωνή σηκώνει αντιγνώμη:

δεν είναι τρέλα, είναι μαρτυρία.

Η γλώσσα ως βελόνα, ως χειρουργική μηχανή, ως ομπρέλα (“την εγκρίνει ο Σαντ”) φέρνει στοιχεία φουτουριστικά, σουρεαλιστικά, ντελιριακά.

Η γλώσσα γίνεται το μόνο καταφύγιο:

“Θέλω να βγω από το σώμα. Να μείνω ως λέξη μόνο.”

4. Υφολογική ανάλυση

4.1 Ατμόσφαιρα

ψυχιατρική,

υπερρεαλιστική,

τραγική,

μεταφυσική,

πολιτική.

Το ύφος θυμίζει:

Ευριπίδη, ειδικά στις Τρωάδες,

4.2 Συντακτικό – μορφή

Το ποίημα είναι:

ρηγματωμένο,

αποσπασματικό,

με εναλλαγές ρυθμού υψηλής έντασης.

Η επανάληψη λειτουργεί ως ψυχικό pulse.

4.3 Ηχητικές δομές

Το ποίημα ολόκληρο οικοδομείται πάνω σε:

ηχώ,

ήχο,

βροχή,

επανάληψη,

ρυθμική διάλυση.

Το “Falling down falling down falling down…” λειτουργεί ως κατάρρευση 

λόγου και κόσμου.

5. Διακειμενικότητα – Μύθος, φιλοσοφία, σύγχρονη πόλη

5.1 Μυθολογικό υπόστρωμα

Παρευρίσκονται:

Προμηθέας,

Ηράκλειτος,

Οιδίποδας,

Τειρεσίας,

τραγικές ηρωίδες.

Ο χνκουβέλης δημιουργεί σύγχρονο αρχαίο δράμα, όπου η φωνή είναι ο χορός, 

ο ήρωας και η αυτουργός της ίδιας της κάθαρσης.

5.2 Φιλοσοφικές αναφορές

Ηράκλειτος → “Αγαθόν και κακόν ταυτόν”.

Ξενοφάνης → αμφισβήτηση των θεών.

Προμηθέας → γνώση και τιμωρία.

5.3 Σύγχρονη Αθήνα

Η Ερμού, η γυναίκα με τα φυλλάδια.

Η γλώσσα των τζιτζικιών ως θόρυβος σιωπής.

Τα τσιμέντα, ο Ιλισσός που έγινε σωλήνες.

Η πόλη είναι το νέο τραγικό τοπίο.

6. Το κεντρικό υπαρξιακό ερώτημα

Το ποίημα δεν ρωτά απλώς “Τι είναι αυτός ο ήχος;”

Ρωτά:

Τι είναι η μνήμη;

Τι είναι η ταυτότητα;

Τι είναι η γλώσσα;

Τι είναι η ενοχή;

Τι είναι ο άνθρωπος μέσα στη βία;

Το ποίημα κάνει πράξη το ερώτημα:

Αν αφαιρέσεις τη γλώσσα από τον άνθρωπο, τι μένει;

7. Το φινάλε – “Μου μιλάει. Όχι εσύ. Αυτή.”

Το τέλος επιστρέφει σε ένα αριστοτεχνικό κλείσιμο:

η γλώσσα προσωποποιείται.

Η γλώσσα γίνεται φορέας του τραύματος, της μνήμης, της αλήθειας.

Δεν μιλάει η γυναίκα:

μιλάει η ίδια η Μνήμη, σαν αρχέγονη θεότητα.

Το ποίημα τελειώνει στο ίδιο σημείο απ’ όπου ξεκίνησε, αλλά με μετατοπισμένη επίγνωση:

ο ήχος είναι η γλώσσα που αντιστέκεται στη λήθη.

8. Συμπέρασμα – Η θέση του ποιήματος

Το έργο είναι ένα από τα πιο ολοκληρωμένα δείγματα:

τραυματικής ποίησης,

μονόλογου-τραγωδίας,

υπερρεαλιστικού κοινωνικού λόγου,

συνδυασμού μύθου, ιστορίας και ψυχολογικής διερεύνησης.

Αντλεί από:

αρχαία τραγωδία,

μεταπολεμική μαρτυρία,

μοντέρνο μονόλογο,

σουρεαλισμό,

ψυχαναλυτική εικονογραφία.

Η δύναμη του ποιήματος δεν είναι στη θεματική μόνο, αλλά στη γλωσσική του ορχήστρα, στη δραματικότητα, στη ρυθμική ένταση, και στη βαθιά ανθρωπολογική του αλήθεια.

.

.

.

LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ -Η γυναίκα τών μυθιστορηματων (Ελληνικά, English, Francais, German, Italiano, Spanish, Portuguese) -χ.ν.κουβελης c.n.couvelis ΚΕΙΜΕΝΑ-TEXTS-Χ.Ν.Κουβελης[C.N.Couvelis

 .

.

LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

-Η γυναίκα τών μυθιστορηματων

(Ελληνικά, English, Francais, German, Italiano, Spanish, Portuguese)

-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

ΚΕΙΜΕΝΑ-TEXTS-Χ.Ν.Κουβελης[C.N.Couvelis

χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

Η γυναίκα τών μυθιστορηματων

(Ελληνικά, English, Francais, German, Italiano, Spanish, Portuguese)

Στο τραπέζι της είχε ένα μικρό πορσελάνινο βάζο με λευκές μαργαρίτες.

Και δίπλα υπήρχε ανοιχτό ένα βιβλίο τής Βιρτζίνια Γουλφ. Κάθε μέρα διαφορετικό. Άλλοτε:Η κυρία Νταλογουέι, άλλοτε: Στο φάρο, άλλοτε: Τα κύματα.

Ένα πρωινό.Ιουλης ήταν,βρέθηκε σε μια οδο γεματη άμαξες και κυρίες με καπέλα.

Κατάλαβε ότι δεν ονειρεύονταν.Ηταν η Κλαρισα Νταλογουει που έχει βγει να αγοράσει λουλούδια.Περπατουσε ανάμεσα στους ανθρώπους νιώθοντας μια γλυκιά οικειότητα.

Το απόγευμα, γύρισε στο διαμέρισμά της. Το βιβλίο ήταν ανοιχτό στη σκηνή που είχε μόλις ζήσει.

Από εκείνη τη μέρα ζούσε σκηνές από διαφορετικά μυθιστορήματα 

Μια νύχτα ξύπνησε κι έβλεπε μπροστά της τη θάλασσα και τις πέτρες τού φάρου. 

Ήταν η Λίλι Μπρίσκοου.

Οι γυναίκες δεν μπορούν ούτε να ζωγραφίσουν ούτε να γράψουν.

Όσο περισσότερο περιπλανιόταν στις σελίδες των μυθιστορημάτων τόσο δυσκολότερο γινόταν να θυμηθεί πότε είχε ζήσει πραγματικά.Στο γραφείο της δεν μπορουσε να συγκεντρωθεί στη δουλειά. 

Αναρωτιόταν  αν οι άνθρωποι γύρω της,στο μετρό,στο δρόμο,στα λεωφορεια,  ήταν όντως εκεί ή αποτελούσαν σελίδες ενός βιβλίου που ακομη δεν είχε ανοίξει.

Ένα συννεφιασμένο απόγευμα,τέλους τού Σεπτεμβρη, η Βίτα την προσκάλεσε στο  αρχοντικό Knole.Ολη τη νύχτα την πέρασαν κουβεντιάζοντας για το μυθιστόρημα Ορλάντο.

Γύρισε σπίτι ξημερώνοντας.

Βρήκε τα βιβλία σκορπισμένα στο πάτωμα.

Το βάζο με τις μαργαρίτες σπασμένο.

Τότε κατάλαβε πως όλα είχαν τελειώσει 

Μια απέραντη τρομαχτικη ησυχία απλώθηκε.

Άνοιξε το παράθυρο.Η πόλη αδιάφορη.

Οι άνθρωποι πήγαιναν στις δουλειές τους. Ένα παιδί έτρεχε πίσω από μια μπάλα.

.

.

The Woman of the Novels

On her table she kept a small porcelain vase with white daisies.

And beside it there lay open a book by Virginia Woolf. A different one each day. Sometimes Mrs Dalloway, sometimes To the Lighthouse, sometimes The Waves.

One morning—July it was—she suddenly found herself on a street full of carriages and ladies with hats.

She realised she was not dreaming. It was Clarissa Dalloway who had gone out to buy flowers. She walked among the people feeling a sweet familiarity.

In the afternoon, she returned to her apartment. The book lay open at the scene she had just lived.

From that day on, she lived scenes from different novels.

One night she woke and saw before her the sea and the stones of the lighthouse.

She was Lily Briscoe.

Women can neither paint nor write.

The more she wandered through the pages of the novels, the harder it became to remember when she had actually lived. At her desk she could not concentrate on her work.

She wondered whether the people around her—in the subway, in the street, in the buses—were truly there or were pages of a book she had not yet opened.

One cloudy afternoon, at the end of September, Vita invited her to the Knole estate. They spent the whole night talking about Orlando.

She returned home at dawn.

She found the books scattered on the floor.

The vase with the daisies broken.

Then she understood that everything had ended.

A vast, terrifying silence spread.

She opened the window. The city, indifferent.

People were going to work. A child was running after a ball.

.

.

La Femme des Romans

Sur sa table, elle avait un petit vase en porcelaine avec des marguerites blanches.

Et à côté, un livre de Virginia Woolf était ouvert. Chaque jour un différent. Parfois Mrs Dalloway, parfois Vers le phare, parfois Les Vagues.

Un matin—c’était en juillet—elle se retrouva dans une rue pleine de fiacres et de dames coiffées de chapeaux.

Elle comprit qu’elle ne rêvait pas. C’était Clarissa Dalloway qui était sortie acheter des fleurs. Elle marchait parmi les gens, ressentant une douce familiarité.

L’après-midi, elle rentra dans son appartement. Le livre était ouvert à la scène qu’elle venait de vivre.

Dès ce jour-là, elle vécut des scènes de différents romans.

Une nuit, elle se réveilla et vit devant elle la mer et les rochers du phare.

Elle était Lily Briscoe.

 Les femmes ne peuvent ni peindre ni écrire. 

Plus elle errait dans les pages des romans, plus il devenait difficile de se souvenir de ce qu’elle avait réellement vécu. À son bureau, elle n’arrivait plus à se concentrer sur son travail.

Elle se demandait si les gens autour d’elle, dans le métro, dans la rue, dans les autobus, étaient réellement là ou s’ils formaient des pages d’un livre qu’elle n’avait pas encore ouvert.

Un après-midi nuageux de fin septembre, Vita l’invita au domaine de Knole. Elles passèrent toute la nuit à parler d’Orlando.

Elle rentra chez elle à l’aube.

Elle trouva les livres éparpillés sur le sol.

Le vase aux marguerites brisé.

Alors elle comprit que tout était fini.

Un silence immense et effrayant s’étendit.

Elle ouvrit la fenêtre. La ville, indifférente.

Les gens allaient au travail. Un enfant courait derrière un ballon.

.

.

Die Frau der Romane

Auf ihrem Tisch stand eine kleine Porzellanvase mit weißen Gänseblümchen.

Daneben lag ein geöffnetes Buch von Virginia Woolf. Jeden Tag ein anderes. Mal Mrs. Dalloway, mal Zum Leuchtturm, mal Die Wellen.

Eines Morgens—es war Juli—befand sie sich plötzlich in einer Straße voller Kutschen und Damen mit Hüten.

Sie begriff, dass sie nicht träumte. Es war Clarissa Dalloway, die ausgegangen war, um Blumen zu kaufen. Sie ging zwischen den Menschen und fühlte eine süße Vertrautheit.

Am Nachmittag kehrte sie in ihre Wohnung zurück. Das Buch lag offen an der Szene, die sie gerade erlebt hatte.

Von jenem Tag an lebte sie Szenen aus verschiedenen Romanen.

Eines Nachts wachte sie auf und sah vor sich das Meer und die Steine des Leuchtturms.

Sie war Lily Briscoe.

Frauen können weder malen noch schreiben.

Je mehr sie durch die Seiten der Romane wanderte, desto schwerer fiel es ihr zu erinnern, was sie wirklich erlebt hatte. An ihrem Schreibtisch konnte sie sich nicht auf die Arbeit konzentrieren.

Sie fragte sich, ob die Menschen um sie herum—in der U-Bahn, auf der Straße, in den Bussen—wirklich da waren oder Seiten eines Buches bildeten, das sie noch nicht geöffnet hatte.

An einem wolkigen Septembernachmittag lud Vita sie in das Gut Knole ein. Die ganze Nacht sprachen sie über Orlando.

Bei Tagesanbruch kam sie nach Hause zurück.

Sie fand die Bücher über den Boden verstreut.

Die Vase mit den Gänseblümchen zerbrochen.

Da verstand sie, dass alles vorbei war.

Eine weite, schreckliche Stille breitete sich aus.

Sie öffnete das Fenster. Die Stadt gleichgültig.

Die Menschen gingen zur Arbeit. Ein Kind rannte einem Ball hinterher.

.

.

La Donna dei Romanzi

Sul suo tavolo aveva un piccolo vaso di porcellana con margherite bianche.

E accanto c’era un libro di Virginia Woolf aperto. Ogni giorno uno diverso. A volte Mrs Dalloway, a volte Gita al faro, a volte Le onde.

Una mattina—era luglio—si ritrovò in una strada piena di carrozze e di signore con cappelli.

Capì che non stava sognando. Era Clarissa Dalloway uscita a comprare fiori. Camminava tra la gente sentendo una dolce familiarità.

Nel pomeriggio tornò al suo appartamento. Il libro era aperto alla scena che aveva appena vissuto.

Da quel giorno visse scene tratte da diversi romanzi.

Una notte si svegliò e vide davanti a sé il mare e le rocce del faro.

Era Lily Briscoe.

Le donne non possono né dipingere né scrivere.

Più vagava tra le pagine dei romanzi, più le era difficile ricordare quando aveva vissuto veramente. Alla scrivania non riusciva a concentrarsi sul lavoro.

Si chiedeva se le persone intorno a lei—nella metro, per strada, sugli autobus—fossero davvero lì o fossero pagine di un libro che non aveva ancora aperto.

Un pomeriggio nuvoloso, alla fine di settembre, Vita la invitò alla tenuta di Knole. Passarono tutta la notte parlando di Orlando.

Tornò a casa all’alba.

Trovò i libri sparsi sul pavimento.

Il vaso con le margherite rotto.

Allora capì che tutto era finito.

Un silenzio immenso e spaventoso si diffuse.

Aprì la finestra. La città indifferente.

La gente andava al lavoro. Un bambino correva dietro a un pallone.

.

.

La Mujer de las Novelas

En su mesa tenía un pequeño jarrón de porcelana con margaritas blancas.

Y al lado había un libro de Virginia Woolf abierto. Cada día uno distinto. A veces Mrs. Dalloway, a veces Al faro, a veces Las olas.

Una mañana—era julio—se encontró en una calle llena de carruajes y señoras con sombreros.

Comprendió que no estaba soñando. Era Clarissa Dalloway que había salido a comprar flores. Caminaba entre la gente sintiendo una dulce familiaridad.

Por la tarde volvió a su apartamento. El libro estaba abierto en la escena que acababa de vivir.

Desde aquel día vivió escenas de distintas novelas.

Una noche se despertó y vio frente a ella el mar y las rocas del faro.

Era Lily Briscoe.

Las mujeres no pueden ni pintar ni escribir.

Cuanto más vagaba por las páginas de las novelas, más difícil le resultaba recordar cuándo había vivido realmente. En su escritorio no podía concentrarse en el trabajo.

Se preguntaba si las personas a su alrededor—en el metro, en la calle, en los autobuses—estaban realmente allí o eran páginas de un libro que aún no había abierto.

Una tarde nublada, a finales de septiembre, Vita la invitó a la finca de Knole. Pasaron toda la noche hablando de Orlando.

Volvió a casa al amanecer.

Encontró los libros esparcidos por el suelo.

El jarrón con las margaritas roto.

Entonces comprendió que todo había terminado.

Un silencio inmenso y aterrador se extendió.

Abrió la ventana. La ciudad, indiferente.

La gente iba a sus trabajos. Un niño corría tras una pelota.

.

.

A Mulher dos Romances

Sobre a sua mesa havia um pequeno vaso de porcelana com margaridas brancas.

E ao lado estava um livro de Virginia Woolf aberto. Cada dia um diferente. Às vezes Mrs Dalloway, outras Ao Farol, outras As Ondas.

Numa manhã—era julho—ela se viu numa rua cheia de carruagens e senhoras com chapéus.

Percebeu que não estava a sonhar. Era Clarissa Dalloway que tinha saído para comprar flores. Caminhava entre as pessoas sentindo uma doce familiaridade.

À tarde voltou ao seu apartamento. O livro estava aberto na cena que acabara de viver.

Desde aquele dia passou a viver cenas de diferentes romances.

Uma noite acordou e viu diante de si o mar e as pedras do farol.

Era Lily Briscoe.

As mulheres não podem nem pintar nem escrever.

Quanto mais vagava pelas páginas dos romances, mais difícil se tornava lembrar quando tinha realmente vivido. À secretária não conseguia concentrar-se no trabalho.

Perguntava-se se as pessoas à sua volta—no metro, na rua, nos autocarros—estavam realmente ali ou eram páginas de um livro que ainda não abrira.

Numa tarde nublada, no final de setembro, Vita convidou-a para a propriedade de Knole. Passaram toda a noite a conversar sobre Orlando.

Voltou para casa ao amanhecer.

Encontrou os livros espalhados pelo chão.

O vaso com as margaridas quebrado.

Então entendeu que tudo tinha terminado.

Um silêncio imenso e assustador espalhou-se.

Abriu a janela. A cidade, indiferente.

As pessoas iam para o trabalho. Uma criança corria atrás de uma bola.

.

.

.

LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ -Η Υπόθεση του Άνδρα με το Κεχριμπαρένιο Μονόκλ (My Homage το Sherlock Holmes) (Ελληνικά, English, Francais, German, Italiano, Spanish, Portuguese) -χ.ν.κουβελης c.n.couvelis ΚΕΙΜΕΝΑ-TEXTS-Χ.Ν.Κουβελης[C.N.Couvelis

 .

.

LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

-Η Υπόθεση του Άνδρα με το Κεχριμπαρένιο Μονόκλ

(My Homage το Sherlock Holmes)

(Ελληνικά, English, Francais, German, Italiano, Spanish, Portuguese)

-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

ΚΕΙΜΕΝΑ-TEXTS-Χ.Ν.Κουβελης[C.N.Couvelis

χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

Η Υπόθεση του Άνδρα με το Κεχριμπαρένιο Μονόκλ

(My Homage το Sherlock Holmes)

(Ελληνικά, English, Francais, German, Italiano, Spanish, Portuguese)

Ήταν ένα από εκείνα τα νεφελώδη λονδρέζικα πρωινά, όπου τα καμπαναριά τού Γουέστμινστερ χάνονται μέσα στην ομίχλη και οι άμαξες προχωρούν με το χνώτο των αλόγων να αιωρείται σαν καπνός. 

Ήμουν έτοιμος να βγω για μια ιατρική επίσκεψη,όταν ο Σέρλοκ Χολμς που στεκόνταν στο παράθυρο χωρίς να στρέψει το κεφάλι μού είπε:.

-Αγαπητέ Γουότσον,σήμερα θα χρειαστώ τη συνδρομή σας. Έχουμε ήδη έναν επισκέπτη, και ο χρόνος πιέζει.

Πριν προλάβω να ρωτήσω οτιδήποτε, η πόρτα άνοιξε και η μις Χάντσον μάς ανακοίνωσε την άφιξη ενός κυρίου με ένα κεχριμπαρένιο μονόκλ που λαμπύριζε με μια απόκοσμη χρυσαφένια ανταύγεια.

Ο επισκέπτης λεγόταν Σερ Λάιονελ Μπλούμσμπερι, ένας ευγενής αριστοκράτης.

Ηταν ταραγμένος,τα δάχτυλά του έτρεμαν.

-Κύριε Χολμς, φοβάμαι πως βρίσκομαι σε μεγάλο κινδυνο.

Ο Χολμς τού εδειξε τον καναπέ να καθίσει.

-Εξηγήστε, παρακαλώ.

Ο Σερ Λάιονελ διηγήθηκε ότι τρεις μέρες πριν, είχε λάβει μία ανώνυμη επιστολή. Στο εσωτερικό της υπήρχε,αυτό το μονοκλ κι  ένα χαρτί με μια μόνο φράση:

-Το κεχριμπάρι θα δει κατι-

Εκείνη την νύχτα, ένα αντικείμενο μεγάλης αξίας,ένα μικρό κιβώτιο που φύλαγε στο γραφείο του,είχε εξαφανιστεί.Μόνο ο ίδιος γνώριζε την ύπαρξή του.

Το παράθυρο είχε παραβιαστεί.

-Τι περιείχε το κιβώτιο; ρώτησε ο Χολμς.

Ο Σερ Λάιονελ δίστασε.

-Έγγραφα. Πολύ επικίνδυνα, αν πέσουν σε λάθος χέρια.

Ο Χολμς δεν επέμεινε. Ζήτησε το μονοκλ,το πήρε στα χέρια του και το περιεργάστηκε.

Ξαφνικά χαμογέλασε ανεπαίσθητα.

Επισκέφθηκαμε την έπαυλη Μπλούμσμπερι.Ο Σετ Λάιονελ μας σύστησε την γραμματέα του,μια νεαρή γυναικα.

-Η κυρία Έβελιν Γκρεν.

Ο Χολμς εξερεύνησε το γραφείο από όπου είχε κλαπεί το κιβώτιο.

-Βλέπετε κάτι, Χολμς; ρώτησα.

-Βλέπω τα πάντα, Γουότσον. Το μόνο ερώτημα είναι τι σημαίνουν.

Και τώρα κοιτάξτε αυτό:η σκόνη το δειχνει καθαρα:Το παραθυρο είναι παραβιασμενο από μέσα

Ο Σερ Λάιονελ έδειχνε όλο και πιο ταραγμένος.

-Υποπτευεστε κάποιον που να έκανε τη κλοπη;ρώτησε ο Χολμς.

Ο ευγενής δίστασε, έπειτα είπε:

-Ένας συνεργάτης. Ο Έντουαρντ Φέρσον. Συγκρούσθηκαμε πριν δύο μηνες

και χωρίσαμε. Μα δε φαντάστηκα ποτέ…

Ο Χολμς τον έκοψε:

-Δεν είναι ώρα για φαντασίες, Σερ Λάιονελ. Είναι ώρα για σκέψη.

Το σπίτι τού Φέρσον βρισκόταν σε μία σκοτεινή γειτονιά τού Σάουθγουορκ. 

Ο Χολμς πλησίασε την πόρτα.

Πριν χτυπήσει η πόρτα άνοιξε. Ένας άνδρας βρέθηκε μπροστά μας.

-Κύριε Φέρσον, είπε ο Χολμς, θα μπορούσαμε να ρίξουμε μια ματιά στο εργαστήριό σας;

Πριν ο Φέρσον αντιδράσει, ο Χολμς περασε  μέσα. Εγώ ακολούθησα και είδα πάγκους γεμάτους μπουκαλάκια, μηχανικά εξαρτήματα, σκόρπια χαρτιά.

Και πάνω σε έναν πάγκο, βρισκόταν ένα πανομοιότυπο αντίγραφο τού κεχριμπαρένιου μονόκλ.Ο Χολμς πήγε προς τα κει και το πήρε στα χέρια του 

Το πρόσωπο τού Φέρσον σκοτείνιασε.

-Εσεις στείλατε την επιστολή; ρώτησε ο Χολμς αφήνοντας στο πάγκο το 

μονοκλ.

-Εκείνος… εκείνος έχει κάτι που μου ανήκει,απάντησε ο Φέρσον.

Ο Χολμς τον κοίταξε αυστηρά.

-Τα έγγραφα;

.-Μία εφεύρεση,είπε ο Φέρσον, που τού είχα εμπιστευτεί. Εκείνος την κατακρατησε για δική του.

Ο Χολμς τον κοίταξε.

-Και το κιβώτιο; Το κλέψατε εσείς;

-Το κιβώτιο; Όχι,είπε ο Φέρσον. Ορκίζομαι: δεν μπήκα ποτέ στο σπίτι του.

Η φωνή του έτρεμε. Φαινόταν ειλικρινής.

Ο Χολμς έκανε νεύμα να φύγουμε.

-Αυτό περιπλέκει τα πράγματα, είπε καθώς διασχίζαμε ξανά την ομίχλη.

Το βράδυ, πίσω στη Μπέικερ Στριτ, ο Χολμς κάπνιζε την πίπα του, βυθισμένος 

σε βαθιά σκέψη. Ξαφνικά, σηκώθηκε απότομα.

-Γουότσον, σε μισή ώρα θα έχουμε λύση.

Ο Σερ Λάιονελ έφτασε μετά από ειδοποιηση. Ο Χολμς τον υποδέχτηκε ευγενικά αλλά με εκείνη τη γνωστή του διεσδυτικη ηρεμια .

-Σερ Λάιονελ, είπε, το μονόκλ σας είναι η λύση στο μυστήριο.

Ο ευγενής τον κοίταξε.

-Τι εννοείτε;

-Το βρήκατε μέσα στην επιστολή που δεχτηκατε.

Ο Χολμς χαμογέλασε.

-Αυτό το μονόκλ είναι μήνυμα. Κάποιος ήθελε να σας προειδοποιήσει.

-Για ποιο πράγμα; ρώτησα.

-Για το ότι κάποιος θα προσπαθούσε να κλέψει τα έγγραφα. Και αυτός 

ο κάποιος ήταν μέσα στο ίδιο του το σπίτι.

Ο Σερ Λάιονελ πετάχτηκε όρθιος.

-Αυτό είναι παράλογο.

Ο Χολμς τον κοίταξε.

-Η κλοπή τού κιβωτίου...

Σταμάτησε για μια στιγμή,αναβοντας τη πιπα του.

-εγινε από τη  γραμματέα σας,την  κυρία Έβελιν Γκρεν.

Ο Σερ Λάιονελ έμεινε άφωνος.

-Η κυρία Γκρεν, συνέχισε ο Χολμς,είχε πρόσβαση στο γραφείο. Ήξερε για τη διαμάχη με τον Φέρσον. Και το σημαντικότερο: είχε συμφωνήσει να πουλήσει 

τα έγγραφα. Το μονόκλ το είχε στηλει ο Φέρσον, για να σας ειδοποιήσει να 

δείτε και πάρετε τα μέτρα σας. 

Ο Σερ Λάιονελ ειπε:

-Η Έβελιν; Μα την εμπιστευόμουν σαν κόρη.

Ο Χολμς είπε:

-Ακριβώς γι’ αυτό ήταν άριστη για την αποστολή της.

Η κυρία Γκρεν συνελήφθη την ίδια νύχτα, προσπαθώντας να διαφύγει μέσω 

τού σταθμού στις όχθες τού Τάμεση. Τα έγγραφα βρέθηκαν κρυμμένα μέσα 

στη βαλίτσα της.Παραβιασε το παράθυρο για να ενοχοποιήσει τον Φέρσον.

 Επιστρέφοντας μέσα από την  ομίχλη στη Μπέικερ Στριτ  τού είπα:

-Για ακόμη μία φορά με εντυπωσιάσατε, φίλε μου.

Ο Χολμς άναψε την πίπα του και είπε:

-Η λογική, αγαπητέ Γουότσον, δεν είναι τίποτε άλλο από το φως που διαλύει 

την ομίχλη. Αρκεί να κοιτάξεις με την κατάλληλη γωνία.

Και έτσι άλλη μία υπόθεση έκλεισε, αφήνοντάς με για ακόμη μία φορά να αναρωτιέμαι πόσα μυστήρια μπορεί ακόμη να κρύβει το Λονδίνο και πόσες φορές θα χρειαστεί η ιδιοφυΐα τού φίλου μου για να τα φωτίσει.

.

.

The Case of the Man with the Amber Monocle

(My Homage to Sherlock Holmes)

It was one of those foggy London mornings when the Westminster bell towers vanish into the mist, and the carriages advance with the horses’ breath hovering like smoke.

I was about to leave for a medical visit when Sherlock Holmes, standing by the window without turning his head, said to me:

“Dear Watson, today I shall require your assistance. We already have a visitor, and time is pressing.”

Before I could ask anything, the door opened, and Miss Hudson announced the arrival of a gentleman with an amber monocle that gleamed with an eerie golden shimmer.

The visitor was Sir Lionel Bloomsbury, a refined aristocrat. He was agitated; his fingers trembled.

“Mr. Holmes, I fear I am in great danger.”

Holmes gestured to the sofa for him to sit.

“Please explain.”

Sir Lionel recounted that three days earlier, he had received an anonymous letter. Inside it was the monocle, along with a piece of paper containing a single sentence:

“The amber will see something.”

That night, a highly valuable item—a small box he kept in his office—had disappeared. Only he knew of its existence. The window had been tampered with.

“What did the box contain?” Holmes asked.

Sir Lionel hesitated.

“Documents. Very dangerous, if they fall into the wrong hands.”

Holmes did not press further. He requested the monocle, took it in his hands, and examined it carefully. Suddenly, he smiled faintly.

We visited the Bloomsbury estate. Sir Lionel introduced us to his secretary, a young woman.

“Miss Evelyn Green.”

Holmes inspected the office from which the box had been stolen.

“Do you see anything, Holmes?” I asked.

“I see everything, Watson. The only question is what it all means. And now, look at this: the dust makes it perfectly clear—the window was tampered with from the inside.”

Sir Lionel grew increasingly agitated.

“Do you suspect anyone of the theft?” Holmes inquired.

The nobleman hesitated, then said:

“A colleague. Edward Ferson. We had a disagreement two months ago and parted ways. But I never imagined…”

Holmes interrupted him:

“This is no time for imagination, Sir Lionel. It is time for thought.”

Ferson’s house was in a dark neighborhood of Southwark. Holmes approached the door. Before he could knock, it opened, and a man appeared before us.

“Mr. Ferson,” said Holmes, “might we take a look at your workshop?”

Before Ferson could react, Holmes stepped inside. I followed and saw workbenches filled with bottles, mechanical components, and scattered papers. On one bench lay an identical copy of the amber monocle. Holmes approached and picked it up.

Ferson’s face darkened.

“Did you send the letter?” Holmes asked, placing the monocle on the bench.

“He… he has something that belongs to me,” Ferson replied.

Holmes looked at him sternly.

“The documents?”

“A device,” said Ferson, “which I had entrusted to him. He kept it for himself.”

Holmes studied him.

“And the box? Did you steal it?”

“The box? No,” Ferson said. “I swear, I never entered his house.” His voice trembled. He seemed sincere.

Holmes gestured for us to leave.

“This complicates things,” he said as we walked back through the fog.

That evening, back on Baker Street, Holmes smoked his pipe, lost in deep thought. Suddenly, he rose abruptly.

“Watson, in half an hour, we shall have the solution.”

Sir Lionel arrived after being summoned. Holmes greeted him politely but with that familiar penetrating calm.

“Sir Lionel,” he said, “your monocle is the key to the mystery.”

The aristocrat looked at him.

“What do you mean?”

“You found it inside the letter you received.”

Holmes smiled.

“This monocle is a message. Someone wanted to warn you.”

“About what?” I asked.

“That someone would attempt to steal the documents. And that someone was inside his own house.”

Sir Lionel jumped to his feet.

“That is absurd.”

Holmes met his gaze.

“The theft of the box…” He paused for a moment, lighting his pipe. “Was carried out by your secretary, Miss Evelyn Green.”

Sir Lionel was speechless.

“Miss Green,” continued Holmes, “had access to the office. She knew of the dispute with Ferson. And most importantly, she had agreed to sell the documents. The monocle was sent by Ferson to alert you so that you could take appropriate measures.”

Sir Lionel said:

“Evelyn? But I trusted her like a daughter.”

Holmes replied:

“Precisely why she was perfect for her task.”

Miss Green was apprehended that very night while attempting to flee via the station on the banks of the Thames. The documents were found hidden inside her suitcase. She had tampered with the window to frame Ferson.

Returning through the fog to Baker Street, I said to him:

“Once again, you have impressed me, my friend.”

Holmes lit his pipe and said:

“Logic, dear Watson, is nothing more than the light that disperses the fog. One only needs to look from the right angle.”

And so, another case was closed, leaving me once again to wonder how many mysteries London still hides and how many times the genius of my friend will be needed to illuminate them.

.

.

L’Affaire de l’Homme au Monocle Ambre

(Mon Hommage à Sherlock Holmes)

C’était un de ces matins londoniens brumeux, où les clochers de Westminster se perdent dans le brouillard et où les calèches avancent, la fumée du souffle des chevaux flottant comme de la brume.

J’étais prêt à sortir pour une visite médicale lorsque Sherlock Holmes, se tenant à la fenêtre sans tourner la tête, me dit :

— Cher Watson, j’aurai besoin de votre concours aujourd’hui. Nous avons déjà un visiteur, et le temps presse.

Avant que je n’aie pu poser la moindre question, la porte s’ouvrit et Miss Hudson nous annonça l’arrivée d’un monsieur portant un monocle ambre qui scintillait d’un éclat doré étrange.

Le visiteur se nommait Sir Lionel Bloomsbury, un noble aristocrate.

Il était troublé, ses doigts tremblaient.

— Monsieur Holmes, je crains de me trouver en grand danger.

Holmes lui fit signe de s’asseoir sur le canapé.

— Expliquez-vous, s’il vous plaît.

Sir Lionel raconta qu’il y a trois jours, il avait reçu une lettre anonyme. À l’intérieur se trouvait ce monocle ainsi qu’un papier portant une seule phrase :

— L’ambre verra quelque chose —

Cette nuit-là, un objet de grande valeur, un petit coffret qu’il gardait dans son bureau, avait disparu. Lui seul connaissait son existence.

La fenêtre avait été fracturée.

— Que contenait le coffret ? demanda Holmes.

Sir Lionel hésita.

— Des documents. Très dangereux s’ils tombaient entre de mauvaises mains.

Holmes n’insista pas. Il demanda le monocle, le prit dans ses mains et l’examina attentivement.

Soudain, un léger sourire apparut sur ses lèvres.

Nous visitâmes le manoir Bloomsbury. Sir Lionel nous présenta sa secrétaire, une jeune femme :

— Mademoiselle Evelyn Green.

Holmes examina le bureau d’où le coffret avait été volé.

— Voyez-vous quelque chose, Holmes ? demandai-je.

— Je vois tout, Watson. La seule question est ce que cela signifie.

Et maintenant regardez ceci : la poussière le montre clairement : la fenêtre a été fracturée de l’intérieur.

Sir Lionel paraissait de plus en plus troublé.

— Soupçonnez-vous quelqu’un pour le vol ? demanda Holmes.

Le noble hésita, puis dit :

— Un collaborateur. Edward Ferson. Nous nous sommes disputés il y a deux mois et nous nous sommes séparés. Mais je n’aurais jamais imaginé…

Holmes l’interrompit :

— Ce n’est pas le moment pour les suppositions, Sir Lionel. C’est le moment de penser.

La maison de Ferson se trouvait dans un quartier sombre de Southwark.

Holmes s’approcha de la porte.

Avant qu’il ne frappe, celle-ci s’ouvrit. Un homme se trouva devant nous.

— Monsieur Ferson, dit Holmes, pourrions-nous jeter un œil à votre atelier ?

Avant que Ferson n’ait réagi, Holmes entra. Je le suivis et vis des établis couverts de petits flacons, de pièces mécaniques et de papiers épars.

Et sur un établi se trouvait une copie identique du monocle ambre. Holmes s’avança et le prit dans ses mains.

Le visage de Ferson s’assombrit.

— C’est vous qui avez envoyé la lettre ? demanda Holmes en reposant le monocle sur l’établi.

— Lui… il a quelque chose qui m’appartient, répondit Ferson.

Holmes le regarda sévèrement.

— Les documents ?

— Une invention, dit Ferson, à laquelle je l’avais initié. Il l’a retenue pour lui.

Holmes le fixa.

— Et le coffret ? C’est vous qui l’avez volé ?

— Le coffret ? Non, dit Ferson. Je jure : je ne suis jamais entré chez lui.

Sa voix tremblait. Il semblait sincère.

Holmes fit signe que nous partions.

— Cela complique les choses, dit-il en traversant à nouveau le brouillard.

Le soir, de retour à Baker Street, Holmes fumait sa pipe, plongé dans de profondes réflexions. Soudain, il se leva brusquement.

— Watson, dans une demi-heure, nous aurons la solution.

Sir Lionel arriva après avoir été averti. Holmes l’accueillit avec courtoisie, mais avec ce calme pénétrant qui lui est propre.

— Sir Lionel, dit-il, votre monocle est la clé du mystère.

Le noble le regarda.

— Que voulez-vous dire ?

— Vous l’avez trouvé dans la lettre que vous avez reçue.

Holmes sourit.

— Ce monocle est un message. Quelqu’un voulait vous prévenir.

— De quoi ? demandai-je.

— Que quelqu’un tenterait de voler les documents. Et ce quelqu’un se trouvait à l’intérieur même de sa maison.

Sir Lionel se leva d’un bond.

— C’est absurde.

Holmes le regarda.

— Le vol du coffret…

Il s’arrêta un instant, allumant sa pipe.

— … a été commis par votre secrétaire, Mademoiselle Evelyn Green.

Sir Lionel resta bouche bée.

— Mademoiselle Green ? Mais je lui faisais confiance comme à une fille.

Holmes dit :

— C’est exactement pourquoi elle était parfaite pour sa mission.

Mademoiselle Green fut arrêtée la même nuit, alors qu’elle tentait de s’échapper par la gare sur les rives de la Tamise. Les documents furent retrouvés cachés dans sa valise. Elle avait fracturé la fenêtre pour incriminer Ferson.

En traversant à nouveau le brouillard vers Baker Street, je lui dis :

— Une fois de plus, vous m’impressionnez, mon ami.

Holmes alluma sa pipe et dit :

— La logique, cher Watson, n’est rien d’autre que la lumière qui dissipe le brouillard. Il suffit de regarder sous le bon angle.

Et ainsi, une autre affaire se clôtura, me laissant encore une fois me demander combien de mystères Londres peut encore cacher et combien de fois l’ingéniosité de mon ami sera nécessaire pour les éclairer.

.

.

Der Fall des Mannes mit dem bernsteinfarbenen Monokel

(Meine Hommage an Sherlock Holmes)

Es war einer jener nebligen Londoner Morgen, an denen die Glockentürme von Westminster im Dunst verschwinden und die Kutschen voranschreiten, während der Atem der Pferde wie Rauch in der Luft hängt.

Ich war bereit, für einen Hausbesuch aufzubrechen, als Sherlock Holmes, der am Fenster stand, ohne den Kopf zu wenden, zu mir sagte:

– Lieber Watson, heute werde ich Ihre Hilfe brauchen. Wir haben bereits einen Besucher, und die Zeit drängt.

Bevor ich irgendetwas fragen konnte, öffnete sich die Tür und Miss Hudson kündigte die Ankunft eines Herrn mit einem bernsteinfarbenen Monokel an, das in einem unheimlichen goldenen Schimmer glitzerte.

Der Besucher hieß Sir Lionel Bloomsbury, ein edler Aristokrat.

Er war aufgeregt, seine Finger zitterten.

– Herr Holmes, ich fürchte, ich befinde mich in großer Gefahr.

Holmes wies ihm das Sofa an, sich zu setzen.

– Bitte erklären Sie sich.

Sir Lionel erzählte, dass er drei Tage zuvor einen anonymen Brief erhalten hatte. Darin befanden sich dieses Monokel und ein Zettel mit nur einem Satz:

– „Der Bernstein wird etwas sehen.“

In jener Nacht war ein wertvolles Objekt, eine kleine Schachtel, die er in seinem Arbeitszimmer aufbewahrte, verschwunden. Nur er selbst wusste von ihrer Existenz.

Das Fenster war aufgebrochen worden.

– Was enthielt die Schachtel? – fragte Holmes.

Sir Lionel zögerte.

– Dokumente. Sehr gefährlich, wenn sie in die falschen Hände geraten.

Holmes drängte nicht weiter. Er bat um das Monokel, nahm es in die Hand und betrachtete es eingehend.

Plötzlich lächelte er kaum merklich.

Wir besuchten die Villa Bloomsbury. Sir Lionel stellte uns seine Sekretärin vor, eine junge Frau.

– Miss Evelyn Green.

Holmes untersuchte das Büro, aus dem die Schachtel gestohlen worden war.

– Sehen Sie etwas, Holmes? – fragte ich.

– Ich sehe alles, Watson. Die einzige Frage ist, was es bedeutet.

„Und nun schauen Sie hier: Der Staub zeigt es deutlich: Das Fenster wurde von innen aufgebrochen.“

Sir Lionel wurde immer nervöser.

– Vermuten Sie jemanden, der den Diebstahl begangen hat? – fragte Holmes.

Der Aristokrat zögerte, dann sagte er:

– Ein Mitarbeiter. Edward Ferson. Wir hatten vor zwei Monaten einen Streit und uns getrennt. Aber ich hätte niemals gedacht…

Holmes unterbrach ihn:

– Es ist nicht die Zeit für Fantasien, Sir Lionel. Es ist Zeit für Gedanken.

Fersons Haus befand sich in einem dunklen Viertel von Southwark. Holmes trat an die Tür.

Bevor er klopfen konnte, öffnete sich die Tür. Ein Mann stand vor uns.

– Herr Ferson, sagte Holmes, könnten wir einen Blick in Ihr Labor werfen?

Bevor Ferson reagieren konnte, trat Holmes ein. Ich folgte und sah Tische voller Fläschchen, mechanischer Teile, verstreuter Papiere.

Und auf einem Tisch lag eine identische Kopie des bernsteinfarbenen Monokels. Holmes ging darauf zu und nahm es in die Hand.

Fersons Gesicht verdunkelte sich.

– Sie haben den Brief geschickt? – fragte Holmes und legte das Monokel auf den Tisch.

– Er… er hat etwas, das mir gehört, antwortete Ferson.

Holmes sah ihn streng an.

– Die Dokumente?

– Eine Erfindung, sagte Ferson, der ich ihm vertraut hatte. Er hat sie für sich behalten.

Holmes blickte ihn an.

– Und die Schachtel? Haben Sie sie gestohlen?

– Die Schachtel? Nein, sagte Ferson. Ich schwöre, ich bin nie in sein Haus eingedrungen.

Seine Stimme zitterte. Er wirkte aufrichtig.

Holmes nickte mir zu, wir sollten gehen.

– Das verkompliziert die Dinge, sagte er, als wir wieder durch den Nebel gingen.

Abends, zurück in der Baker Street, rauchte Holmes seine Pfeife, tief in Gedanken versunken. Plötzlich sprang er auf.

– Watson, in einer halben Stunde werden wir die Lösung haben.

Sir Lionel kam nach Benachrichtigung. Holmes empfing ihn höflich, aber mit seiner bekannten durchdringenden Ruhe.

– Sir Lionel, sagte er, Ihr Monokel ist die Lösung des Rätsels.

Der Aristokrat sah ihn an.

– Was meinen Sie?

– Sie fanden es in dem Brief, den Sie erhalten haben.

Holmes lächelte.

– Dieses Monokel ist eine Botschaft. Jemand wollte Sie warnen.

– Wovor? – fragte ich.

– Davor, dass jemand versuchen würde, die Dokumente zu stehlen. Und diese Person war in Ihrem eigenen Haus.

Sir Lionel sprang auf.

– Das ist absurd!

Holmes sah ihn an.

– Der Diebstahl der Schachtel…

Er hielt kurz inne, zündete seine Pfeife an.

– …wurde von Ihrer Sekretärin, Miss Evelyn Green, begangen.

Sir Lionel war sprachlos.

– Miss Green? Aber ich vertraute ihr wie einer Tochter.

Holmes sagte:

– Genau deshalb war sie perfekt für ihre Aufgabe.

Miss Green wurde in derselben Nacht festgenommen, als sie versuchte, über den Bahnhof am Ufer der Themse zu fliehen. Die Dokumente wurden in ihrem Koffer gefunden. Sie hatte das Fenster aufgebrochen, um Ferson zu belasten.

Als wir durch den Nebel zurück zur Baker Street gingen, sagte ich:

– Ein weiteres Mal haben Sie mich beeindruckt, mein Freund.

Holmes zündete seine Pfeife an und sagte:

– Logik, lieber Watson, ist nichts anderes als das Licht, das den Nebel vertreibt. Man muss nur aus dem richtigen Winkel schauen.

Und so endete ein weiterer Fall, der mich einmal mehr darüber nachdenken ließ, wie viele Geheimnisse London noch verbirgt und wie oft die Genialität meines Freundes nötig sein wird, um sie zu erhellen.

.

.

Il Caso dell’Uomo con il Monocolo d’Ambra

(Omaggio a Sherlock Holmes)

Era una di quelle mattine nebbiose londinesi, in cui i campanili di Westminster si perdono nella foschia e le carrozze avanzano con il nitrito dei cavalli che si diffonde nell’aria come fumo.

Ero pronto per una visita medica quando Sherlock Holmes, che stava in piedi alla finestra senza girare la testa, mi disse:

—Caro Watson, oggi avrò bisogno del tuo aiuto. Abbiamo già un visitatore e il tempo stringe.

Prima che potessi fare una domanda, la porta si aprì e la signora Hudson ci annunciò l’arrivo di un gentiluomo con un monocolo d’ambra che brillava con un inquietante riflesso dorato.

Il visitatore si chiamava Sir Lionel Bloomsbury, un aristocratico nobile.

Era agitato e le sue dita tremavano.

—Signor Holmes, temo di trovarmi in grande pericolo.

Holmes gli indicò il divano dove sedersi.

—Spieghi, per favore.

Sir Lionel raccontò che tre giorni prima aveva ricevuto una lettera anonima. All’interno c’era quel monocolo e un foglio con una sola frase:

—L’ambra vedrà qualcosa —

Quella notte, un oggetto di grande valore, una piccola scatola che custodiva nel suo studio, era scomparso. Solo lui conosceva la sua esistenza.

La finestra era stata forzata.

—Cosa conteneva la scatola? — chiese Holmes.

Sir Lionel esitò.

—Documenti. Molto pericolosi, se cadessero nelle mani sbagliate.

Holmes non insistette. Chiese il monocolo, lo prese in mano e lo esaminò attentamente.

Improvvisamente sorrise appena.

Visitammo la villa Bloomsbury. Sir Lionel ci presentò la sua segretaria, una giovane donna.

—La signora Evelyn Green.

Holmes esplorò lo studio da cui era stata rubata la scatola.

—Vedi qualcosa, Holmes? — chiesi.

—Vedo tutto, Watson. L’unica domanda è cosa significhi.

E ora guardate questo: la polvere lo mostra chiaramente: la finestra è stata forzata dall’interno.

Sir Lionel appariva sempre più agitato.

—Sospettate qualcuno per il furto? — chiese Holmes.

Il nobile esitò, poi disse:

—Un collaboratore. Edward Ferson. Ci siamo scontrati due mesi fa e ci siamo separati. Ma non avrei mai immaginato…

Holmes lo interruppe:

—Non è tempo per fantasie, Sir Lionel. È tempo di pensare.

La casa di Ferson si trovava in un quartiere buio di Southwark. Holmes si avvicinò alla porta.

Prima che bussassimo, la porta si aprì. Un uomo ci si parò davanti.

—Signor Ferson, disse Holmes, possiamo dare un’occhiata al suo laboratorio?

Prima che Ferson potesse reagire, Holmes entrò. Lo seguii e vidi banchi pieni di flaconi, componenti meccanici, fogli sparsi.

E su un banco, c’era un monocolo d’ambra identico all’originale. Holmes si avvicinò e lo prese in mano.

Il volto di Ferson si oscurò.

—Siete voi che avete mandato la lettera? — chiese Holmes lasciando il monocolo sul banco.

—Lui… lui ha qualcosa che mi appartiene, rispose Ferson.

Holmes lo guardò severamente.

—I documenti?

—Un’invenzione, disse Ferson, che gli avevo affidato. L’ha trattenuta per sé.

Holmes lo osservò.

—E la scatola? L’avete rubata voi?

—La scatola? No, disse Ferson. Giuro: non sono mai entrato in casa sua.

La sua voce tremava. Sembrava sincero.

Holmes fece un cenno e uscimmo.

—Questo complica le cose, disse mentre attraversavamo di nuovo la nebbia.

La sera, di ritorno a Baker Street, Holmes fumava la pipa, immerso in profonde riflessioni. Improvvisamente si alzò di scatto.

—Watson, tra mezz’ora avremo la soluzione.

Sir Lionel arrivò dopo essere stato avvisato. Holmes lo accolse cortesemente, ma con quella sua famosa calma penetrante.

—Sir Lionel, disse, il vostro monocolo è la chiave del mistero.

Il nobile lo guardò.

—Cosa intende?

—L’avete trovato nella lettera che avete ricevuto.

Holmes sorrise.

—Questo monocolo è un messaggio. Qualcuno voleva avvertirvi.

—Di cosa? — chiesi.

—Che qualcuno avrebbe tentato di rubare i documenti. E quel qualcuno era all’interno della stessa casa.

Sir Lionel si alzò di scatto.

—È assurdo.

Holmes lo guardò.

—Il furto della scatola…

Si fermò un istante, accendendo la pipa.

—È stato compiuto dalla vostra segretaria, la signora Evelyn Green.

Sir Lionel rimase senza parole.

—La signora Green, continuò Holmes, aveva accesso allo studio. Sapeva della disputa con Ferson. E, soprattutto: aveva accettato di vendere i documenti. Il monocolo era stato inviato da Ferson per avvertirvi di prendere le necessarie precauzioni.

Sir Lionel disse:

—Evelyn? Ma mi fidavo di lei come di una figlia.

Holmes disse:

—Proprio per questo era perfetta per il suo compito.

La signora Green fu arrestata quella stessa notte, mentre cercava di fuggire attraverso la stazione sulle rive del Tamigi. I documenti furono trovati nascosti nella sua valigia. Aveva forzato la finestra per incolpare Ferson.

Ritornando attraverso la nebbia a Baker Street, le dissi:

—Ancora una volta mi avete impressionato, amico mio.

Holmes accese la pipa e disse:

—La logica, caro Watson, non è altro che la luce che dissolve la nebbia. Basta guardare dalla giusta angolazione.

E così un altro caso si chiuse, lasciandomi ancora una volta a chiedermi quanti misteri Londra possa ancora nascondere e quante volte sarà necessaria l’intelligenza del mio amico per illuminarli.

.

.

El Caso del Hombre con el Monóculo Ámbar

(Mi homenaje a Sherlock Holmes)

Era una de esas mañanas londinenses y brumosas, donde los campanarios de Westminster se pierden entre la niebla y los carruajes avanzan dejando que el humo del aliento de los caballos se eleve como vapor.

Estaba listo para salir a una visita médica cuando Sherlock Holmes, que estaba de pie junto a la ventana sin girar la cabeza, me dijo:

—Querido Watson, hoy necesitaré su colaboración. Ya tenemos un visitante, y el tiempo apremia.

Antes de que pudiera preguntar algo, la puerta se abrió y la señorita Hudson nos anunció la llegada de un caballero con un monóculo ámbar que brillaba con un destello dorado sobrenatural.

El visitante se llamaba Sir Lionel Bloomsbury, un aristócrata distinguido.

Estaba agitado, y sus dedos temblaban.

—Señor Holmes, temo que estoy en grave peligro.

Holmes le indicó el sofá para que se sentara.

—Explíquese, por favor.

Sir Lionel relató que, tres días antes, había recibido una carta anónima. En su interior, había un monóculo y un papel con una sola frase:

—El ámbar verá algo.

Esa misma noche, un objeto de gran valor, una pequeña caja que guardaba en su despacho, había desaparecido. Solo él conocía su existencia.

La ventana había sido forzada.

—¿Qué contenía la caja? —preguntó Holmes.

Sir Lionel dudó.

—Documentos. Muy peligrosos si caen en manos equivocadas.

Holmes no insistió. Pidió el monóculo, lo tomó entre sus manos y lo examinó.

De repente, esbozó una ligera sonrisa.

Visitamos la mansión Bloomsbury. Sir Lionel nos presentó a su secretaria, una joven:

—La señorita Evelyn Green.

Holmes inspeccionó el despacho de donde había sido robada la caja.

—¿Ve algo, Holmes? —pregunté.

—Veo todo, Watson. La única pregunta es qué significa.

—Y ahora, mire esto: el polvo lo revela claramente: la ventana fue forzada desde dentro.

Sir Lionel parecía cada vez más angustiado.

—¿Sospecha de alguien que haya cometido el robo? —preguntó Holmes.

El aristócrata dudó, luego dijo:

—Un colaborador. Edward Ferson. Tuvimos un conflicto hace dos meses y nos separamos. Pero nunca imaginé…

Holmes lo interrumpió:

—No es momento para fantasías, Sir Lionel. Es momento de pensar.

La casa de Ferson estaba en un barrio oscuro de Southwark. Holmes se acercó a la puerta.

Antes de que llamara, la puerta se abrió. Un hombre apareció ante nosotros.

—Señor Ferson —dijo Holmes—, ¿podríamos echar un vistazo a su taller?

Antes de que Ferson reaccionara, Holmes entró. Lo seguí y vi bancos de trabajo llenos de frascos, piezas mecánicas y papeles dispersos.

Y sobre uno de los bancos, había una copia idéntica del monóculo ámbar. Holmes se dirigió hacia él y lo tomó en sus manos.

El rostro de Ferson se ensombreció.

—¿Usted envió la carta? —preguntó Holmes, dejando el monóculo sobre el banco.

—Él… él tiene algo que me pertenece —respondió Ferson.

Holmes lo miró severamente.

—¿Los documentos?

—Una invención —dijo Ferson— que le había confiado. Él la retuvo para sí mismo.

Holmes lo observó.

—¿Y la caja? ¿Usted la robó?

—¿La caja? No —dijo Ferson—. Lo juro: nunca entré en su casa.

Su voz temblaba. Parecía sincero. Holmes asintió y nos dispusimos a salir.

—Esto complica las cosas —dijo mientras cruzábamos nuevamente la niebla.

Esa noche, de regreso en Baker Street, Holmes fumaba su pipa, sumido en profunda reflexión. De repente, se levantó de golpe.

—Watson, en media hora tendremos la solución.

Sir Lionel llegó tras ser notificado. Holmes lo recibió con cortesía, pero con esa calma penetrante tan característica.

—Sir Lionel —dijo—, su monóculo es la clave del misterio.

El aristócrata lo miró.

—¿Qué quiere decir?

—Lo encontró dentro de la carta que recibió.

Holmes sonrió.

—Este monóculo es un mensaje. Alguien quería advertirle.

—¿Sobre qué? —pregunté.

—Que alguien intentaría robar los documentos. Y esa persona estaba dentro de su propia casa.

Sir Lionel se levantó de un salto.

—Eso es absurdo.

Holmes lo miró fijamente.

—El robo de la caja…

Se detuvo un instante, encendiendo su pipa.

—…fue cometido por su secretaria, la señorita Evelyn Green.

Sir Lionel quedó boquiabierto.

—¿La señorita Green? —continuó Holmes—. Tenía acceso al despacho. Sabía del conflicto con Ferson. Y lo más importante: había aceptado vender los documentos. El monóculo lo envió Ferson para avisarle y que tomara precauciones.

Sir Lionel dijo:

—¿Evelyn? Yo confiaba en ella como a una hija.

Holmes dijo:

—Exactamente por eso era perfecta para su misión.

La señorita Green fue arrestada esa misma noche, intentando escapar por la estación a orillas del Támesis. Los documentos fueron encontrados ocultos dentro de su maleta. Había forzado la ventana para incriminar a Ferson.

Regresando entre la niebla a Baker Street, le dije:

—Una vez más me ha impresionado, amigo mío.

Holmes encendió su pipa y dijo:

—La lógica, querido Watson, no es más que la luz que disipa la niebla. Solo hay que mirar desde el ángulo correcto.

Y así, otro caso se cerró, dejándome una vez más preguntándome cuántos misterios más puede ocultar Londres y cuántas veces hará falta la genialidad de mi amigo para iluminarlos.

.

.

O Caso do Homem com o Monóculo Âmbar

(Minha Homenagem a Sherlock Holmes)

Era uma daquelas manhãs enevoadas em Londres, em que os sinos de Westminster se perdem na neblina e as carruagens avançam com o sopro dos cavalos flutuando como fumaça.

Eu estava pronto para sair para uma visita médica quando Sherlock Holmes, que estava de pé junto à janela sem virar a cabeça, disse:

—Caro Watson, hoje precisarei da sua ajuda. Já temos um visitante, e o tempo é curto.

Antes que eu pudesse perguntar qualquer coisa, a porta se abriu e a Srta. Hudson anunciou a chegada de um senhor com um monóculo âmbar que brilhava com um reflexo dourado sobrenatural.

O visitante chamava-se Sir Lionel Bloomsbury, um nobre aristocrata.

Ele estava nervoso; seus dedos tremiam.

—Sr. Holmes, temo que estou em grande perigo.

Holmes indicou o sofá para que se sentasse:

—Explique, por favor.

Sir Lionel contou que, três dias antes, havia recebido uma carta anônima. Dentro dela havia o monóculo e um papel com apenas uma frase:

—O âmbar verá algo.

Naquela noite, um objeto de grande valor, uma pequena caixa que ele guardava em seu escritório, havia desaparecido. Somente ele conhecia sua existência.

A janela havia sido violada.

—O que continha a caixa? —perguntou Holmes.

Sir Lionel hesitou:

—Documentos. Muito perigosos se caírem em mãos erradas.

Holmes não insistiu. Pediu o monóculo, segurou-o nas mãos e examinou-o cuidadosamente.

De repente, sorriu levemente.

Visitamos a mansão Bloomsbury. Sir Lionel nos apresentou sua secretária, uma jovem mulher:

—A senhorita Evelyn Green.

Holmes examinou o escritório de onde a caixa havia sido roubada.

—Vê algo, Holmes? —perguntei.

—Vejo tudo, Watson. A única questão é o que significa.

E agora olhe para isto: a poeira mostra claramente: a janela foi violada por dentro.

Sir Lionel parecia cada vez mais perturbado.

—Suspeita de alguém que tenha cometido o roubo? —perguntou Holmes.

O nobre hesitou, depois disse:

—Um parceiro. Edward Ferson. Tivemos um desentendimento há dois meses e nos separamos. Mas nunca imaginei…

Holmes o interrompeu:

—Não é hora de suposições, Sir Lionel. É hora de pensar.

A casa de Ferson ficava em um bairro escuro de Southwark. Holmes se aproximou da porta.

Antes que pudesse bater, a porta se abriu. Um homem surgiu à nossa frente.

—Sr. Ferson —disse Holmes—, poderíamos dar uma olhada em seu laboratório?

Antes que Ferson reagisse, Holmes entrou. Eu o segui e vi bancadas cheias de frascos, peças mecânicas e papéis espalhados.

Em uma das bancadas, havia uma cópia idêntica do monóculo âmbar. Holmes foi até lá e pegou-o nas mãos.

O rosto de Ferson escureceu:

—Foi você quem enviou a carta? —perguntou Holmes, deixando o monóculo sobre a bancada.

—Ele… ele tem algo que me pertence —respondeu Ferson.

Holmes olhou para ele com severidade:

—Os documentos?

—Uma invenção —disse Ferson— que eu havia confiado a ele. Ele reteve para si.

Holmes o encarou:

—E a caixa? Você a roubou?

—A caixa? Não —disse Ferson. —Juro: nunca entrei na casa dele.

Sua voz tremia. Parecia sincero. Holmes fez um gesto para sairmos:

—Isso complica as coisas —disse enquanto atravessávamos novamente a neblina.

À noite, de volta à Baker Street, Holmes fumava seu cachimbo, imerso em profunda reflexão. De repente, levantou-se de repente:

—Watson, em meia hora teremos a solução.

Sir Lionel chegou após ser avisado. Holmes o recebeu cordialmente, mas com aquela conhecida calma penetrante:

—Sir Lionel —disse—, seu monóculo é a chave do mistério.

O nobre olhou para ele:

—O que quer dizer?

—Você o encontrou dentro da carta que recebeu.

Holmes sorriu:

—Este monóculo é uma mensagem. Alguém queria avisá-lo.

—Sobre o quê? —perguntei.

—Sobre alguém que tentaria roubar os documentos. E esse alguém estava dentro de sua própria casa.

Sir Lionel levantou-se surpreso:

—Isso é absurdo.

Holmes olhou para ele:

—O roubo da caixa…

Ele fez uma pausa, acendendo o cachimbo:

—…foi cometido por sua secretária, a Srta. Evelyn Green.

Sir Lionel ficou sem palavras.

—A Srta. Green —continuou Holmes— tinha acesso ao escritório. Sabia do desentendimento com Ferson. E, mais importante: havia concordado em vender os documentos. O monóculo foi enviado por Ferson para avisá-lo e permitir que tomasse as providências necessárias.

Sir Lionel disse:

—Evelyn? Eu confiava nela como a uma filha.

Holmes respondeu:

—Exatamente por isso ela era perfeita para a tarefa.

A Srta. Green foi presa naquela noite, tentando fugir pela estação nas margens do Tâmisa. Os documentos foram encontrados escondidos em sua mala. Ela havia violado a janela para incriminar Ferson.

Retornando através da neblina para Baker Street, eu disse:

—Mais uma vez, você me impressionou, meu amigo.

Holmes acendeu seu cachimbo e disse:

—A lógica, caro Watson, nada mais é do que a luz que dissipa a neblina. Basta olhar pelo ângulo certo.

E assim, mais um caso foi encerrado, deixando-me mais uma vez a me perguntar quantos mistérios Londres ainda poderia esconder e quantas vezes a genialidade de meu amigo seria necessária para iluminá-los.

.

.

.

.

GREEK POETRY - τού Κωνσταντακη -χ.ν.κουβέλης c.n.couvelis POETRY-c.n.couvelis-ΠΟΙΗΜΑΤΑ-χ.ν.κουβελης

 .

.

GREEK POETRY

- τού Κωνσταντακη

-χ.ν.κουβέλης c.n.couvelis

POETRY-c.n.couvelis-ΠΟΙΗΜΑΤΑ-χ.ν.κουβελης

χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

του Κωνσταντάκη

σαράντα μήλα κόκκινα σ’ ενα μαντήλι δεμένα

ὁ Κωνσταντάκης εστειλε τσι ἀγάπης δῶρα

καὶ τὸ μαντήλι μοσχοβόλαγε κι ἡ κόρη τὸ φιλοῦσε,

μα ηρθε μαντάτο φοβερὸ ἀπ’ τὰ σύνορα τής χώρας·

πολέμου αέρας φυσηξε και τα δεντρά λυγισαν

και πρῶτος ο Κωνσταντινος ο μικροΚωνσταντακης

μ'ακριτες αντρειωμένους μαζι για πόλεμο κιναει

ευτυς στη μάχη ρίχνεται αστράφτει το σπαθί του

τρεις μέρες πολεμά σαν λιοντας εχτρούς σκορπάει

κι ο Χάροντας τονε ζήλεψε στο διάσελο ψηλά εφάνη

κονταριν στο στηθος επεταξεν την ψυχή του επαιρνει

πέφτει ο λεβεντης καταγης κι ο κόσμος όλος γύρω σβηνει

και τ'αλογο μονάχο του γυρίζει στης κόρης την αυλιτσα

εκείνη ως το'δε έρμο χωρίς αφεντη φωνή μεγάλη βγαζει

Κωνσταντακη μου άκριτη μου καλέ μου που χάθηκες

που πήγες ψηλα στ'αστερια και μενα μ'αφησες στη γής 

να σου φυλω σαράντα μηλα κόκκινα τσ'αγαπης δωρα

.

.

.

LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ -δεν θέλω πια να φοβάμαι -χ.ν.κουβελης c.n.couvelis ΚΕΙΜΕΝΑ-TEXTS-Χ.Ν.Κουβελης[C.N.Couvelis

 .

.

LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

-δεν θέλω πια να φοβάμαι

-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

ΚΕΙΜΕΝΑ-TEXTS-Χ.Ν.Κουβελης[C.N.Couvelis

φωτογράφιση-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

δεν θέλω πια να φοβάμαι

Εκείνη  καθόταν κοντά στο παράθυρο κοιτώντας το ηρεμο.γκρίζο νερό 

τής θάλασσας να αντανακλά τον μουντό ουρανό. Εκεινος ήταν στην 

απέναντι πλευρά τού δωματίου, καθισμένος σε μια πολυθρόνα, αμίλητος.

-η πραγματικότητα γλιστρά μέσα από δάκτυλα μου,ψιθύρισε εκείνη.

Εκείνος την άκουσε.Γυρισε προς το μερος της.

-Η πραγματικότητα ποτέ δεν είναι αληθινή,απάντησε.

Εκείνη ξαφνικά ένιωσε φόβο.

Νύχτωσε γρήγορα.Το δωμάτιο βυθίστηκε στο σκοτάδι.Ο.ανεμος χτυπούσε

τα παραθυρα.Τα κυματα στην ακτή ακούγονταν.

Εκείνη κάθησε μπροστά στον καθρέφτη.

-Τι βλέπεις;τής είπε εκείνος.

-Δεν ξέρω,απάντησε.Τιποτα.

Όταν ξύπνησε,ξημερωνοντας κατέβηκε στη παραλία.

Ο ήλιος ανέτειλε,και τα νερα έλαμπαν σαν γυαλί.

Εκεινη επέστρεψε από την παραλία.Το δωμάτιο ήταν αδειο. 

Ένιωσε θλίψη.

.-δεν θέλω πια να φοβάμαι, ψιθύρισε.

.

.

.

LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ -Η κουκλα (Ελληνικά, English, Francais, German, Italiano, Spanish, Portuguese) -χ.ν.κουβελης c.n.couvelis ΚΕΙΜΕΝΑ-TEXTS-Χ.Ν.Κουβελης[C.N.Couvelis

 .

.

LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

-Η κουκλα

(Ελληνικά, English, Francais, German, Italiano, Spanish, Portuguese)

-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

ΚΕΙΜΕΝΑ-TEXTS-Χ.Ν.Κουβελης[C.N.Couvelis

χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

Η κουκλα

(Ελληνικά, English, Francais, German, Italiano, Spanish, Portuguese)

Μπήκε στο καταστημα και ζήτησε να δει τις πλαστικές κούκλες.Η υπάλληλος

τον πήγε στην αίθουσα που εκτίθονταν.

Μια από αυτές  τον εντυπωσίασε και τη διάλεξε.

Την έβαλε στο διπλανό κάθισμα τού αυτοκινήτου του.Ολοι τον κοιτούσαν στο δρόμο,στα φανάρια που σταματούσε.Ηταν εντυπωσιακή γυναίκα.

Την έστησε σε μια γωνιά τής κρεβατοκάμαρας.Στην.αρχη τού φάνηκε άκαμπτη,

αδιάφορη.

Όμως μετά από λίγες μέρες όλα άλλαξαν.

Τής περιέγραφε τη ζωή του, τους έρωτες του.Της διάβαζε αποσπάσματα από βιβλία, της έβαζε μουσική, της έδειχνε φωτογραφίες. 

Μια νύχτα τη ξάπλωσε στο κρεβάτι δίπλα του.

Μετά από εκείνη τη νύχτα δεν κοιμόνταν χωρίς εκείνη.

Αγόρασε ρούχα και την έντυνε,τη στόλιζε με κοσμήματα και περούκες.

-Είσαι όμορφη ,της έλεγε.

Είχε ανάγκη τη παρουσια της.Ηταν εκεί για εκείνον.Για πάντα.Αμεταβλητη.

Δική του.

 Άρχισε να αδιαφορεί για τον εξωτερικό κόσμο,στη δουλειά του καθυστερούσε,

ζητούσε άδειες.

Σκέφτονταν εκείνη,στο ημίφως τής κρεβατοκάμαρας να τον περιμένει.

Τον ξυπνούσαν θόρυβοι τη νύχτα.Την έβλεπε να μετακινείται.Ακουε την

αναπνοή της.

Από τη δουλειά τον απελυσαν.Χαρηκε.Θα είχε περισσότερο χρόνο με τη 

γυναίκα του.

Απενεργοποιησε το τηλέφωνο.Δεν ήθελε κανένας να τους ενοχλεί.

Μια μέρα άρχισε να την υποψιάζεται.Ενιωσε πως τον προδίδει,πως τον

εγκαταλείπει.Πως δεν τον θέλει πια.

Αυτόν τον τρελενε.Της φώναζε.Ζητουσε εξηγήσεις.

Η κούκλα ανεκφραστη,ψυχρή.

Κατέρρευσε.

Και τότε την είδε άψυχη,άδεια,μια πλαστική μαζα

Την άρπαξε  και την πέταξε στο πάτωμα. Το κεφάλι της έσπασε,όλο το κορμι 

της διαλύθηκε.

Έμεινε για ώρες δίπλα στο πεσμένο σώμα της.Δεν την άγγιξε.Μονο την 

κοιτούσε.

Ξενύχτησε σε αυτή τη θέση.

Όταν ξημέρωσε άφησε τη πλαστική γυναίκα στο πάτωμα,έκλεισε τη πόρτα

τού διαμερίσματος και έφυγε.

Κανείς δεν τον ξαναείδε.

.

.

The Doll

He entered the shop and asked to see the plastic dolls. The clerk led him to the room where they were displayed.

One of them impressed him and he chose her.

He placed her on the seat next to him in his car. Everyone stared at him on the street, at the traffic lights where he stopped. She was an impressive woman.

He set her up in a corner of the bedroom. At first she seemed stiff, indifferent.

But after a few days everything changed.

He described his life to her, his loves. He read her excerpts from books, played music for her, showed her photographs.

One night he laid her on the bed next to him.

After that night he never slept without her.

He bought clothes and dressed her, adorned her with jewelry and wigs.

“You’re beautiful,” he told her.

He needed her presence. She was there for him. Forever. Unchanging.

His.

He began to neglect the outside world; he was late for work, asked for days off.

He thought of her, waiting for him in the half-light of the bedroom.

Noises woke him at night. He saw her move. He heard her breathing.

He was fired from his job. He was happy. He would have more time with his woman.

He turned off the phone. He didn’t want anyone to disturb them.

One day he began to suspect her. He felt she was betraying him, abandoning him, no longer wanting him.

This drove him mad. He shouted at her. Demanded explanations.

The doll expressionless, cold.

He collapsed.

And then he saw her lifeless, empty, a plastic mass.

He grabbed her and threw her to the floor. Her head broke, her whole body shattered.

He stayed for hours beside her fallen body. He did not touch her. He only looked at her.

He stayed up all night like that.

When morning came he left the plastic woman on the floor, closed the apartment door, and walked away.

No one ever saw him again.

.

.

La Poupée

Il entra dans le magasin et demanda à voir les poupées en plastique.

La vendeuse le conduisit dans la salle où elles étaient exposées.

L’une d’elles l’impressionna et il la choisit.

Il la posa sur le siège à côté de lui dans sa voiture.

Dans la rue, aux feux où il s’arrêtait, tout le monde le regardait.

C’était une femme impressionnante.

Il la plaça dans un coin de la chambre. Au début elle lui parut rigide, indifférente.

Mais après quelques jours tout changea.

Il lui racontait sa vie, ses amours. Il lui lisait des passages de livres, lui mettait de la musique, lui montrait des photos.

Une nuit il la coucha à côté de lui.

Après cette nuit-là, il ne dormit plus jamais sans elle.

Il acheta des vêtements et l’habillait, la décorait de bijoux et de perruques.

« Tu es belle », lui disait-il.

Il avait besoin de sa présence. Elle était là pour lui. Pour toujours. Inchangeable.

À lui.

Il commença à négliger le monde extérieur : arrivait en retard au travail, demandait des congés.

Il pensait à elle, l’attendant dans la pénombre de la chambre.

Des bruits le réveillaient la nuit. Il la voyait bouger. Il entendait sa respiration.

On le renvoya. Il en fut heureux : il aurait plus de temps pour sa femme.

Il éteignit le téléphone. Il ne voulait que personne ne les dérange.

Un jour il commença à la soupçonner. Il sentit qu’elle le trahissait, l’abandonnait, ne le voulait plus.

Cela le rendait fou. Il lui criait dessus. Réclamait des explications.

La poupée, impassible, froide.

Il s’effondra.

Et alors il la vit sans vie, vide, une masse de plastique.

Il la saisit et la jeta par terre. Sa tête se brisa, tout son corps se désagrégea.

Il resta des heures à côté de son corps tombé. Il ne la toucha pas. Il la regarda seulement.

Il veilla toute la nuit ainsi.

Au matin, il laissa la femme en plastique par terre, ferma la porte de l’appartement et partit.

On ne le revit jamais.

.

.

Die Puppe

Er betrat das Geschäft und bat darum, die Plastikpuppen zu sehen.

Die Angestellte führte ihn in den Raum, in dem sie ausgestellt waren.

Eine von ihnen beeindruckte ihn und er wählte sie aus.

Er setzte sie auf den Sitz neben sich im Auto.

Alle starrten ihn auf der Straße an, an den Ampeln, an denen er hielt.

Sie war eine beeindruckende Frau.

Er stellte sie in eine Ecke des Schlafzimmers. Zuerst erschien sie ihm steif, gleichgültig.

Doch nach ein paar Tagen änderte sich alles.

Er erzählte ihr sein Leben, seine Lieben. Er las ihr aus Büchern vor, spielte ihr Musik, zeigte ihr Fotos.

Eines Nachts legte er sie neben sich ins Bett.

Seit dieser Nacht schlief er nie wieder ohne sie.

Er kaufte Kleidung und zog sie ihr an, schmückte sie mit Schmuck und Perücken.

„Du bist schön“, sagte er zu ihr.

Er brauchte ihre Gegenwart. Sie war für ihn da. Für immer. Unveränderlich.

Sein.

Er begann, die Außenwelt zu vernachlässigen; kam zu spät zur Arbeit, bat um Urlaub.

Er dachte an sie, wie sie im Halbdunkel des Schlafzimmers auf ihn wartete.

Geräusche weckten ihn in der Nacht. Er sah sie sich bewegen. Hörte ihr Atmen.

Man entließ ihn. Er freute sich. Er würde mehr Zeit mit seiner Frau haben.

Er schaltete das Telefon aus. Niemand sollte sie stören.

Eines Tages begann er, sie zu verdächtigen. Er fühlte, dass sie ihn verriet, ihn verließ, ihn nicht mehr wollte.

Das machte ihn wahnsinnig. Er schrie sie an. Verlangte Erklärungen.

Die Puppe ausdruckslos, kalt.

Er brach zusammen.

Und dann sah er sie leblos, leer, eine plastische Masse.

Er packte sie und warf sie auf den Boden. Ihr Kopf zerbrach, ihr ganzer Körper zerfiel.

Stundenlang blieb er neben ihrem gefallenen Körper. Er rührte sie nicht an. Er sah sie nur an.

Er blieb die ganze Nacht wach.

Als es dämmerte, ließ er die Plastikkfrau auf dem Boden liegen, schloss die Wohnungstür und ging fort.

Niemand sah ihn je wieder.

.

.

La Bambola

Entrò nel negozio e chiese di vedere le bambole di plastica.

L’impiegata lo portò nella sala dove erano esposte.

Una di esse lo colpì e la scelse.

La mise sul sedile accanto a lui in auto.

Tutti lo guardavano per strada, ai semafori dove si fermava.

Era una donna impressionante.

La sistemò in un angolo della camera da letto. All’inizio gli sembrò rigida, indifferente.

Ma dopo qualche giorno tutto cambiò.

Le raccontava la sua vita, i suoi amori. Le leggeva brani di libri, le metteva musica, le mostrava fotografie.

Una notte la distese sul letto accanto a sé.

Da quella notte non dormì più senza di lei.

Comprò vestiti e la vestiva, la adornava con gioielli e parrucche.

«Sei bella», le diceva.

Aveva bisogno della sua presenza. Lei era lì per lui. Per sempre. Immutabile.

Sua.

Cominciò a trascurare il mondo esterno: arrivava tardi al lavoro, chiedeva permessi.

Pensava a lei, che lo aspettava nella penombra della camera.

Rumori lo svegliavano di notte. La vedeva muoversi. Sentiva il suo respiro.

Fu licenziato. Ne fu felice: avrebbe avuto più tempo con la sua donna.

Spense il telefono. Non voleva che nessuno li disturbasse.

Un giorno iniziò a sospettarla. Sentì che lo tradiva, che lo abbandonava, che non lo voleva più.

Questo lo faceva impazzire. Le urlava. Pretendeva spiegazioni.

La bambola inespressiva, fredda.

Crollò.

E allora la vide priva di vita, vuota, una massa di plastica.

La afferrò e la scagliò a terra. La testa si ruppe, tutto il corpo si frantumò.

Rimase per ore accanto al suo corpo caduto. Non la toccò. La guardò soltanto.

Vegliò tutta la notte così.

All’alba lasciò la donna di plastica sul pavimento, chiuse la porta dell’appartamento e se ne andò.

Nessuno lo rivide mai più.

.

.

La Muñeca

Entró en la tienda y pidió ver las muñecas de plástico.

La empleada lo llevó a la sala donde estaban expuestas.

Una de ellas lo impresionó y la eligió.

La puso en el asiento de al lado en el coche.

Todos lo miraban en la calle, en los semáforos donde se detenía.

Era una mujer impresionante.

La colocó en un rincón del dormitorio. Al principio le pareció rígida, indiferente.

Pero después de unos días todo cambió.

Le contaba su vida, sus amores. Le leía fragmentos de libros, le ponía música, le mostraba fotografías.

Una noche la acostó en la cama junto a él.

Después de aquella noche no volvió a dormir sin ella.

Compró ropa y la vestía, la adornaba con joyas y pelucas.

«Eres hermosa», le decía.

Necesitaba su presencia. Ella estaba allí para él. Para siempre. Inmutable.

Suya.

Empezó a descuidar el mundo exterior: llegaba tarde al trabajo, pedía permisos.

Pensaba en ella, esperándolo en la penumbra del dormitorio.

Los ruidos lo despertaban por la noche. La veía moverse. Oía su respiración.

Lo despidieron. Se alegró. Tendría más tiempo con su mujer.

Apagó el teléfono. No quería que nadie los molestara.

Un día comenzó a sospechar de ella. Sintió que lo traicionaba, que lo abandonaba, que ya no lo quería.

Eso lo enloquecía. Le gritaba. Le exigía explicaciones.

La muñeca inexpresiva, fría.

Se derrumbó.

Y entonces la vio sin vida, vacía, una masa de plástico.

La agarró y la tiró al suelo. Su cabeza se rompió, todo su cuerpo se deshizo.

Permaneció horas junto a su cuerpo caído. No la tocó. Solo la miró.

Pasó la noche en vela así.

Al amanecer dejó a la mujer de plástico en el suelo, cerró la puerta del apartamento y se fue.

Nadie lo volvió a ver.

.

.

A Boneca

Ele entrou na loja e pediu para ver as bonecas de plástico.

A funcionária o levou à sala onde estavam expostas.

Uma delas o impressionou e ele a escolheu.

Colocou-a no banco ao lado no carro.

Todos o olhavam na rua, nos semáforos onde parava.

Era uma mulher impressionante.

Colocou-a num canto do quarto. No início ela lhe pareceu rígida, indiferente.

Mas depois de alguns dias tudo mudou.

Ele lhe descrevia sua vida, seus amores. Lia trechos de livros, colocava música, mostrava fotografias.

Uma noite ele a deitou na cama ao lado dele.

Depois dessa noite nunca mais dormiu sem ela.

Comprou roupas e a vestia, enfeitava-a com joias e perucas.

“Você é bonita”, dizia-lhe.

Ele precisava de sua presença. Ela estava ali para ele. Para sempre. Imutável.

Sua.

Começou a negligenciar o mundo exterior; chegava atrasado ao trabalho, pedia licenças.

Pensava nela, esperando por ele na meia-luz do quarto.

Barulhos o acordavam à noite. Via-a mover-se. Ouvia sua respiração.

Foi demitido. Ficou feliz. Teria mais tempo com sua mulher.

Desligou o telefone. Não queria que ninguém os incomodasse.

Um dia começou a desconfiar dela. Sentiu que ela o traía, que o abandonava, que já não o queria.

Isso o enlouquecia. Gritava com ela. Exigia explicações.

A boneca inexpressiva, fria.

Desabou.

E então a viu sem vida, vazia, uma massa de plástico.

Pegou-a e a jogou no chão. Sua cabeça quebrou, seu corpo todo se despedaçou.

Ficou horas ao lado do corpo caído. Não lhe tocou. Apenas a olhou.

Passou a noite inteira assim.

Quando amanheceu deixou a mulher de plástico no chão, fechou a porta do apartamento e foi embora.

Nunca mais foi visto.

.

.

.

LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ -Κοιτα εμένα (μια ταινία) (Ελληνικά, English, Francais, German, Italiano, Spanish, Portuguese) -χ.ν.κουβελης c.n.couvelis ΚΕΙΜΕΝΑ-TEXTS-Χ.Ν.Κουβελης[C.N.Couvelis

 .

.

LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

-Κοιτα εμένα 

(μια ταινία)

(Ελληνικά, English, Francais, German, Italiano, Spanish, Portuguese)

-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

ΚΕΙΜΕΝΑ-TEXTS-Χ.Ν.Κουβελης[C.N.Couvelis

χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

Κοίτα εμένα

(μια ταινία )

Ασπρόμαυρη σκηνή.

Αίθουσα αεροδρομιου

 Ήχοι βημάτων, ανακοινώσεις σε δύο γλώσσες,αγγλικά και γαλλικά.

Εκείνη κάθεται μόνη.Τα μαλλιά της κομμένα κοντά. Κρατά ένα βιβλίο ανοιχτό.

Εκείνος εμφανίζεται στην άκρη τού κάδρου δεξια.Την κοιτάζει.

Η κάμερα κάνει jump cut:

εκεινος κάθεται δίπλα της.

-Θα με ρωτήσετε για την ταινία;τού λέει,χωρίς να τον κοιτάζει

-Οχι,τής απαντάει εκείνος και τη κοιτάζει.Θα σε ρωτήσω για μένα.

Εκείνη τον κοιτάζει.

Χαμογελα.

Cut.

Η σκηνή σε μπαρ.

Η κάμερα κινείται ανάμεσα στα τραπεζια.Η ατμόσφαιρα είναι γεμάτη  καπνό.

Η κάμερα σταματά μπροστά τους.Καθονται απεναντι,ακινητοι,κοιτώντας ο ένας τον άλλον 

Το γκαρσονι φέρνει τα ποτά τους

Cut.

Εκεινη γελάει δυνατά.

Cut

Εκείνος τής πιανει το χέρι.

Cut.

Σκηνή στο δωμάτιο.

Το δωμάτιο με χαμηλό φωτισμό.

Είναι ξαπλωμένοι στο κρεβάτι.

 Η κάμερα κάνει αργή πανοραμική περιστροφή,

και ζουμαρει στα  πρόσωπα τους.

-Είσαι μεγαλύτερος από μένα,λέει εκείνη.

-Είμαι πιο κουρασμένος από εσένα. Αυτό είναι όλο,

απαντάει εκείνος.

-Θα με βαρεθείς,λέει εκείνη

-Μπορεί,απαντάει εκείνος.

(παύση)

Αλλά όχι απόψε.

Εκείνη ακουμπά το κεφάλι της στον ώμο του.

Το κάδρο σκοτεινιάζει αργά.

Παράλληλες  cuts σκηνές: Εκείνη τρέχει στη βροχή γελώντας.

Εκεινος γράφει σε μια  γραφομηχανή.

Οι δυο τους χορεύουν χωρίς μουσική στο σαλόνι.

Εκείνη κλαίει στο μπάνιο.

Εκεινος καπνίζει στο μπαλκόνι.

Σκηνή στο σαλόνι.

Νύχτα.Ακουγεται η καταιγίδα.

Χαμηλός φωτισμός. Εκεινη πηγαίνει πέρα δώθε.

Εκείνος στέκεται όρθιος,ακίνητος.

-Δεν θέλω να με χρησιμοποιούν,λέει εκείνη.Δεν είμαι σταρ.

Εκείνη βγαίνει από το πλάνο.

Cut.

Σκηνή χωρισμού.

Η κάμαρα τούς ακολουθεί σε έναν ερημικό δρόμο.

Η κάμερα στέκεται ακίνητη.

Απομακρύνονται στο βάθος.

Εκείνη βγαίνει από το κάδρο αριστερά.

Εκείνος μετά από λίγο βγαίνει από το κάδρο δεξιά.

Η κάμερα μένει ακίνητη 

δειχνοντας το δρόμο που χάνεται στο βάθος.

Cut.

Σκηνή τού τέλους.

Εκείνος διαβάζει στην εφημερίδα πως βρέθηκε νεκρή στο αυτοκίνητο της.

Cut.

Η φωνή του voice-over:

-Καποιοι ανθρωποι δεν αντέχουν τον κόσμο.

Cut.

Εκείνος κάθεται στο γραφείο.

Ανοίγει ένα συρτάρι.

Βγάζει ένα λευκό χαρτί.

Γράφει.

Η κάμερα απομακρύνεται.

Cut.

Εκείνος έξω από το μπαρ.

Κοιτάζει μέσα.

Το τραπέζι όπου κάθισαν κάποτε είναι άδειο.

Η κάμερα πλησιάζει πολυ στο τραπέζι.Το πλάνο θολωνει.

Voice-over εκεινης (από ηχογράφηση):

-Κοίτα εμένα.

Fade out.

Τέλος.

.

.

Look at Me

(a film)

Black-and-white scene.

Airport hall.

Sounds of footsteps, announcements in two languages, English and French.

She sits alone. Her hair cut short. She holds an open book.

He appears at the right edge of the frame. He looks at her.

Jump cut:

he is sitting next to her.

“Are you going to ask me about the film?” she says, without looking at him.

“No,” he answers, looking at her. “I’ll ask you about me.”

She looks at him.

She smiles.

Cut.

The bar scene.

The camera moves between the tables. The atmosphere is filled with smoke.

The camera stops in front of them. They sit facing each other, motionless, staring.

The waiter brings their drinks.

Cut.

She laughs loudly.

Cut.

He takes her hand.

Cut.

Scene in the room.

The room is dimly lit.

They lie on the bed.

The camera makes a slow panoramic rotation and zooms in on their faces.

“You’re older than me,” she says.

“I’m just more tired than you. That’s all,” he replies.

“You’ll get bored of me,” she says.

“Maybe,” he replies.

(pause)

“But not tonight.”

She rests her head on his shoulder.

The frame darkens slowly.

Parallel cut scenes:

She runs in the rain laughing.

He types on a typewriter.

They dance without music in the living room.

She cries in the bathroom.

He smokes on the balcony.

Living-room scene.

Night. The storm is heard.

Low lighting. She walks back and forth.

He stands still.

“I don’t want to be used,” she says. “I’m not a star.”

She exits the frame.

Cut.

Separation scene.

The camera follows them on a deserted road.

It remains still.

They walk away in the distance.

She exits the frame to the left.

He exits to the right a moment later.

The camera remains fixed,

showing the road fading into the distance.

Cut.

Final scene.

He reads in the newspaper that she was found dead in her car.

Cut.

His voice-over:

“Some people cannot endure the world.”

Cut.

He sits at his desk.

He opens a drawer.

Takes out a blank sheet of paper.

Writes.

The camera pulls away.

Cut.

He stands outside the bar.

He looks inside.

The table where they once sat is empty.

The camera moves very close to the table. The image blurs.

Her voice-over (from a recording):

“Look at me.”

Fade out.

End.

.

.

Regarde-moi

(un film)

Scène en noir et blanc.

Hall d’aéroport.

Bruits de pas, annonces en deux langues, anglais et français.

Elle est assise seule. Les cheveux coupés courts. Elle tient un livre ouvert.

Il apparaît à droite du cadre. Il la regarde.

Jump cut :

il est assis à côté d’elle.

« Vous allez me poser des questions sur le film ? » dit-elle sans le regarder.

« Non », répond-il en la regardant. « Je vais te poser des questions sur moi. »

Elle le regarde.

Elle sourit.

Cut.

La scène au bar.

La caméra se deplace entre les tables. L’atmosphère est pleine de fumée.

La caméra s’arrête devant eux. Ils sont assis face à face, immobiles, se dévisageant.

Le garçon apporte leurs boissons.

Cut.

Elle éclate de rire.

Cut.

Il lui prend la main.

Cut.

Scène dans la chambre.

La pièce est faiblement éclairée.

Ils sont allongés sur le lit.

La caméra effectue une lente rotation panoramique et zoome sur leurs visages.

« Tu es plus âgé que moi », dit-elle.

« Je suis juste plus fatigué que toi. C’est tout », répond-il.

« Tu vas te lasser de moi », dit-elle.

« Peut-être », répond-il.

(pause)

« Mais pas ce soir. »

Elle pose la tête sur son épaule.

Le cadre s’assombrit lentement.

Plans parallèles :

Elle court sous la pluie en riant.

Il tape à la machine à écrire.

Ils dansent sans musique dans le salon.

Elle pleure dans la salle de bain.

Il fume sur le balcon.

Scène dans le salon.

Nuit. On entend l’orage.

Lumière tamisée. Elle fait les cent pas.

Il reste debout, immobile.

« Je ne veux pas être utilisée », dit-elle. « Je ne suis pas une star. »

Elle sort du cadre.

Cut.

Scène de séparation.

La caméra les suit sur une route déserte.

Elle reste immobile.

Ils s’éloignent au loin.

Elle sort du cadre à gauche.

Il sort à droite un peu après.

La caméra reste fixe,

montrant la route qui disparaît dans le lointain.

Cut.

Scène finale.

Il lit dans le journal qu’on l’a retrouvée morte dans sa voiture.

Cut.

Voix off de lui :

« Certains ne supportent pas le monde. »

Cut.

Il s’assoit à son bureau.

Il ouvre un tiroir.

Sort une feuille blanche.

Écrit.

La caméra recule.

Cut.

Il est dehors, devant le bar.

Il regarde à l’intérieur.

La table où ils s’étaient assis autrefois est vide.

La caméra s’approche de très près de la table. Le plan se brouille.

Voix off d’elle (d’un enregistrement) :

« Regarde-moi. »

Fondu au noir.

Fin.

.

.

Sieh mich an

(ein Film)

Schwarzweißszene.

Flughafenhalle.

Schritte, Durchsagen in zwei Sprachen, Englisch und Französisch.

Sie sitzt allein. Kurzgeschnittene Haare. Ein geöffnetes Buch in der Hand.

Er erscheint am rechten Bildrand. Er sieht sie an.

Jump Cut:

Er sitzt neben ihr.

„Werden Sie mich nach dem Film fragen?“ sagt sie, ohne ihn anzusehen.

„Nein“, antwortet er und sieht sie an. „Ich werde dich nach mir fragen.“

Sie sieht ihn an.

Sie lächelt.

Cut.

Die Barszene.

Die Kamera bewegt sich zwischen den Tischen. Die Atmosphäre ist voller Rauch.

Die Kamera hält vor ihnen an. Sie sitzen sich gegenüber, unbeweglich, sich anstarrend.

Der Kellner bringt ihre Getränke.

Cut.

Sie lacht laut.

Cut.

Er nimmt ihre Hand.

Cut.

Szene im Zimmer.

Das Zimmer ist schwach beleuchtet.

Sie liegen auf dem Bett.

Die Kamera macht eine langsame Panorama-Drehung und zoomt auf ihre Gesichter.

„Du bist älter als ich“, sagt sie.

„Ich bin nur müder als du. Das ist alles“, antwortet er.

„Du wirst mich satt haben“, sagt sie.

„Vielleicht“, antwortet er.

(Pause)

„Aber nicht heute Nacht.“

Sie legt ihren Kopf auf seine Schulter.

Das Bild verdunkelt sich langsam.

Parallel geschnittene Szenen:

Sie rennt lachend durch den Regen.

Er tippt auf einer Schreibmaschine.

Die beiden tanzen ohne Musik im Wohnzimmer.

Sie weint im Badezimmer.

Er raucht auf dem Balkon.

Wohnzimmerszene.

Nacht. Man hört das Gewitter.

Gedämpftes Licht. Sie geht hin und her.

Er steht still.

„Ich will nicht benutzt werden“, sagt sie. „Ich bin kein Star.“

Sie verlässt das Bild.

Cut.

Trennungsszene.

Die Kamera folgt ihnen auf einer verlassenen Straße.

Sie bleibt reglos.

Sie entfernen sich in der Ferne.

Sie geht links aus dem Bild.

Er kurz darauf rechts.

Die Kamera bleibt unbewegt

und zeigt die Straße, die in der Ferne verschwindet.

Cut.

Schlussszene.

Er liest in der Zeitung, dass man sie tot in ihrem Auto gefunden hat.

Cut.

Sein Voice-over:

„Manche Menschen ertragen die Welt nicht.“

Cut.

Er sitzt an seinem Schreibtisch.

Er öffnet eine Schublade.

Nimmt ein leeres Blatt heraus.

Schreibt.

Die Kamera fährt zurück.

Cut.

Er steht draußen vor der Bar.

Er blickt hinein.

Der Tisch, an dem sie einst saßen, ist leer.

Die Kamera fährt ganz nah an den Tisch heran. Das Bild verschwimmt.

Ihre Voice-over-Stimme (aus einer Aufnahme):

„Sieh mich an.“

Fade out.

Ende.

.

.

Guardami

(un film)

Scena in bianco e nero.

Sala d’aeroporto.

Passi, annunci in due lingue, inglese e francese.

Lei è seduta da sola. Capelli corti. Tiene un libro aperto.

Lui appare sul lato destro dell’inquadratura. La guarda.

Jump cut:

lui è seduto accanto a lei.

«Mi chiederete del film?» dice lei, senza guardarlo.

«No», risponde lui guardandola. «Ti chiederò di me.»

Lei lo guarda.

Sorride.

Cut.

La scena al bar.

La camera si muove tra i tavoli. L’aria è piena di fumo.

La camera si ferma davanti a loro. Sono seduti uno di fronte all’altra, immobili, fissandosi.

Il cameriere porta i loro drink.

Cut.

Lei ride forte.

Cut.

Lui le prende la mano.

Cut.

Scena nella stanza.

La stanza è debolmente illuminata.

Sono sdraiati sul letto.

La camera compie una lenta panoramica e si avvicina ai loro volti.

«Sei più grande di me», dice lei.

«Sono solo più stanco di te. Tutto qui», risponde lui.

«Ti annoierai di me», dice lei.

«Forse», risponde lui.

(pausa)

«Ma non stanotte.»

Lei appoggia la testa sulla sua spalla.

L’immagine si oscura lentamente.

Scene in montaggio parallelo:

Lei corre sotto la pioggia ridendo.

Lui scrive a macchina.

Ballano senza musica in salotto.

Lei piange in bagno.

Lui fuma sul balcone.

Scena in salotto.

Notte. Si sente il temporale.

Luce soffusa. Lei cammina avanti e indietro.

Lui rimane in piedi, immobile.

«Non voglio essere usata», dice lei. «Non sono una star.»

Esce dall’inquadratura.

Cut.

Scena della separazione.

La camera li segue lungo una strada deserta.

Rimane immobile.

Si allontanano nel fondo.

Lei esce a sinistra dall’inquadratura.

Lui poco dopo esce a destra.

La camera resta ferma

mostrando la strada che svanisce in lontananza.

Cut.

Scena finale.

Lui legge sul giornale che lei è stata trovata morta nella sua auto.

Cut.

La sua voce fuori campo:

«Alcune persone non sopportano il mondo.»

Cut.

Lui si siede alla scrivania.

Apre un cassetto.

Tira fuori un foglio bianco.

Scrive.

La camera si allontana.

Cut.

Lui fuori dal bar.

Guarda dentro.

Il tavolo dove un tempo sedevano è vuoto.

La camera si avvicina molto al tavolo. L’immagine sfoca.

Voce fuori campo di lei (da una registrazione):

«Guardami.»

Dissolvenza.

Fine.

.

.

Mírame

(una película)

Escena en blanco y negro.

Sala de aeropuerto.

Sonidos de pasos, anuncios en inglés y francés.

Ella está sentada sola. Pelo corto. Sostiene un libro abierto.

Él aparece en el borde derecho del encuadre. La mira.

Jump cut:

él está sentado a su lado.

«¿Me va a preguntar sobre la película?» dice ella sin mirarlo.

«No», responde él mirándola. «Te voy a preguntar sobre mí.»

Ella lo mira.

Sonríe.

Cut.

La escena en el bar.

La cámara se mueve entre las mesas. La atmósfera está llena de humo.

La cámara se detiene frente a ellos. Sentados uno frente al otro, inmóviles, mirándose.

El camarero trae sus bebidas.

Cut.

Ella ríe fuerte.

Cut.

Él le toma la mano.

Cut.

Escena en la habitación.

La habitación tiene poca luz.

Están acostados en la cama.

La cámara hace una lenta panorámica y se acerca a sus rostros.

«Eres mayor que yo», dice ella.

«Solo estoy más cansado que tú. Eso es todo», responde él.

«Te cansarás de mí», dice ella.

«Quizás», responde él.

(pausa)

«Pero no esta noche.»

Ella apoya la cabeza en su hombro.

El plano se oscurece lentamente.

Cortes paralelos:

Ella corre bajo la lluvia riendo.

Él escribe a máquina.

Bailan sin música en el salón.

Ella llora en el baño.

Él fuma en el balcón.

Escena en el salón.

Noche. Se oye la tormenta.

Luz tenue. Ella camina de un lado a otro.

Él permanece de pie, inmóvil.

«No quiero que me utilicen», dice ella. «No soy una estrella.»

Ella sale del encuadre.

Cut.

Escena de separación.

La cámara los sigue por un camino desierto.

Permanece quieta.

Ellos se alejan a lo lejos.

Ella sale del encuadre por la izquierda.

Él sale después por la derecha.

La cámara queda fija,

mostrando el camino que se pierde en la distancia.

Cut.

Escena final.

Él lee en el periódico que ella fue encontrada muerta en su coche.

Cut.

Su voz en off:

«Algunas personas no soportan el mundo.»

Cut.

Él se sienta en el escritorio.

Abre un cajón.

Saca una hoja en blanco.

Escribe.

La cámara retrocede.

Cut.

Él está fuera del bar.

Mira hacia dentro.

La mesa donde antes se sentaron está vacía.

La cámara se acerca mucho a la mesa. La imagen se difumina.

Voz en off de ella (de una grabación):

«Mírame.»

Fade out.

Fin.

.

.

Olha para mim

(um filme)

Cena em preto e branco.

Sala de aeroporto.

Passos, anúncios em inglês e francês.

Ela está sentada sozinha. Cabelo curto. Segura um livro aberto.

Ele aparece no lado direito do enquadramento. Olha para ela.

Jump cut:

ele está sentado ao lado dela.

«Vai perguntar-me sobre o filme?» diz ela, sem olhá-lo.

«Não», responde ele, olhando-a. «Vou perguntar-te sobre mim.»

Ela olha para ele.

Sorri.

Cut.

A cena no bar.

A câmara move-se entre as mesas. O ambiente está cheio de fumo.

A câmara pára diante deles. Estão sentados frente a frente, imóveis, olhando-se.

O empregado traz as bebidas.

Cut.

Ela ri alto.

Cut.

Ele segura a mão dela.

Cut.

Cena no quarto.

O quarto tem luz fraca.

Estão deitados na cama.

A câmara faz uma panorâmica lenta e aproxima-se dos seus rostos.

«És mais velho do que eu», diz ela.

«Só estou mais cansado do que tu. É só isso», responde ele.

«Vais cansar-te de mim», diz ela.

«Talvez», responde ele.

(pausa)

«Mas não esta noite.»

Ela encosta a cabeça ao ombro dele.

A imagem escurece lentamente.

Cortes paralelos:

Ela corre na chuva rindo.

Ele escreve numa máquina de escrever.

Os dois dançam sem música na sala.

Ela chora na casa de banho.

Ele fuma na varanda.

Cena na sala.

Noite. Ouve-se a tempestade.

Luz fraca. Ela anda de um lado para o outro.

Ele permanece de pé, imóvel.

«Não quero ser usada», diz ela. «Não sou uma estrela.»

Ela sai do enquadramento.

Cut.

Cena de separação.

A câmara segue-os numa estrada deserta.

Permanece imóvel.

Eles afastam-se ao longe.

Ela sai pela esquerda do enquadramento.

Ele sai pela direita pouco depois.

A câmara permanece fixa,

mostrando a estrada desaparecendo à distância.

Cut.

Cena final.

Ele lê no jornal que ela foi encontrada morta no carro.

Cut.

A voz off dele:

«Algumas pessoas não suportam o mundo.»

Cut.

Ele senta-se à secretária.

Abre uma gaveta.

Tira uma folha em branco.

Escreve.

A câmara afasta-se.

Cut.

Ele está fora do bar.

Olha para dentro.

A mesa onde se sentaram está vazia.

A câmara aproxima-se muito da mesa. A imagem desfoca.

Voz off dela (de uma gravação):

«Olha para mim.»

Fade out.

Fim..

.

.

.