.
.
LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
-Η κουκλα
(Ελληνικά, English, Francais, German, Italiano, Spanish, Portuguese)
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Η κουκλα
(Ελληνικά, English, Francais, German, Italiano, Spanish, Portuguese)
Μπήκε στο καταστημα και ζήτησε να δει τις πλαστικές κούκλες.Η υπάλληλος
τον πήγε στην αίθουσα που εκτίθονταν.
Μια από αυτές τον εντυπωσίασε και τη διάλεξε.
Την έβαλε στο διπλανό κάθισμα τού αυτοκινήτου του.Ολοι τον κοιτούσαν στο δρόμο,στα φανάρια που σταματούσε.Ηταν εντυπωσιακή γυναίκα.
Την έστησε σε μια γωνιά τής κρεβατοκάμαρας.Στην.αρχη τού φάνηκε άκαμπτη,
αδιάφορη.
Όμως μετά από λίγες μέρες όλα άλλαξαν.
Τής περιέγραφε τη ζωή του, τους έρωτες του.Της διάβαζε αποσπάσματα από βιβλία, της έβαζε μουσική, της έδειχνε φωτογραφίες.
Μια νύχτα τη ξάπλωσε στο κρεβάτι δίπλα του.
Μετά από εκείνη τη νύχτα δεν κοιμόνταν χωρίς εκείνη.
Αγόρασε ρούχα και την έντυνε,τη στόλιζε με κοσμήματα και περούκες.
-Είσαι όμορφη ,της έλεγε.
Είχε ανάγκη τη παρουσια της.Ηταν εκεί για εκείνον.Για πάντα.Αμεταβλητη.
Δική του.
Άρχισε να αδιαφορεί για τον εξωτερικό κόσμο,στη δουλειά του καθυστερούσε,
ζητούσε άδειες.
Σκέφτονταν εκείνη,στο ημίφως τής κρεβατοκάμαρας να τον περιμένει.
Τον ξυπνούσαν θόρυβοι τη νύχτα.Την έβλεπε να μετακινείται.Ακουε την
αναπνοή της.
Από τη δουλειά τον απελυσαν.Χαρηκε.Θα είχε περισσότερο χρόνο με τη
γυναίκα του.
Απενεργοποιησε το τηλέφωνο.Δεν ήθελε κανένας να τους ενοχλεί.
Μια μέρα άρχισε να την υποψιάζεται.Ενιωσε πως τον προδίδει,πως τον
εγκαταλείπει.Πως δεν τον θέλει πια.
Αυτόν τον τρελενε.Της φώναζε.Ζητουσε εξηγήσεις.
Η κούκλα ανεκφραστη,ψυχρή.
Κατέρρευσε.
Και τότε την είδε άψυχη,άδεια,μια πλαστική μαζα
Την άρπαξε και την πέταξε στο πάτωμα. Το κεφάλι της έσπασε,όλο το κορμι
της διαλύθηκε.
Έμεινε για ώρες δίπλα στο πεσμένο σώμα της.Δεν την άγγιξε.Μονο την
κοιτούσε.
Ξενύχτησε σε αυτή τη θέση.
Όταν ξημέρωσε άφησε τη πλαστική γυναίκα στο πάτωμα,έκλεισε τη πόρτα
τού διαμερίσματος και έφυγε.
Κανείς δεν τον ξαναείδε.
.
.
The Doll
He entered the shop and asked to see the plastic dolls. The clerk led him to the room where they were displayed.
One of them impressed him and he chose her.
He placed her on the seat next to him in his car. Everyone stared at him on the street, at the traffic lights where he stopped. She was an impressive woman.
He set her up in a corner of the bedroom. At first she seemed stiff, indifferent.
But after a few days everything changed.
He described his life to her, his loves. He read her excerpts from books, played music for her, showed her photographs.
One night he laid her on the bed next to him.
After that night he never slept without her.
He bought clothes and dressed her, adorned her with jewelry and wigs.
“You’re beautiful,” he told her.
He needed her presence. She was there for him. Forever. Unchanging.
His.
He began to neglect the outside world; he was late for work, asked for days off.
He thought of her, waiting for him in the half-light of the bedroom.
Noises woke him at night. He saw her move. He heard her breathing.
He was fired from his job. He was happy. He would have more time with his woman.
He turned off the phone. He didn’t want anyone to disturb them.
One day he began to suspect her. He felt she was betraying him, abandoning him, no longer wanting him.
This drove him mad. He shouted at her. Demanded explanations.
The doll expressionless, cold.
He collapsed.
And then he saw her lifeless, empty, a plastic mass.
He grabbed her and threw her to the floor. Her head broke, her whole body shattered.
He stayed for hours beside her fallen body. He did not touch her. He only looked at her.
He stayed up all night like that.
When morning came he left the plastic woman on the floor, closed the apartment door, and walked away.
No one ever saw him again.
.
.
La Poupée
Il entra dans le magasin et demanda à voir les poupées en plastique.
La vendeuse le conduisit dans la salle où elles étaient exposées.
L’une d’elles l’impressionna et il la choisit.
Il la posa sur le siège à côté de lui dans sa voiture.
Dans la rue, aux feux où il s’arrêtait, tout le monde le regardait.
C’était une femme impressionnante.
Il la plaça dans un coin de la chambre. Au début elle lui parut rigide, indifférente.
Mais après quelques jours tout changea.
Il lui racontait sa vie, ses amours. Il lui lisait des passages de livres, lui mettait de la musique, lui montrait des photos.
Une nuit il la coucha à côté de lui.
Après cette nuit-là, il ne dormit plus jamais sans elle.
Il acheta des vêtements et l’habillait, la décorait de bijoux et de perruques.
« Tu es belle », lui disait-il.
Il avait besoin de sa présence. Elle était là pour lui. Pour toujours. Inchangeable.
À lui.
Il commença à négliger le monde extérieur : arrivait en retard au travail, demandait des congés.
Il pensait à elle, l’attendant dans la pénombre de la chambre.
Des bruits le réveillaient la nuit. Il la voyait bouger. Il entendait sa respiration.
On le renvoya. Il en fut heureux : il aurait plus de temps pour sa femme.
Il éteignit le téléphone. Il ne voulait que personne ne les dérange.
Un jour il commença à la soupçonner. Il sentit qu’elle le trahissait, l’abandonnait, ne le voulait plus.
Cela le rendait fou. Il lui criait dessus. Réclamait des explications.
La poupée, impassible, froide.
Il s’effondra.
Et alors il la vit sans vie, vide, une masse de plastique.
Il la saisit et la jeta par terre. Sa tête se brisa, tout son corps se désagrégea.
Il resta des heures à côté de son corps tombé. Il ne la toucha pas. Il la regarda seulement.
Il veilla toute la nuit ainsi.
Au matin, il laissa la femme en plastique par terre, ferma la porte de l’appartement et partit.
On ne le revit jamais.
.
.
Die Puppe
Er betrat das Geschäft und bat darum, die Plastikpuppen zu sehen.
Die Angestellte führte ihn in den Raum, in dem sie ausgestellt waren.
Eine von ihnen beeindruckte ihn und er wählte sie aus.
Er setzte sie auf den Sitz neben sich im Auto.
Alle starrten ihn auf der Straße an, an den Ampeln, an denen er hielt.
Sie war eine beeindruckende Frau.
Er stellte sie in eine Ecke des Schlafzimmers. Zuerst erschien sie ihm steif, gleichgültig.
Doch nach ein paar Tagen änderte sich alles.
Er erzählte ihr sein Leben, seine Lieben. Er las ihr aus Büchern vor, spielte ihr Musik, zeigte ihr Fotos.
Eines Nachts legte er sie neben sich ins Bett.
Seit dieser Nacht schlief er nie wieder ohne sie.
Er kaufte Kleidung und zog sie ihr an, schmückte sie mit Schmuck und Perücken.
„Du bist schön“, sagte er zu ihr.
Er brauchte ihre Gegenwart. Sie war für ihn da. Für immer. Unveränderlich.
Sein.
Er begann, die Außenwelt zu vernachlässigen; kam zu spät zur Arbeit, bat um Urlaub.
Er dachte an sie, wie sie im Halbdunkel des Schlafzimmers auf ihn wartete.
Geräusche weckten ihn in der Nacht. Er sah sie sich bewegen. Hörte ihr Atmen.
Man entließ ihn. Er freute sich. Er würde mehr Zeit mit seiner Frau haben.
Er schaltete das Telefon aus. Niemand sollte sie stören.
Eines Tages begann er, sie zu verdächtigen. Er fühlte, dass sie ihn verriet, ihn verließ, ihn nicht mehr wollte.
Das machte ihn wahnsinnig. Er schrie sie an. Verlangte Erklärungen.
Die Puppe ausdruckslos, kalt.
Er brach zusammen.
Und dann sah er sie leblos, leer, eine plastische Masse.
Er packte sie und warf sie auf den Boden. Ihr Kopf zerbrach, ihr ganzer Körper zerfiel.
Stundenlang blieb er neben ihrem gefallenen Körper. Er rührte sie nicht an. Er sah sie nur an.
Er blieb die ganze Nacht wach.
Als es dämmerte, ließ er die Plastikkfrau auf dem Boden liegen, schloss die Wohnungstür und ging fort.
Niemand sah ihn je wieder.
.
.
La Bambola
Entrò nel negozio e chiese di vedere le bambole di plastica.
L’impiegata lo portò nella sala dove erano esposte.
Una di esse lo colpì e la scelse.
La mise sul sedile accanto a lui in auto.
Tutti lo guardavano per strada, ai semafori dove si fermava.
Era una donna impressionante.
La sistemò in un angolo della camera da letto. All’inizio gli sembrò rigida, indifferente.
Ma dopo qualche giorno tutto cambiò.
Le raccontava la sua vita, i suoi amori. Le leggeva brani di libri, le metteva musica, le mostrava fotografie.
Una notte la distese sul letto accanto a sé.
Da quella notte non dormì più senza di lei.
Comprò vestiti e la vestiva, la adornava con gioielli e parrucche.
«Sei bella», le diceva.
Aveva bisogno della sua presenza. Lei era lì per lui. Per sempre. Immutabile.
Sua.
Cominciò a trascurare il mondo esterno: arrivava tardi al lavoro, chiedeva permessi.
Pensava a lei, che lo aspettava nella penombra della camera.
Rumori lo svegliavano di notte. La vedeva muoversi. Sentiva il suo respiro.
Fu licenziato. Ne fu felice: avrebbe avuto più tempo con la sua donna.
Spense il telefono. Non voleva che nessuno li disturbasse.
Un giorno iniziò a sospettarla. Sentì che lo tradiva, che lo abbandonava, che non lo voleva più.
Questo lo faceva impazzire. Le urlava. Pretendeva spiegazioni.
La bambola inespressiva, fredda.
Crollò.
E allora la vide priva di vita, vuota, una massa di plastica.
La afferrò e la scagliò a terra. La testa si ruppe, tutto il corpo si frantumò.
Rimase per ore accanto al suo corpo caduto. Non la toccò. La guardò soltanto.
Vegliò tutta la notte così.
All’alba lasciò la donna di plastica sul pavimento, chiuse la porta dell’appartamento e se ne andò.
Nessuno lo rivide mai più.
.
.
La Muñeca
Entró en la tienda y pidió ver las muñecas de plástico.
La empleada lo llevó a la sala donde estaban expuestas.
Una de ellas lo impresionó y la eligió.
La puso en el asiento de al lado en el coche.
Todos lo miraban en la calle, en los semáforos donde se detenía.
Era una mujer impresionante.
La colocó en un rincón del dormitorio. Al principio le pareció rígida, indiferente.
Pero después de unos días todo cambió.
Le contaba su vida, sus amores. Le leía fragmentos de libros, le ponía música, le mostraba fotografías.
Una noche la acostó en la cama junto a él.
Después de aquella noche no volvió a dormir sin ella.
Compró ropa y la vestía, la adornaba con joyas y pelucas.
«Eres hermosa», le decía.
Necesitaba su presencia. Ella estaba allí para él. Para siempre. Inmutable.
Suya.
Empezó a descuidar el mundo exterior: llegaba tarde al trabajo, pedía permisos.
Pensaba en ella, esperándolo en la penumbra del dormitorio.
Los ruidos lo despertaban por la noche. La veía moverse. Oía su respiración.
Lo despidieron. Se alegró. Tendría más tiempo con su mujer.
Apagó el teléfono. No quería que nadie los molestara.
Un día comenzó a sospechar de ella. Sintió que lo traicionaba, que lo abandonaba, que ya no lo quería.
Eso lo enloquecía. Le gritaba. Le exigía explicaciones.
La muñeca inexpresiva, fría.
Se derrumbó.
Y entonces la vio sin vida, vacía, una masa de plástico.
La agarró y la tiró al suelo. Su cabeza se rompió, todo su cuerpo se deshizo.
Permaneció horas junto a su cuerpo caído. No la tocó. Solo la miró.
Pasó la noche en vela así.
Al amanecer dejó a la mujer de plástico en el suelo, cerró la puerta del apartamento y se fue.
Nadie lo volvió a ver.
.
.
A Boneca
Ele entrou na loja e pediu para ver as bonecas de plástico.
A funcionária o levou à sala onde estavam expostas.
Uma delas o impressionou e ele a escolheu.
Colocou-a no banco ao lado no carro.
Todos o olhavam na rua, nos semáforos onde parava.
Era uma mulher impressionante.
Colocou-a num canto do quarto. No início ela lhe pareceu rígida, indiferente.
Mas depois de alguns dias tudo mudou.
Ele lhe descrevia sua vida, seus amores. Lia trechos de livros, colocava música, mostrava fotografias.
Uma noite ele a deitou na cama ao lado dele.
Depois dessa noite nunca mais dormiu sem ela.
Comprou roupas e a vestia, enfeitava-a com joias e perucas.
“Você é bonita”, dizia-lhe.
Ele precisava de sua presença. Ela estava ali para ele. Para sempre. Imutável.
Sua.
Começou a negligenciar o mundo exterior; chegava atrasado ao trabalho, pedia licenças.
Pensava nela, esperando por ele na meia-luz do quarto.
Barulhos o acordavam à noite. Via-a mover-se. Ouvia sua respiração.
Foi demitido. Ficou feliz. Teria mais tempo com sua mulher.
Desligou o telefone. Não queria que ninguém os incomodasse.
Um dia começou a desconfiar dela. Sentiu que ela o traía, que o abandonava, que já não o queria.
Isso o enlouquecia. Gritava com ela. Exigia explicações.
A boneca inexpressiva, fria.
Desabou.
E então a viu sem vida, vazia, uma massa de plástico.
Pegou-a e a jogou no chão. Sua cabeça quebrou, seu corpo todo se despedaçou.
Ficou horas ao lado do corpo caído. Não lhe tocou. Apenas a olhou.
Passou a noite inteira assim.
Quando amanheceu deixou a mulher de plástico no chão, fechou a porta do apartamento e foi embora.
Nunca mais foi visto.
.
.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου