LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ -το ματ της Ηλέκτρας -χ.ν.κουβελης c.n.couvelis Ηλεκτρα Σοφοκλή,στίχοι 86-120 -Μονολογος -μεταφραση χ.ν.κουβελης c.n.couvelis ΚΕΙΜΕΝΑ-TEXTS-Χ.Ν.Κουβελης[C.N.Couvelis

 .

.

LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

-το ματ της Ηλέκτρας

-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

Ηλεκτρα Σοφοκλή,στίχοι 86-120

-Μονολογος

-μεταφραση χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

ΚΕΙΜΕΝΑ-TEXTS-Χ.Ν.Κουβελης[C.N.Couvelis

εικόνες της Ηλέκτρας

-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

το ματ της Ηλέκτρας

-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

Ηλεκτρα Σοφοκλή,στίχοι 86-120

-Μονολογος

-μεταφραση χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

το ματ της Ηλέκτρας

-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

-σου ετοιμάζει παγιδα,μην παιξεις μαζι της,τον προειδοποιησε η Κλυταιμνήστρα,

ο Αιγισθος γέλασε,-ελα τα παραλες,ένα αφελές κοριτσάκι είναι,τι θα μου κάνει;

-αφελες,αλλά όχι αθώο,πρόσεξε,πονηρό και σκληρό,είναι παιδί μου,το ξέρω,αντέδρασε

 εκείνη,

η Ηλέκτρα έκανε την κινηση

-ματ,κύριε Αιγισθε,

τη νύχτα εκείνη ξάγρυπνη σε,το φως της πανσεληνου στο δωμάτιο της,

ησυχία,

οι Μυκήνες βυθισμένες στη σιωπή

εμείς οι θεατές,απογευμα, καθισμένοι στο αμφιθεατρο την είδαμε,

να εκδικείται το θάνατο

του Αγαμεμνωνα,

-του πατέρα μου,ούρλιαξε,

το πρωί ήρθαν τρεις χωροφυλάκοι,την βρήκαν,

στο κρεβάτι της με τα ρουχα,δεν αντιστάθηκε,

-ειμαι έτοιμη,τους είπε,σας περίμενα,την συνέλαβαν,

για διπλό φόνο,

-εγω σκότωσα τη μάνα και τον εραστή της

την ανεκριναν,

-στο λουτρό τύλιξαν τον πατέρα και τον έπνιξαν  αυτη η μάνα μου η μοιχαλίδα 

κι ο εραστής της,

ομολόγησε

το άλογο,να φοβάσαι,τον προειδοποίησε η Κλυταιμνήστρα,οι κινησεις του είναι 

το δυνατό της σημείο στο σκάκι,

την άκουγαν να κάνει πρόβα στον μονόλογο,της τραγωδίας του Σοφοκλή Ηλέκτρα,

-μεσημερι και δεν ησυχαζει,είπε η Κλυταιμνήστρα,τι σχεδιάζει;φοβαμαι

μήτηρ δ᾽ ἡμὴ χὠ κοινολεχὴς

Αἴγισθος, ὅπως δρῦν ὑλοτόμοι

σχίζουσι κάρα φονίῳ πελέκει.

-φοβάμαι,Αιγισθε,την ακούς;

ο φόνος με φόνο 

η φωνή της,ακους

ὦ δῶμ᾽ Ἀίδου καὶ Περσεφόνης,

ὦ χθόνι᾽ Ἑρμῆ καὶ πότνι᾽ Ἀρά,

σεμναί τε θεῶν παῖδες Ἐρινύες,

αἳ τοὺς ἀδίκως θνῄσκοντας ὁρᾶθ᾽,

αἳ τοὺς εὐνὰς ὑποκλεπτομένους,

115ἔλθετ᾽, ἀρήξατε, τείσασθε πατρὸς

φόνον ἡμετέρου,

τους είδε στο κήπο,στο μεγάλο τραπέζι,να παίζουν σκάκι,μέσα Ιούλη,καυτή μερα,

τα τζιτζίκια στα δεντρα ξεκουφαιναν,

-η βασίλισσα κινδυνεύει,

ακούστηκε η φωνή της,

σκληρή,

-προσεξε το άλογο,απειλεί τον βασιλιά σου,φώναξε στον Αίγισθο η Κλυταιμνήστρα,

-ο βασιλιάς είναι νεκρός,

πνιγμένος στο λουτρο,

είπε η Ηλέκτρα,

τον είδα με τα ίδια μου τα μάτια,

είδα και τους δολοφόνους μάνα,

-εισαι τρελή,αντέδρασε η Κλυταιμνήστρα,

τέρμα η παρωδία,άρπαξε τη σκακιέρα και την πέταξε,τα πιονια  σκόρπισαν,

-και συ,είπε στον Αίγισθο,τι ανοησία να παίζεις με μια ψυχασθενή,

η Ηλέκτρα σηκώθηκε και σκύβοντας μάζεψε τα πιονια και τη σκακιέρα,

έπειτα ηρεμα

την τοποθέτησε στο τραπέζι,και τα πιόνια στη θέση που ήταν πριν,

καθισε

-ελα,ειπε στον Αίγισθο,να συνεχίσουμε το παιχνίδι των Ατρεα και του Θυέστη,

όταν μέσα στη νύχτα άκουσε τον πυροβολισμό και ξύπνησε ήταν σίγουρη:

-σκοτωσε τον Αιγισθο,

κι επειτα σε λίγο ο δεύτερος πυροβολισμός

-τωρα η μάνα είχε σειρά

περίμενε ξάγρυπνη,το πρωί θα την συνελαμβαναν ως συνενοχο του αδελφού της 

για διπλό φόνο

-θεε μου,τι ευτυχισμένη ειμαι

στο θέατρο σε έναν ημιφωτισμενο χώρο,μια νεαρή γυναίκα όρθια με μακρύ μαύρο

 φόρεμα,

ακούγεται η φωνή της:

ω εσύ αγνό φως κι εσύ 

στη γη ισότιμε αερα, 

τις πολλές ακούτε θρηνωδιες μου,

και τα πολλά βροντερά χτυπηματα

στα ματωμένα στηθη

όταν η ζοφερή νύχτα αποχωρει,

και την νυχτερινή μου θλίψη

τ'αθλιο ξέρει κρεβάτι μου

μέσ'στο καταραμένο σπιτι,

πόσο τον δύστυχο θρηνω πατέρα μου,

που στη βάρβαρη ξενη γη

ο Άρης ο φονιας θάνατο δεν εδωσε,

αλλά η μάνα μου κι ο εραστής της 

στο κρεβάτι Αιγισθος,

όπως δέντρο ξυλοκόποι το κεφάλι 

σχίζουν με φονικό πελεκι,

και κανένας από μένα άλλος 

δεν λυπηθηκε,πατέρα,

για τον σκληρό κι οικτρο σου θανατο,

αλλά ποτέ δεν θα πάψω  να θρηνω 

θλιβερα και να βογγω,

όσο τ'αστρα θα φεγγοβολουν,

κι αυτό το φως θα βλέπω της μέρας,

όπως η Αηδόνα που'χασε το παιδί της 

ο θρήνος μου ακαταπαυστα

σ'αυτες εδώ τις πατρικές πόρτες

παντού θ'αντηχει,

ω σπίτι τ'Αδη και της Περσεφόνης,

ω του κάτω κόσμου Ερμή

και σεβάσμια κυρά Αρά 

και σεμνές κόρες των θεών Ερινύες,

που βλέπετε όσους αδικα πεθαίνουν,

κι οσους τα κρεβάτια κρυφά κλεβουν,

ελάτε,βοηθήστε,

τιμωρήστε του πατέρα μου τον φόνο,

και στείλτε μου τον αδελφό μου,

γιατί μόνη δεν έχω πια τη δύναμη

να σηκώνω της λύπης και να ισορροπω 

το ενάντιο φορτίο 

ὦ φάος ἁγνὸν

καὶ γῆς ἰσόμοιρ᾽ ἀήρ, ὥς μοι

πολλὰς μὲν θρήνων ᾠδάς,

πολλὰς δ᾽ ἀντήρεις ᾔσθου

90στέρνων πλαγὰς αἱμασσομένων,

ὁπόταν δνοφερὰ νὺξ ὑπολειφθῇ·

τὰ δὲ παννυχίδων κήδη στυγεραὶ

ξυνίσασ᾽ εὐναὶ μογερῶν οἴκων,

ὅσα τὸν δύστηνον ἐμὸν θρηνῶ

95πατέρ᾽, ὃν κατὰ μὲν βάρβαρον αἶαν

φοίνιος Ἄρης οὐκ ἐξένισεν,

μήτηρ δ᾽ ἡμὴ χὠ κοινολεχὴς

Αἴγισθος, ὅπως δρῦν ὑλοτόμοι

σχίζουσι κάρα φονίῳ πελέκει.

100κοὐδεὶς τούτων οἶκτος ἀπ᾽ ἄλλης

ἢ ᾽μοῦ φέρεται, σοῦ, πάτερ, οὕτως

αἰκῶς οἰκτρῶς τε θανόντος.

ἀλλ᾽ οὐ μὲν δὴ

λήξω θρήνων στυγερῶν τε γόων,

105ἔστ᾽ ἂν παμφεγγεῖς ἄστρων

ῥιπάς, λεύσσω δὲ τόδ᾽ ἦμαρ,

μὴ οὐ τεκνολέτειρ᾽ ὥς τις ἀηδὼν

ἐπὶ κωκυτῷ τῶνδε πατρῴων

πρὸ θυρῶν ἠχὼ πᾶσι προφωνεῖν.

110ὦ δῶμ᾽ Ἀίδου καὶ Περσεφόνης,

ὦ χθόνι᾽ Ἑρμῆ καὶ πότνι᾽ Ἀρά,

σεμναί τε θεῶν παῖδες Ἐρινύες,

αἳ τοὺς ἀδίκως θνῄσκοντας ὁρᾶθ᾽,

αἳ τοὺς εὐνὰς ὑποκλεπτομένους,

115ἔλθετ᾽, ἀρήξατε, τείσασθε πατρὸς

φόνον ἡμετέρου,

καί μοι τὸν ἐμὸν πέμψατ᾽ ἀδελφόν.

μούνη γὰρ ἄγειν οὐκέτι σωκῶ

120λύπης ἀντίρροπον ἄχθος.

το χέρι της  σηκώνει να κινήσει το μαύρο άλογο,

ακούγεται η φωνή της:

-ματ

.

.

.