.
.
GREEK POETRY
-PUBLIUS OVIDI NASONIS METAMORPHOSEON LIBER DECIMVS
ΟΒΙΔΙΟΣ.ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ.ΒΙΒΛΙΟ X.243-297.ΠΥΓΜΑΛΙΩΝ
[μεταφραση translation σχολια χ.ν.κουβελης c.n.couvelis]
POETRY-c.n.couvelis-ΠΟΙΗΜΑΤΑ-χ.ν.κουβελης
.
.
Πυγμαλιων-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
PUBLIUS OVIDI NASONIS METAMORPHOSEON LIBER DECIMVS
ΟΒΙΔΙΟΣ.ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ.ΒΙΒΛΙΟ X.243-297.ΠΥΓΜΑΛΙΩΝ
[μεταφραση translation σχολια χ.ν.κουβελης c.n.couvelis]
Quas quia Pygmalion aevum per crimen agentis
viderat, offensus vitiis, quae plurima menti
femineae natura dedit, sine coniuge caelebs 245
vivebat thalamique diu consorte carebat.
interea niveum mira feliciter arte
sculpsit ebur formamque dedit, qua femina nasci
nulla potest, operisque sui concepit amorem.
virginis est verae facies, quam vivere credas, 250
et, si non obstet reverentia, velle moveri:
ars adeo latet arte sua. miratur et haurit
pectore Pygmalion simulati corporis ignes.
saepe manus operi temptantes admovet, an sit
corpus an illud ebur, nec adhuc ebur esse fatetur. 255
oscula dat reddique putat loquiturque tenetque
et credit tactis digitos insidere membris
et metuit, pressos veniat ne livor in artus,
et modo blanditias adhibet, modo grata puellis
munera fert illi conchas teretesque lapillos 260
et parvas volucres et flores mille colorum
liliaque pictasque pilas et ab arbore lapsas
Heliadum lacrimas; ornat quoque vestibus artus,
dat digitis gemmas, dat longa monilia collo,
aure leves bacae, redimicula pectore pendent: 265
cuncta decent; nec nuda minus formosa videtur.
conlocat hanc stratis concha Sidonide tinctis
adpellatque tori sociam adclinataque colla
mollibus in plumis, tamquam sensura, reponit.
'Festa dies Veneris tota celeberrima Cypro 270
venerat, et pandis inductae cornibus aurum
conciderant ictae nivea cervice iuvencae,
turaque fumabant, cum munere functus ad aras
constitit et timide "si, di, dare cuncta potestis,
sit coniunx, opto," non ausus "eburnea virgo" 275
dicere, Pygmalion "similis mea" dixit "eburnae."
sensit, ut ipsa suis aderat Venus aurea festis,
vota quid illa velint et, amici numinis omen,
flamma ter accensa est apicemque per aera duxit.
ut rediit, simulacra suae petit ille puellae 280
incumbensque toro dedit oscula: visa tepere est;
admovet os iterum, manibus quoque pectora temptat:
temptatum mollescit ebur positoque rigore
subsidit digitis ceditque, ut Hymettia sole
cera remollescit tractataque pollice multas 285
flectitur in facies ipsoque fit utilis usu.
dum stupet et dubie gaudet fallique veretur,
rursus amans rursusque manu sua vota retractat.
corpus erat! saliunt temptatae pollice venae.
tum vero Paphius plenissima concipit heros 290
verba, quibus Veneri grates agat, oraque tandem
ore suo non falsa premit, dataque oscula virgo
sensit et erubuit timidumque ad lumina lumen
attollens pariter cum caelo vidit amantem.
coniugio, quod fecit, adest dea, iamque coactis 295
cornibus in plenum noviens lunaribus orbem
illa Paphon genuit, de qua tenet insula nomen.
Οταν αυτες ο Πυγμαλιων το βιο μ'αμαρτηματα να περνουν
ειδε,οργιστηκε με τη διαφθορα που στα θηλυκα μυαλα
η φυση πολυ γεμιζει,κι αγαμος χωρις γυναικα ζουσε 245
σε νυφικο κρεβατι πολυ καιρο τη συντροφο στερουνταν,
τοτε,εν τω μεταξυ, με τεχνη θαυμαστη κι επιτυχια σκαλιζει
ελεφαντοδοντο δινοντας του μορφη,που γυναικα ποτε τετοια
δεν μπορει να γεννηθει,και για το εργο ερωτας τον κατεχει
παρθενας αληθινης το προσωπο εχει,πως ζει πιστευει, 250
κι αν η σεμνοτητα δεν εμποδιζε,να σαλεψει θελεις,
τοσο με τεχνη κρυβεται η τεχνη του,π'αυτη θαυμαζει κι αρπαζει
του Πυγμαλιωνα το στηθος για το φτιαχτο σωμα φωτιες
συχνα τα χερια πανω στο εργο βαζει κι αγγιζει,αν απο σαρκα
ειναι η' ελεφαντοδοντο,ομως πως ειναι φιλντισι δεν τολμα 255
να πει,φιλια δινει και πως φιλια παιρνει πιστευει,της μιλα,
την κρατα και πως τα δαχτυλα του βυθιζονται στο κορμι νομιζει,
και φοβαται,μηπως μελανια αφησει κει π'αγγιζει και πιεζει
και φορες γλυκα λογια της λεει,και φορες δωρα π'αρεσουν
στα κοριτσια φερνει,κοχυλια και γυαλιστερες πετρες 260
και μικρα πουλια κι ανθη με χιλια χρωματα
κρινα,ζωγραφιστες σφαιρες και των Ηλιαδων τα δακρυα
π'απ'τα δεντρα κυλησαν,και με φορεματα στολιζει τα μελη,
στα δαχτυλα περνα πετραδια,στο λαιμο μακρυ περνα περιδεραιο
ελαφρα στ'αυτια μαργαριταρια και στο στηθος γιρλαντες κρεμα, 265
ολα ταιριαστα,αλλ'ομως και γυμνη πιο λιγο δεν φαινεται ομορφη,
και ξαπλωνοντας την σε σεντονια βαμενα με πορφυρα της Σιδωνας
την φωναζει συντροφο του κρεβατιου του και το λαιμο της γερνει
ν'ακουμπισει σ'απαλα πανω μαξιλαρια,σαν να το νιωσει να'ταν,
κι οταν η ξακουστη σ'ολη τη Κυπρο γιορτη της Αφροδιτης ηρθε 270
κι οι δαμαλες με τα κυρτα τους κερατα σκεπασμενα απο χρυσο
κατω σωριαζονταν απο χτυπημα στον λευκο σαν χιονι λαιμο τους
και τα θυμιαματα εκαιγαν,αφου τις προσφορες εφερε στους βωμους
σταθηκε κι ειπε δειλα 'αν,εσεις θεοι,ολα να δωστε μπορειτε,
να μου δωστε,προσευχομαι' και δεν τολμησε 'τη παρθενα απο φιλντισι' 275
να πει ο Πυγμαλιων,αλλα 'μια ομοια με τη δικη μου'ειπε 'φιλντισενια'
κι οπως στη γιορτη η ιδια η χρυση Αφροδιτη παρουσαν ηταν
καταλαβε τι θελαν οι προσευχες και,της φιλης θεας οιωνος,
φλογα τρεις φορες αναψε και ψηλα στον αερα υψωθηκε,
κι επιστρεφοντας σπιτι,τ'ομοιωμα της κοπελας του γυρευει, 280
σκυβωντας στο κρεβατι φιλι της δινει,του φαινεται να'ναι ζεστη,
τη φιλα ξανα στο στομα,και με τα χερια στο στηθος την αγγιζει,
πιανοντας μαλακωσε το φιλντισι χανει τη σκληραδα
βουλιαζει στα δαχτυλα υποχωρει,οπως τ'Υμηττου ο ηλιος
κερι μαλακωνει και καθως το πλαθουν τα χερια οι αντιχειρες 285
πολλα περνει σχηματα κι απ'την ιδια τη χρηση χρησιμο γινεται,
μενει τοτ'εκθαμβος και με δισταγμο χαιρεται φοβαται μην απατιεται
ξανα ερωτικα και ξανα με τα χερια την ευχη του ξαναγγιζει,
σαρκα ηταν!αναπηδουν πατωντας με το δαχτυλο οι φλεβες,
τοτ'αληθεια ο Παφιος ηρωας μ'αφθονα αρχινα λογια . 290
να ευχαριστει την Αφροδιτη και τελικα πιεζει το στομα του
πανω στο στομα,που ψευτικο δεν ηταν,κι η παρθενα το φιλι
νιωθει κι απο ντροπη κοκκινιζει και το βλεμμα στο φως
σηκωνοντας μαζι με τον ουρανο βλεπει κι αυτον π'αγαπα,
στο γαμο,π'αυτης εργο ητανε,παρουσα η θεα,κι οταν σμιξανε 295
τα κερατα σε πληρη εννια φορες σεληνιακο κυκλο
αυτη τον Παφο γεννησε,απ'τον οποιο τ'ονομα πηρε το νησι
.
.
σχολια:
-Οβιδιος
Ο Πόπλιος Οβίδιος Νάσων (Publius Ovidius Naso, 20 Μαρτίου 43 π.Χ. – 17), γνωστός ως Οβίδιος, ήταν Ρωμαίος ποιητής, που έζησε κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Οκταβιανού Αύγουστου. Ήταν σύγχρονος των γηραιότερων Βιργίλιου και Οράτιου, με τους οποίους συχνά κατατάσσεται ως ένας από τους τρεις κανονικούς ποιητές της λατινικής λογοτεχνίας. Είναι περισσότερο γνωστός από τις Μεταμορφώσεις, μίας σειράς 15 βιβλίων μυθολογικής αφήγησης γραμμένης σε δακτυλικό εξάμετρο, καθώς και για τις συλλογές ερωτικής ποίησης σε ελεγειακά δίστιχα, και ιδιαίτερα για τους Έρωτες (Amores) και την Ερωτική τέχνη (Ars amatoria). Πολλοί μιμήθηκαν την ποίησή του κατά την Ύστερη Αρχαιότητα και το Μεσαίωνα και επηρέασε σε μεγάλο βαθμό τη δυτική τέχνη και λογοτεχνία. Ήταν ο τελευταίος από τους μεγάλους αυγούστειους ποιητές, που έζησε στις αρχές της Pax Romana, της ειρήνης δηλαδή ανάμεσα στα έθνη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας που επέβαλαν οι ρωμαϊκές στρατιωτικές δυνάμεις.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B2%CE%AF%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CF%82
-Οβιδιος.Μεταμορφωσεις
Οι Μεταμορφώσεις είναι ποιητικό έργο του Οβιδίου που γράφτηκε μετά το 1 μ.X. σε δεκαπέντε βιβλία και 12.000 εξάμετρους στίχους[1] (όλα τα υπόλοιπα σωζόμενα ποιήματά του είναι σε ελεγειακό μέτρο).
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BC%CE%BF%CF%81%CF%86%CF%8E%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82
-Πυγμαλιων
Η ιστορία αναφέρεται στον μυθικό βασιλιά της Κύπρου Πυγμαλίωνα και αναφέρει ότι κάποτε ερωτεύθηκε ένα γυναικείο άγαλμα της Αφροδίτης από ελεφαντόδοντο. Ζήτησε λοιπόν, τελικά, από τη θεά Αφροδίτη να του χαρίσει μια αληθινή γυναίκα όμοια με το άγαλμα. Μετά από λίγο, ο Πυγμαλίων είδε με έκπληξή του ότι το άγαλμα ήταν πια μια ζωντανή γυναίκα, η Γαλάτεια. Την παντρεύτηκε και από τον γάμο αυτό γεννήθηκε ο Πάφος, πατέρας του Κινύρα. Αυτά αναφέρει η Βιβλιοθήκη Απολλοδώρου. Σύμφωνα με τον Απολλόδωρο κόρη του ήταν και η Μεθάρμη που παντρεύτηκε τον Κινύρα[1]. Γιος του Πυγμαλίωνα και της Γαλάτειας αναφέρεται ο Πάφος επώνυμος και ιδρυτής της Πάφου[2].
Ο Οβίδιος στις Μεταμορφώσεις του (βιβλίο Χ) διηγείται την ιστορία με κάποια παραλλαγή: εδώ ο Πυγμαλίων είναι γλύπτης, όχι βασιλιάς, και το άγαλμα δικό του δημιούργημα.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%85%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CF%89%CE%BD_(%CE%9A%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%85)
.
.
.
GREEK POETRY
-PUBLIUS OVIDI NASONIS METAMORPHOSEON LIBER DECIMVS
ΟΒΙΔΙΟΣ.ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ.ΒΙΒΛΙΟ X.243-297.ΠΥΓΜΑΛΙΩΝ
[μεταφραση translation σχολια χ.ν.κουβελης c.n.couvelis]
POETRY-c.n.couvelis-ΠΟΙΗΜΑΤΑ-χ.ν.κουβελης
.
.
Πυγμαλιων-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
PUBLIUS OVIDI NASONIS METAMORPHOSEON LIBER DECIMVS
ΟΒΙΔΙΟΣ.ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ.ΒΙΒΛΙΟ X.243-297.ΠΥΓΜΑΛΙΩΝ
[μεταφραση translation σχολια χ.ν.κουβελης c.n.couvelis]
Quas quia Pygmalion aevum per crimen agentis
viderat, offensus vitiis, quae plurima menti
femineae natura dedit, sine coniuge caelebs 245
vivebat thalamique diu consorte carebat.
interea niveum mira feliciter arte
sculpsit ebur formamque dedit, qua femina nasci
nulla potest, operisque sui concepit amorem.
virginis est verae facies, quam vivere credas, 250
et, si non obstet reverentia, velle moveri:
ars adeo latet arte sua. miratur et haurit
pectore Pygmalion simulati corporis ignes.
saepe manus operi temptantes admovet, an sit
corpus an illud ebur, nec adhuc ebur esse fatetur. 255
oscula dat reddique putat loquiturque tenetque
et credit tactis digitos insidere membris
et metuit, pressos veniat ne livor in artus,
et modo blanditias adhibet, modo grata puellis
munera fert illi conchas teretesque lapillos 260
et parvas volucres et flores mille colorum
liliaque pictasque pilas et ab arbore lapsas
Heliadum lacrimas; ornat quoque vestibus artus,
dat digitis gemmas, dat longa monilia collo,
aure leves bacae, redimicula pectore pendent: 265
cuncta decent; nec nuda minus formosa videtur.
conlocat hanc stratis concha Sidonide tinctis
adpellatque tori sociam adclinataque colla
mollibus in plumis, tamquam sensura, reponit.
'Festa dies Veneris tota celeberrima Cypro 270
venerat, et pandis inductae cornibus aurum
conciderant ictae nivea cervice iuvencae,
turaque fumabant, cum munere functus ad aras
constitit et timide "si, di, dare cuncta potestis,
sit coniunx, opto," non ausus "eburnea virgo" 275
dicere, Pygmalion "similis mea" dixit "eburnae."
sensit, ut ipsa suis aderat Venus aurea festis,
vota quid illa velint et, amici numinis omen,
flamma ter accensa est apicemque per aera duxit.
ut rediit, simulacra suae petit ille puellae 280
incumbensque toro dedit oscula: visa tepere est;
admovet os iterum, manibus quoque pectora temptat:
temptatum mollescit ebur positoque rigore
subsidit digitis ceditque, ut Hymettia sole
cera remollescit tractataque pollice multas 285
flectitur in facies ipsoque fit utilis usu.
dum stupet et dubie gaudet fallique veretur,
rursus amans rursusque manu sua vota retractat.
corpus erat! saliunt temptatae pollice venae.
tum vero Paphius plenissima concipit heros 290
verba, quibus Veneri grates agat, oraque tandem
ore suo non falsa premit, dataque oscula virgo
sensit et erubuit timidumque ad lumina lumen
attollens pariter cum caelo vidit amantem.
coniugio, quod fecit, adest dea, iamque coactis 295
cornibus in plenum noviens lunaribus orbem
illa Paphon genuit, de qua tenet insula nomen.
Οταν αυτες ο Πυγμαλιων το βιο μ'αμαρτηματα να περνουν
ειδε,οργιστηκε με τη διαφθορα που στα θηλυκα μυαλα
η φυση πολυ γεμιζει,κι αγαμος χωρις γυναικα ζουσε 245
σε νυφικο κρεβατι πολυ καιρο τη συντροφο στερουνταν,
τοτε,εν τω μεταξυ, με τεχνη θαυμαστη κι επιτυχια σκαλιζει
ελεφαντοδοντο δινοντας του μορφη,που γυναικα ποτε τετοια
δεν μπορει να γεννηθει,και για το εργο ερωτας τον κατεχει
παρθενας αληθινης το προσωπο εχει,πως ζει πιστευει, 250
κι αν η σεμνοτητα δεν εμποδιζε,να σαλεψει θελεις,
τοσο με τεχνη κρυβεται η τεχνη του,π'αυτη θαυμαζει κι αρπαζει
του Πυγμαλιωνα το στηθος για το φτιαχτο σωμα φωτιες
συχνα τα χερια πανω στο εργο βαζει κι αγγιζει,αν απο σαρκα
ειναι η' ελεφαντοδοντο,ομως πως ειναι φιλντισι δεν τολμα 255
να πει,φιλια δινει και πως φιλια παιρνει πιστευει,της μιλα,
την κρατα και πως τα δαχτυλα του βυθιζονται στο κορμι νομιζει,
και φοβαται,μηπως μελανια αφησει κει π'αγγιζει και πιεζει
και φορες γλυκα λογια της λεει,και φορες δωρα π'αρεσουν
στα κοριτσια φερνει,κοχυλια και γυαλιστερες πετρες 260
και μικρα πουλια κι ανθη με χιλια χρωματα
κρινα,ζωγραφιστες σφαιρες και των Ηλιαδων τα δακρυα
π'απ'τα δεντρα κυλησαν,και με φορεματα στολιζει τα μελη,
στα δαχτυλα περνα πετραδια,στο λαιμο μακρυ περνα περιδεραιο
ελαφρα στ'αυτια μαργαριταρια και στο στηθος γιρλαντες κρεμα, 265
ολα ταιριαστα,αλλ'ομως και γυμνη πιο λιγο δεν φαινεται ομορφη,
και ξαπλωνοντας την σε σεντονια βαμενα με πορφυρα της Σιδωνας
την φωναζει συντροφο του κρεβατιου του και το λαιμο της γερνει
ν'ακουμπισει σ'απαλα πανω μαξιλαρια,σαν να το νιωσει να'ταν,
κι οταν η ξακουστη σ'ολη τη Κυπρο γιορτη της Αφροδιτης ηρθε 270
κι οι δαμαλες με τα κυρτα τους κερατα σκεπασμενα απο χρυσο
κατω σωριαζονταν απο χτυπημα στον λευκο σαν χιονι λαιμο τους
και τα θυμιαματα εκαιγαν,αφου τις προσφορες εφερε στους βωμους
σταθηκε κι ειπε δειλα 'αν,εσεις θεοι,ολα να δωστε μπορειτε,
να μου δωστε,προσευχομαι' και δεν τολμησε 'τη παρθενα απο φιλντισι' 275
να πει ο Πυγμαλιων,αλλα 'μια ομοια με τη δικη μου'ειπε 'φιλντισενια'
κι οπως στη γιορτη η ιδια η χρυση Αφροδιτη παρουσαν ηταν
καταλαβε τι θελαν οι προσευχες και,της φιλης θεας οιωνος,
φλογα τρεις φορες αναψε και ψηλα στον αερα υψωθηκε,
κι επιστρεφοντας σπιτι,τ'ομοιωμα της κοπελας του γυρευει, 280
σκυβωντας στο κρεβατι φιλι της δινει,του φαινεται να'ναι ζεστη,
τη φιλα ξανα στο στομα,και με τα χερια στο στηθος την αγγιζει,
πιανοντας μαλακωσε το φιλντισι χανει τη σκληραδα
βουλιαζει στα δαχτυλα υποχωρει,οπως τ'Υμηττου ο ηλιος
κερι μαλακωνει και καθως το πλαθουν τα χερια οι αντιχειρες 285
πολλα περνει σχηματα κι απ'την ιδια τη χρηση χρησιμο γινεται,
μενει τοτ'εκθαμβος και με δισταγμο χαιρεται φοβαται μην απατιεται
ξανα ερωτικα και ξανα με τα χερια την ευχη του ξαναγγιζει,
σαρκα ηταν!αναπηδουν πατωντας με το δαχτυλο οι φλεβες,
τοτ'αληθεια ο Παφιος ηρωας μ'αφθονα αρχινα λογια . 290
να ευχαριστει την Αφροδιτη και τελικα πιεζει το στομα του
πανω στο στομα,που ψευτικο δεν ηταν,κι η παρθενα το φιλι
νιωθει κι απο ντροπη κοκκινιζει και το βλεμμα στο φως
σηκωνοντας μαζι με τον ουρανο βλεπει κι αυτον π'αγαπα,
στο γαμο,π'αυτης εργο ητανε,παρουσα η θεα,κι οταν σμιξανε 295
τα κερατα σε πληρη εννια φορες σεληνιακο κυκλο
αυτη τον Παφο γεννησε,απ'τον οποιο τ'ονομα πηρε το νησι
.
.
σχολια:
-Οβιδιος
Ο Πόπλιος Οβίδιος Νάσων (Publius Ovidius Naso, 20 Μαρτίου 43 π.Χ. – 17), γνωστός ως Οβίδιος, ήταν Ρωμαίος ποιητής, που έζησε κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Οκταβιανού Αύγουστου. Ήταν σύγχρονος των γηραιότερων Βιργίλιου και Οράτιου, με τους οποίους συχνά κατατάσσεται ως ένας από τους τρεις κανονικούς ποιητές της λατινικής λογοτεχνίας. Είναι περισσότερο γνωστός από τις Μεταμορφώσεις, μίας σειράς 15 βιβλίων μυθολογικής αφήγησης γραμμένης σε δακτυλικό εξάμετρο, καθώς και για τις συλλογές ερωτικής ποίησης σε ελεγειακά δίστιχα, και ιδιαίτερα για τους Έρωτες (Amores) και την Ερωτική τέχνη (Ars amatoria). Πολλοί μιμήθηκαν την ποίησή του κατά την Ύστερη Αρχαιότητα και το Μεσαίωνα και επηρέασε σε μεγάλο βαθμό τη δυτική τέχνη και λογοτεχνία. Ήταν ο τελευταίος από τους μεγάλους αυγούστειους ποιητές, που έζησε στις αρχές της Pax Romana, της ειρήνης δηλαδή ανάμεσα στα έθνη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας που επέβαλαν οι ρωμαϊκές στρατιωτικές δυνάμεις.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B2%CE%AF%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CF%82
-Οβιδιος.Μεταμορφωσεις
Οι Μεταμορφώσεις είναι ποιητικό έργο του Οβιδίου που γράφτηκε μετά το 1 μ.X. σε δεκαπέντε βιβλία και 12.000 εξάμετρους στίχους[1] (όλα τα υπόλοιπα σωζόμενα ποιήματά του είναι σε ελεγειακό μέτρο).
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BC%CE%BF%CF%81%CF%86%CF%8E%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82
-Πυγμαλιων
Η ιστορία αναφέρεται στον μυθικό βασιλιά της Κύπρου Πυγμαλίωνα και αναφέρει ότι κάποτε ερωτεύθηκε ένα γυναικείο άγαλμα της Αφροδίτης από ελεφαντόδοντο. Ζήτησε λοιπόν, τελικά, από τη θεά Αφροδίτη να του χαρίσει μια αληθινή γυναίκα όμοια με το άγαλμα. Μετά από λίγο, ο Πυγμαλίων είδε με έκπληξή του ότι το άγαλμα ήταν πια μια ζωντανή γυναίκα, η Γαλάτεια. Την παντρεύτηκε και από τον γάμο αυτό γεννήθηκε ο Πάφος, πατέρας του Κινύρα. Αυτά αναφέρει η Βιβλιοθήκη Απολλοδώρου. Σύμφωνα με τον Απολλόδωρο κόρη του ήταν και η Μεθάρμη που παντρεύτηκε τον Κινύρα[1]. Γιος του Πυγμαλίωνα και της Γαλάτειας αναφέρεται ο Πάφος επώνυμος και ιδρυτής της Πάφου[2].
Ο Οβίδιος στις Μεταμορφώσεις του (βιβλίο Χ) διηγείται την ιστορία με κάποια παραλλαγή: εδώ ο Πυγμαλίων είναι γλύπτης, όχι βασιλιάς, και το άγαλμα δικό του δημιούργημα.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%85%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CF%89%CE%BD_(%CE%9A%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%85)
.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου