.
.
LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
-Η Τελευταία Συναντηση
(Ελληνικά, English, Francais, German, Italiano, Spanish, Portuguese)
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Η Τελευταία Συνάντηση
(Ελληνικά, English, Francais, German, Italiano, Spanish, Portuguese)
Το τρένο μπήκε αργά μέσα στον σταθμό.Εξω χιόνιζε.
Κάθονταν προς το.παραθυρο τού βαγονιού.
Όταν το τρένο σταμάτησε ,ένας παγωμένος αέρας μπήκε από την πόρτα που άνοιξε.
Κατέβηκε.
Το τρένο έφυγε.
Και τότε την είδε στην απέναντι αποβάθρα.Κρατούσε ένα μικρό κοριτσι από
το χέρι.Εσκυβε και τής έλεγε κάτι κι εκείνο γελούσε.Κι ύστερα γύρισε το
κεφάλι της προς το μέρος του.
Η καρδιά του χτυπούσε να σπάσει.
Φώναξε το όνομά της.Ο θόρυβος τού σταθμού κάλυπτε τα πάντα.
Ποσα χρόνια είχε να τη δει,να τής μιλήσει;
Εκείνη είχε στραμμένο το πρόσωπο της προς τη μεριά που ήταν εκείνος.
Ήταν τόσο κοντά.Μπορουσε να τον δει.
Εκείνος σήκωσε το χέρι.Φωναξε δεύτερη φορά.
Γύρω του ένας χείμαρρος από ανθρώπους που περίμεναν το επομενο τρένο.
Την έκρυψαν από τα μάτια του.
Το στήθος του πονούσε.Στηρίχτηκε σ’ έναν στύλο και προσπάθησε να ανασάνει.
Ανάμεσα από τους ανθρώπους την είδε.Αυτη και το.παιδι.Τοσο.κοντα.Τοσο
μακριά.
Προσπάθησε να κινηθεί,να πάει απέναντι,να την προλάβει.Αλλα το σώμα του
δεν μπορούσε.Σωριστηκε στην αποβαθρα.Γυρω τού μαζεύτηκε κόσμος.
Τούς έκανε νόημα ν'ανοιξουν.Και τότε την είδε για τελευταία φορά.Απέναντι.
Κοιτούσε προς το μέρος του.Σαν κάποια κραυγή ν'ακουσε να φωνάζει το
όνομα της.Και να σβήνει.
Το τρένο απέναντι ήρθε με εκκοφαντικο θόρυβο και όλα χάθηκαν.
.
.
The Last Meeting
The train entered the station slowly. Outside, it was snowing.
He was sitting by the window of the carriage.
When the train stopped, a frozen gust of air came in through the door that opened.
He got off.
The train departed.
And then he saw her on the opposite platform. She was holding a little girl by the hand. She bent down and said something to her, and the child laughed. And then she turned her head toward him.
His heart pounded violently.
He shouted her name. The noise of the station drowned everything out.
How many years had it been since he had seen her, spoken to her?
Her face was turned in the direction where he stood.
They were so close. She could see him.
He raised his hand. He shouted again.
Around him, a torrent of people waiting for the next train.
They hid her from his sight.
His chest hurt. He leaned on a pillar and tried to breathe.
Through the crowd he saw her again. Her and the child. So close. So far.
He tried to move, to go across, to reach her. But his body couldn’t.
He collapsed on the platform. People gathered around him.
He gestured for them to make way.
And then he saw her for the last time. On the opposite side.
She was looking toward him. As if she had heard some cry calling her name. And fading.
The train on the opposite track arrived with a deafening roar, and everything disappeared.
.
.
La Dernière Rencontre
Le train entra lentement dans la gare. Dehors, il neigeait.
Il était assis près de la fenêtre du wagon.
Quand le train s’arrêta, un air glacial entra par la porte qui s’ouvrit.
Il descendit.
Le train repartit.
Et alors il la vit sur le quai d’en face. Elle tenait une petite fille par la main. Elle se penchait vers elle, lui disait quelque chose, et l’enfant riait. Puis elle tourna la tête vers lui.
Son cœur battait à se rompre.
Il cria son nom. Le bruit de la gare couvrait tout.
Combien d’années s’étaient écoulées sans qu’il la voie, sans qu’il lui parle ?
Elle tournait le visage vers l’endroit où il se trouvait.
Ils étaient si proches. Elle pouvait le voir.
Il leva la main. Il cria une deuxième fois.
Autour de lui, un torrent de gens qui attendaient le prochain train.
Ils la lui cachèrent.
Sa poitrine le faisait souffrir. Il s’appuya contre un poteau et essaya de respirer.
À travers la foule, il la vit. Elle et l’enfant. Si proches. Si loin.
Il essaya de bouger, de traverser, de la rejoindre. Mais son corps ne pouvait plus.
Il s’effondra sur le quai. Les gens s’attroupèrent.
Il leur fit signe de s’écarter.
Et alors il la vit pour la dernière fois. En face.
Elle regardait vers lui. Comme si elle avait entendu un cri appeler son nom. Puis s’éteindre.
Le train d’en face arriva dans un fracas assourdissant, et tout disparut.
.
.
Die Letzte Begegnung
Der Zug fuhr langsam in den Bahnhof ein. Draußen schneite es.
Er saß am Fenster des Wagens.
Als der Zug hielt, drang ein eisiger Luftstoß durch die geöffnete Tür hinein.
Er stieg aus.
Der Zug fuhr davon.
Und dann sah er sie auf dem gegenüberliegenden Bahnsteig. Sie hielt ein kleines Mädchen an der Hand. Sie beugte sich zu ihm hinunter, sagte etwas, und das Kind lachte. Dann drehte sie den Kopf in seine Richtung.
Sein Herz schlug, als würde es zerspringen.
Er rief ihren Namen. Der Lärm des Bahnhofs übertönte alles.
Wie viele Jahre waren vergangen, seit er sie gesehen, seit er mit ihr gesprochen hatte?
Ihr Gesicht war seiner Seite zugewandt.
So nah waren sie. Sie konnte ihn sehen.
Er hob die Hand. Rief ein zweites Mal.
Um ihn strömten Menschenmassen, die auf den nächsten Zug warteten.
Sie verdeckten sie ihm.
Seine Brust schmerzte. Er lehnte sich an eine Säule und versuchte zu atmen.
Zwischen den Menschen sah er sie wieder. Sie und das Kind. So nah. So fern.
Er versuchte sich zu bewegen, hinüberzugehen, sie zu erreichen. Doch sein Körper konnte nicht.
Er brach auf dem Bahnsteig zusammen. Leute sammelten sich um ihn.
Er bedeutete ihnen, Platz zu machen.
Und dann sah er sie zum letzten Mal. Drüben.
Sie schaute zu ihm hinüber. Als hätte sie einen Schrei gehört, der ihren Namen rief. Und verstummte.
Der Zug auf der anderen Seite kam mit ohrenbetäubendem Lärm, und alles verschwand.
.
.
L’Ultimo Incontro
Il treno entrò lentamente nella stazione. Fuori nevicava.
Era seduto vicino al finestrino del vagone.
Quando il treno si fermò, un’ondata d’aria gelida entrò dalla porta che si apriva.
Scese.
Il treno ripartì.
E allora la vide sulla banchina opposta. Teneva per mano una bambina. Si chinava verso di lei, le diceva qualcosa, e la piccola rideva. Poi voltò la testa verso di lui.
Il suo cuore batteva da spezzarsi.
Gridò il suo nome. Il rumore della stazione copriva ogni cosa.
Quanti anni erano passati senza vederla, senza parlarle?
Lei aveva il volto rivolto verso di lui.
Erano così vicini. Lei poteva vederlo.
Lui alzò la mano. Gridò una seconda volta.
Intorno a lui un fiume di persone che aspettavano il treno successivo.
Lo nascosero alla sua vista.
Il petto gli fece male. Si appoggiò a un pilastro e cercò di respirare.
Attraverso la folla la rivide. Lei e la bambina. Così vicine. Così lontane.
Cercò di muoversi, di andare dall’altra parte, di raggiungerla. Ma il suo corpo non poteva.
Crollò sulla banchina. La gente gli si fece intorno.
Fece loro segno di aprire un varco.
E allora la vide per l’ultima volta. Di fronte.
Lei guardava verso di lui. Come se avesse udito un grido chiamare il suo nome. E svanire.
Il treno dall’altra parte arrivò con un rumore assordante e tutto scomparve.
.
.
El Último Encuentro
El tren entró lentamente en la estación. Afuera nevaba.
Él estaba sentado junto a la ventana del vagón.
Cuando el tren se detuvo, una ráfaga de aire helado entró por la puerta que se abrió.
Bajó.
El tren partió.
Y entonces la vio en el andén de enfrente. Ella llevaba de la mano a una niña pequeña. Se inclinaba hacia ella, le decía algo, y la niña reía. Luego volvió la cabeza hacia él.
Su corazón latía con violencia.
Gritó su nombre. El ruido de la estación lo cubría todo.
¿Cuántos años habían pasado sin verla, sin hablarle?
Ella tenía el rostro vuelto hacia donde él estaba.
Estaban tan cerca. Ella podía verlo.
Él levantó la mano. Gritó por segunda vez.
A su alrededor, un torrente de gente que esperaba el siguiente tren.
La ocultaron de su vista.
Le dolía el pecho. Se apoyó en un poste y trató de respirar.
Entre la multitud volvió a verla. A ella y a la niña. Tan cerca. Tan lejos.
Intentó moverse, cruzar, alcanzarla. Pero su cuerpo no podía.
Se desplomó en el andén. La gente se reunió a su alrededor.
Les hizo una seña para que se apartaran.
Y entonces la vio por última vez. En frente.
Ella miraba hacia él. Como si hubiera oído un grito llamarla por su nombre. Y apagarse.
El tren de la otra vía llegó con un estruendo ensordecedor, y todo desapareció.
.
.
O Último Encontro
O trem entrou devagar na estação. Lá fora nevava.
Ele estava sentado junto à janela do vagão.
Quando o trem parou, uma lufada de ar gelado entrou pela porta que se abriu.
Ele desceu.
O trem partiu.
E então ele a viu na plataforma oposta. Ela segurava pela mão uma menina pequena. Inclinava-se e lhe dizia algo, e a criança ria. Depois virou a cabeça na direção dele.
Seu coração batia a ponto de explodir.
Ele chamou seu nome. O barulho da estação abafava tudo.
Quantos anos tinham passado sem vê-la, sem falar com ela?
Ela tinha o rosto voltado para onde ele estava.
Estavam tão perto. Ela podia vê-lo.
Ele levantou a mão. Chamou de novo.
Ao seu redor, um fluxo de pessoas que esperavam o próximo trem.
Elas a esconderam de sua vista.
Seu peito doía. Ele apoiou-se num poste e tentou respirar.
Por entre as pessoas ele a viu novamente. Ela e a criança. Tão perto. Tão longe.
Tentou mover-se, atravessar, alcançá-la. Mas seu corpo não conseguia.
Caiu na plataforma. A multidão se juntou ao seu redor.
Ele lhes fez sinal para que abrissem caminho.
E então ele a viu pela última vez. Do outro lado.
Ela olhava em sua direção. Como se tivesse ouvido algum grito chamando seu nome. E apagando-se.
O trem do lado oposto chegou com um ruído ensurdecedor, e tudo desapareceu.
.
.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου