.
.
LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
-Η Υπόθεση του Άνδρα με το Κεχριμπαρένιο Μονόκλ
(My Homage το Sherlock Holmes)
(Ελληνικά, English, Francais, German, Italiano, Spanish, Portuguese)
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Η Υπόθεση του Άνδρα με το Κεχριμπαρένιο Μονόκλ
(My Homage το Sherlock Holmes)
(Ελληνικά, English, Francais, German, Italiano, Spanish, Portuguese)
Ήταν ένα από εκείνα τα νεφελώδη λονδρέζικα πρωινά, όπου τα καμπαναριά τού Γουέστμινστερ χάνονται μέσα στην ομίχλη και οι άμαξες προχωρούν με το χνώτο των αλόγων να αιωρείται σαν καπνός.
Ήμουν έτοιμος να βγω για μια ιατρική επίσκεψη,όταν ο Σέρλοκ Χολμς που στεκόνταν στο παράθυρο χωρίς να στρέψει το κεφάλι μού είπε:.
-Αγαπητέ Γουότσον,σήμερα θα χρειαστώ τη συνδρομή σας. Έχουμε ήδη έναν επισκέπτη, και ο χρόνος πιέζει.
Πριν προλάβω να ρωτήσω οτιδήποτε, η πόρτα άνοιξε και η μις Χάντσον μάς ανακοίνωσε την άφιξη ενός κυρίου με ένα κεχριμπαρένιο μονόκλ που λαμπύριζε με μια απόκοσμη χρυσαφένια ανταύγεια.
Ο επισκέπτης λεγόταν Σερ Λάιονελ Μπλούμσμπερι, ένας ευγενής αριστοκράτης.
Ηταν ταραγμένος,τα δάχτυλά του έτρεμαν.
-Κύριε Χολμς, φοβάμαι πως βρίσκομαι σε μεγάλο κινδυνο.
Ο Χολμς τού εδειξε τον καναπέ να καθίσει.
-Εξηγήστε, παρακαλώ.
Ο Σερ Λάιονελ διηγήθηκε ότι τρεις μέρες πριν, είχε λάβει μία ανώνυμη επιστολή. Στο εσωτερικό της υπήρχε,αυτό το μονοκλ κι ένα χαρτί με μια μόνο φράση:
-Το κεχριμπάρι θα δει κατι-
Εκείνη την νύχτα, ένα αντικείμενο μεγάλης αξίας,ένα μικρό κιβώτιο που φύλαγε στο γραφείο του,είχε εξαφανιστεί.Μόνο ο ίδιος γνώριζε την ύπαρξή του.
Το παράθυρο είχε παραβιαστεί.
-Τι περιείχε το κιβώτιο; ρώτησε ο Χολμς.
Ο Σερ Λάιονελ δίστασε.
-Έγγραφα. Πολύ επικίνδυνα, αν πέσουν σε λάθος χέρια.
Ο Χολμς δεν επέμεινε. Ζήτησε το μονοκλ,το πήρε στα χέρια του και το περιεργάστηκε.
Ξαφνικά χαμογέλασε ανεπαίσθητα.
Επισκέφθηκαμε την έπαυλη Μπλούμσμπερι.Ο Σετ Λάιονελ μας σύστησε την γραμματέα του,μια νεαρή γυναικα.
-Η κυρία Έβελιν Γκρεν.
Ο Χολμς εξερεύνησε το γραφείο από όπου είχε κλαπεί το κιβώτιο.
-Βλέπετε κάτι, Χολμς; ρώτησα.
-Βλέπω τα πάντα, Γουότσον. Το μόνο ερώτημα είναι τι σημαίνουν.
Και τώρα κοιτάξτε αυτό:η σκόνη το δειχνει καθαρα:Το παραθυρο είναι παραβιασμενο από μέσα
Ο Σερ Λάιονελ έδειχνε όλο και πιο ταραγμένος.
-Υποπτευεστε κάποιον που να έκανε τη κλοπη;ρώτησε ο Χολμς.
Ο ευγενής δίστασε, έπειτα είπε:
-Ένας συνεργάτης. Ο Έντουαρντ Φέρσον. Συγκρούσθηκαμε πριν δύο μηνες
και χωρίσαμε. Μα δε φαντάστηκα ποτέ…
Ο Χολμς τον έκοψε:
-Δεν είναι ώρα για φαντασίες, Σερ Λάιονελ. Είναι ώρα για σκέψη.
Το σπίτι τού Φέρσον βρισκόταν σε μία σκοτεινή γειτονιά τού Σάουθγουορκ.
Ο Χολμς πλησίασε την πόρτα.
Πριν χτυπήσει η πόρτα άνοιξε. Ένας άνδρας βρέθηκε μπροστά μας.
-Κύριε Φέρσον, είπε ο Χολμς, θα μπορούσαμε να ρίξουμε μια ματιά στο εργαστήριό σας;
Πριν ο Φέρσον αντιδράσει, ο Χολμς περασε μέσα. Εγώ ακολούθησα και είδα πάγκους γεμάτους μπουκαλάκια, μηχανικά εξαρτήματα, σκόρπια χαρτιά.
Και πάνω σε έναν πάγκο, βρισκόταν ένα πανομοιότυπο αντίγραφο τού κεχριμπαρένιου μονόκλ.Ο Χολμς πήγε προς τα κει και το πήρε στα χέρια του
Το πρόσωπο τού Φέρσον σκοτείνιασε.
-Εσεις στείλατε την επιστολή; ρώτησε ο Χολμς αφήνοντας στο πάγκο το
μονοκλ.
-Εκείνος… εκείνος έχει κάτι που μου ανήκει,απάντησε ο Φέρσον.
Ο Χολμς τον κοίταξε αυστηρά.
-Τα έγγραφα;
.-Μία εφεύρεση,είπε ο Φέρσον, που τού είχα εμπιστευτεί. Εκείνος την κατακρατησε για δική του.
Ο Χολμς τον κοίταξε.
-Και το κιβώτιο; Το κλέψατε εσείς;
-Το κιβώτιο; Όχι,είπε ο Φέρσον. Ορκίζομαι: δεν μπήκα ποτέ στο σπίτι του.
Η φωνή του έτρεμε. Φαινόταν ειλικρινής.
Ο Χολμς έκανε νεύμα να φύγουμε.
-Αυτό περιπλέκει τα πράγματα, είπε καθώς διασχίζαμε ξανά την ομίχλη.
Το βράδυ, πίσω στη Μπέικερ Στριτ, ο Χολμς κάπνιζε την πίπα του, βυθισμένος
σε βαθιά σκέψη. Ξαφνικά, σηκώθηκε απότομα.
-Γουότσον, σε μισή ώρα θα έχουμε λύση.
Ο Σερ Λάιονελ έφτασε μετά από ειδοποιηση. Ο Χολμς τον υποδέχτηκε ευγενικά αλλά με εκείνη τη γνωστή του διεσδυτικη ηρεμια .
-Σερ Λάιονελ, είπε, το μονόκλ σας είναι η λύση στο μυστήριο.
Ο ευγενής τον κοίταξε.
-Τι εννοείτε;
-Το βρήκατε μέσα στην επιστολή που δεχτηκατε.
Ο Χολμς χαμογέλασε.
-Αυτό το μονόκλ είναι μήνυμα. Κάποιος ήθελε να σας προειδοποιήσει.
-Για ποιο πράγμα; ρώτησα.
-Για το ότι κάποιος θα προσπαθούσε να κλέψει τα έγγραφα. Και αυτός
ο κάποιος ήταν μέσα στο ίδιο του το σπίτι.
Ο Σερ Λάιονελ πετάχτηκε όρθιος.
-Αυτό είναι παράλογο.
Ο Χολμς τον κοίταξε.
-Η κλοπή τού κιβωτίου...
Σταμάτησε για μια στιγμή,αναβοντας τη πιπα του.
-εγινε από τη γραμματέα σας,την κυρία Έβελιν Γκρεν.
Ο Σερ Λάιονελ έμεινε άφωνος.
-Η κυρία Γκρεν, συνέχισε ο Χολμς,είχε πρόσβαση στο γραφείο. Ήξερε για τη διαμάχη με τον Φέρσον. Και το σημαντικότερο: είχε συμφωνήσει να πουλήσει
τα έγγραφα. Το μονόκλ το είχε στηλει ο Φέρσον, για να σας ειδοποιήσει να
δείτε και πάρετε τα μέτρα σας.
Ο Σερ Λάιονελ ειπε:
-Η Έβελιν; Μα την εμπιστευόμουν σαν κόρη.
Ο Χολμς είπε:
-Ακριβώς γι’ αυτό ήταν άριστη για την αποστολή της.
Η κυρία Γκρεν συνελήφθη την ίδια νύχτα, προσπαθώντας να διαφύγει μέσω
τού σταθμού στις όχθες τού Τάμεση. Τα έγγραφα βρέθηκαν κρυμμένα μέσα
στη βαλίτσα της.Παραβιασε το παράθυρο για να ενοχοποιήσει τον Φέρσον.
Επιστρέφοντας μέσα από την ομίχλη στη Μπέικερ Στριτ τού είπα:
-Για ακόμη μία φορά με εντυπωσιάσατε, φίλε μου.
Ο Χολμς άναψε την πίπα του και είπε:
-Η λογική, αγαπητέ Γουότσον, δεν είναι τίποτε άλλο από το φως που διαλύει
την ομίχλη. Αρκεί να κοιτάξεις με την κατάλληλη γωνία.
Και έτσι άλλη μία υπόθεση έκλεισε, αφήνοντάς με για ακόμη μία φορά να αναρωτιέμαι πόσα μυστήρια μπορεί ακόμη να κρύβει το Λονδίνο και πόσες φορές θα χρειαστεί η ιδιοφυΐα τού φίλου μου για να τα φωτίσει.
.
.
The Case of the Man with the Amber Monocle
(My Homage to Sherlock Holmes)
It was one of those foggy London mornings when the Westminster bell towers vanish into the mist, and the carriages advance with the horses’ breath hovering like smoke.
I was about to leave for a medical visit when Sherlock Holmes, standing by the window without turning his head, said to me:
“Dear Watson, today I shall require your assistance. We already have a visitor, and time is pressing.”
Before I could ask anything, the door opened, and Miss Hudson announced the arrival of a gentleman with an amber monocle that gleamed with an eerie golden shimmer.
The visitor was Sir Lionel Bloomsbury, a refined aristocrat. He was agitated; his fingers trembled.
“Mr. Holmes, I fear I am in great danger.”
Holmes gestured to the sofa for him to sit.
“Please explain.”
Sir Lionel recounted that three days earlier, he had received an anonymous letter. Inside it was the monocle, along with a piece of paper containing a single sentence:
“The amber will see something.”
That night, a highly valuable item—a small box he kept in his office—had disappeared. Only he knew of its existence. The window had been tampered with.
“What did the box contain?” Holmes asked.
Sir Lionel hesitated.
“Documents. Very dangerous, if they fall into the wrong hands.”
Holmes did not press further. He requested the monocle, took it in his hands, and examined it carefully. Suddenly, he smiled faintly.
We visited the Bloomsbury estate. Sir Lionel introduced us to his secretary, a young woman.
“Miss Evelyn Green.”
Holmes inspected the office from which the box had been stolen.
“Do you see anything, Holmes?” I asked.
“I see everything, Watson. The only question is what it all means. And now, look at this: the dust makes it perfectly clear—the window was tampered with from the inside.”
Sir Lionel grew increasingly agitated.
“Do you suspect anyone of the theft?” Holmes inquired.
The nobleman hesitated, then said:
“A colleague. Edward Ferson. We had a disagreement two months ago and parted ways. But I never imagined…”
Holmes interrupted him:
“This is no time for imagination, Sir Lionel. It is time for thought.”
Ferson’s house was in a dark neighborhood of Southwark. Holmes approached the door. Before he could knock, it opened, and a man appeared before us.
“Mr. Ferson,” said Holmes, “might we take a look at your workshop?”
Before Ferson could react, Holmes stepped inside. I followed and saw workbenches filled with bottles, mechanical components, and scattered papers. On one bench lay an identical copy of the amber monocle. Holmes approached and picked it up.
Ferson’s face darkened.
“Did you send the letter?” Holmes asked, placing the monocle on the bench.
“He… he has something that belongs to me,” Ferson replied.
Holmes looked at him sternly.
“The documents?”
“A device,” said Ferson, “which I had entrusted to him. He kept it for himself.”
Holmes studied him.
“And the box? Did you steal it?”
“The box? No,” Ferson said. “I swear, I never entered his house.” His voice trembled. He seemed sincere.
Holmes gestured for us to leave.
“This complicates things,” he said as we walked back through the fog.
That evening, back on Baker Street, Holmes smoked his pipe, lost in deep thought. Suddenly, he rose abruptly.
“Watson, in half an hour, we shall have the solution.”
Sir Lionel arrived after being summoned. Holmes greeted him politely but with that familiar penetrating calm.
“Sir Lionel,” he said, “your monocle is the key to the mystery.”
The aristocrat looked at him.
“What do you mean?”
“You found it inside the letter you received.”
Holmes smiled.
“This monocle is a message. Someone wanted to warn you.”
“About what?” I asked.
“That someone would attempt to steal the documents. And that someone was inside his own house.”
Sir Lionel jumped to his feet.
“That is absurd.”
Holmes met his gaze.
“The theft of the box…” He paused for a moment, lighting his pipe. “Was carried out by your secretary, Miss Evelyn Green.”
Sir Lionel was speechless.
“Miss Green,” continued Holmes, “had access to the office. She knew of the dispute with Ferson. And most importantly, she had agreed to sell the documents. The monocle was sent by Ferson to alert you so that you could take appropriate measures.”
Sir Lionel said:
“Evelyn? But I trusted her like a daughter.”
Holmes replied:
“Precisely why she was perfect for her task.”
Miss Green was apprehended that very night while attempting to flee via the station on the banks of the Thames. The documents were found hidden inside her suitcase. She had tampered with the window to frame Ferson.
Returning through the fog to Baker Street, I said to him:
“Once again, you have impressed me, my friend.”
Holmes lit his pipe and said:
“Logic, dear Watson, is nothing more than the light that disperses the fog. One only needs to look from the right angle.”
And so, another case was closed, leaving me once again to wonder how many mysteries London still hides and how many times the genius of my friend will be needed to illuminate them.
.
.
L’Affaire de l’Homme au Monocle Ambre
(Mon Hommage à Sherlock Holmes)
C’était un de ces matins londoniens brumeux, où les clochers de Westminster se perdent dans le brouillard et où les calèches avancent, la fumée du souffle des chevaux flottant comme de la brume.
J’étais prêt à sortir pour une visite médicale lorsque Sherlock Holmes, se tenant à la fenêtre sans tourner la tête, me dit :
— Cher Watson, j’aurai besoin de votre concours aujourd’hui. Nous avons déjà un visiteur, et le temps presse.
Avant que je n’aie pu poser la moindre question, la porte s’ouvrit et Miss Hudson nous annonça l’arrivée d’un monsieur portant un monocle ambre qui scintillait d’un éclat doré étrange.
Le visiteur se nommait Sir Lionel Bloomsbury, un noble aristocrate.
Il était troublé, ses doigts tremblaient.
— Monsieur Holmes, je crains de me trouver en grand danger.
Holmes lui fit signe de s’asseoir sur le canapé.
— Expliquez-vous, s’il vous plaît.
Sir Lionel raconta qu’il y a trois jours, il avait reçu une lettre anonyme. À l’intérieur se trouvait ce monocle ainsi qu’un papier portant une seule phrase :
— L’ambre verra quelque chose —
Cette nuit-là, un objet de grande valeur, un petit coffret qu’il gardait dans son bureau, avait disparu. Lui seul connaissait son existence.
La fenêtre avait été fracturée.
— Que contenait le coffret ? demanda Holmes.
Sir Lionel hésita.
— Des documents. Très dangereux s’ils tombaient entre de mauvaises mains.
Holmes n’insista pas. Il demanda le monocle, le prit dans ses mains et l’examina attentivement.
Soudain, un léger sourire apparut sur ses lèvres.
Nous visitâmes le manoir Bloomsbury. Sir Lionel nous présenta sa secrétaire, une jeune femme :
— Mademoiselle Evelyn Green.
Holmes examina le bureau d’où le coffret avait été volé.
— Voyez-vous quelque chose, Holmes ? demandai-je.
— Je vois tout, Watson. La seule question est ce que cela signifie.
Et maintenant regardez ceci : la poussière le montre clairement : la fenêtre a été fracturée de l’intérieur.
Sir Lionel paraissait de plus en plus troublé.
— Soupçonnez-vous quelqu’un pour le vol ? demanda Holmes.
Le noble hésita, puis dit :
— Un collaborateur. Edward Ferson. Nous nous sommes disputés il y a deux mois et nous nous sommes séparés. Mais je n’aurais jamais imaginé…
Holmes l’interrompit :
— Ce n’est pas le moment pour les suppositions, Sir Lionel. C’est le moment de penser.
La maison de Ferson se trouvait dans un quartier sombre de Southwark.
Holmes s’approcha de la porte.
Avant qu’il ne frappe, celle-ci s’ouvrit. Un homme se trouva devant nous.
— Monsieur Ferson, dit Holmes, pourrions-nous jeter un œil à votre atelier ?
Avant que Ferson n’ait réagi, Holmes entra. Je le suivis et vis des établis couverts de petits flacons, de pièces mécaniques et de papiers épars.
Et sur un établi se trouvait une copie identique du monocle ambre. Holmes s’avança et le prit dans ses mains.
Le visage de Ferson s’assombrit.
— C’est vous qui avez envoyé la lettre ? demanda Holmes en reposant le monocle sur l’établi.
— Lui… il a quelque chose qui m’appartient, répondit Ferson.
Holmes le regarda sévèrement.
— Les documents ?
— Une invention, dit Ferson, à laquelle je l’avais initié. Il l’a retenue pour lui.
Holmes le fixa.
— Et le coffret ? C’est vous qui l’avez volé ?
— Le coffret ? Non, dit Ferson. Je jure : je ne suis jamais entré chez lui.
Sa voix tremblait. Il semblait sincère.
Holmes fit signe que nous partions.
— Cela complique les choses, dit-il en traversant à nouveau le brouillard.
Le soir, de retour à Baker Street, Holmes fumait sa pipe, plongé dans de profondes réflexions. Soudain, il se leva brusquement.
— Watson, dans une demi-heure, nous aurons la solution.
Sir Lionel arriva après avoir été averti. Holmes l’accueillit avec courtoisie, mais avec ce calme pénétrant qui lui est propre.
— Sir Lionel, dit-il, votre monocle est la clé du mystère.
Le noble le regarda.
— Que voulez-vous dire ?
— Vous l’avez trouvé dans la lettre que vous avez reçue.
Holmes sourit.
— Ce monocle est un message. Quelqu’un voulait vous prévenir.
— De quoi ? demandai-je.
— Que quelqu’un tenterait de voler les documents. Et ce quelqu’un se trouvait à l’intérieur même de sa maison.
Sir Lionel se leva d’un bond.
— C’est absurde.
Holmes le regarda.
— Le vol du coffret…
Il s’arrêta un instant, allumant sa pipe.
— … a été commis par votre secrétaire, Mademoiselle Evelyn Green.
Sir Lionel resta bouche bée.
— Mademoiselle Green ? Mais je lui faisais confiance comme à une fille.
Holmes dit :
— C’est exactement pourquoi elle était parfaite pour sa mission.
Mademoiselle Green fut arrêtée la même nuit, alors qu’elle tentait de s’échapper par la gare sur les rives de la Tamise. Les documents furent retrouvés cachés dans sa valise. Elle avait fracturé la fenêtre pour incriminer Ferson.
En traversant à nouveau le brouillard vers Baker Street, je lui dis :
— Une fois de plus, vous m’impressionnez, mon ami.
Holmes alluma sa pipe et dit :
— La logique, cher Watson, n’est rien d’autre que la lumière qui dissipe le brouillard. Il suffit de regarder sous le bon angle.
Et ainsi, une autre affaire se clôtura, me laissant encore une fois me demander combien de mystères Londres peut encore cacher et combien de fois l’ingéniosité de mon ami sera nécessaire pour les éclairer.
.
.
Der Fall des Mannes mit dem bernsteinfarbenen Monokel
(Meine Hommage an Sherlock Holmes)
Es war einer jener nebligen Londoner Morgen, an denen die Glockentürme von Westminster im Dunst verschwinden und die Kutschen voranschreiten, während der Atem der Pferde wie Rauch in der Luft hängt.
Ich war bereit, für einen Hausbesuch aufzubrechen, als Sherlock Holmes, der am Fenster stand, ohne den Kopf zu wenden, zu mir sagte:
– Lieber Watson, heute werde ich Ihre Hilfe brauchen. Wir haben bereits einen Besucher, und die Zeit drängt.
Bevor ich irgendetwas fragen konnte, öffnete sich die Tür und Miss Hudson kündigte die Ankunft eines Herrn mit einem bernsteinfarbenen Monokel an, das in einem unheimlichen goldenen Schimmer glitzerte.
Der Besucher hieß Sir Lionel Bloomsbury, ein edler Aristokrat.
Er war aufgeregt, seine Finger zitterten.
– Herr Holmes, ich fürchte, ich befinde mich in großer Gefahr.
Holmes wies ihm das Sofa an, sich zu setzen.
– Bitte erklären Sie sich.
Sir Lionel erzählte, dass er drei Tage zuvor einen anonymen Brief erhalten hatte. Darin befanden sich dieses Monokel und ein Zettel mit nur einem Satz:
– „Der Bernstein wird etwas sehen.“
In jener Nacht war ein wertvolles Objekt, eine kleine Schachtel, die er in seinem Arbeitszimmer aufbewahrte, verschwunden. Nur er selbst wusste von ihrer Existenz.
Das Fenster war aufgebrochen worden.
– Was enthielt die Schachtel? – fragte Holmes.
Sir Lionel zögerte.
– Dokumente. Sehr gefährlich, wenn sie in die falschen Hände geraten.
Holmes drängte nicht weiter. Er bat um das Monokel, nahm es in die Hand und betrachtete es eingehend.
Plötzlich lächelte er kaum merklich.
Wir besuchten die Villa Bloomsbury. Sir Lionel stellte uns seine Sekretärin vor, eine junge Frau.
– Miss Evelyn Green.
Holmes untersuchte das Büro, aus dem die Schachtel gestohlen worden war.
– Sehen Sie etwas, Holmes? – fragte ich.
– Ich sehe alles, Watson. Die einzige Frage ist, was es bedeutet.
„Und nun schauen Sie hier: Der Staub zeigt es deutlich: Das Fenster wurde von innen aufgebrochen.“
Sir Lionel wurde immer nervöser.
– Vermuten Sie jemanden, der den Diebstahl begangen hat? – fragte Holmes.
Der Aristokrat zögerte, dann sagte er:
– Ein Mitarbeiter. Edward Ferson. Wir hatten vor zwei Monaten einen Streit und uns getrennt. Aber ich hätte niemals gedacht…
Holmes unterbrach ihn:
– Es ist nicht die Zeit für Fantasien, Sir Lionel. Es ist Zeit für Gedanken.
Fersons Haus befand sich in einem dunklen Viertel von Southwark. Holmes trat an die Tür.
Bevor er klopfen konnte, öffnete sich die Tür. Ein Mann stand vor uns.
– Herr Ferson, sagte Holmes, könnten wir einen Blick in Ihr Labor werfen?
Bevor Ferson reagieren konnte, trat Holmes ein. Ich folgte und sah Tische voller Fläschchen, mechanischer Teile, verstreuter Papiere.
Und auf einem Tisch lag eine identische Kopie des bernsteinfarbenen Monokels. Holmes ging darauf zu und nahm es in die Hand.
Fersons Gesicht verdunkelte sich.
– Sie haben den Brief geschickt? – fragte Holmes und legte das Monokel auf den Tisch.
– Er… er hat etwas, das mir gehört, antwortete Ferson.
Holmes sah ihn streng an.
– Die Dokumente?
– Eine Erfindung, sagte Ferson, der ich ihm vertraut hatte. Er hat sie für sich behalten.
Holmes blickte ihn an.
– Und die Schachtel? Haben Sie sie gestohlen?
– Die Schachtel? Nein, sagte Ferson. Ich schwöre, ich bin nie in sein Haus eingedrungen.
Seine Stimme zitterte. Er wirkte aufrichtig.
Holmes nickte mir zu, wir sollten gehen.
– Das verkompliziert die Dinge, sagte er, als wir wieder durch den Nebel gingen.
Abends, zurück in der Baker Street, rauchte Holmes seine Pfeife, tief in Gedanken versunken. Plötzlich sprang er auf.
– Watson, in einer halben Stunde werden wir die Lösung haben.
Sir Lionel kam nach Benachrichtigung. Holmes empfing ihn höflich, aber mit seiner bekannten durchdringenden Ruhe.
– Sir Lionel, sagte er, Ihr Monokel ist die Lösung des Rätsels.
Der Aristokrat sah ihn an.
– Was meinen Sie?
– Sie fanden es in dem Brief, den Sie erhalten haben.
Holmes lächelte.
– Dieses Monokel ist eine Botschaft. Jemand wollte Sie warnen.
– Wovor? – fragte ich.
– Davor, dass jemand versuchen würde, die Dokumente zu stehlen. Und diese Person war in Ihrem eigenen Haus.
Sir Lionel sprang auf.
– Das ist absurd!
Holmes sah ihn an.
– Der Diebstahl der Schachtel…
Er hielt kurz inne, zündete seine Pfeife an.
– …wurde von Ihrer Sekretärin, Miss Evelyn Green, begangen.
Sir Lionel war sprachlos.
– Miss Green? Aber ich vertraute ihr wie einer Tochter.
Holmes sagte:
– Genau deshalb war sie perfekt für ihre Aufgabe.
Miss Green wurde in derselben Nacht festgenommen, als sie versuchte, über den Bahnhof am Ufer der Themse zu fliehen. Die Dokumente wurden in ihrem Koffer gefunden. Sie hatte das Fenster aufgebrochen, um Ferson zu belasten.
Als wir durch den Nebel zurück zur Baker Street gingen, sagte ich:
– Ein weiteres Mal haben Sie mich beeindruckt, mein Freund.
Holmes zündete seine Pfeife an und sagte:
– Logik, lieber Watson, ist nichts anderes als das Licht, das den Nebel vertreibt. Man muss nur aus dem richtigen Winkel schauen.
Und so endete ein weiterer Fall, der mich einmal mehr darüber nachdenken ließ, wie viele Geheimnisse London noch verbirgt und wie oft die Genialität meines Freundes nötig sein wird, um sie zu erhellen.
.
.
Il Caso dell’Uomo con il Monocolo d’Ambra
(Omaggio a Sherlock Holmes)
Era una di quelle mattine nebbiose londinesi, in cui i campanili di Westminster si perdono nella foschia e le carrozze avanzano con il nitrito dei cavalli che si diffonde nell’aria come fumo.
Ero pronto per una visita medica quando Sherlock Holmes, che stava in piedi alla finestra senza girare la testa, mi disse:
—Caro Watson, oggi avrò bisogno del tuo aiuto. Abbiamo già un visitatore e il tempo stringe.
Prima che potessi fare una domanda, la porta si aprì e la signora Hudson ci annunciò l’arrivo di un gentiluomo con un monocolo d’ambra che brillava con un inquietante riflesso dorato.
Il visitatore si chiamava Sir Lionel Bloomsbury, un aristocratico nobile.
Era agitato e le sue dita tremavano.
—Signor Holmes, temo di trovarmi in grande pericolo.
Holmes gli indicò il divano dove sedersi.
—Spieghi, per favore.
Sir Lionel raccontò che tre giorni prima aveva ricevuto una lettera anonima. All’interno c’era quel monocolo e un foglio con una sola frase:
—L’ambra vedrà qualcosa —
Quella notte, un oggetto di grande valore, una piccola scatola che custodiva nel suo studio, era scomparso. Solo lui conosceva la sua esistenza.
La finestra era stata forzata.
—Cosa conteneva la scatola? — chiese Holmes.
Sir Lionel esitò.
—Documenti. Molto pericolosi, se cadessero nelle mani sbagliate.
Holmes non insistette. Chiese il monocolo, lo prese in mano e lo esaminò attentamente.
Improvvisamente sorrise appena.
Visitammo la villa Bloomsbury. Sir Lionel ci presentò la sua segretaria, una giovane donna.
—La signora Evelyn Green.
Holmes esplorò lo studio da cui era stata rubata la scatola.
—Vedi qualcosa, Holmes? — chiesi.
—Vedo tutto, Watson. L’unica domanda è cosa significhi.
E ora guardate questo: la polvere lo mostra chiaramente: la finestra è stata forzata dall’interno.
Sir Lionel appariva sempre più agitato.
—Sospettate qualcuno per il furto? — chiese Holmes.
Il nobile esitò, poi disse:
—Un collaboratore. Edward Ferson. Ci siamo scontrati due mesi fa e ci siamo separati. Ma non avrei mai immaginato…
Holmes lo interruppe:
—Non è tempo per fantasie, Sir Lionel. È tempo di pensare.
La casa di Ferson si trovava in un quartiere buio di Southwark. Holmes si avvicinò alla porta.
Prima che bussassimo, la porta si aprì. Un uomo ci si parò davanti.
—Signor Ferson, disse Holmes, possiamo dare un’occhiata al suo laboratorio?
Prima che Ferson potesse reagire, Holmes entrò. Lo seguii e vidi banchi pieni di flaconi, componenti meccanici, fogli sparsi.
E su un banco, c’era un monocolo d’ambra identico all’originale. Holmes si avvicinò e lo prese in mano.
Il volto di Ferson si oscurò.
—Siete voi che avete mandato la lettera? — chiese Holmes lasciando il monocolo sul banco.
—Lui… lui ha qualcosa che mi appartiene, rispose Ferson.
Holmes lo guardò severamente.
—I documenti?
—Un’invenzione, disse Ferson, che gli avevo affidato. L’ha trattenuta per sé.
Holmes lo osservò.
—E la scatola? L’avete rubata voi?
—La scatola? No, disse Ferson. Giuro: non sono mai entrato in casa sua.
La sua voce tremava. Sembrava sincero.
Holmes fece un cenno e uscimmo.
—Questo complica le cose, disse mentre attraversavamo di nuovo la nebbia.
La sera, di ritorno a Baker Street, Holmes fumava la pipa, immerso in profonde riflessioni. Improvvisamente si alzò di scatto.
—Watson, tra mezz’ora avremo la soluzione.
Sir Lionel arrivò dopo essere stato avvisato. Holmes lo accolse cortesemente, ma con quella sua famosa calma penetrante.
—Sir Lionel, disse, il vostro monocolo è la chiave del mistero.
Il nobile lo guardò.
—Cosa intende?
—L’avete trovato nella lettera che avete ricevuto.
Holmes sorrise.
—Questo monocolo è un messaggio. Qualcuno voleva avvertirvi.
—Di cosa? — chiesi.
—Che qualcuno avrebbe tentato di rubare i documenti. E quel qualcuno era all’interno della stessa casa.
Sir Lionel si alzò di scatto.
—È assurdo.
Holmes lo guardò.
—Il furto della scatola…
Si fermò un istante, accendendo la pipa.
—È stato compiuto dalla vostra segretaria, la signora Evelyn Green.
Sir Lionel rimase senza parole.
—La signora Green, continuò Holmes, aveva accesso allo studio. Sapeva della disputa con Ferson. E, soprattutto: aveva accettato di vendere i documenti. Il monocolo era stato inviato da Ferson per avvertirvi di prendere le necessarie precauzioni.
Sir Lionel disse:
—Evelyn? Ma mi fidavo di lei come di una figlia.
Holmes disse:
—Proprio per questo era perfetta per il suo compito.
La signora Green fu arrestata quella stessa notte, mentre cercava di fuggire attraverso la stazione sulle rive del Tamigi. I documenti furono trovati nascosti nella sua valigia. Aveva forzato la finestra per incolpare Ferson.
Ritornando attraverso la nebbia a Baker Street, le dissi:
—Ancora una volta mi avete impressionato, amico mio.
Holmes accese la pipa e disse:
—La logica, caro Watson, non è altro che la luce che dissolve la nebbia. Basta guardare dalla giusta angolazione.
E così un altro caso si chiuse, lasciandomi ancora una volta a chiedermi quanti misteri Londra possa ancora nascondere e quante volte sarà necessaria l’intelligenza del mio amico per illuminarli.
.
.
El Caso del Hombre con el Monóculo Ámbar
(Mi homenaje a Sherlock Holmes)
Era una de esas mañanas londinenses y brumosas, donde los campanarios de Westminster se pierden entre la niebla y los carruajes avanzan dejando que el humo del aliento de los caballos se eleve como vapor.
Estaba listo para salir a una visita médica cuando Sherlock Holmes, que estaba de pie junto a la ventana sin girar la cabeza, me dijo:
—Querido Watson, hoy necesitaré su colaboración. Ya tenemos un visitante, y el tiempo apremia.
Antes de que pudiera preguntar algo, la puerta se abrió y la señorita Hudson nos anunció la llegada de un caballero con un monóculo ámbar que brillaba con un destello dorado sobrenatural.
El visitante se llamaba Sir Lionel Bloomsbury, un aristócrata distinguido.
Estaba agitado, y sus dedos temblaban.
—Señor Holmes, temo que estoy en grave peligro.
Holmes le indicó el sofá para que se sentara.
—Explíquese, por favor.
Sir Lionel relató que, tres días antes, había recibido una carta anónima. En su interior, había un monóculo y un papel con una sola frase:
—El ámbar verá algo.
Esa misma noche, un objeto de gran valor, una pequeña caja que guardaba en su despacho, había desaparecido. Solo él conocía su existencia.
La ventana había sido forzada.
—¿Qué contenía la caja? —preguntó Holmes.
Sir Lionel dudó.
—Documentos. Muy peligrosos si caen en manos equivocadas.
Holmes no insistió. Pidió el monóculo, lo tomó entre sus manos y lo examinó.
De repente, esbozó una ligera sonrisa.
Visitamos la mansión Bloomsbury. Sir Lionel nos presentó a su secretaria, una joven:
—La señorita Evelyn Green.
Holmes inspeccionó el despacho de donde había sido robada la caja.
—¿Ve algo, Holmes? —pregunté.
—Veo todo, Watson. La única pregunta es qué significa.
—Y ahora, mire esto: el polvo lo revela claramente: la ventana fue forzada desde dentro.
Sir Lionel parecía cada vez más angustiado.
—¿Sospecha de alguien que haya cometido el robo? —preguntó Holmes.
El aristócrata dudó, luego dijo:
—Un colaborador. Edward Ferson. Tuvimos un conflicto hace dos meses y nos separamos. Pero nunca imaginé…
Holmes lo interrumpió:
—No es momento para fantasías, Sir Lionel. Es momento de pensar.
La casa de Ferson estaba en un barrio oscuro de Southwark. Holmes se acercó a la puerta.
Antes de que llamara, la puerta se abrió. Un hombre apareció ante nosotros.
—Señor Ferson —dijo Holmes—, ¿podríamos echar un vistazo a su taller?
Antes de que Ferson reaccionara, Holmes entró. Lo seguí y vi bancos de trabajo llenos de frascos, piezas mecánicas y papeles dispersos.
Y sobre uno de los bancos, había una copia idéntica del monóculo ámbar. Holmes se dirigió hacia él y lo tomó en sus manos.
El rostro de Ferson se ensombreció.
—¿Usted envió la carta? —preguntó Holmes, dejando el monóculo sobre el banco.
—Él… él tiene algo que me pertenece —respondió Ferson.
Holmes lo miró severamente.
—¿Los documentos?
—Una invención —dijo Ferson— que le había confiado. Él la retuvo para sí mismo.
Holmes lo observó.
—¿Y la caja? ¿Usted la robó?
—¿La caja? No —dijo Ferson—. Lo juro: nunca entré en su casa.
Su voz temblaba. Parecía sincero. Holmes asintió y nos dispusimos a salir.
—Esto complica las cosas —dijo mientras cruzábamos nuevamente la niebla.
Esa noche, de regreso en Baker Street, Holmes fumaba su pipa, sumido en profunda reflexión. De repente, se levantó de golpe.
—Watson, en media hora tendremos la solución.
Sir Lionel llegó tras ser notificado. Holmes lo recibió con cortesía, pero con esa calma penetrante tan característica.
—Sir Lionel —dijo—, su monóculo es la clave del misterio.
El aristócrata lo miró.
—¿Qué quiere decir?
—Lo encontró dentro de la carta que recibió.
Holmes sonrió.
—Este monóculo es un mensaje. Alguien quería advertirle.
—¿Sobre qué? —pregunté.
—Que alguien intentaría robar los documentos. Y esa persona estaba dentro de su propia casa.
Sir Lionel se levantó de un salto.
—Eso es absurdo.
Holmes lo miró fijamente.
—El robo de la caja…
Se detuvo un instante, encendiendo su pipa.
—…fue cometido por su secretaria, la señorita Evelyn Green.
Sir Lionel quedó boquiabierto.
—¿La señorita Green? —continuó Holmes—. Tenía acceso al despacho. Sabía del conflicto con Ferson. Y lo más importante: había aceptado vender los documentos. El monóculo lo envió Ferson para avisarle y que tomara precauciones.
Sir Lionel dijo:
—¿Evelyn? Yo confiaba en ella como a una hija.
Holmes dijo:
—Exactamente por eso era perfecta para su misión.
La señorita Green fue arrestada esa misma noche, intentando escapar por la estación a orillas del Támesis. Los documentos fueron encontrados ocultos dentro de su maleta. Había forzado la ventana para incriminar a Ferson.
Regresando entre la niebla a Baker Street, le dije:
—Una vez más me ha impresionado, amigo mío.
Holmes encendió su pipa y dijo:
—La lógica, querido Watson, no es más que la luz que disipa la niebla. Solo hay que mirar desde el ángulo correcto.
Y así, otro caso se cerró, dejándome una vez más preguntándome cuántos misterios más puede ocultar Londres y cuántas veces hará falta la genialidad de mi amigo para iluminarlos.
.
.
O Caso do Homem com o Monóculo Âmbar
(Minha Homenagem a Sherlock Holmes)
Era uma daquelas manhãs enevoadas em Londres, em que os sinos de Westminster se perdem na neblina e as carruagens avançam com o sopro dos cavalos flutuando como fumaça.
Eu estava pronto para sair para uma visita médica quando Sherlock Holmes, que estava de pé junto à janela sem virar a cabeça, disse:
—Caro Watson, hoje precisarei da sua ajuda. Já temos um visitante, e o tempo é curto.
Antes que eu pudesse perguntar qualquer coisa, a porta se abriu e a Srta. Hudson anunciou a chegada de um senhor com um monóculo âmbar que brilhava com um reflexo dourado sobrenatural.
O visitante chamava-se Sir Lionel Bloomsbury, um nobre aristocrata.
Ele estava nervoso; seus dedos tremiam.
—Sr. Holmes, temo que estou em grande perigo.
Holmes indicou o sofá para que se sentasse:
—Explique, por favor.
Sir Lionel contou que, três dias antes, havia recebido uma carta anônima. Dentro dela havia o monóculo e um papel com apenas uma frase:
—O âmbar verá algo.
Naquela noite, um objeto de grande valor, uma pequena caixa que ele guardava em seu escritório, havia desaparecido. Somente ele conhecia sua existência.
A janela havia sido violada.
—O que continha a caixa? —perguntou Holmes.
Sir Lionel hesitou:
—Documentos. Muito perigosos se caírem em mãos erradas.
Holmes não insistiu. Pediu o monóculo, segurou-o nas mãos e examinou-o cuidadosamente.
De repente, sorriu levemente.
Visitamos a mansão Bloomsbury. Sir Lionel nos apresentou sua secretária, uma jovem mulher:
—A senhorita Evelyn Green.
Holmes examinou o escritório de onde a caixa havia sido roubada.
—Vê algo, Holmes? —perguntei.
—Vejo tudo, Watson. A única questão é o que significa.
E agora olhe para isto: a poeira mostra claramente: a janela foi violada por dentro.
Sir Lionel parecia cada vez mais perturbado.
—Suspeita de alguém que tenha cometido o roubo? —perguntou Holmes.
O nobre hesitou, depois disse:
—Um parceiro. Edward Ferson. Tivemos um desentendimento há dois meses e nos separamos. Mas nunca imaginei…
Holmes o interrompeu:
—Não é hora de suposições, Sir Lionel. É hora de pensar.
A casa de Ferson ficava em um bairro escuro de Southwark. Holmes se aproximou da porta.
Antes que pudesse bater, a porta se abriu. Um homem surgiu à nossa frente.
—Sr. Ferson —disse Holmes—, poderíamos dar uma olhada em seu laboratório?
Antes que Ferson reagisse, Holmes entrou. Eu o segui e vi bancadas cheias de frascos, peças mecânicas e papéis espalhados.
Em uma das bancadas, havia uma cópia idêntica do monóculo âmbar. Holmes foi até lá e pegou-o nas mãos.
O rosto de Ferson escureceu:
—Foi você quem enviou a carta? —perguntou Holmes, deixando o monóculo sobre a bancada.
—Ele… ele tem algo que me pertence —respondeu Ferson.
Holmes olhou para ele com severidade:
—Os documentos?
—Uma invenção —disse Ferson— que eu havia confiado a ele. Ele reteve para si.
Holmes o encarou:
—E a caixa? Você a roubou?
—A caixa? Não —disse Ferson. —Juro: nunca entrei na casa dele.
Sua voz tremia. Parecia sincero. Holmes fez um gesto para sairmos:
—Isso complica as coisas —disse enquanto atravessávamos novamente a neblina.
À noite, de volta à Baker Street, Holmes fumava seu cachimbo, imerso em profunda reflexão. De repente, levantou-se de repente:
—Watson, em meia hora teremos a solução.
Sir Lionel chegou após ser avisado. Holmes o recebeu cordialmente, mas com aquela conhecida calma penetrante:
—Sir Lionel —disse—, seu monóculo é a chave do mistério.
O nobre olhou para ele:
—O que quer dizer?
—Você o encontrou dentro da carta que recebeu.
Holmes sorriu:
—Este monóculo é uma mensagem. Alguém queria avisá-lo.
—Sobre o quê? —perguntei.
—Sobre alguém que tentaria roubar os documentos. E esse alguém estava dentro de sua própria casa.
Sir Lionel levantou-se surpreso:
—Isso é absurdo.
Holmes olhou para ele:
—O roubo da caixa…
Ele fez uma pausa, acendendo o cachimbo:
—…foi cometido por sua secretária, a Srta. Evelyn Green.
Sir Lionel ficou sem palavras.
—A Srta. Green —continuou Holmes— tinha acesso ao escritório. Sabia do desentendimento com Ferson. E, mais importante: havia concordado em vender os documentos. O monóculo foi enviado por Ferson para avisá-lo e permitir que tomasse as providências necessárias.
Sir Lionel disse:
—Evelyn? Eu confiava nela como a uma filha.
Holmes respondeu:
—Exatamente por isso ela era perfeita para a tarefa.
A Srta. Green foi presa naquela noite, tentando fugir pela estação nas margens do Tâmisa. Os documentos foram encontrados escondidos em sua mala. Ela havia violado a janela para incriminar Ferson.
Retornando através da neblina para Baker Street, eu disse:
—Mais uma vez, você me impressionou, meu amigo.
Holmes acendeu seu cachimbo e disse:
—A lógica, caro Watson, nada mais é do que a luz que dissipa a neblina. Basta olhar pelo ângulo certo.
E assim, mais um caso foi encerrado, deixando-me mais uma vez a me perguntar quantos mistérios Londres ainda poderia esconder e quantas vezes a genialidade de meu amigo seria necessária para iluminá-los.
.
.
.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου