.
.
LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
-IL DISPREZZO(Η ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ)
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
ΚΕΙΜΕΝΑ-TEXTS-Χ.Ν.Κουβελης[C.N.Couvelis
.
.
IL DISPREZZO(Η ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ)
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
(μετάφραση αποσπασματος από το αρχικό κεφάλαιο του μυθιστόρηματος
IL DISPREZZO του Alberto Moravia-χ.ν.κουβελης c n.couvelis)
έπρεπε να προλάβει να μεταφρασει το απόσπασμα,σε λίγο,σε μισή ώρα εκεινη θα
έρχονταν,όλα πια ήταν φανερά,αποκαλύφτηκαν,τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει,
χρειάστηκε πολύς χρόνος να καταλάβει,
τελείωσε τη μετάφραση,
την άφησε δίπλα στο βιβλίο,
βγήκε έξω από το διαμέρισμα,έκλεισε τη πόρτα,
κάποιος κάλεσε το ασανσέρ,
κοίταξε την ώρα,εκεινη ήταν,
το ασανσέρ ανέβαινε,κρυφτηκε στη σκάλα,δεν ήθελε να συναντηθούν,
το ασανσέρ σταμάτησε,βγήκε εκείνη,
την είδε να ανοίγει τη πόρτα και να την κλείνει,
κατέβηκε από τη σκάλα,
έξω φώναξε ένα ταξί,
εκείνο το βράδυ κοιμήθηκε σε ξενοδοχείο,
την άλλη μέρα έφυγε,
εκείνη είδε στο τραπέζι το βιβλίο και το σημείωμα,
το πήρε και διάβασε:
Alberto Moravia
IL DISPREZZO
Durante i primi due anni di matrimonio i miei rapporti con mia moglie furono,
oggi posso affermarlo, perfetti. Voglio dire che in quei due anni l'accordo dei
sensi, completo e profondo, era accompagnato da quell'oscuramento o, se si
preferisce, da quel silenzio della mente che in simili circostanze sospende ogni
giudizio e si rimette al solo amore per ogni valutazione della persona amata. Emilia,
insomma, mi sembrava priva del tutto di difetti e cosi ritengo che apparissi io a lei.
O forse io vedevo i suoi difetti e lei vedeva i miei, ma per una trasmutazione
misteriosa prodotta dal sentimento d'amore, essi ci apparivano ad entrambi non
soltanto perdonabili ma anche amabili, come se invece di difetti fossero stati
qualità, seppure di un genere particolare. Comunque non ci giudicavamo : ci
amavamo. Questa storia vuole raccontare come, mentre io continuavo ad amarla
e a non giudicarla, Emilia, invece, scoprisse o credesse di scoprire alcuni miei
difetti e mi giudicasse e cessasse di amarmi in conseguenza.
κατά τη διάρκεια των δύο πρώτων χρόνων του γάμου οι σχέσεις μου με την
γυναίκα μου υπήρξαν,σήμερα μπορώ να το βεβαιώσω,τέλειες.
Θέλω να πω ότι σ'αυτα τα δύο χρόνια η συμφωνία των αισθησεων,πλήρης και βαθειά,
ήταν συνοδευόμενη από εκείνο το δυσδιακριτο η' ,αν προτιμάτε,από εκείνη την ηρεμια
του μυαλού που σε παρόμοιες περιπτώσεις αναστέλλει κάθε κριση και βασίζεται μόνο
στην αγάπη για κάθε αξιολόγηση του αγαπημένου προσώπου.
Η Εμίλια,εν ολίγοις,μου φαίνονταν να μην έχει καθόλου ελλατωματα,κι έτσι θεωρω
ότι εμφανιζομουν κι εγω σ'αυτη.Η' ίσως είδα τα ελλατωματα της κι αυτή είδε τα δικά
μου,αλλά από μια μεταμόρφωση μυστηριωδη που προκλήθηκε από το συναίσθημα της
αγάπης,αυτά μας φάνηκαν και στους δύο όχι μόνο συγχωρητεα μα και αξιαγαπητα,
όπως αντί για ελλατωματα να ήταν προτερήματα,αν και κάποιου ιδιαίτερου είδους.
Οπως και να'ναι,δεν κρίναμε ο ένας τον άλλον,αγαπούσαμε ο ένας τον άλλον.
Αυτή η ιστορία θέλει να διηγηθεί πως,ενώ εγώ συνέχιζα και να την αγαπω και να
μην την κρίνω,η Εμίλια αντίθετα,ανακάλυψε η' πίστεψε ότι ανακάλυψε κάποια
απ'τα δικά μου ελλατωματα και με έκρινε κι έπαψε κατά συνέπεια να μ'αγαπα.
εκείνη τη νύχτα κοιμήθηκε με ανοιχτό το φως
.
.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου