.
.
LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
-Χρονικο-
Χρονικο-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
τον έφεραν νυχτωνοντας σ' εκείνο το ερημικο σημείο,ήταν δύο,τα πιστόλια στη ζώνη τους,λιγες κουβέντες,'διαταγες εκτελουμε' είπε ο μργαλυτερος που φαίνονταν για αρχηγός,'επειτα φταις και συ',τον κοίταξε ,'για ιδεες',έσκυψε το κεφάλι,'που σου καρφώθηκαν στο μυαλό,πως είσαι ο Προμηθεας',ένιωσε υπεύθυνος για τη σκληρότητα τους,για μια στιγμή ντράπηκε,αμεσως συνήλθε,
τον έπιασε πείσμα,'οχι δεν θα τους κάνω το χατηρι',ο άλλος με πέτρες περικυκλωσε τον τόπο,'απο
δω πέρα ούτε βημα'του είπε αυστηρά,'θα θεωρηθεί απόδραση,θα σε πυροβολήσουν στο ψαχνο',τον κοίταξε 'εγω πάντως σε προειδοποιω',έδειξε ένα σάκο,'εχει μια κουβέρτα,σκεπάσου τη νύχτα κάνει κρύο,έχει κονσέρβες,και νερό και ψωμι',έφυγαν,έμεινε μόνος,η νύχτα κατέβαινε,τα τζιτζίκια σιγά σιγά σώπασαν,ερημιά φωνών και κίνησης,ένας πέτρινος κύκλος τον εσφιγγε,σαν θηλεια,τον χώριζε απ' τον κόσμο,ένα μικρό σήκωμα του ποδιού και θα βρίσκονταν απ' την άλλη μεριά,'ο κόσμος μου'σκεφτηκε,'γεμισε συμβολα',ένα σύμβολο κι αυτό,ψιθύρισε,οι άλλοι περιμένουν τη κίνηση,οι μεν να τον υπερυψωσουν σε ήρωα,οι δε να τον σημαδέψουν,κι οι δυο ανακατωμενοι είναι εκεί έξω,τους βλέπει καθαρά,καιροφυλακτούν κάθε κίνηση του,απ' αυτόν εξαρτάται ο λόγος ύπαρξης τους,πλησιάζει τις πέτρες,δειλιάζει,υποχωρεί,αργότερα ίσως,αύριο,μεθαύριο,εχει η' δεν έχει χρόνο,βγάζει το ψωμί,τρώει,πίνει νερό,απλώνει τη κουβέρτα,τυλίγεται μ'αυτη,τυλίγεται το σκοτάδι,αυτοί,το ξέρει,έχουν,υπομονή,θα περιμένουν,ας περάσουν και χρόνια,αιώνια,κοιτάζει το φεγγάρι που λειψό ανεβαίνει απ' τον απέναντι λόφο,αν κάποτε οι ιδεολογίες,η δική του και η δική τους,καταπέσουν τότε θα'ναι ευκολότερα,τώρα μ'αυτο το φρικτό φανατισμό δέσμιος,
πρέπει να υποκρίνεται,η σκηνή του θεατρου είν' αυτός ο κύκλος,και τ'αμφιθεατρο γύρω,
απέραντο,όλος ο κόσμος,η νυχτα πυκνώνει γύρω του,σαν πικρό αψυ αλάτι τον παστωνει,
ακούει ένα πουλί να γυρίζει μέσα στον ύπνο του,ο ύπνος μπηγει ανυπόμονα καρφιά στα βλέφαρα του,τον ξυπνούν ζητοκραυγες,βλέπει τα κόκκαλα απ' τις πετρες να φωσφορίζουν κάτω απ' το φως
του φεγγαριού, ταυτόχρονα ακούει πυροβολισμούς,νιώθει κάψιμο και δυνατό πόνο στον δεξιό αστράγαλο,τον τρωτό όπως του Αχιλλέα,αυτό τ'ονομα είχε διαλέξει όταν κατατάχτηκε,δεν καταλάβαινε,όμως,γιατί οι άλλοι συνέχιζαν τις ζητωκραυγές,σίγουρα δεν ήταν για κείνον,αυτός
ήταν εδώ απραχτος μέσα στον κύκλο του ,αγγιξε,μια αιχμηρή.πετρα σφηνώθηκε στον αστράγαλο του,το φεγγάρι είχε δύσει,η πρωινή παγωνιά τον τρυπούσε,δεν ήθελε να ξημερώσει,το φως της μέρας αδυσώπητο,πόσο γελοίος περικυκλωμένος απ' τις πέτρες θα φανεί και στους δύο,ένα απλό σήκωμα του ποδιού,κι αυτοί θα ήταν έτοιμοι να τον χειροκροτήσουν η' να τον πυροβολήσουν,γιατί τους πρόδωσε;,γιατί τους προδιδει;
.
.
.
LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
-Χρονικο-
ΚΕΙΜΕΝΑ-TEXTS-Χ.Ν.Κουβελης[C.N.Couvelis}
.
.
.
.
Χρονικο-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
τον έφεραν νυχτωνοντας σ' εκείνο το ερημικο σημείο,ήταν δύο,τα πιστόλια στη ζώνη τους,λιγες κουβέντες,'διαταγες εκτελουμε' είπε ο μργαλυτερος που φαίνονταν για αρχηγός,'επειτα φταις και συ',τον κοίταξε ,'για ιδεες',έσκυψε το κεφάλι,'που σου καρφώθηκαν στο μυαλό,πως είσαι ο Προμηθεας',ένιωσε υπεύθυνος για τη σκληρότητα τους,για μια στιγμή ντράπηκε,αμεσως συνήλθε,
τον έπιασε πείσμα,'οχι δεν θα τους κάνω το χατηρι',ο άλλος με πέτρες περικυκλωσε τον τόπο,'απο
δω πέρα ούτε βημα'του είπε αυστηρά,'θα θεωρηθεί απόδραση,θα σε πυροβολήσουν στο ψαχνο',τον κοίταξε 'εγω πάντως σε προειδοποιω',έδειξε ένα σάκο,'εχει μια κουβέρτα,σκεπάσου τη νύχτα κάνει κρύο,έχει κονσέρβες,και νερό και ψωμι',έφυγαν,έμεινε μόνος,η νύχτα κατέβαινε,τα τζιτζίκια σιγά σιγά σώπασαν,ερημιά φωνών και κίνησης,ένας πέτρινος κύκλος τον εσφιγγε,σαν θηλεια,τον χώριζε απ' τον κόσμο,ένα μικρό σήκωμα του ποδιού και θα βρίσκονταν απ' την άλλη μεριά,'ο κόσμος μου'σκεφτηκε,'γεμισε συμβολα',ένα σύμβολο κι αυτό,ψιθύρισε,οι άλλοι περιμένουν τη κίνηση,οι μεν να τον υπερυψωσουν σε ήρωα,οι δε να τον σημαδέψουν,κι οι δυο ανακατωμενοι είναι εκεί έξω,τους βλέπει καθαρά,καιροφυλακτούν κάθε κίνηση του,απ' αυτόν εξαρτάται ο λόγος ύπαρξης τους,πλησιάζει τις πέτρες,δειλιάζει,υποχωρεί,αργότερα ίσως,αύριο,μεθαύριο,εχει η' δεν έχει χρόνο,βγάζει το ψωμί,τρώει,πίνει νερό,απλώνει τη κουβέρτα,τυλίγεται μ'αυτη,τυλίγεται το σκοτάδι,αυτοί,το ξέρει,έχουν,υπομονή,θα περιμένουν,ας περάσουν και χρόνια,αιώνια,κοιτάζει το φεγγάρι που λειψό ανεβαίνει απ' τον απέναντι λόφο,αν κάποτε οι ιδεολογίες,η δική του και η δική τους,καταπέσουν τότε θα'ναι ευκολότερα,τώρα μ'αυτο το φρικτό φανατισμό δέσμιος,
πρέπει να υποκρίνεται,η σκηνή του θεατρου είν' αυτός ο κύκλος,και τ'αμφιθεατρο γύρω,
απέραντο,όλος ο κόσμος,η νυχτα πυκνώνει γύρω του,σαν πικρό αψυ αλάτι τον παστωνει,
ακούει ένα πουλί να γυρίζει μέσα στον ύπνο του,ο ύπνος μπηγει ανυπόμονα καρφιά στα βλέφαρα του,τον ξυπνούν ζητοκραυγες,βλέπει τα κόκκαλα απ' τις πετρες να φωσφορίζουν κάτω απ' το φως
του φεγγαριού, ταυτόχρονα ακούει πυροβολισμούς,νιώθει κάψιμο και δυνατό πόνο στον δεξιό αστράγαλο,τον τρωτό όπως του Αχιλλέα,αυτό τ'ονομα είχε διαλέξει όταν κατατάχτηκε,δεν καταλάβαινε,όμως,γιατί οι άλλοι συνέχιζαν τις ζητωκραυγές,σίγουρα δεν ήταν για κείνον,αυτός
ήταν εδώ απραχτος μέσα στον κύκλο του ,αγγιξε,μια αιχμηρή.πετρα σφηνώθηκε στον αστράγαλο του,το φεγγάρι είχε δύσει,η πρωινή παγωνιά τον τρυπούσε,δεν ήθελε να ξημερώσει,το φως της μέρας αδυσώπητο,πόσο γελοίος περικυκλωμένος απ' τις πέτρες θα φανεί και στους δύο,ένα απλό σήκωμα του ποδιού,κι αυτοί θα ήταν έτοιμοι να τον χειροκροτήσουν η' να τον πυροβολήσουν,γιατί τους πρόδωσε;,γιατί τους προδιδει;
.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου