GREEK POETRY -Ο Θρήνος της Ανδρομάχης για τον νεκρό Εχτορα (Ομήρου Ιλιάδα,ραψωδία Ω',στιχοι 722-745) -μεταφραση χ.ν.κουβελης c.n.couvelis POETRY-c.n.couvelis-ΠΟΙΗΜΑΤΑ-χ.ν.κουβελης

 .

.

GREEK POETRY

-Ο Θρήνος της Ανδρομάχης για τον νεκρό Εχτορα

(Ομήρου Ιλιάδα,ραψωδία Ω',στιχοι 722-745)

-μεταφραση χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

POETRY-c.n.couvelis-ΠΟΙΗΜΑΤΑ-χ.ν.κουβελης

.

.

Ο Θρήνος της Ανδρομάχης για τον νεκρό Εχτορα

(Ομήρου Ιλιάδα,ραψωδία Ω',στιχοι 722-745)

-μεταφραση χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

οι γυναίκες στεναζαν,και σ'αυτες

η ασπροχερα Ανδρομάχη άρχισε το θρηνο,

του Εχτορα του πολεμιστή το κεφαλι 

πιάνοντας με τα χερια,άντρα μου,νέος 

στα χρόνια χάθηκες,κι εδώbμ'αφηνεις χήρα, 

και το παιδί που νήπιο είναι ακόμα,

που εσύ κι εγώ οι δυσμοιροι γεννησαμε,

κι ούτε θα φτάσει να μεγαλώσει άντρας,

γιατί γρήγορα απ' άκρη σ'ακρη η πόλη 

θα πέσει,αφού εσύ χάθηκες ο φύλακας,

αυτός που την έσωζε,και τις φρόνιμες 

γυναίκες και τα νήπια παιδια,

αυτοί γρήγορα στα κοίλα πλοία

θα μας σύρουν να φορτώσουν,

και μένα με σας,και συ παιδί μου

μαζί μου θα'σαι,όπου σ'εργα ανάρμοστα 

θα δουλεύεις,σε κύριο μοχθωντας σκληρό,

αν κάποιος απ' τους Αχαιούς δε σε ρίξει 

τραβώντας με τα χέρια απ' το πύργο 

πικρό να σου δώσει χαμό,

οποιος τον αδερφό του ο Εχτορας σκότωσε 

η' τον πατέρα η' και τον γιο,

αφού παρά πολλους απ'τους Αχαιους 

απ'τα χερια τ'Εχτορα τους εφαγε το χώμα,

γιατί ο πατέρας σου σκληρός στον ολέθριο 

πόλεμο ήταν,γι'αυτό ο λαός οδύρεται στη πολη,

κι ο θρήνος βουβός στους γονείς  και το πενθος,

Εχτορα,και πιο πολύ σε μένα  πικρός πόνος θα μείνει,

γιατί στο κρεβάτι δεν πεθανες κρατώντας μου 

τα χέρια,ούτε κάποιον μου'πες φρόνιμο λόγο,

που για πάντα δακρυζοντας νύχτα και μέρα να θυμάμαι

.

.

ἐπὶ δὲ στενάχοντο γυναῖκες.

τῇσιν δ’ Ἀνδρομάχη λευκώλενος ἦρχε γόοιο,

Ἕκτορος ἀνδροφόνοιο κάρη μετὰ χερσὶν ἔχουσα·

«ἆνερ, ἀπ’ αἰῶνος νέος ὤλεο, κὰδ δέ με χήρην725

λείπεις ἐν μεγάροισι· πάϊς δ’ ἔτι νήπιος αὔτως,

ὃν τέκομεν σύ τ’ ἐγώ τε δυσάμμοροι, οὐδέ μιν οἴω

ἥβην ἵξεσθαι· πρὶν γὰρ πόλις ἧδε κατ’ ἄκρης

πέρσεται· ἦ γὰρ ὄλωλας ἐπίσκοπος, ὅς τέ μιν αὐτὴν

ῥύσκευ, ἔχες δ’ ἀλόχους κεδνὰς καὶ νήπια τέκνα,730

αἳ δή τοι τάχα νηυσὶν ὀχήσονται γλαφυρῇσι,

καὶ μὲν ἐγὼ μετὰ τῇσι· σὺ δ’ αὖ τέκος ἢ ἐμοὶ αὐτῇ

ἕψεαι, ἔνθά κεν ἔργα ἀεικέα ἐργάζοιο,

ἀθλεύων πρὸ ἄνακτος ἀμειλίχου, ἤ τις Ἀχαιῶν

ῥίψει χειρὸς ἑλὼν ἀπὸ πύργου λυγρὸν ὄλεθρον,735

χωόμενος, ᾧ δή που ἀδελφεὸν ἔκτανεν Ἕκτωρ

ἢ πατέρ’, ἠὲ καὶ υἱόν, ἐπεὶ μάλα πολλοὶ Ἀχαιῶν

Ἕκτορος ἐν παλάμῃσιν ὀδὰξ ἕλον ἄσπετον οὖδας.

οὐ γὰρ μείλιχος ἔσκε πατὴρ τεὸς ἐν δαῒ λυγρῇ·

τὼ καί μιν λαοὶ μὲν ὀδύρονται κατὰ ἄστυ,740

ἀρητὸν δὲ τοκεῦσι γόον καὶ πένθος ἔθηκας,

Ἕκτορ· ἐμοὶ δὲ μάλιστα λελείψεται ἄλγεα λυγρά.

οὐ γάρ μοι θνῄσκων λεχέων ἐκ χεῖρας ὄρεξας,

οὐδέ τί μοι εἶπες πυκινὸν ἔπος, οὗ τέ κεν αἰεὶ

μεμνῄμην νύκτάς τε καὶ ἤματα δάκρυ χέουσα

.

.

.