LITTERATURE - ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ- ΚΕΙΜΕΝΑ- TEXTS-Χ.Ν.ΚΟΥΒΕΛΗΣ[C.N.COUVELIS]-ΟΔΥΣΣΕΙΑ-ΟΔΥΣΣΕΑΣ-ODYSSEIA-ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΔΑΜΕ ΤΟΝ ΟΔΥΣΣΕΑ

.
.
LITTERATURE - ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
ΚΕΙΜΕΝΑ- TEXTS-Χ.Ν.ΚΟΥΒΕΛΗΣ[C.N.COUVELIS]
.
ΟΔΥΣΣΕΙΑ-ΟΔΥΣΣΕΑΣ-ODYSSEIA
ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΔΑΜΕ ΤΟΝ ΟΔΥΣΣΕΑ
.
.
.
[ΟΔΥΣΣΕΙΑ-ΟΔΥΣΣΕΑΣ]
ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΔΑΜΕ ΤΟΝ ΟΔΥΣΣΕΑ
.
.
ειδαμε τον Οδυσσεα,τα πρωινα εραβε τα διχτυα,
το μεσημερι ετρωγε,εριχνε ψωμι στους γλαρους.,ε-
κεινοι με τα φτερα τους τεντωμενα ισορροπουσαν
κι επαιρναν την τροφη,επειτα πετουσαν και ξαναρ-
χονταν,εμεις τα παιδια τον πλησιαζαμε.μας γνωρι-
ζε με τα μικρα μας ονοματα,ρωτουσε για τους πατερα-
δες μας,εμενα με συμπαθουσε πιο πολυ,καθομουν
πολλες ωρες μαζι του,αρχιζε τις ιστοριες,διαρκουσαν
ωρες,στα λογια του υπηρχαν λεξεις,φρασεις ,που δεν
γνωριζα τη σημασια τους,τον ρωτουσα και μου εξη-
γουσε:

[η τοι νοστος απωλετο πατρος εμοιο-ο γυρισμος για τον
δικο μου πατερα χαθηκε,
-επι νηα κατηλυθον ηδε θαλασσαν-κατεβηκαν στο καρα-
βι στη θαλασσα,-
βῆ δ᾿ ἴμεν ὥς τε λέων ὀρεσίτροφος ἀλκὶ πεποιθώς,
ὅς τ᾿ εἶσ᾿ ὑόμενος καὶ ἀήμενος, ἐν δέ οἱ ὄσσε
δαίεται: αὐτὰρ ὁ βουσὶ μετέρχεται ἢ ὀίεσσιν
ἠὲ μετ᾿ ἀγροτέρας ἐλάφους: κέλεται δέ ἑ γαστὴρ
μήλων πειρήσοντα καὶ ἐς πυκινὸν δόμον ἐλθεῖν-
και βγηκε σαν λιονταρι θρεμενο στα βουνα,γεμα-
το δυναμη,μεσα στη βροχη και τον αερα,και τα ματια
του βγαζουν φλογες,και πεφτει πανω σε κοπαδι
βοδια και σε κοπαδι προβατα και σ'ελαφια της ερη-
μιας,η πεινα του το σπρωχνει να φαει αρνια και
να πεσει πανω σε μαντρι,-
Ουτις εμοι γ'ονομα.Ουτιν δε με κικλησκουσι
μητηρ ηδε πατηρ ηδ'αλλοι παντες εταιροι-
Τ'ονομα μου ειναι Κανενας.Κανεναν, με καλουν
η μανα κι ο πατερας μου κι ολοι οι αλλοι συντροφοι
μου,-
νηπιοι αγροιωται,εφημερια φρονεοντες-μωροι αγριαν-
θρωποι ,για τα εφημερα νοιαζεσται,-
ουδε τις  ημειων δυνατο κρατεροιο βιοιο
νευρην εντανυσαι,πολλον δ'επιδευεες ημεν-
ουδε καποιος απο μας καταφερε να τεντωσει τη
χορδη του δυνατου τοξου,αν και ασχοληθηκαμε
πολυ,-
ισχεο,παυε δε νεικος ομοιιου πολεμοιο-συνερθε,
παψε τη φιλονικια του εμφυλιου πολεμου],

ξεχνιονταν στις ιστοριες του,ζουσε τις καταστασεις
τους,οταν ηταν η ωρα,που εδυε ο ηλιος,σηκωνονταν
να φυγει και μας καληνυχτουσε,ως την αλλη μερα,το
ιδιο σκηνικο,καποια μερα τον πλησιασε μια γυναικα,
ηταν αγνωστη,δεν ηταν του τοπου μας,οταν τους ειδα-
με μαζι σταθηκαμε,και μειναμε σε καποια αποσταση,
απο εκει ακουγαμε τι λεγανε,οχι ολα,αποσπασματα,
η γλωσσα της γυναικας μας ηταν αγνωστη,ξενη,πιο
πολυ μιλουσε εκεινη,εκεινος ακουγε,απο την εκφρα-
ση,το υφος των λογων της καταλαβαιναμε,το νοημα,
ποτε μιλουσε θυμωμενα,ποτε γλυκα,τρυφερα,επειτα
η γυναικα εφυγε,περασε απο μπροστα μας,πολυ κον-
τα,τα χαραχτηριστικα της ηταν ξενικα,ομορφη,οταν
απομακρυνθηκε αρκετα τον πλησιασαμε,τον χαιρετη-
σαμε ,μας απαντησε μονολεκτικα χωρις να σηκωσει
το κεφαλι:''γεια'',μειναμε διπλα του,δεν μας μιλουσε,
σκεπτικος,εμεις δεν τον ενοχλησαμε,καθομασταν ησυ-
χα και κοιτουσαμε τα κυματα,εκεινα ερχονταν ορμη-
τικα,χτυπουσαν πανω στα βραχια και διαλυονταν
σ'αφρους,εκεινος παντα σκεπτικος εραβε τα διχτυα,
ξαφνικα διεκοψε τη σιωπη του κι ακουστηκε η φωνη του:
''οι ιστοριες και οι ανθρωποι ειναι σαν τα κυματα,ερχον-
ται,σπαζουν  πανω στα βραχια σ'αφρους και διαλυονται'',
δεν καταλαβαμε τοτε τι ηθελε να πει,μικρα παιδια ειμα-
σταν,απειρα,πολυ αργοτερα,σαν μεγαλωσα,καταλαβα
τη σημασια εκεινων των λογων του
.
.
.