GREEK POETRY -το ειδωλο του νεκρου Πατροκλου στον Αχιλλέα (Ομήρου Ιλιάδα,ραψωδία Ψ',στιχοι 65-84) -μεταφραση χ.ν.κουβελης c.n.couvelis POETRY-c.n.couvelis-ΠΟΙΗΜΑΤΑ-χ.ν.κουβελης

 .

.

GREEK POETRY

-το ειδωλο του νεκρου Πατροκλου στον Αχιλλέα

(Ομήρου Ιλιάδα,ραψωδία Ψ',στιχοι 65-84)

-μεταφραση χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

POETRY-c.n.couvelis-ΠΟΙΗΜΑΤΑ-χ.ν.κουβελης

.

.

το ειδωλο του νεκρου Πατροκλου στον Αχιλλέα

(Ομήρου Ιλιάδα,ραψωδία Ψ',στιχοι 65-84)

-μεταφραση χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

(έπεσε κατάκοπος να κοιμηθεί ο Αχιλλέας )

και τότε ήρθε η ψυχή του δυσμοιρου Πατροκλου

όμοια στο ανάστημα στην όψη την όμορφη 

και τη φωνή,και τα ρούχα του ίδια ήταν,

πάνω στη κεφαλή του στάθηκε κι είπε,

κοιμασε,Αχιλλέα,και μ'εχεις ξεχάσει τώρα νεκρό,

όσο όμως ζούσα μ'ειχες έννοια,

γρήγορα θάψε με να περάσω τ'Αδη τη πόρτα,

γιατί με διώχνουν μακρυά οι ψυχές των μακαρισμενων 

να μην διαβώ τον ποταμό και τους σμιξω,

και μπροστά στ'Αδη τωρα τη πόρτα περιφερομαι,

και δος μου το χέρι,σε ικετεύω,απ'τον Άδη ποτέ 

δεν θα γυρίσω,αφού με κάψει η φωτιά,

κι ούτε πια ξεχωριστά απ'τους συντρόφους 

ζωντανοί δεν θα καθήσουμε και να μιλαμε,

αφού μένα μοίρα κακή μ'αρπαξε,

ως έτυχε αυτή απ'τη γέννηση μου,

όμως η ίδια σου μελέται Αχιλλέα μοιρα

κάτω απ'των μαχητων Τρώων τα τείχη να χαθείς,

κι ένα άλλο ακόμα έχω να σου πω και να τηρήσεις,

μην τα δικά μου απ'τα δικα σου κόκκαλα  χωριστά 

βαλουν,Αχιλλέα,αλλά μαζι,

.

ἦλθε δ’ ἐπὶ ψυχὴ Πατροκλῆος δειλοῖο,

ψυχὴ Πατροκλῆος δειλοῖο,65

πάντ’ αὐτῷ μέγεθός τε καὶ ὄμματα κάλ’ ἐϊκυῖα,

καὶ φωνήν, καὶ τοῖα περὶ χροῒ εἵματα ἕστο·

στῆ δ’ ἄρ’ ὑπὲρ κεφαλῆς καί μιν πρὸς μῦθον ἔειπεν·

«εὕδεις, αὐτὰρ ἐμεῖο λελασμένος ἔπλευ Ἀχιλλεῦ.

οὐ μέν μευ ζώοντος ἀκήδεις, ἀλλὰ θανόντος·70

θάπτέ με ὅττι τάχιστα πύλας Ἀΐδαο περήσω.

τῆλέ με εἴργουσι ψυχαὶ εἴδωλα καμόντων,

οὐδέ μέ πω μίσγεσθαι ὑπὲρ ποταμοῖο ἐῶσιν,

ἀλλ’ αὔτως ἀλάλημαι ἀν’ εὐρυπυλὲς Ἄϊδος δῶ.

καί μοι δὸς τὴν χεῖρ’, ὀλοφύρομαι· οὐ γὰρ ἔτ’ αὖτις75

νίσομαι ἐξ Ἀΐδαο, ἐπήν με πυρὸς λελάχητε.

οὐ μὲν γὰρ ζωοί γε φίλων ἀπάνευθεν ἑταίρων

βουλὰς ἑζόμενοι βουλεύσομεν, ἀλλ’ ἐμὲ μὲν κὴρ

ἀμφέχανε στυγερή, ἥ περ λάχε γιγνόμενόν περ·

καὶ δὲ σοὶ αὐτῷ μοῖρα, θεοῖς ἐπιείκελ’ Ἀχιλλεῦ,80

τείχει ὕπο Τρώων εὐηφενέων ἀπολέσθαι.

ἄλλο δέ τοι ἐρέω καὶ ἐφήσομαι, αἴ κε πίθηαι·

μὴ ἐμὰ σῶν ἀπάνευθε τιθήμεναι ὀστέ’, Ἀχιλλεῦ,

ἀλλ’ ὁμοῦ,

.

.

.