.
.
LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
-Αποσπάσματα από DER ACHTZEHNTE BRUMAIRE DES LOUIS BONAPARTE,
του KARL MARX(1851-1852)κεφάλαιο I
-επιλογη μεταφραση χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Αποσπάσματα από DER ACHTZEHNTE BRUMAIRE DES LOUIS BONAPARTE,
του KARL MARX(1851-1852)κεφάλαιο I
-επιλογη μετάφραση χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
<115> ο Χέγκελ παρατηρησε κάπου ότι όλα τα μεγάλα κοσμοϊστορικά
γεγονότα και πρόσωπα,μπορεί να ειπωθεί,δυο φορες συμβαίνουν.
Αυτος ειχε ξεχάσει να προσθέσει:τη μια φορά σαν τραγωδία,την άλλη
σαν φάρσα.ο Caussidière για τον Danton, ο Louis Blanc για τον Robespierre,
οι Montagne(Ορεινοί) απο1848-1851 για τους Montagne(Ορεινούς)
από 1793-1795, ο ανηψιος για τον θείο.Κι η ίδια καρικατουρα στις
συνθηκες κάτω απ'τις οποίες γίνεται η δεύτερη έκδοση της18ης
Μπρυμερ
<115> Hegel bemerkte irgendwo, daß alle großen weltgeschichtlichen
Tatsachen und Personen sich sozusagen zweimal ereignen. Er hat
vergessen, hinzuzufügen: das eine Mal als Tragödie, das andere Mal
als Farce. Caussidière für Danton, Louis Blanc für Robespierre, die
Montagne von 1848-1851 für die Montagne von 1793-1795, der Neffe
für den Onkel. Und dieselbe Karikatur in den Umständen, unter denen
die zweite Auflage des achtzehnten Brumaire herausgegeben wird!
.
.
το έθνος αισθάνεται όπως εκείνος ο τρελός Εγγλέζος στο Bedlam
(Λονδρέζικο Ψυχιατρείο)που στην εποχή των αρχαίων Φαραώ
νόμιζε ότι ζουσε και καθημερινά για τη σκληρή δουλεια θρηνουσε,
που στα ορυχεία της Αιθιοπίας σαν χρυσωρυχος πρέπει να
εκτελεί,κλεισμένος μέσα σ'αυτη την υπόγεια φυλακή ,με μια θαμπή
λάμπα πάνω στο κεφάλι του στερεωμένη,πίσω του ο επιστάτης των
σκλαβων με το μακρύ μαστίγιο και στις εξοδους ένας οχλος από
βάρβαρους αιχμαλώτους πολέμου,που ούτε τους εργατες
της καταναγκαστικής εργασίας στα ορυχεία ,ούτε ο ένας με τον άλλον
καταλαβαινε,γιατί καμιά κοινή μεταξύ τους γλώσσα δεν μιλούν.
'κι αυτά όλα συμβαινουν σε μενα',αναστεναζει ο ψυχοπαθής εγγλεζος,
'που έχω γεννηθεί ελευθερος Βρετανός,να μου απαιτούν,χρυσάφι για
τους αρχαίους Φαραώ να βγαζω'
'για τα χρέη της οικογένειας Βοναπάρτη να πληρωνω'-αναστεναζει
το γαλλικό εθνος.
Ο Άγγλος,όσο καιρο δεν ήταν στα λογικά,δεν μπορούσε από την εμμονη
ιδέα του βγάζω χρυσάφι να απαλλαγεί.
Οι Γάλλοι,όσο καιρό επαναστατούσαν,ούτε από την ναπολεόντεια ανάμνηση,
όπως η εκλογή στις 10 Δεκεμβρίου δείχνει.
Επιθυμούσαν από τους κινδύνους της επανάστασης να επιστρέψουν.
στα σφαγεία των Αιγυπτίων,και στις 2 Δεκεμβρίου 1851 ήταν η απάντηση.
Δεν έχουν μονάχα την καρικατουρα του παλιού Ναπολέοντα,αλλά έχουν
τον ίδιο τον παλιό Ναπολεοντα κάνει καρικατούρα,όπως πρέπει να τον
πάρουν στο μέσο του δέκατου ένατου αιωνα
.
.
Die Nation kömmt sich vor wie jener närrische Engländer in Bedlam
<Londoner Psychatrie>, der zur Zeit der alten Pharaonen zu leben meint
und täglich über die harten Dienste jammert, die er in den äthiopischen
Bergwerken als Goldgräber verrichten muß, eingemauert in dies
unterirdische Gefängnis, eine spärlich leuchtende Lampe auf dem eigenen
Kopfe befestigt, hinter ihm der Sklavenaufseher mit langer Peitsche und
an den Ausgängen ein Gewirr von barbarischen Kriegsknechten, die weder
die Zwangsarbeiter in den Bergwerken, noch sich untereinander verstehn,
weil sie keine gemeinsame Sprache reden. "Und dies alles wird mir" –
seufzt der närrische Engländer – "mir, dem freigebornen Briten, zugemutet,
um Gold für die alten Pharaonen zu machen." "Um die Schulden der Familie Bonaparte zu zahlen" – seufzt die französische Nation. Der Engländer,
solange er bei Verstand war, konnte die fixe Idee des Goldmachens nicht
loswerden. Die Franzosen, solange sie revolutionierten, nicht die
napoleonische Erinnerung, wie die Wahl vom 10. Dezember bewies.
Sie sehnten sich aus den Gefahren der Revolution zurück nach den
Fleischtöpfen Ägyptens, und der 2. Dezember 1851 war die Antwort.
Sie haben nicht nur die Karikatur des alten Napoleons, sie haben den
alten Napoleon selbst karikiert, wie er sich ausnehmen muß in der Mitte
des neunzehnten Jahrhunderts.
.
.
Η αστική δημοκρατία νίκησε.Στο πλευρό της στέκονταν η αριστοκρατία
του χρήματος,η βιομηχανική αστική τάξη,η μεσαία ταξη,οι μικροαστοι,
ο στρατός,το οργανωμένο σαν εθνοφρουρά λούμπεν προλεταριάτο,,
οι πνευματικοί ηγέτες,οι παπάδες και ο αγροτικός πληθυσμος.
Στο πλευρό του παρισινού προλεταριάτου δεν στέκονταν κανένας
παρά μόνο αυτο το ιδιο
.
.
Die bürgerliche Republik siegte. Auf ihrer Seite stand die Finanzaristokratie,
die industrielle Bourgeoisie, der Mittelstand, die Kleinbürger, die Armee, das
als Mobilgarde organisierte Lumpenproletariat, die geistigen Kapazitäten,
die Pfaffen und die Landbevölkerung. <122> Auf der Seite des Pariser
Proletariats stand niemand als es selbst.
.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου