.
.
LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
-Το τέλος μιας πράξης
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Το τέλος μιας πράξης
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
τα πόδια δεν τον συγκρατούσαν,έπεσε στο δρόμο,άδειος,χτύπησε στο κεφάλι,ένα σκυλί τον πλησίασε,θα μπορούσε να φωνάξει να τον βοηθήσουν,δεν το έκανε,βραδυαζε,η νύχτα θα τον σκέπαζε,ήταν μόνος στον κόσμο και δεν ένιωθε παράπονο,όλοι οι άνθρωποι στο βάθος είναι μόνοι,μια γυναίκα πέρασε,δεν στάθηκε σαν να μην τον είδε,αυτό ήταν,δεν ήταν ορατός,δεν φώναξε το όνομα της,τρόμαζε την αδιαφορία της,το ψυχρο βλέμμα,
ο δρόμος ήταν έρημος και σκοτεινός,σταμάτησε σε μια πόρτα,την άνοιξε,ανέβηκε την ξύλινη σκαλα για τον δεύτερο όροφο,μια παρέα παιδιών κατέβαιναν τρεχοντας,παραλίγο να τον παρασύρουν και τον ρίξουν κάτω,μια κοπέλα του εβγάλε τη γλωσσα,τα άλλα γέλασαν,
έφτασε αγκομαχωντας στο διαμέρισμα,η σπονδυλική του στήλη πονούσε,μπήκε στο δωμάτιο,η γυναίκα κοιμονταν με τα ρούχα στο κρεβάτι,ξύπνησε,άργησες,του είπε,δεν σε περίμενα,
έπεσα στο δρόμο,πέρασες, δεν με είδες;της είπε,τα πόδια μου δεν με κρατάνε,η γυναίκα γέλασε,η ζωή που κάνεις θα σε καταστρέψει,γράφεις όλες αυτές τις ανοησίες κι ασυναρτησίες,τα βάζεις μ'αυτους,έχουν τη δύναμη να σε κλείσουν στη φυλακή,σκάσε,της φώναξε,την άρπαξε απ'το λαιμό,εκείνη με δύναμη τον εσπρωξε,σιγά θα με πνίξεις,σηκώθηκε και γδυθηκε μπροστά του,δεν σε υπολογίζουν,συνέχισε,γελούν μαζί σου,σε εξεφτυλιζουν,τον πλησίασε,σ'αρεσουν τα βυζιά μου,τ'αρπαξε,με πονάς,του'κοψε μια κλωτσιά στη κοιλια,σωριαστηκε στο πάτωμα,στάθηκε πάνω από το κεφάλι του με τα πόδια ανοιχτά,κοίτα,πριν σου βγάλω τα μάτια,στο'χω πει δεν θέλω να είμαι ο σκοπός της ζωής σου,ξάπλωσε δίπλα του και τον αγκάλιασε,γιατί αμφιβάλεις για μένα;,του ψιθυρισε στο αυτί,σε τίποτα δεν έχουμε πίστη αν δεν αμφιβαλουμε σ'αυτο,της είπε,πόσες φορές το έχω ακούσει,η λογική και το πάθος δεν συμβιβάζονται,
τον φιλισε στο στόμα,μια σάρκα γυμνή για σένα αυτή τη στιγμή,τον προκάλεσε,την άλλη στιγμή θα είμαι για κάποιον άλλον,
μετά την πράξη του είπε,ο έρωτας είναι η πραγματικότητα που μπορείς να απολαύσεις,μια μικρή κοπελα στη σκάλα μου έβγαλε τη γλώσσα,σου έμοιαζε,της είπε,όλες έτσι ξεκινάμε,αθώες στην αρχή και στο τέλος πρόστυχες,αυτό δεν πιστεύεις;τον ρώτησε,τρυφερή η φωνή της,ναι,προστυχη,όμως αμφιβάλλω,και δεν υπάρχει μεγαλύτερη δυστυχία από το να μην είσαι αυτός που είσαι,για οποιαδήποτε κρίση σου στον κόσμο θα κάνεις πάντα λάθος,την ίδια στιγμή που μ'αγαπας,την ίδια στιγμή με περιφρονείς,
έλα να σηκωθούμε,του είπε,ντύσου,η κοπέλα θα γυρίσει,έχουμε μάθημα θέατρο,μελετάμε Σεξπηρ,και πιάνο,έργα του Μπετόβεν,αν θελεις μπορείς να παρακολουθήσεις,
δεν κάθησε,κατέβηκε στο δρόμο,νύχτα,ο δρόμος σκοτεινός,ένα σκυλί τον ακολούθησε,αμφέβαλλε αν η πόλη υπάρχει,και είναι κενή από ανθρώπους,το μεγαλύτερο μυστικό του η ανυπαρξία του,ο κόσμος εξαφανίσθηκε,δεν θα σήμαινε τίποτα αν υπήρχε,πόσο επιθυμούσε να σωριαστει αυτή τη στιγμή στο δρομο,
αγάπα τον εαυτό σου,σκέφτηκε,να είσαι το αποτέλεσμα των δικών σου σκέψεων,
περπατούσε,ο δρόμος πάντα άδειος κι έρημος,ένιωσε τα πόδια του βαρια,σωριάστηκε στο χώμα,
τόλμησε,είπε,την ανυπαρξία,
η νύχτα,το σκοτάδι,το τέλος του κόσμου του
.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου